Hope

35.

'Waarom ligt jullie kasteel zo ver weg?' Zeurde Hope. 'Kasteel?' Snow spitste in haar oren. Henry en Emma gunden Hope een boze blik. 'Oeps.' Snel hield Hope haar mond. 'We gaan dus naar mijn kasteel. Wat gaan we daar doen?' Vroeg Snow. 'Dat zie je zo wel.' Antwoordde Henry voordat Hope nog wat kon zeggen. Hope hield haar lippen stijf op elkaar. Ze had al te veel verklapt.

'Hope.' Werd er gefluisterd. Hope draaide zich om. Wie riep haar? 'Hope.' Werd er nog een keer geroepen. Hope keek nu naar rechts en ze zag Ethan achter een boom staan. Hope keek naar voren. Haar moeder, Snow en Henry hadden niks door. Hope liep op haar tenen naar Ethan toe. Ze hoopte dat de rest niks zou merken.

'Wat doe je hier?' Siste Hope. 'Ik wou je zien.' Antwoordde Ethan. 'Maar je had mijn moeder beloofd dat je mij met rust zou laten.' Zei Hope. 'Ik weet het maar ik moet je zien.' Zei Ethan. 'Wat? Waarom?' Hope keek hem verbaast aan. 'Ik weet niet waar ik heen moet. Ik ken hier niemand.' Zei Ethan. Hope keek de jongen medelijdend aan. Ze vond het sneu voor hem.

'Ik wou dat ik je kon helpen maar ik ken hier ook niemand.' Antwoordde Hope. 'Dat snap ik. Het spijt me nogmaals Hope. Ik had je nooit mogen ontvoeren.' Ethan keek naar de grond. 'Dat was inderdaad een rotstreek van je.' Antwoordde Hope knikkend. 'Sorry.' Verontschuldigde hij zich.

'Kom je me nou echt achterna om je excuses aan te bieden?' Vroeg Hope zich af. Ze vond het irritant dat Ethan haar bleef volgen. Ergens wou ze hem wel vergeven maar ze had haar moeder gehoord. Hij moest uit haar buurt blijven en dat betekent dat zij ook uit zijn buurt moet blijven.

'Hope..' Ethan keek haar met zielige ogen aan. 'Sorry. Ik moet nu echt gaan.' Hope draaide zich om en ze liep weg. Ze keek nog een keer achterom en ze zag Ethan haar nakijken. Ze vond het zo rot voor hem maar ze kon niks doen. Ze had geen keuze.

Snel liep Hope verder en Henry kwam naast haar lopen. 'Wat was je doen?' Vroeg Henry. 'Niks.' Zei Hope. Wantrouwend keek Henry haar aan. 'Niks.' Zei Hope nog eens. 'Jaja. Ik hou je in de gaten.' Henry keek zijn zusje streng aan. Hope zuchtte. Het zou ook is niet zo zijn.

Na een lange wandeling kwam het gezelschap aan bij het kasteel. 'Zullen we het nu maar vertellen?' Stelde Hope voor. 'Ja, prima.' Antwoordde Emma. 'Aan jou de eer.' Henry keek naar Hope. Hope kreeg meteen een grote grijns op haar gezicht. 'Jij en opa gaan vandaag trouwen!'

'Wat?' Verrast keek Snow haar kleindochter aan. 'Maar ik ben al met David getrouwd! Al heel wat jaren.' Vulde ze aan. 'Ja, dat weten we maar we willen je een bruiloft geven om nooit meer te vergeten. Op een positieve manier natuurlijk.'

'Wat lief van jullie!' Vond Snow. 'Ja? Vind je het wel leuk?' Vroeg Henry. 'Ik vind het fantastisch! Ik vind het zo lief dat jullie deze moeite voor ons doen.' Dankbaar keek Snow hun aan. 'Daar moet je je kleindochter voor bedanken. Zij heeft het verzonnen.' Zei Emma. Snow keek naar Hope en ze omhelsde haar. 'Dankjewel lieverd.'

Ze vervolgden de route en na een hele lange wandeling kwamen ze aan bij het kasteel. Snow zuchtte. Het voelde goed om weer 'thuis' te zijn. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat jullie hier ooit gewoond hebben.' Zei Henry kijkend naar het kasteel. 'Ik kan nog steeds niet voorstellen dat ik hier geboren ben.' Zei Emma. Snow glimlachte. 'Ik kan niet voorstellen dat het er nog staat.'

'Ja, en ik kan me niet voorstellen dat jullie hier zometeen gaan trouwen. Kom op, we zijn er bijna.' Hope liep door. Ze had geen zin al dat geklets. Haar moeder en oma kennende zou dat emotionele gedoe straks omslaan in een huilbui.

'He zusje, wacht nou eens.' Henry kwam naast haar gelopen. 'Wat is er?' Vroeg Henry. 'Hoe gaan we het aanpakken? Hebben we ringen? Een trouwjurk?' Vragend keek hij zijn zusje aan. 'Nope. We hebben helemaal niks tenzij de anderen nog wat hebben kunnen vinden.' Zei Hope. Henry keek even bedenkelijk. 'Oké, dan kijken we zo nog wel eventjes.'