Depreciating the Star (ABM Series #1)

Kabanata 20

Gusto ko lang naman maging masaya sa araw 'to... pero bakit pilit na hinahadlangan ng mga tao?

Hindi naman ganito ang hiniling kong mangyari. I always dreamed to have a wonderful birthday celebration. Kahit hindi bongga... iyong simple lang pero masaya. Ngunit sa mga oras na ito, hiniling ko na sana hindi nalang dumating ang araw na ipinanganak ako.

Sana hindi nalang ako nag-celebrate. Sana hindi nalang ako naging masaya kung ito pala ang kapalit.

"Mama..." baling ko sa tahimik na ina. "Tulungan niyo po ako. 'Wag naman po ganito, Ma. Sabihin niyo po sa kanila ang totoo, please."

Umiwas lang ito nang tingin na ikinakirot ng puso ko. Sumulyap ako kay Ate Michelle but she avoided my gaze.

"I'm b-begging you." My voice broke. "Kahit ngayon lang, Ma... ipagtanggol n'yo naman po ako. Iparamdam niyo sa 'kin na mahalaga rin ako sa inyo... that you cared for me as your daughter."

I wipe my tears but it keep on rolling down my cheeks. Sobrang bigat sa dibdib. Ang sakit. I feel so bad and hurt.

Ever since I always dream to hear the words, "Congratulations, Nak" from my mother but instead hearing those words, I heard otherwise. Ang sunod niyang sinabi ang nagpadurog ng aking puso.

"Wala akong anak na magnanakaw. At tigil-tigilan mo nga ako sa kadramahan mo! Hindi ito ang oras para mag-inarte. Kahit kailan talaga nakakahiya ka!" Nilingon niya ang mga pulis. "Ikulong n'yo na ho 'yan at huwag hahayaang makalabas. Baka kung sino-sino pa ang manakawan at mabiktima ng babaeng 'to!"

Mabilis na lumapit ang dalawang pulis sa puwesto ko at pinusasan ang aking mga pulso. Hindi ako makapalag at ang tanging nagawa ko lang ay umiyak ng tahimik.

I gazed at Darick while sobbing silently but he's just looking on the floor. Nakatiim ang kaniyang panga habang nakakuyom ang kamao. Kumirot ang dibdib ko at mas lalong napahikbi.

Come on, Darick. Naniniwala ka ba sa kanila? Do you really think I could do such thing like this?

Wala akong nagawa nang isakay nila ako sa police car. Walang pamilyang pumigil at walang kaibigang nagtanggol sa akin. Katulad ng ibang tao sa paligid, pinanood lang nila akong tangayin ng mga pulis. Nakaposas ang mga kamay, humagulgol, at walang kalaban-laban. What a remarkable birthday.

When we arrived at the police station, I saw Darick's family. Hindi pa man kami nakakapasok ng tuluyan, lumagapak na ang palad ng kanilang ina sa aking pisngi. Naramdaman ko ang pangangapal nito.

"Tita D-Dyosa..."

"Don't call me that! Ang kapal ng mukha mo! Pinaniwala mo akong tutulong ka tapos ikaw lang pala ang nagnakaw! Kinasusuklaman kita!" nanggagalaiting sigaw niya. Dean stopped her when she tried to slap me again.

"M-Magpapaliwanag po ako. Makinig po kayo sa 'kin, please..." I pleaded.

"Wala ka ng dapat ipaliwanag! Malinaw na ang lahat, Misha and I will make sure you'll rot in jail!" she said with finality.

Nagmamakaawang tumingin ako kay Dean. Katabi nito ang ama na walang emosyong pinagmamasdan ako.

"Ang lala mo. Para sa putanginang kakatihan ng kamay mo nagawa mo kaming lokohin! I can't believe this," Dean uttered. He laughed without humor as he shook his head disappointedly.

Nanlamig ako. My heart clenched tightly. Napayuko ako. "I'm really sorry... K-Kuya"

"Fuck your apology!"

Mas lalo akong napahikbi. Sobrang sakit marinig ang mga masasakit na salita sa kanilang bibig. They used to be my allies but now they're turning into my enemies.