Wanted: BABY

Introduction

XxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxX

"If you want to succeed in life, first prioritize your needs over your desires. Always aim for the best option, always choose to be hungry and don't settle for something so little, so common. But once you are already standing on the top of the skyscraper, you looked down and you realize that the things you have given up, it's what you really wanted. It's what you truly needed. Then you somehow wish you can turn back the hands of the clock. You wish you didn't lose that one person you realize you love. But in life, what does really matters the most? Is it what you want? Isn't it what you need? Or both?"

XxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxX

Kagat ko ang pang-ibabang labi ko habang tinitignan siya, nakasuot ng puting suit, may malaking ngiti sa labi. Hawak niya ang kamay ng babaeng ngayon ay asawa niya na. Sunod sunod na naglandasan ang mga luha ko.

I'm late.

Nasapo ako ang sariling bibig para pigilan ang sariling humagulgol. He look so happy. He's so happy holding her hands. He smiles like he has never smiled before.

Napasandal na lang ako sa sasakyan ko. Pakiramdam ko hinang-hina ako. Nanginginig dahil sa pagod ang mga tuhod ko. Bukod pa don masakit rin ang ulo ko, may jetlag pa ako dahil sa flight kanina. Huminga ako ng malalim at pinunasan ang sariling pisngi.

I still have a child to think about. Mas kailangan niya ako ngayon. Inipon ko ang natitira kong lakas at binuksan ang pinto ng sasakyan. Akmang papasok na sana ako nang bigla kong marinig ang boses niya.

"Demly!!"

Wala sa sarili akong lumingon. Hindi dahil umaasa akong hahabulin niya ako o dahil pangalan ko yung tinawag, kundi dahil narinig ko ang boses niya. It's as if my body was used to turn on its own everytime I hear his voice. Laking gulat ko naman nang makitang lahat sila ay nakatingin na sa akin.

I shouldn't have come here.

Dali-dali akong pumasok sa loob ang kotse. Hindi ko na sila binalingan pa ng tingin. Hindi ko rin naman kayang tignan pa sila sa mga mata. Binuhay ko ang makina at magpaharurot palayo sa lugar na yun. Alam ko kung anong klaseng tingin yun. I'm perfectly familiar to that kind of stare. Yun ang klase ng tingin na binibigay nila sa isang mababang uri ng tao. They're probably thinking the same thing, that I'm so pathetic.

Paano na ngayon? Paano ko na sila haharapin? May mukha pa ba akong ihaharap sa kanila? Sa pamilya ko? Natawa na lang ako sa sarili ko.

Well, I guess am indeed pathetic to begin with. How I wish just I knew that sooner.