WICCANA: School Of Sorcery and Magic

CHAPTER 3

–––M E E T–––

Patuloy pa rin sa pagpapatakbo ang sasakyan habang tumitingin ako sa mga tanawin sa labas hindi ko alam kung ilang oras na ang nakalipas, tumitingin na lang ako sa labas ng bintana upang hindi masyadong mabagot. Marami na kaming nadaanan at ang kasalukuyan naming dinadaanan ngayon ay ang isang daan na may maraming mga puno.It felt relaxing though. I really love being around with nature mapa-tubig man yan o lupa, and being around with nature at this moment is a great help dahil kailangan ko talaga ng distraction ngayon upang hindi ako kabahan ng husto.

Natigil ako sa pagtatanaw sa labas nang bigla nalang tumigil ang sasakyan na aking sinasakyan.Kaya napatingin ako kay Manong Driver upang magtanong sana nang bigla siyang bumaba at umikot patungo saakin upang ako'y pagbuksam.

Kahit naguguluhan at kinakabahan ay bumaba na lang rin ako.Pagkababa ay hindi ko na mapigilan ang sarili ko na magtanong sa kanya.

"Manong, Bakit po tayo tumigil?"

Naguguluhan kong tanong sa kanya.Kasi hindi pa kami nakarating sa paaralan malalking puno lang ang aking nakikita at parang kami lang dalawa dito. We're like in an entrance of a forest.

I didn't receive any reply from him he just smiled at me and opened the compartment. Kinuha niya ang maleta ko bago ako hinarap at sinagot ang katanungan ko.

"Hanggang dito lang ang pwede nang sasakyan,kaya tayo tumigil."He said. At naunang lumakad sa akin habang dala dala ang aking maleta. Nalilito ako sa mga pinagsasabi niya kaya hindi ako sumunod kaagad sa kanya. Pinangunahan na naman ako nang kaba, What if something bad happens? We are in a damn forest! Napansin niya siguro na hindi ako sumonod sa kanya kaya tumigil siya at nilingon ako.

"C'mon don't worry hindi kita ipapahamak if that's what you're thinking and besides hindi lang tayo ang tao dito look around you." Sa Sinabi niyang yon ay napalingon ako sa paligid at tama nga siya may nakikita akong mga nakapark na sasakyan na walang taong nasa loob at may nakita rin akong ilang sasakyan na paparating.

"See,There's no need to be afraid of, so let's go?"He told me.Naglakad siya patungo sa kaliwang bahagi kaya sumunod na lang ako sa kanya.

Naglalakad kami sa pagitan nang mga puno nang makarinig ako ng tinig nang mga kabayo.At maya maya pa ay nakakita ako nang napakaraming nakahilerang karwahe.Nanlaki ang aking mga mata at napatigil sa paglalakad.

"C-Carriage?!"Hindi makapaniwalang sambit ko.Buong buhay ko ay sa telebesyon lang ako nakakakita nang karwahe.And numbers of carriages' infront of me is mind blowing.

"What's with the carriage po?"

"Yan ang sasakyan mo patungo sa paaralan." He said calmly. At tumingin sa mga karwahe.

"W-What?!"Mas lalong nanlaki ang mata ko.Paanong ito ang sasakyan?Bakit ito?Ano to ball?Instant Princess?

"Yan ang sasaky–––"natigil siya sa pagsasalita when I cut him off.

"Alam ko po,Pero bakit po?"I said.

"Long story,tinatamad ako magkwento."Tamad na sabi niya,Kanina ko pa napapansin na kakaiba ang driver na to or maybe that's just his personality ipinagkibit balikat ko na lang at tumingin sa mga karwahe.

May ilan rin na mga tao o siguro mga estudyante akong nakikita na pasakay sa mga karwahe,may ilan rin na kadadating lang bitbit ang kani kanilang bagahe.

"Ilan pa lang ang nakikita mo ngayon siguro mga bago rin sila and maaga pa siguro o na late tayo nang kaunti."He said. Nang mapansin ako nakatitig sa mga kaedad ko o mas bata na naglalakad.

"Let's go I'll take you to your ride.Sabi nang Tita mo saakin kanina na nawala mo raw ang sulat mo kaya maghanap na lang tayo nang karwaheng may nakalagay na pangalan mo."He said at naunang maglakad saakin,Sumonod ako hanggang sa maka sabay ko siya.Tumitingin siya sa mga karwahe.