Το νερό στάζει.
Η μία σταγόνα ακολουθεί
την άλλη.
Πέφτουν στο πάτωμα.
Ακούγονται με πάταγο
στα αφτιά μου.
Ξεκινούν το ταξίδι τους.
Απλώνονται γρήγορα.
Ασυναίσθητα παραμένω θεατής. Όπως θεατής είμαι
και στη ζωή μου.
Έτσι και αυτή
σαν τις σταγόνες
πέρνα μπροστά από τα μάτια μου
δίχως να το καταλαβαίνω.
Έτσι χάνονται οι όμορφες στιγμές.
Έτσι χάνονται και οι αναμνήσεις.
Έτσι ο καιρός φεύγει.
Η ζωή κυλάει και δεν σε περιμένει.
Είμαστε επιβάτες σε ένα
αέναο ταξίδι.
Και για να ζήσεις πραγματικά
πρέπει να τολμήσεις.
Να μην φοβηθείς
και να μην σκεφτείς τα πράγματα
περισσότερο από όσο πρέπει.
YOU ARE READING
Something like poem!
PoetryFind yourself is really hard. You have to search inside of you. You have to try it.. You need to try it! It is necessary to do it whatever the cost is, because that is the only thing will save you and make you face the world. With that you will kno...
