Sonsuz Arkadaşlık

Final

Aslında bu kadar erken final yapmayı düşünmüyordum . Zaten yazmayalı baya uzun süre oldu . Bu hikayeye başladığım ilk gün 10 okunma olsa yeter diyordum . İlk yazdığım bölümde her okunmada gelen heyecan ve mutluluk tarif edilemezdi  . Çok acemi ama benim için çok güzel bi hikayeydi . Umarım siz de sevmişsinizdir :) . Hikayenin sonu geldi .

MERT'İN AĞZINDAN

- Ya baba Allah aşkına bana bunu söyleme

+Polis kayıtları bunu gösteriyor Mert.

- Ne yani şimdi Derin bizim öldü diye bildiğimiz kız mı?

+Evet . O adamlar 5 yaşındayken onu öldürdü sanıyordum ama yanılmışım . O adamlardan biri Derin'in şimdiki babası ya da Derin'i sahiplendiler .

- Baba o kız benim kardeşimdi .

+ Ne yapayım Mert . Kaçırıldı sanıyoduk . O silah sesine aldanmışız işte . Ölmemiş .

- Peki şimdi napıcaz?

+ Ayrılıcaksın Derin'den .

-Bunu bana nasıl söylersin ya ben o kızı çok seviyorum .

+ Kardeşin o senin lan .

DERİN'İN AĞZINDAN

Amerika'ya gidilmek için planlar yapılmıştı . Fakat nedense koskoca evde tek başıma bırakıyolardı beni . Bunun nedenini de anlayamamıştım . Demek ki beni hiç düşünmüyolardı . Hemen Mert'i aradım .

D : Annemler Amerika'ya gidiyo Mert .

M : Derin kaçıyoruz .

D : Ne? Ne diyosun sen Mert nereye gidicez?

M : Bilmiyorum ama bizimkilere haber ver bi şekilde bi yere gidip kimsenin haberi olmadan yaşamımızı devam ettirmemiz gerekiyo .

D : Tamam . Ada açısından sorun olmaz da Toprak nolucak?

M : Bilmiyorum. Neyse sen onlarla konuş bana haber ver .

Ah biliyorum şu an çok saçma şeyler yapmaya kalkışmıştık ama artık sabrım kalmamıştı . Ada da bizimle geliyordu zaten ailesi bi kaç yıl önce ölmüştü . Ama Toprak ailemi bırakamam diyordu . Biz hazırlıklara başlamıştık . Tam Toprak'ı ikna etmeye çalışıyoduk ki ailesinin trafik kazası geçirdiğini öğrendik . Ölmüşlerdi . Artık onun da buralarda kalması için bir nedeni yoktu . Ertesi gün cenaze töreni yapıp yola koyulduk . Herkesin kaybettiği bi şeyler vardı . Ada da o çok sevdiği Rüzgar'ı geride bırakmıştı .

Rüzgar'la vedalaştıktan sonra arabaya bindik . Görüldüğü kadarıyla kaybettiğimiz şeyler dışında bir eksik yoktu . Nereye gidiceğimizi bilmeden sürüyodu arabayı Mert . Hiçbir şey olmamış gibi eğlenceli bir yolculuk yapamazdık ya . Gece Toprak ve Ada uyumuştu. Mert'i izliyordum . Uykulu görünüyodu ama arabayı sürmeye devam ediyordu .

Bir anda kendimi hastanede buldum . Serum takmışlardı ve tahminimce burası yoğun bakım odasıydı . Başımdaki hemşire hasta uyandı diye bağırarak doktora koştu . Doktor hemen odama geldi bazı değerleri ve nabzımı kontrol etti . Arkadaşlarımın nerede olduğunu sorduğumda kazada öldüklerini söyledi .

Tanrım neden ? Neden onlar ölmüştü de ben yaşıyordum ? Bu nasıl bi acıydı ? Bağırmak istedim fakat bağıramadım . Boğazım düğümlenmişti ve sesim çıkmıyodu . Bi tek onlar vardı kaybetmediğim . Şimdi neden böyle olmuştu ? İnanmak istemiyordum . Onlar yoksa yaşamamın anlamı da yoktu zaten . Kendimi karanlığa bıraktım .

Kalbime uyguladıkları baskıyla beni yaşatmaya çalışıyorlardı . Yaşam ve ölüm arasındaki o ince çizgide ölmek için savaşıyordum . Yaşadığım sevinçleri , üzüntüleri , heyecanları , kırgınlıkları hatırladım . Hayatımdaki en değerli 3 kişiyi hatırladım . Beni koşulsuz seven ve hiçbir kan bağım olmayan 3 kişiyi hatırladım . Şu kısacık hayatım gibi hiçbir şeyin sonsuz olmadığını anladım . Şu dünyada tek şey sonsuzdu . O da arkadaşlığımız . Hayatta duyacağım son sesi duydum ve ...

- Hastayı kaybettik .

  - SON -