"Yaşadığım onca zorluğa rağmen bir kez olsun pes etmedim." dedim çığlık atarcasına son çabalarımdı bu biliyorum. Küstahça güldü ve "Belki de etmenin vakti gelmiştir." dedi. Son söyledikleri yankılandı beynimde pes etmenin vakti gelmiştir. Bunu en sevdiğin insanın ağzından duyunca o an bırakasım geliyor her şeyi. Hayatı, emekleri, çabalarını ve en önemlisi kendini. Pes edesi geliyor insanın. En yakınına yeniliyor Arkamdan koşan ayak seslerini duyduğumda adımlarımı hızlandırdım. Omuzlarımdan tutup kendine çevirdiğinde ağlamıyordum. "Ne demek elinde tutamadın?" Gözlerimi sıkı sıkı kapattım bir şey bilmiyormuş gibi yapması beni deli ediyordu. Var gücümle ittirdim "Sen beni kaybettin, ben seni değil."
Gözlerine baktıkça umursamazlığı beni deliye çeviriyordu."neden bu kadar sevmedin beni ! Ben seni bu kadar severken sadece benimle oynamanın sebebi ne !!" Diyerek bağırıyordum."Çalıştım,gerçekten çalıştım,ama sevemedim yapamadım kalbini kırmak istemedim"dedi."Nasıl ha ?! Nasıl ? Böyle yapınca daha mı mutlu oldum sanıyorsun daha mı az kırıldım. Evet Öğrenmek istiyorsan gerçekten kırıldım,kırgınım artık.." Dedim. O ise sadece yüzüme bakıyordu,sanki hiçbir şey yapmamış gibi...ağlıyordum çok ağlıyordum koştum durmadan koştum ve arkama baktığımda o yoktu.onu orada görmek isterken o yoktu. Hep yalnız ağladığımda gittiğim yere gittim burayı sadece Rüzgar biliyordu. Oraya oturduğum zaman Yanıma onun gelmesini umut ederek oturdum oraya.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BECERIKSIZ
عاطفيةArkamdan "Beceriksiz!" diye bağırdında geçrekten öyle olduğumu düşündüm. Hayatımı yaşayamadığımı, kendime zindan ettiğimi, hiçbir şey beceremediğmi bir kez daha hatırlattım kendime onun bana taktığı lakap sayesinde. "Asıl beceriksiz sensin." diye ba...
