Onverwachte Ontmoeting

Chapter 8

'Rox, zullen we op de bank gaan zitten?' vraagt Lando aan me. Ik knik en we nemen plaats op mijn enige bank in de woonkamer. 'Ik wil je eigenlijk beter leren kennen.'

'Wat wil je dan allemaal van me weten?' vraag ik aan hem.

'Je leeftijd, je hobby's, wat je graag doet in je vrije tijd,' zegt hij.

'Haha. Mijn leeftijd is achttien jaar. Euhm... mijn hobby's zijn... I don't know! Formule 1 kijken denk ik,' lach ik en Lando glimlacht breed.

' Wat is jouw leeftijd en hobby's?,' vraag ik nu aan hem.

'Ik ben eenentwintig jaar oud en mijn hobby's zijn gamen and racen in my McLaren auto,' lacht hij en ik zie in zijn ogen een twinkeling.

'Leuk! Mag ik misschien eens met je mee naar de grid?' roep ik zowat bijna uit.

Hij moet lachen om mijn vraag.

'Misschien?' zegt hij geheimzinnig en krijgt een enorme grijns op zijn gezicht. Ik zucht en voel nu pas hoeveel ik eigenlijk voor deze leuke lieve jongen op nog geen eens een dag en onverwachts ontmoette, al voor hem voel. Is het liefde of gewoon vriendschap die ik voel? Ik voel geen verschil, want vriendschap voelt als liefde en andersom ook. Toch?

'Wat is er?' vraagt Lando en ik schrik op uit mijn gedachten.

'Niks, ik dacht aan iets,' beantwoord ik zijn vraag en ik kijk hem aan.

'Waar aan dan?' vraagt hij door aan me en glimlacht lief.

'Aan onze onverwachte ontmoeting,' grinnik ik en hij grinnikt ook.

'Ja, dat was wel heel onverwachts. Het liefst had ik je gewoon ontmoet op een normale manier. Dat je gewoon je baan nog hebt,' zucht Lando en ik zie hem even somber kijken. Ik sla mijn armen om hem heen en knuffel hem. Hij verdiend deze knuffel!

Lando was er kennelijk even van geschrokken, maar hersteld zich en slaat zijn armen om mij heen en knuffelt me terug. Het voelt zo vertrouwd! Ik voel hoe er een traan over mijn wang rolt, nu ik terug denk aan mijn paar uur werken in de winkel. Nu heb ik geen inkomsten meer, waarmee ik de huur en alle andere dingen in mijn huis niet kan betalen. Lando knuffelt me nog harder en ik leg mijn hoofd op zijn borst. Zijn ademhaling gaat rustig, daardoor word ik er rustiger van. Dan plots geeft hij me een kus op mijn voorhoofd. Meteen krijg ik het warm van binnen door zijn aanraking van zijn lippen op mijn hoofd. Mijn huid op mijn hoofd begint te tintelen en ik verlang er naar dat hij het nog een keertje doet. Dat voelde fijn!

'Rox, ik weet niet of het door hebt. Maar ik geloof dat ik iets speciaals voor jou voel,' zegt hij fluisterend in mijn oor. Zijn warme adem streelt mijn huid en ik krijg het nog warmer van binnen, dan dat ik al voelde.

'En dat speciale gevoel is?' vraag ik nieuwsgierig.

'Weet ik niet. Dat moet ik nog uitzoeken,' zucht hij en ik kijk omhoog hem aan.

'Zullen we een spelletje spelen?' vraag ik en zie hem knikken.

Ik sta op en loop naar de kast, waar ik mijn spelletjes altijd bewaar. Mijn ogen glijden door de kast en ik zucht. Zo veel spelletjes, maar ik speel niet veel hier van! Sommige spelletjes zijn saai en van het spel Halli Galli kan ik gallisch van worden. Plots voel ik twee paar armen om me heen en ik word opgetild.

'Hey, zet me neer!' gil ik geschrokken en hoor Lando grinniken.

'Sluit de kast. Ik weet een beter spelletje,' hoor ik hem grinniken. Ik doe maar wat hij zegt en schop met mijn voet de kast dicht. Dan loopt hij met mij in zijn armen naar mijn slaapkamer en laat me op het bed vallen.

'Waarom in mijn slaapkamer?' vraag ik aan hem.

'Voor dit spel is het in je slaapkamer leuker, dan voor in de woonkamer,' grijns hij geheimzinnig.

Ik kijk hem vreemd aan en hij duwt me plots hard naar achteren. Hierdoor maak ik een koprol en zodra ik recht zit, zie ik hem op mijn bed kruipen. Hij gaat voor mij zitten en kijkt me sluw aan. Wat is hij van plan? Toch niet het gene waar ik nu momenteel aan denk?

'Doen, durven of de waarheid?' vraagt hij dan plots.

'Durven,' zeg ik meteen zonder nadenken en hij begint te grijnzen. Hij begint ineens eng te worden!

'Trek bij elke keer durven een kledingstuk uit. Ik bepaal welk kledingstuk uit moet,' grijnst hij en mijn ogen worden groot.

'Wat, dat is stom!' roep ik geschrokken uit.

'Je moet het doen! Anders dan ga ik nu meteen weg en zie je voorlopig niet meer,' zegt Lando plots gemeen. Ik slik en zucht.

'Oké, vooruit dan,' zucht ik dan maar en hij grijnst.

'Trek je shirt uit,' zegt Lando en ik doe wat hij zegt. Ik pak de onderkant van mijn shirt vast en gooi hem dan naast me op het bed, maar Lando grijpt hem beet en smijt hem een random richting op.

'Doen, durven of de waarheid?' vraag ik nu aan hem.

'Waarheid,' zegt hij en ik denk even na.

'Kan je Nederlands spreken?' vraag ik.

'Een klein beetje,' zegt hij dan plots in het Nederlands, met een Belgisch en Brits accent er door heen.

'Wow!' krijg ik er nog maar net uit.