"වීදියවත්ත කිට්ටුවෙන් බෝඩිම් කෑල්ලක් හොයලා දෙන්න පුළුවන් කාටද? අද හෙටම හරි කමක් නෑ"
ෆේස්බුක් එකේ උඩ පහළ යන ගමන් ඕක දැක්කම බ්‍රේක් වැදුනෙ ඉබේටමයි.
# ඈ යකෝ...කවුද මේ අපේ බල සීමාවෙ එකන් බෝඩිම් හොයන්නෙ....බලමු බලමු...ඩෑල් එක මෙහාටනෙ එන්න ඉන්නෙ #
මම ඒක දාලා තිබ්බ කෙනාගෙ ප්‍රොෆයිල් එක බලන්න ගියෙ ටිකක් ඇහැට කනට පේන එකෙක් නම් මොකුත් නොදන්න ගානට මනෝරි අක්කගෙ බෝඩිම ගැන කියන්න.. මනෝරි අක්කා ඉතින් කටේ සද්දෙන් ඕන දෙයක් ඇත්ත නැත්ත කරන්න් පුළුවන් මනුස්සයා. අපේ පැත්තෙ කාටහරි සල්ලි හදිස්සියක් උනොත් හිත කම්පා වෙන්නෙ නැත්තෙ නෑ..හැබැයි එයාගෙ පොලිය නම් අඩු වෙන්නෙ නෑ කාට උනත්...මනෝරි කියන්නෙ අපේ තාත්තගෙ නෝනා.... කියනකොටම මාව අමතන්න ගත්තා.
" සුදු අප්පු...දැන් තෝ බෙරිහන් දුන්නා නේද බත් බෙදනකන්...බෙදුවට පස්සෙ කනකන් මම බෙරිහන් දෙන්න ඕනෙ... මුගෙ අප්පොච්චිට් ගහන්න ඕනෙ ඔය ෆෝන් මල ඉලව්ව අරන් දුන්නට...මට නම් සතේකට විස්සාස නෑ...විභාගෙ කාලෙත් ඕක එබුව එකනෙ කලේ ..බලපල්ලකො.."
මම හින්දා සාලෙට වෙලා පත්තරේ බල බල පාඩුවෙ හිටිය තාත්තටත් බැනුම්... මනුස්සය නම් හරි හොඳා...හිටපු ගුරුවරයෙක් උනාට මොකෝ ගමේ අය නම් තාම කියන්නෙ ඉස්කෝලෙ මහත්තයා කියලා...එයාට නං තරහා යන්නෙ නෑ ලේසියකෛන්...නැත්නම් කොහොමද අපේ අම්මා වගේ කෙනෙක් එක්ක අවුරුදු ගානක් එකට ඉන්නෙ..හැබැයි ඉතින් ඉඳලා ඉඳලා වරම් ගත්ත දවසට කාටවත් වහන්න බැරි අපේ අම්මගෙ කටත් ඉබේම වැහෙනවා...හැබැයි එයා දැන්නම් ඉන්නෙ ටිකක් අසනීපෙන්...ඒනිසා වැඩිය්න්ම.කරන්නෙ පොත් පත්තර කියවන එක විතරයි.
" අනේ මං කන්නං අප්පා...අම්මා ඕක උස්සන් ඉන්නෑ නෙ. කූඩෙ යටින් තියන්ඩ"
අම්මට උත්තරයක් දුන්නෙ අර පෝස්ට් එක දාපු කොල්ලගෙ විස්තර බලන ගමන්....ඒ වෙලාවෙ නම් කොහොමත් ඒක දාලා බත් කන්න යන්න බැරි තත්ත්වයක් තිබ්බෙ... මූනත්තහඩුව නැති උනාට මොකද අහවල් එක නැතුව දාන්න පුළුවන් සේරගෙම ෆොටෝ දාලා තිබ්බා..අපරාදෙ කියන්න බැ මිනිහගෙ අම්මා පොඩිකාලේ අත පය ටික නම් හොඳට හදලා වගේ.... මයිල් නම් නෑ කියන්නත් බෑ..හැබැයි වලහෙක් නෙමෙ....
ESTÁS LEYENDO
අපි අපේ
Historia Cortaසුදු අප්පු කියන හිරිමල් වයසෙ ඉන්න දඟකාර සමරිසි චරිතයක් වටා ගෙතුණු , මව් සෙනෙහස, පවුලක ඇති බැඳීම් සහ ආදරණීය පලිගැනීම් ගොඩකට මැදිවෙලා ලියවුණු සමරිසි ආදර කතාවක්.... හිනාවෙන්න බැරි අයට කියවන්න තහනම්....😂
