The Fall

Prologue: 10 years later

10 years later....

12 years old pa lamang ako ng mawalan na ako ng pamilya, kaibigan  at pag-asa. Gusto ko nang mamatay, ilang beses na akong nagtangkang magpakamatay pero eto pa rin ako, buhay na buhay. Nakakatawa lang, sino ba naman ang gustong mabuhay kung ito rin lang naman ang mangyayari sa iyo?

Nung bata pa ako, hindi ako nakikinig sa magulang ko, kung ano yung gusto ko yun lang yung masusunod at kahit na anong sabihin nila sa akin di ako sumusunod at minsan ay minumura ko pa sila. Masama akong anak, that's for sure. Kahit na bata pa ako noon, i don't believe in zombies and such, i mean tanga lang ang maniniwala dun. Hindi yun totoo..... but i was wrong.

10 years ago, nangyari ang isang pangyayari na kahit kailan hinding-hindi ko makakalimutan hanggang sa mamatay ako. 10 years ago.... i lost my family, friends... i lost everything right in front of me. Nakita ko kung paano sila namatay...nabuhay.... at kung paano nila ako tangkaing patayin at kainin. I was so shocked and confused, come on i was just 10 yrs. old back then, what do you expect me to do? 

And i did what i have to do, i did what i can do. I run away.

And now, here i am. Still breathing, i can't believe it. After 10 fucking years i'm still alive. Siguro nga mahal na mahal ako ng diyos teka-- totoo  nga ba siya? 

Napalingon ako sa labas ng bintana, umuulan na naman. Napabuntong-hininga ako at tumayo. Hinubad ko ang lahat ng suot ko at dumeretso sa loob ng banyo, i think i need a bath. Weird pero nakakapag-isip ako ng mabuti pagnaliligo ako, i don't know, siguro nakahiligan ko na. Wala na kasi akong kasama pa, simula nung 15 ako, nagsarili na ako. Hindi ko kailan ng tulong ng iba, kaya kong protektahan ang sarili ko.... ewan ko lang kung  kaya ko pa bang protektahan ang sarili ko...laban sa sarili ko. 

Napasuntok ako sa dingding at pero di ako makaramdam ng sakit, kahit kaonting sakit. Siguro manhid na ata ako. Napahawak ako sa tiyan ko ng bigla itong kumulo, great. Agad kong kinuha ang isang tuwalya na nakasabit sa isang bakal na nasa likod ng pintuan ng banyo at lumabas. Dumeretso ako sa karton kung saan dun ko nilalagay lahat ng pagkain na...well, ninanakaw ko. 

Nangunot ang noo ko nang makita kong maraming daga at ipis ang nasa loob nito, napaatras ako at napamura. Agad akong tumayo at sinipa ito, lintek na. Ano nang kakainin ko ngayon? Pero.... napalunok ako at umupo sa upuan. Mabuti na sigurong di na ako magnanakaw ng pagkain sa mga grocery stores na wala namang nagababantay, hihintayin ko na lang sigurong mamatay ako dahil sa gutom. Tama

Napalingon ulit ako sa labas ng bintana, hindi parin tumitigil sa pagbuhos ang ulan. Ibig sabihin nito ay, umaatake na naman sila. Pero, may buhay pa nga ba? Dahil sa loob ng walong taon, wala pa akong nakikitang tao.... kaya hindi ko maiiwasang mapaisip na, ako na lang ba ang natitira?

*knock knock*

------To be continued---------

JSB's Note: Sorry kung lame, may typo or wrong grammar. Sorry oki? oki