ឈ្លើយស្នេហ៍ម៉ាហ្វៀ
ភាគ៥៤
វីលស្ហៀរ៍ ប្រើបាតដៃត្រជាក់ៗរបស់គេស្ទាបប៉ះពាល់ពេញរាងកាយរបស់នាងហើយប្រដេញមកដល់ចំណុចពិសេសរបស់នាងមុននឹងស៊កចូលទាញខោក្នុងតូចរបស់នាងចេញមកបោះទៅម្ខាង ពេលបន្ទាប់ក៏ប្រើម្រាមដៃវែងស្រឡូនរបស់គេចូលទៅប្រឡែងលេងជាមួយនឹងស្រពាប់ផ្កាកុលាបស្រស់ផូរផង់របស់នាងដោយការពេញចិត្ត។
«អ្ហាស៎៎...ហ្អា៎៎... អ្អឹស៎៎» ឡាហ្វីតា ខ្ញាំរ៉ូបខ្លួនឯងដែលមិនទាន់ជ្រុះចេញពីខ្លួនព្រមទាំងបិទភ្នែកថ្ងួចថូរទទួលយកក្ដីសុខដែល វីលស្ហៀរ៍ ផ្ដល់ឲ្យទាំងញ័រខ្លួនទទ្រើកដូចមនុស្សរកគ្រុន។ ចលនាដៃរបស់គេចូលក្នុងខ្លួនរបស់នាងកាន់តែញាប់ទៅៗជាចង្វាក់នាំឲ្យនាងថ្ងូរតាមទាំងដង្ហក់មិនយូរគេក៏បញ្ជូននាងទៅដល់គោលដៅនៃសេចក្ដី ទើបនាងបានសម្រាកដកដង្ហើមស្រួលបួលបន្តិច។
ផឹប!!
វីលស្ហៀរ៍ ផ្ដេកខ្លួននាងឲ្យគេងរាបទៅលើកៅអីឡានដោយមិនភ្លេចទាញរ៉ូបដែលទើនៅនឹងចង្កេះរបស់នាងទម្លាក់ចោល មុននឹងគេងើបមកទាញរូតខោរបស់គេទម្លាក់ចុះហើយពន្លេចភាពរឹងមាំរបស់គេចេញមកសាប់តិចៗដោយក្រសែភ្នែករបស់គេសម្លឹងមើលស្រទាប់ផ្ការបស់មិនដាក់ភ្នែកទាំងញញឹមចុងមាត់។
«នឹកវាខ្លះទេ?» អ្នកកំលោះចំអន់លេងពេលឃើញនាងមុខក្រហមបន្ទាប់ពីបានឃើញអាច្រម៉ក់របស់គេហើយ ឃើញប៉ុណ្ណឹងមកធ្វើជាអៀនត្រង់ថ្ងៃមុនអង្អែលផង បឺតផង ជញ្ជក់ផង មិនឃើញអៀនបន្តិចសោះ។
«លោក...» ឡាហ្វីតា យកដៃខ្ទប់មុខទាំងអៀនខ្មាស នឹកឃើញរឿងនៅយប់នោះពេលណានាងចង់តែស្រែកឲ្យបែកផែនដីទេ ហេតុអីយប់នោះនាងក្លាហានដល់ថ្នាក់ហ៊ានប៉ះពាល់របស់គេ? គួរឲ្យខ្មាសណាស់ដឹងទេពេលនឹកឃើញម្ដងៗ មិនគួរណានាងខ្លាចគេខឹងដល់ថ្នាក់ហ៊ានធ្វើរឿងបែបនោះយល់ចិត្តគេទេ។
«បើនឹកវាយើងអនុញ្ញាត» ស្របសម្ដី វីលស្ហៀរ៍ ចាប់ញែកជើងនាងចេញពីគ្នាមុននឹងឱនចុះមកទ្រោបពីលើនាងព្រមទាំងនាំឲ្យភាពជាបុរសរបស់គេបានប៉ះពាល់ជាមួយនឹងផ្កាស្រស់របស់នាងនិិងអឹបជាប់គ្នាដោយមិនអាចហាមបាន
«អ្ហាស៎៎... អត់ទេ» គ្រាន់តែនាងឆ្លើយចប់ភ្លាម វីលស្ហៀរ៍ ក៏មិនចាំយូរទៀតដែរនាំស្នូលសាច់រឹងកំព្រឹសរបស់គេចូលទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយរបស់នាងភ្លាម។ អ្នកកំលោះចាប់ជើងទាំងគូរបស់នាងឲ្យស្រាក់នឹងចង្កេះរបស់គេមុននឹងគ្រលែងចង្កេះចេញចូលក្នុងរាងកាយរបស់នាងពីយឺតៗទៅលឿន នឹងកាន់តែលឿនពេលយល់ថាភាពតឹងណែនរបស់នាងលែងសូវរឹតរបស់គេ។
«អ្ហាស៎៎...!! វីលស្ហៀរ៍...អ្ហាស៎៎...!!!» នាងពិតជាមិនអាចហាមឃាត់សម្លេងដ៏គួរឲ្យខ្មាសមួយនេះបានទេ ចង់ប្រាប់នាងមានក្ដីសុខណាស់ ភាពស្រណុកសុខស្រួលដែលគេផ្ដល់ឲ្យនាងពេលនេះវាវិសេសវិសាលជាងពេលណាៗទាំងអស់ ទោះចលនាអុកគ្រលែងរបស់គេលឿននិងពេញដោយកម្លាំងក៏ដោយតែវាមិនឃោរឃៅដែលធ្វើឲ្យនាងឈឺចាប់នោះទេ។
«អ្ហាស៎៎... ស៊ឺត... ថ្ងូរទៅហៅឈ្មោះបងទៅអូនសម្លាញ់...អ្ហាស៎៎.... ហៅឲ្យឮ» ល្វែងក្រោមគិតតែពីគ្រលែងអុកខ្ទប់ ដៃទាំងគូរបស់គេក៏មិនទុកឲ្យទំនេរលើកមកច្របាច់ទ្រូងរបស់នាងពេញៗដៃឆ្លាស់គ្នាជាមួយនឹងបបូរមាត់ អណ្ដាតក្ដៅសើមជាមួយនឹងធ្មេញមុតស្រួចនិងបបូរមាត់មានមន្តស្នេហ៍ប្រតិបត្តិយ៉ាងមមាញឹកទៅលើចុងទ្រូងរបស់នាង មាត់ជញ្ជក់ អណ្ដាតគ្រលាស់គ្រលែង ធ្មេញខាំញេច នាំឲ្យម្ចាស់ទ្រូងកាន់តែត្រេកត្រអាលលើសដើម។
«វីលស្ហៀរ៍... អ្ហាស៎៎ៗ...!!»
ផ្លាប់/ផ្លាប់/ផ្លាប់
សម្លេងសាច់ប៉ះទង្គិចសម្លេចបន្លឺឡើងពេញក្នុងរថយន្តទូទំនើប ខណ:អ្នកកំលោះនៅតែខំប្រឹងសម្រុកចេញចូលមិនរសាយកម្លាំង ម្នាក់ៗញើសហូរសស្រាក់ជោកប្រាណព្រោះភាពហត់នឿយ អំណាចម៉ាស៊ីនត្រជាក់ដែលបានបើកក៏នៅតែមិនអាចយកឈ្នះបាន។
«អស្ចារ្យឡាហ្វីតា អ្ហាស៎៎....ស្រួលពេកហើយ អ្ហឹស៎៎...!!» សម្លេងស្រែកថ្ងូររបស់ វីលស្ហៀរ៍ ពេលនេះប្រៀបដូចជាសម្លេងខ្លារខិនត្រូវរបួស គេបដិសេធមិនបានទេថារាល់ពេលដែលបានចូលសំងំក្នុងរាងកាយនាងគេមានក្ដីសុខខ្លាំងណាស់ ខ្លាំងរហូតដល់គេមិនចង់បញ្ឈប់នោះទេ នាងធ្វើឲ្យគេឆ្កួតនឹងតណ្ហា នាងធ្វើឲ្យគេក្លាយជាមនុស្សត្រេកកាម។
«អ្ហាស៎៎...!!» សម្លេងចុងក្រោយនៃភាពសុខស្រួលរបស់ពួកគេទាំងពីរដែលបញ្ជាក់ថាពួកគេបានទៅដល់ត្រើយនៃក្ដីសុខហើយ តែវាមិនទាន់បញ្ចប់ត្រឹមប៉ណ្ណឹងទេ។ វីលស្ហៀរ៍ នៅតែមិនទាន់ឆ្អែតនៅឡើយ អ្នកកំលោះលុតជង្គង់ម្ខាងនៅលើកៅអីឡានដោយជើងម្ខាងទៀតទម្លាក់មកក្រោម ពេលបន្ទាប់ក៏ចាប់លើរាងកាយតូចរបស់នាងក្រឡាប់ចុះទាញត្រគាកនាងមកក្រោយឲ្យអែនមករកគេ មុននឹងនាំដំបងសាច់ចូលទៅក្នុងស្រពាប់ផ្ការបស់នាងពីក្រោយយឺតៗរហូតលិចកប់ចូលទៅក្នុងផ្កាស្រស់របស់នាងស៊ប់ដល់គល់។ វីលស្ហៀរ៍ ចាប់ក្ដោបត្រគាកនាងឲ្យនឹងមុននឹងគ្រលែងចង្កេះបោកខ្ទប់មួយៗយឺតៗ យូរៗទៅក៏កាន់តែញាប់និងលឿនទៅៗរាប់ចង្វាក់មិនឈ្នះដល់ថ្នាក់រាងតូចត្រូវរង្គើរទៅមុខទៅក្រោយតាមចង្វាក់អុកគ្រលែងរបស់គេ។
«អ្ហាស៎៎...វីលស្ហៀរ៍...អ្ហឹស៎៎... ពិបាកណាស់» ឡាហ្វីតា ជ្រាបទឹកភ្នែកតាមកន្ទុយភ្នែកជាមួយនឹងការឈឺចាប់បន្តិតបន្តួចត្រង់ចំណុចសំខាន់របស់នាង តែមើលទៅគេដូចជាមិនបានស្ដាប់ឮសម្ដីរបស់នាងទេទើបគិតតែពីងើយកថ្ងួចថ្ងូរនិងបន្តអុកគ្រលែងមិនឈប់បែបនេះ។ ឡាហ្វីតា ក៏មិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចដែរទើបនាងត្រឹមតែតែទ្រាំទទួលយកនូវអ្វីដែលគេកំពុងតែផ្ដល់ឲ្យ ហើយមិនយូរការឈឺចាប់របស់នាងក៏រលាយបាត់អស់ជំនួសមកវិញនូវភាពសុខស្រួល។
ផ្លាប់/ផ្លាប់/ផ្លាប់
ការដល់គោលដៅលើកទីពីរបានមកដល់ វីលស្ហៀរ៍ ទុកឲ្យកូនប្រុសសំងំនៅក្នុងខ្លួនរបស់នាងដល់វាព្រួសពិសចេញអស់ចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់នាងទើបគេដកវាចេញមកសាប់តិចៗដល់ជ្រះតំណក់ទឹកទាំងនោះហើយញាត់ចូលទៅក្នុងខោវិញ ទើបក្រឡេកទៅមើលរាងតូចដែលដាក់ខ្លួនគេរាបលើកៅអីឡានទាំងអស់កម្លាំងនោះវិញ។
«ហត់ណាស់មែនទេ?» វីលស្ហៀរ៍ លើកនាងឲ្យមកអង្គុយលើភ្លៅរបស់គេវិញដោយមិនភ្លេចរើសរ៉ូបនាងមកតាម។
«ថាអត់មួយម៉ាត់ទៅ» ឡាហ្វីតា ត្បកឲ្យគេវិញទាំងមុខស្អុយព្រោះហត់ខ្លាំងនិងអស់កម្លាំងរលីងពីខ្លួន ខណ:នោះ វីលស្ហៀរ៍ ក៏ឱនមុខមកប្រថាប់ថើបមាត់របស់នាងដោយការថ្នាក់ថ្នមបែបលួងលោមចិត្តរហូតពេញចិត្តទើបដកមាត់មកវិញ។
«មិនអាចជាកំហុសយើងទេ ជាកំហុសនាង» ចប់សម្ដីអ្នកកំលោះហុចរ៉ូបទៅឲ្យនាងស្លៀក បើនាងនៅតែបន្តននោលគោលបែបនេះទៀតខ្លាចថាគេនឹងទ្រាំមិនបានសង្គ្រប់នាងម្ដងទៀត។
