FIRTINA

TANITIM

İki yıl önce herzamanki gibi okuldan gelmiş ve o lüks evimize varmıştım. O gün çok eğlenmiştim. Çünkü okulumuzdaki bir yarışmada bizim sınıf 1.seçilmişti. Bizde bunun üzerine bir kutlama yapmıştık. Ben güle oynaya evin içine girip Hatice ablaya -hizmetçimize- sarılıp
Nasılsın Hatice ablacım?
diye sormuştum. Ama Hatice ablanın gözleri şişmiş ve kızarmıştı. Ve bana acıyarak bakıyordu.
Ne oldu Hatice abla?
demiştim.
Hatice abla birden bana sarılmış ve kulağıma
Baban intihar etmiş.
demişti.
İşte o an yıkılmıştım ve Hatice ablaya bağırıp çağırıp annemin yanına gitmiştim. Annem koltukta ağlıyordu. Anneme
Bu doğru mu ?
demiştim. Annemde evet dercesine başını sallamıştı.
Donup kalmıştım. O sormaya korktuğum soruyu büyük bir cesaretle sormuştum.
O öldü mü ?
diye sormuştum annem de
Evet
demişti.
------------------
Bütün hayatım o gün bitti. İćimde çok büyük fırtınalar kopsada hiç birini dışa yansıtamıyorum.

Hiç bir şey hissetmiyorum. Duygusuzlaştım , hissizleştim.

Babam beni bırakıp gitmişti. Nasıl yaptı? Nasıl prensesini bırakıp gitti? Bana , anneme bunu neden yaptı ? Acımı çekiyordu?

Bütün bu soruları düşününce babamdan daha çok nefret ediyorum.

Babam öldükten sonra şirketin başına annem geçti. Ama babamın ölümünden sonra hiç bir arkadaşım yanıma gelmemişti. Hepsi babam öldükten sonra zengin olmayacağımızı düşünüyordu.

Ama şirketin başına annemin geçeceğini duyunca hepsi beni ziyarete gelmişti. Bende sinirlenip hepsini nazik(!)bir şekilde kovmuştum. Ve anneme buradan taşınmamız gerektiğini söylemiştim.

Bana acıyarak bakan ve iki yüzlü insanlarla bir arada kalamazdım. Ne kadar çok babamla anılarımız olsada artık babamı sevmiyorum.

O beni bıraktı.

Bu yüzden taşınmamızı engelleyecek bir sebep yok. Annemde bu fikri onayladı ve yine lüks iki katlı bir eve taşındık.

Yine zenginiz , yine koleje gideceğim , yine lüks bir evde yaşıyoruz...

Ama bunlar mutlu olmak için bir sebepmi koskoca bir HAYIR !

Yarın yeni bor okula başlayacağım için heyecanlı , tedirgin , olmam lazım , değil mi ?

Ama ben değilim. Duygusuz ve hissizim. Çünkü artık hayattan bezdim. Beni hayata tekrar bağlamak isteyen bir abim ve annem var. Abimde babam öldükten sonra yıkılmıştı. Ama o benden daha önce toparlandı. Ve şimdi beni toparlamaya çalışıyor. Ama yapamıyor.

Yapamaz.

Çünkü ben artık tükendim. Hayata tekrar bağlanıp tekrar üzülmek istemiyorum. Hayata bağlanmayacağım ve böylece üzülmeyeceğim. Bunları düşünerek kafamı yastığıma koyup gözlerimi kapattım. Nasıl olsa yarın yeni hayatım başlıyor.