" ceo jeon နေ့လည်တောင်ရောက်နေပီ နေ့လည်စာမစားသေးဘူးလား "
" ငါမစားချင်ဘူး "
"မစားလို့မဖစ်ဘူးလေ ceo ဆေးသောက်ကအုံးမာလေ"
"မစားပါဘူးဆိုမင်းဘာဖစ်နေတာလဲ !"
" ဟို....."
"သွား....!မင်းအခန်းထဲကသွားတော့အာရုံနောက်တယ်...သွားတော့လို့ !"
အော်ခံလိုက်ရတဲ့ မန်နေဂျာ hope လဲ အခန်းအပြင်၌ထွက်နေသည်
ထိုအချိန်Corridor ၌လျောက်လာသောဆရာဝန်လေးအား
" Doctor .. Doctor !"
" အော် ဟုကဲ့ပြောပါ "
"ကျနော်ရဲ့ ceo လေ ဘာဖစ်တာလဲမသိဘူး အစာလဲမစားဘူး ဆေးလဲမသောက်ဘူး...ပီးတော့ဒေါသတွေပီးအော်ငေါက်နေတာပဲ"
"ဟုလား..ကျနော်ခုလိုက်ကြည့်ပေးမယ်နော်"
" ဟိုလေ ဒေါက်တာ ကျနော်အခန်းအပြင်မာပဲနေခဲ့မယ်နော် ..တော်ကြာကျနော်မြင်ရင်ထပ်အော်ပီးခေါင်းတွေကိုက်လာမာဆိုးလို့"
"အော်...ဟုပါပီ.."
အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်သည်နှင့်ဘေးတစ်ဖက်စောင်းနေသော ကောင်လေး
"ငါမင်းကိုပြောထားတယ်လေ အခန်းထဲဝင်မလာနဲ့လို့!"
"ဟိတ်..လူ ကျနော် ခဗျားပတည့်မဟုတ်ဘူး စွတ်အော်မနေနဲ့ "
ဂျောင်ဂုတစ်ယောက်ထယ်ယောင်းအသံကိုကြားလိုက်သည်နှင့်အိပ်နေရာကနေထထိုင်လိုက်သည်
" အော် ဆရာဝန်ပေါက်စလေးကို "
" ဒီမာ ခဗျားကိုပြောထားတယ်လေ ဆရာဝန်ပေါက်စလို့မခေါ်နဲ့လို့"
"ခဗျားနေ့လည်စာစားပီးပီလား"
"မစားရသေးဘူး! "
"ဟာ ဘာလို့မစားရသေးတာလဲနေ့လည်တောင်ကျော်နေပီကို !"
"မစားချင်လို့ဗျာ "
" ဟာ..မစားချင်လို့မရဘူးလေ ခဗျားဒဏ်ရာတွေကသက်သာသေးတာမှမဟုတ်တာ "
"မသက်သာတော့ပိုမကောင်းဘူးလား ဟောဒီကဆရာဝန်ပေါက်စလေးကိုနေ့တိုင်းတွေ့လို့ရတာပေါ့"
"ဟမ်..! ခဗျားဘာပြောလိုက်တယ်"
"ကို မညာချင်တော့ပါဘူး..ဆရာဝန်ပေါက်လေးကိုချစ်နေတာကြာပီ .. America မာစတွေ့တည်းက
.. ကော်ဖီဆိုင်ထဲဝင်ထိုင်ပီးနွားနို့သောက်တဲ့ကောင်လေးကိုချစ်နေတာကြာခဲ့ပီ"
ဂျောင်ဂုလဲ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထယ်ယောင်းကိုဖက်လိုက်သည်
ထယ်ယောင်းလဲကြောင်သွားကာ အတင်းရုံးလေသည်
ထယ်ယောင်းရုံးသော်လည်း တုတ်တုတ်တောင်မလုပ်
" ခနလေးငြိမ်ပေးပါနော် ...ကိုယ်မင်းကိုအရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ"
ထယ်ယောင်းလဲခနငြိမ်ပေးလိုက်သည်
ရင်ဘတ်ထဲကအကောင်ပေါက်လေးကေတာ့တားမရအောင်ခုန်နေတော့သည်
ထိုအချိန်ထယ်ယောင်းပခုံးပေါ်သို့မျက်ရည်စက်များကျတာကြောင့်စိုစွတ်ပီးနွေးသလိုခံစားရသည်
ဖက်ထားတဲ့နေရာကအတင်းရုံးပီးကြည့်လိုက်တော့
ဂျောင်တစ်ယောက်ငိုနေလေရဲ့
* ငိုနေတယ်!*
ထယ်ယောင်းလဲစိုးရိမ်ကာ....
"ဘာလို့ငိုနေတာလဲ ကျနော်ခဗျားနားရောက်နေပီပဲ..မငိုနဲ့တော့နော်"
#ဒီလောက်ပါပဲ အရေးအသားပေါ့သွားရင်ခွင့်လွှတ်ပါနော်
