FIRTINA

OKUL

Sabah güneş ışığının gözlerime gelmesiyle uyandım. Dilim kurumuş,gözlerim acıyordu. Dün akşam geç yattığımdan dolayıdır diye düşünüp yatağımın yanındaki su bardağını alıp su içtim. Yatağımdan yavaş adımlarla kalkıp lavaboya girdim. Aynanın karşısına geçip kendime baktım. Şişmiş gözler , duygu yoksunu gözler , "kimseyle konuşmak istemiyorum" diye bağıran gözler...

Elimi yüzümü yıkayıp tekrar odama girdim. Bitkin bir şekilde dolabımın karşısına geçip yeni okul kıyafetimi giydim. Saçlarımı yandan örüp saate baktım. Saat 7:30. Daha zamanım var.

Merdivenlerden teker teker inip mutfağa girdim. Annem kalkmış ve yeni hizmetçimizle kahvaltı hazırlıyordu. Annem son derece heyecanlı bir sesle

Günaydın kuzum dedi.Bende sandalyeme yerleşip bitkin ,heyecansız ve mutsuz bir şekilde

Günaydın dedim.Annem ses tonumdan bitkin olduğumu anlamış olacakki

Artık toparlan Miray. Evet 2 yıl öncee baban intihar etti , üzgünsün anlıyorum ama yeni bir hayata başlıyorsun. Bunları kafandan atmalısın. dedi. Annemin bu lafına karşı çok sinirlenip sandalyemden kalktım ve anneme bağırmaya başladım.

Nasıl sevinmemi bekliyorsun. Babam öldü. O beni bıraktı. Prensesini bıraktı anne. Anlamıyorsun beni. Neden toparlanayım? Neden takrar hayata bağlanayım? Üzülmek için mi ? Ben en değerli şeyimi kaybettim. Sesim biraz daha kısıldı.

Babamı kaybettim,anne. Ben onu çok sevmiştim. Ama o bana yapabileceği en büyük ihaneti yaptı. Bana bu ihaneti öz babam yaptıysa, ben hayata bağlanırsam daha ne ihanetlere uğrarım. Artık yaşamak için bir enerjim kalmadı , anne. dedim.

Annem bu laflarımın üzerine sessiz kalmayı tercih etti. Bende çantamı yerden alıp kapıya döndüğümde abimle karşılaştım. Bana acıyan gözlerle bakıyordu. İçimden "bana acımayın" diye bağırıyordum ama sadece içimden...

Abimi görmezden gelip kapıyı çarparak çıktım. Arkamdan bir kapı kapanma sesi faha duydum. Arkamı döndüğümde abimin bana doğru geldiģini gördüm. Yanıma geldi ve

Yeni okuluna seni bırakmamı istermisin dedi , bana şevkatle bakan mavi gözleriyle. Bende ona gülümsedim ve

Tabiki abi dedim. "Abi" kelimesini ağzıma alınca bir tuhaf oldum. 2 yıldır abimle doğru düzgün konuşmadığım için.

Abimde bu cevabımın üzerine elini omzuma koydu ve beraber arabaya yürümeye başladık. İkimizde arabaya bindik ve sessizce ilerledik. Abim sessizliği bozarak

Ee Miray daha iyimisin dedi.Bende

Annemle konuşmalarımızı duymadın mı ? dedim. Abimde

Duydum. Ama birdaha dinlemek istiyorum. dedi. Bende

Ama ben birdaha anlatmak istemiyorum. Abim bu lafım üzerine arabayı durdurdu ve

Miray bak , abicim sorununu bana söykersen beraber baş edebiliriz. Biraz durakladı. Galiba benden cevap bekliyor. Ama ben cevap vermeyeceğim.

Cevap vermeyeceğimi anladı ve tekrar söze başladı.

Miray, yeni hayatın başlıyor. Biliyorum babamın ölümü seni çok üzdü ama benide çok üzdü. Fakat ben topatlanabildim. Çünkü güçlüyüm. Eğer sende güçlüysen bu piskolojik savaşı yenersin. dedi, ben tekrar suskunluğumu korudum.Abimde cevap vermeyeceğimi anlamış olacakki onüne döndü ve arabayı çalıştırdı.

Okula vardığımızda abimi öptüm ve arabadan indim. Okukun duvarları lila rengiyle boyanmıştı.Kapıları , pencereleri yepyeniydi. Okulu kesmeyi bırakıp bahçeye girdim. Her zaman yaptığım gibi etraftaki insanları incelemeye başladım.