Gecompliceerde liefde

Wakker worden

Ik word wakker in een koude ruimte. Mijn ogen bedekt met een donkere lap stof. Mijn handen en voeten bij elkaar gebonden met een snijdend stuk touw. Mijn mond dichtgesnoerd met een propje papier tussen mijn tanden, afgeplakt met tape op mijn lippen. Ik slaag in paniek, hoe ben ik hier terecht gekomen? Driftig probeer ik mijn handen los te krijgen, maar het touw is veel te strak. "Oké focus Mia, hoe is dit gebeurt? Denk goed na." Zeg ik tegen mezelf. Ik knijp mijn ogen zo hard dicht dat het pijn doet. "Denk, denk!"

Plots hoor ik iets. Het klinkt alsof iemand op een oude krakende trap naar boven wandelt. De zware voetstappen weergalmen door de ruimte. Vervolgens klinkt het alsof de persoon het sleutelgat niet lijkt te vinden. "Zou dit willen zeggen dat het al avond of nacht is?" Bedenk ik mij. De sleutel vindt zijn weg in het sleutelgat, vervolgt door een klikkend geluid. De deur gaat al piepend open en ik hoor de zware stappen dichterbij komen. Ik begin hevig te ademen, mijn handen worden klam, mijn ogen beginnen te wateren. De stappen komen steeds dichter. Ik voel dat de persoon bij mij staat. Plots voel ik een strelende ruwe hand over mijn wang. Ik begin te bibberen. "Eindelijk ben je wakker" zegt de man met een diepe stem. "Ik ken deze stem van ergens, van waar ken ik deze stem?" Zeg ik tegen mezelf.

Met een ruk wordt de tape van mijn lippen afgetrokken en het papier uit mijn mond gehaald. Ik durfde geen geluid te maken. Ik zat verstijfd van angst. "Je moet iets eten en drinken." Zei de nog steeds onbekende man. Ik antwoordde niet. Hij plaatste zijn ruwe handen op mijn kaken, duwde ze open en goot water in mijn mond. "Drinken!" Commandeerde hij. Ik slikte het verkoelende water in, ik had zoveel dorst. Vervolgens legt hij de fles met het koude water neer. "Mond open!" Commandeert hij opnieuw. Ik knik en doe wat de man mij vraagt. Hij begint mij te voederen met een lepel. Ik kan het warme voedsel niet benoemen, ik heb geen idee wat ik aan het eten ben. Maar op dit moment maakt dit me niet uit, ik heb ongelofelijk veel honger.

"I-ik moet p-plassen mijnheer" stotterde ik. De man zucht luid. Hij tilt mij op, draagt mij mee naar een andere kamer en plaatst mij op het toilet. Het snijdende touw werd losgemaakt. "Ik sta recht voor jou dus ik zou maar niets proberen!" Zei de persoon met de zware stem. Ik schudde driftig met mijn hoofd. Terwijl ik mijn behoeftes deed voelde ik mijn wangen roder worden. Mijn hoofd werd warmer en warmer. Ik schaamde me zo hard. Zonder iets te zeggen tilde hij mij terug op en plaatste mij opnieuw op de koude vloer. Mijn handen en voeten opnieuw vast gebonden en mijn lippen terug vast geplakt. "Slaapwel kleintje." Zei hij wanneer hij de piepende deur dichtsloeg in een ruk.

"Slaapwel kleintje", mijn hart bonsde in mijn keel. De woorden weerklonken in mijn hoofd. Mijn maag sloeg over. "Dit kan niet, hij kan het niet zijn!" "Oké Mia denk na, wat is er gebeurt? Wat zijn de dingen die ik mij nog herinner, voor ik hier terechtkwam?" Ik probeer rustig in en uit te ademen.   "Denk na." Vage herinneringen flitsen voor mijn ogen. Alles begint terug te komen.

Ik zat thuis, alleen met mijn katje Pria. Ik lag in mijn kleine zetel tv te kijken. Dit met een zurige rosé wijn in mijn handen. Het glas had ik al ingeruild voor de fles. Ik was ontspannen, ik was blij. De tv werd echter meer gebruikt als achtergrondgeluid, ik was meer gefocust op de sms-berichtjes die ik kreeg van Lucas. Het werd later en de woorden op mijn gsm werden steeds moeilijker te lezen. Toen ik een poging deed om Lucas een berichtje terug te sturen, viel mijn telefoon uit. In plaats van deze direct op te laden, spring ik uit mijn zetel. Ik deed een tweede fles wijn open en zette de radio aan. Samen met Pria in mijn armen, danste ik op oude rock muziek. Zorgeloos en lichtjes dronken, zo voelde ik mij op dat moment. "I love rock and roll, so put another dime in the jukebox baby", schreeuwde ik luidkeels mee. Ik zag Pria raar naar mij kijken. "Baasje doet raar hé!". Lachte ik hevig. Plots loopt Pria als de bliksem weg. "Rare kat". zuchtte ik.

Ik was te dronken om door te hebben dat er iemand mee in de kamer stond. Maar één ding is zeker, er was blijkbaar nog iemand op mijn appartement. Onderweg naar mijn bed zette ik de muziek uit. Op dat moment hoorde ik mijn parket kraken. Zonder er verder bij na te denken, ga ik in bed liggen. Twee minuten later maakt het parket opnieuw een krakend geluid. "Waarom maakt mijn kat zoveel geluid?" Zuchtte ik. De krakende geluiden kwamen steeds dichter bij. Op dat moment drong het mij pas door dat dit Pria niet kon zijn. Ik deed snel mijn nachtlampje aan en keek rond in de kamer. Al grijpend naar mijn gsm voor iemand te bellen, bleven de voetstappen dichter komen. Mijn gsm was nog steeds plat, door de vele glazen wijn was het niet meer in mij op gekomen om deze op te laden. In paniek kroop ik voorzichtig van mijn bed naar de kast. Ik besloot me daar te verstoppen, in de hoop dat er helemaal niets ging gebeuren en dat dit alles slechts mijn verbeelding was. Ik voelde mezelf bij elkaar krimpen wanneer ik mijn slaapkamerdeur hoorde open gaan, gevolgd door sterke voetstappen. De man opende onmiddellijk mijn kastdeur, waarna hij mij in slaap bracht met een sterk geurende doek voor mijn mond en neus. Toen werd alles zwart.

Juist voor de met chloroform gedrenkte doek mij bewusteloos maakte, keek ik met volle angst naar de man. Zijn aangezicht bedekt met een zwarte bandana. Alleen zijn fel groene ogen zichtbaar, samen met zijn donkerbruine wenkbrauwen. De ogen spraken mij meteen aan. "Ik ken deze ogen." Zei ik toen tegen mezelf.

"Slaapwel kleintje", gaf mij de bevestiging. Ik ken de man met de groene ogen. De man is mij gekend als Dario. Dario Verelst. Een gecompliceerde liefde.