"හස්....."
ම්ම්... ඒ රිද්මි අක්කා. එයත් අයියල්ගේම බැජ් එකේ මෙඩිකල් ස්ටුඩන්ට් කෙනෙක්. මට පස්සේ දැනගන්න ලැබුණු විදියට අපේ අයියගේ හිත දිනා ගන්න ඒ කලේ වැඩ කරලා තියෙනවා මේ අක්කා. ඇත්තටම මේ මම රිද්මි අක්කව දකින්නේ අවුරුදු හතරකට පස්සේ. ඇත්තටම කිව්වොත් අයියගේ ෆියුනරල් එකෙන් පස්සේ දකින පලවෙනි වතාව. ඉතින් එයා මාව දැකල පුදුමෙන් ඇහුවා. මාට ඇත්ත්ටටම එයාව දැක්කම ටිකක් ආයේ අයියගේ අතීතෙට ගියා....
"ආ.... රිද්මි අක්කේ.. අම්බෝ කොච්චර කාලෙකට පස්සෙද?...."
"ඒක තමයි මල්ලි. මමත් ලංකාවේ හිටියේ නැහැ නේ..."
රිද්මි අක්කත් මාත් එක්ක පොඩ්ඩක් කතා කරලා හොස්පිට්ල් එකට යනවා කියල ගියා..
"මෙන්න අපේ පොඩි මෑන් ඇවිල්ල හෙන කාලෙකට පස්සේ අපිව බලන්න.."
ඔය ඉතින් මගේ අයියගේ යාළුවො තමා. ඔව්.. මේ අය මගේම කට්ටිය වගේ තමයි දැන්. මට හැබැයි මෙයාලව මේ හම්බෙන්නේ අවුරුද්දකට විතර පස්සේ. මොකද මෙයාලට වගේම මටත් කැම්පස් එකේ වැඩාත් එක්ක මිට් වෙන්න උනේ නැහැ. මට අයෙමත් කාලෙකින් ගෙදර ගියා වගේ. මම කලින් කිව්වනේ මෙයාල මාව තනි නොකර හිටපු හැටි. ඉතින් මට මෙයාලව මහමෙරක් තරන් වටිනවා. අපි ඉතින් එතන කතා කර කර ඉද්දි රසාංජන අයියත් අපේ ලගින්ම හිටියා..
"සං..... හසරැල් මල්ලි...."
ටිකකින් එතනට ආව මළ ගෙදර වෙලාවේ මන් එක්ක වැඩියෙන්ම යාලු උන අයියා. එයා තමයි කැම්පස් එකට ආවම අපේ අයියත් එක්කම හිටිය යාළුවා. ඒ කියන්නේ අපේ අයියගේ හොදම යාළුවා. එයාට එක පාරටහම කියවෙන්න ගියේ මට සංජුල කියල. හැබැයි ඉතින් එකේ පුදුම වෙන්න දෙයක් නැහැ. මොකද රසාංජන අයියත් දැන් හැම තිස්සෙම කියනවා මම අපේ අයියා වගේමයි කියල දැන්.
"හලෝ... මිගාර අයියේ... කොහොමද?... කොහෙද අප්පා හිටියේ මෙච්චර වෙලා...."
"දන්නේ නැද්ද බන් පොඩි එකෝ. අපි ඉතින් දැන් වෙදමහත්වරු වගේම තමයි නොවැයි..."
එහෙම මන් අහපු දේටත් ඇද කර කර ඇවිත් මිගාර අයියා, ආව ගමන් පැනල මාව බදාගත්තා, ඇත්තටම ඒ තද කරපු තදකිරිල්ලට මගේ හුස්මත් හිර වෙන්න ගියා.
