Aşiyan (Kitap Oldu)

Özel Bölüm-3

Merhaba. Çok özledimmm 🥺 Hem sizi hem Savaş ve Gülfem'i. Siz de özlediyseniz azıcık hasret giderelim diye bırakıyorum bu bölümü. Son iki özel bölüm temassız geçmişiz diye bu bölümde kavuşsunlar istedim. Bölüm yetişkin içeriklidir. ❤️

Wattpad üzerinde okumayanlar için spoi barındırır. Kitaptan takip ediyorsanız hikayeyi bu bölümü okumamınızı öneririm. ❤️

...

''Çok zor olmalı.'' Dedi Barış kısa bir an bana doğru bakarak. Ardından hemen yola çevirdi bakışlarını. Kısa bir an birbirimizle temas eden bakışlarımızla anlamadığımı fark ederek daha açık bir dille konuşmasına devam etti. ''Eşin diyorum sürekli görevlere gidiyor falan. Senin için çok zor olmalı. Sürekli tek başınasın. Sıkılıyor olmalısın.''

Savaş aklıma düşünce ve yine bir görev sürecinde olduğumuzdan direkt buruklaştım ve alyansımla oynamaya başladım. ''Sıkılmıyorum.'' Dedim titrek bir tonlamayla. ''Yani sıkılmaya çok vaktim olmuyor. Aklım sürekli ondayken zaman benim için zor fakat sıkılacak kadar vakit bulamayarak geçiyor. Ona bir şey olmasa bile onsuz geçirdiğim her dakikayı bir şey olmuş hissiyle geçiriyorum ben. Onu sağ salim görene kadar da çok hayata adapte olduğum söylenemez. Üstelik Asya var.'' Dedim başımı ona çevirerek ''Onunla ilgileniyorum. Birlikte vakit geçiriyoruz. Üstelik Savaş'ın olduğu günlerden çok daha fazla ilgilenmem gerekiyor babasının özlemini olabildiğince dindirebilmek, unutturabilmek için.''

Unutmuyordu elbette, dinmiyordu da hasreti fakat kısa bir an çocuk olduğundan sebep gezdiğimiz yerlerde, oynadığımız oyunlarda, okuduğumuz masallarda kendini kaybediyordu. Benim için bu yeni eve alışmakta Asya ile birlikte daha kolay olmuştu aslında. Evet eski evde Savaş ile birçok anımız vardı ve ben hiç kopamayacak gibi hissediyordum fakat geçtiğimiz yeni evde Asya ile birlikte biriktirdiğim, biriktirdiğimiz anılar burayı daha sıcak bir hale getirmişti. Biz üçümüz olduğumuz her yeri yuvaya çevirmiş, birimiz eksik olsak bile o yuva sıcaklığından hiçbir şey kaybettirmemeye çalışmıştık. Arkadaşlarımızla Savaş'ın yokluğunda toplanmış, misafir ağırlamış, o gidince evi kapatmamış Asya ile birlikte o evde yaşamış onu beklemiştik.

''Anlıyorum.'' Dedi Barış hafif bir tebessümle.

''Yine de teşekkür ederim.'' Diye karşılık verdim. ''Bugün bu yemek çok iyi geldi. Ne iyi etmişsiniz de ayarlamışsınız. Uzun zamandır dışarıda yemek yememiştim.''

''Murat sağ olsun...'' dedi yüzünde sahici bir gülümsemeyle. ''Esra'ya bir türlü açılamadığından aynı ortamda bulunup sohbet edebilmek için herkesi yemeğe çıkardı.''

Onun yüzünde oluşan gülümseme bana da bulaştı. Çalışma arkadaşlarımın hepsini seviyordum. Hepsi cana yakın, sıcakkanlı insanlardı. ''Aslında Esra'da ona karşı boş değil ama...'' dediğimde sokağa girmiş olduğumuzu fark ettim. Oturduğum yerde toparlanarak elime ceketimi aldım, çantamı kavradım.

''Sana da zahmet verdim buraya kadar Barış ya.'' Dedim mahcup bir ifadeyle. ''Arabam serviste olunca... Aslında taksiyle gelirdim ama.''

''Olur mu canım ne zahmeti?'' dedi Barış tesüf eder gibi. ''Yolumun üstüydü zaten.''

Arabayı bizim kapının önüne park ettiğinde kapıyı aralarken ''Abimler gelecek birazdan.'' Dedim gülümseyerek. ''Sana bahsetmiştim ya Almanya'da olan. Sende bilgi almak istiyordun ondan. Çay içeceğiz. Tanışmak istersen eğer bize katılabilirsin.''

Abim bir haftadır buradaydı ve Asya'yı da alıp tüm gününü onunla geçirmek istemişti. Birazda benim dışarı çıkıp yemeğe katılmam için yapmıştı aslında bunu. Çünkü zaten tüm gün bizim oraya gitmemiz, onların buraya gelmesinden sebep beraberlerdi. Ben de telefonda konuşurken Müge'nin de orada olmasıyla akşam bize gelmelerini bahçede çay içmeyi teklif etmiştim. Yoldayken de mesaj attıklarından sebep birazdan buraya geleceklerini biliyordum. Barış'ın da yurt dışına taşınma isteğini bildiğimden, abime sürekli beni aracı olarak kullanıp sorular sordurmasından sebep onunda katılmasını teklif etmekte bir sakınca görmedim.