Kingdoms: Magic of the Greatest

Chapter 5: Ceremony

Tahimik sa loob habang pababa ang aviator. Ramdam ko pa rin ang tingin at bigat ng mga hiningang binibitawan ng mga kasama ko sa loob. Ang iba ay tila hindi na humihinga.

Hindi ko na lamang sila pinansin. I don't feel responsible to what happened. I believe na I have all the right to reject Gwyneth's offer. At isa pa, I was prohibited to interact with them. I'm not stupid to ignore Marion's instructions at mas lalong wala sa ugali ko ang suwayin ang taong tumutulong sa akin. This is the least I can do for her.

After a short while, the doors opened. Tumambad sa lobby ng dorm ang napakaraming estudyante. Ang iba ay papalabas na at dumidiretso sa katabing cafeteria ng dorm. I immediately got out nang mapansin kong walang lumalabas sa mga nasa likuran ko kahit kanina pa nakabukas ang pintuan ng aviator. Really? Just how grand this hierarchy is? Are they loved by nature to be treated like this?

I managed to take a peek around. May naglalabasan na sa kada aviator sa lobby floor. Ang ibang estudyante ay nakaupo sa living areas. Nakatraining uniforms ang lahat. As I looked around the area kung nasaan ang mga aviator ay biglang bumukas ang 1st aviator. Napangisi ako. Kids with perks.

Katulad ng sabi ni Marion ay mga maharlika ang naririto. Lahat ng mga ito ay kasapi sa hierarchy ng kaharian. Mga nanggaling sa Houses katulad ni Hena.

A guy with a blond hair was the first one to go out. Nakangisi ito habang pinagmamasdan ang mga estudyante. Looks like he loves the attention. Hindi ko ito nakita kanina sa tapat ng aviator nang ituro sa akin ni Gwyneth kung nasaan iyon. Sumunod si Gwyneth habang kausap ang isang babae. Seryoso ang babaeng kausap niya. Hindi kataasan ito, nasa height ko lang. Pero maganda at mararamdaman mo ang presensiya ng gift nito. Maybe the reason why intimidating siyang tingnan. May ilan pang mga sumunod sa kanila na lumabas nang nakataas ang noo as if trying to tell everyone that they are born at the top of the chain and everyone has to kneel before them. I scoffed at the thought.

I lived with nothing. Nothing at all. I can't even distinguish what is so great about being rich and what is so bad about being poor. And I'm thankful for that.

Tumalikod ako at nilagay ang mga kamay sa bulsa. Kahit nakatingin ang ibang estudyante ay dumiretso ako sa malaking pintuan. I don't plan on going to the cafeteria. Alam kong marami ang mga estudyante roon at medyo hindi na comfortable sa atensyong nakukuha. Gusto kong pumunta ng Principal's Office and find Marion. I want to ask her more about this hierarchy stuff.

I was about to go down the stairs nang may magsalita sa likod ko.

"Hey, hey, stop right there, Welley." Anang isang lalaki. Ngayon ko napansin ang presensiya ng grupong lumabas sa likod ko. I was about to look behind when he popped up in front of me. He still has this smug face as if trying to mock me. Psh.

"Won't you introduce yourself to US... I mean, to the students?" He emphasized the 'US' kaya tuluyan akong tumingin sa aking likuran. There are five students behind me. Naroroon rin si Gwyneth na nakatitig lamang sa akin na parang sinasabing I have to do what this punk says. Oh, right. They would love to bully me kahit nasa hierarchy pa ako. They don't want to accept me as one of them dahil hindi naman ako kasali nang makipagpaligsahan sila sa isa't isa to exercise authority. I want to thank Marion now for telling me all these things ahead of time.

I stared at them. The girl beside Gwyneth just stood there with a poker face. I turned around to face the blonde guy.

"Why would I?"

Nakita ko ang gulat sa mukha ng ilan. Lalo na kay Gwyneth. I really want to smile right now pero baka mas mainis ang lalaking namumula sa harapan ko.

"What did you say?" He asked while looking at me intently.