HG 2: Sounds of Submission

CHAPTER 3

CHAPTER THREE

KABADONG-KABADO si Ataliana nang makarinig ng katok sa pinto. Tinakpan niya ang bibig para hindi na kumawala ang mga ungol doon dahil kanina pa si Zarick sa pagitan ng kanyang mga hita.

"Zarick!" she called him and almost kick him because he didn't even care about the knocks!

Sa sobrang kaba niya ay naapula ang apoy sa kanyang katawan!

Zarick dramatically let out a loud sigh. Halatang-halata na hindi siya gustong tigilan pero dahil nagagalit siya, ay susunod na lang  sa kanya.

Bumaba si Ataliana sa lamesa at hinanap pa ang underwear niya! Napapangiwi siya dahil hindi komportable noong maglakad pabalik sa unang pwesto nila ng Senyorito Zarick.

She picked up her underwear. Nagtago siya sa cabinet doon at sinuot ang mga 'yon. Inayos niya rin ang bestida niyang nalaglag na ang straps. Pati na rin ang bandana at ang alon alon niyang buhok.

"Senyorito Zarick, nandito ka pala," boses ni Lupita ang siyang narinig niya. "Ihahatid ko lang sana ang tanghalian ni Ataliana."

Sinilip niya ang mga ito. Habang hawak ang isang aklat na inaayos wala sa sarili niyang pinupunasan.

Lupita's face looked awkward while talking to Zarick. Para bang alam nitong naka-istorbo ito o baka naman madilim ang mukha ng Senyorito kaya hindi mapakali ang kasambahay.

Kalaunan, umalis si Lupita at ibinigay ang tray kay Zarick. Ni hindi pa nga niya nakakain ang almusal na inatid sa kanya kanina! At paano niyang kakainin 'yon kung si Zarick ay ang abala sa pagkain sa kanya?

Uminit ang mukha niya nang maisip ang ginawa nilang dalawa.

At bakit niya hinayaan ang sarili na magpakain sa apoy? Bakit niya 'yon ginawa? Bakit parang ang dali sa kanya na isuko ang sarili sa lalaking ni hindi niya naman kasintahan?

Nasapo ni Ataliana ang dibdib nang tuluyang matanto ang nangyari sa pagitan niya at ni Zarick Guerrera. It was not right! It was like as if she committed a sin.

Nang lumapit sa kanya ang Senyorito, nagdadalawang isip siya kung magagalit ba o magpapanggap na lang na wala lang sa kanya ang nangyari.

"Kumain ka na muna."

Hindi niya tinapunan ng tingin si Zarick at nilagpasan pa ito para bumalik sa lamesa.

Ataliana's face burned when she realized how awkward it was to eat on that table. Sa kagustuhan na kalimutan na lang  ang nangyari, tinibayan niya na lang ang loob at kumain ng tahimik.

Zarick was silent watching her. He's on the other side of the table in front of her. Kahit ang paglunok ng maayos ay kay hirap gawin. Pakiramdam niya ay hinihintay lang siya nitong matapos kumain bago siya kakausapin.

But she doesn't want to talk about it anymore. They need to forget it.

Ni hindi niya na naaya ang Senyorito na kumain din dahil abala ang isip niya. Huli niya nang natanto 'yon.

"Ikaw ba? Hindi ka pa kakain?" pagmamagandang loob niya kahit huli na.

"I'm still full," Zarick answered without breaking their eye contact.

Napalunok si Ataliana at inubos na ang orange juice. Inayos niya ang kinainan at handa ng ipagpatuloy ang naudlot niyang trabaho dahil sa ginawa nila ni Zarick kanina.

"Ataliana..." tawag sa kanya ni Zarick nang talikuran niya ito at bumalik sa mga aklat sa kabilang rack.

Ataliana let out a breath. Mariin na ipinikit niya ang mga mata at nag isip kaagad ng mga pwede niyang sabihin para lang hindi na nila pagusapan ang nangyari. Ikinahihiya niya ang sarili sa pagiging marupok niya.