You Are Annoying

21

Η ΦΑΙΔΡΑ άνοιξε τα μάτια της και προσπάθησε να τεντωθεί. Σήκωσε το ένα χέρι κρατώντας αντίσταση προς το πάτωμα και με το άλλο έπιασε την άκρη του στρώματος δίπλα της.

Στάθηκε όρθια για να αναλογιστεί την κατάσταση για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια ξεφύσηξε.

Έπιασε το ένα μαξιλάρι και το πέταξε με σχετικά αρκετή δύναμη πάνω στο άτομο που ήταν ξαπλωμένο στο κρεβάτι.

"Μπορείς να μου πεις έστω έναν λόγο για να το κάνεις αυτό;", μουρμούρισε το αγόρι μέσα από την κουβέρτα μη έχοντας ξυπνήσει αρκετά για να αντιδράσει καταλλήλως.

"Με έριξες από το κρεβάτι!", ψίθυρο-φώναξε η καστανομάλλα. "Λες και το έκανες επίτηδες"

"Επίτηδες το έκανα"

"Είπες κάτι;"

Ο Χάρης χαμογέλασε και έτριψε το μάτι του με τον αντίχειρα του."Τι ώρα είναι;"

"Επτά και μισή"

Με αυτή την απάντηση , το κορίτσι ένιωσε μια παλάμη να τυλίγετε γύρω από τη δική της. Ο έφηβος την τράβηξε απότομα προς το μέρος του και αυτή έπεσε ακριβώς δίπλα.

"Ωραία, αυτό σημαίνει πως μένουν τρεις ώρες μέχρι να έρθουν οι άλλοι"

Η Φαίδρα έβγαλε ένα μουγκρητό και γύρισε από την άλλη πλευρά, μη θέλοντας να τον αντικρίσει.

"Με έριξες κάτω, μη νομίζεις πως έτσι απλά θα σε συγχωρέσω"

"Θα σου λύσω ασκήσεις άλγεβρα"

Η ίδια, έστρεψε πάλι προς το μέρος του και χαμογέλασε αμυδρά. Έπειτα χώθηκε προσεκτικά μέσα στην κουβέρτα και έκλεισε τα μάτια της.

"Νόμιζα πως μου κρατούσες μούτρα", αποκρίθηκε ο Χάρης σηκώνοντας το δεξί του φρύδι.

"Σε συγχωρώ"

"Θύμισε μου να σε δωροδοκώ πιο συχνά"

"Μπα"

Για μια στιγμή επικράτησε ησυχία. Η ατμόσφαιρα παρέμεινε ήρεμη και το μόνο που ακουγόταν ήταν το απαλό χασμουρητό της Ναταλίας από το δίπλα δωμάτιο.

Δεν κυριαρχούσαν κάποιες βασικές σκέψεις. Ο καθένας ένιωθε άνετα , απλά ήταν κουρασμένοι για να αναλύσουν τα γεγονότα περισσότερο.

"Χάρη;", ρώτησε η Φαίδρα κοιτάζοντας το ταβάνι.

"Τι θέλεις πάλι;"

"Δεν μπορώ να κοιμηθώ"

Ο καστανομάλλης έστρεψε το βλέμμα του πάνω αντιγράφοντας τις κινήσεις της και χασμουρήθηκε. "Ας μιλήσουμε τότε"