Η φιγούρα του καθρεύτη

Κεφάλαιο 1: Νέες Παραστάσεις

Το ξυπνητήρι ηχεί τρυπώντας τα αυτιά μου με το χαρακτηριστικό ήχο του. Τα πόδια μου πέφτουν βαριά στο πάτωμα και ανασηκώνω το σώμα μου. Το μόνο που μένει πιά άθικτο στο δωμάτιο μου είναι ο καθρέφτης μου έχωντας κλείσει επισήμος τα 18 και περάσει στη σχολή αρεσκείας μου. Οι κούτες με περιτρυγιρίζουν. Στέκομαι μπροστά του φορώντας τα απλά μου ρούχα και τοποθετώντας  τις πιτζαμες στη κούτα που αρμόζει. Λύνω τα μακριά σγουρά μαλλιά μου και παρατηρώ το χλωμό μου πρόσωπο, ή εικόνα μου φαντάζει μουντή και να με περιεργαζεται. Απλώνω το make up στο πρόσωπο μου σε λίγο θα έρθει η μεταφορική και έχω μια πτήση να προλάβω πρέπει να βιαστώ. Οι γονείς μου μπαίνουν στο δωμάτιο μου

-Είσαι έτοιμη κόρη μου;

-Ευτυχώς ναι μόνο ο καθρέφτης μου μένει μητέρα αλλά δε εχω που να τον βάλω.

-Άστον εδώ θα πάρεις εκεί άλλον άλλωστε.

-Εδώ έχεις ένα δίκιο

-Πως νιώθεις πριγκίπισσα που φεύγεις;

-Λίγο αγχωμένη πατέρα αλλά ήρεμη είναι καιρός να πάρω τη ζωή στα χέρια μου δε ειναι?

Οι γονείς μου χαμόγελανε αχνά, δε θα τους λείψω άλλωστε δε μου δίναν ποτέ σημασία έτσι και αλλιώς. Ίσως μόνο αν είχα κακούς βαθμούς ή δε έκανα τις δουλειές που η μητέρα βαριόταν να κάνει στο σπίτι. Αισθάνομαι ανακούφιση που επιτέλους φεύγω και θα είμαι ήρεμη.

Η μεταφορική φεύγει μετα από λίγη ώρα με τις κούτες μου και τρέχω να προλάβω τη πτήση μου. Το αεροδρόμιο του Ντάλες της Ουάσιγκτον ορθώνεται μπροστά μου και με πιάνει ένα ρίγος. Αλήθεια φεύγω, πλέον θα είμαι μόνη μου. Ανοίγω το app της πιστωτικής μου κάρτας και βλέπω μέσα 5.000 ευρώ. Θα μου φτάσουν μέχρι να βρω μια καλή δουλειά στο Ασκέρ. Τρέχω μέσα ψαχουλευοντας τη τσάντα για το διαβατήριο μου. Που σκατά το έβαλα ρε γαμώτο? .

Τις σκεψεις μου τις κόβει το σωμα μου που πέφτει πάνω σε κάτι στιβαρό και καταλήγει στο πάτωμα. Η τσάντα μου πλέον βρίσκεται στα πόδια μου και τα περιεχόμενα της χυμένα στο πάτωμα. Γαμωτο θα αργήσω. Ωχ να το διαβατήριο. Κάτι βγήκε καλό και από αυτό τη τύχη μου τη μαύρη μέσα.

-χίλια συγγνώμη δε σε είδα. Ξέρεις πρέπει να προσέχεις που πας ειδικά με τσάντα στα χέρια

Μία αντρική γοητευτική φωνή ηχεί στα αυτιά μου και με κάνει να κοιτάξω ψιλά. Ένας τύπος γύρω στο 1.90 με περιεργαζεται με ένα μικρό χαμόγελο. Τα γκρι του μάτια σαν σύννεφα εχουν μια κουρασμένη όψη ενώ τα λακακια που συμπληρώνουν περίτεχνα τις γωνιές το πρόσωπο του.Η ωραία Κολόνια του τρύπαει τα ρουθούνια μου και με ερεθίζει. Γαμωτο παίζει να είναι ο ωραιότερος άντρας που έχω δει ποτέ.