Unicode
ကြည့်နေရင်းနဲ့ ကျွန်တော်အာခေါင်တွေခြောက်လာတယ်....ဆရာကတော့ ခေါင်းကိုရေသုတ်နေတော့ ကျွန်တော်ကြည့်နေတာကို သတိမထားမိလောက်ဘူး....
အဲ့အချိန်မှာပဲ.... ဆရာက အောက်ခံဘောင်းဘီကိုချွတ်ချလိုက်တယ်...
"အား... ပါး.. ပါး..."
လီးမဲကြီးက ပျော့်ခွေပြီးကျေနတယ်.... လီးထိပ်ခေါင်းက နီရဲနေတော့ စုပ်ချင်စရာကြီးဗျာ.... ဆရာကအသားဖြူတော့ လီးမဲကြီးကထင်းနေတာပဲ... လဥတွေကလည်း လူပျိုကြီးလဥတွေမို့ထင်တယ်.... တင်းပြီး လရည်တွေပြည့်နေသယောင် ကိတ်နေတယ်.....
ပြီးတော့မှ ဆရာလည်း ရေလဲပုဆိုးဝတ်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲဝင်လာတယ်....
"ဟာ... ထက်ဝေ... နှုတ်ခမ်းတွေခြောက်နေပါလား...ရေသွားသောက်လေကွာ.... မရောက်ဖူးတဲ့အိမ်ကျနေတာပဲ..."
"ဟုတ်... ဟုတ်... ဆရာ...." အထစ်ထစ်အအအ ဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုဆရာက တစ်ချက်ပြုံးကြည့်ပြီး သူ့အဝတ်လဲခန်းထဲကိုဝင်သွားတယ်... ကျွန်တော်လည်း ရေတစ်ခွက်သွားသောက် .. ဧည့်ခန်းထဲပြန်ထိုင်ပြီး တုန်နေတဲ့ရင်ကိုငြိမ်အောင်လုပ်ရတာပေါ့...
ဆရာက လူပျိူကြီးလေ... ဦးအောင်ထိုက်တဲ့... အသက်က၄၀ ဝန်းကျင်ပဲရှိမယ်... ရှမ်းစပ်တော့ အသားကဖြူပြီး အရပ်ကလည်းရှည်တယ်.... ကျွန်တော့်ကို၉ တန်းကတည်းက သချင်္ာသင်ပေးခဲ့တဲ့ဆရာပေါ့.... စာသင်ပေးတဲ့အချိန်တိုင်း ဆရာ့ကိုခိုးးခိုးကြည့်ခဲတာတွေ ပြန်တွေပြန်တွေးပြီး ပြုံးမိသေးတယ်...
"ထက်ဝေ... သား ဘာတွေပြုံးနေတာလဲ..." ဆရာက ပုဆိုးအနွမ်းလေးဝတ်ပြီထွက်လာတယ်... အင်္ကျီတော့မဝတ်ထားဘူး...
"ကန်တော့ချင်လို့ပါဆရာ.... သားဘာသာစုံပါတယ် ဆရာကြောင့်ပါ... ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်ဆရာ..."
"အေးပါ... သားရယ်... ဆရာလည်းဝမ်းသာပါတယ်ကွာ.... ကဲကဲ ကန်တော့လေသား..."
ဆရာကို ကျွန်တော်လည်း ထိချင်းကြီး၅ ပါးနဲ့ကန်တော့ပြီးတော့ ဆရာက ဆုတွေပေးနေတယ်...
အဲ့အချိန်မှာပဲ ပီတီမျက်ရည်တွေနဲ့ ကျွန်တော်ထပ်ငိုတော့တာပဲ...။ ဆရာလည်း ကျွန်တော့်ကိုထူပြီး သူ့ပေးမှာထိုင်ခိုင်းတယ်.... မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးပြီး... သူ့ရင်ခွင်တွေထဲမှာ ပွေ့ဖက်ထားတယ်..။ အဲ့အချိန်မှာ ဘာသာစုံတွေဘာတွေ အကုန်မေ့သွားပြီး ကြီးမားပြီး ကျယ်ပြန့်တဲ့ဆရာရဲ့ရင်ခွင်ရဲ့ အနွေးဓာတ်မှာသာယာနေမိတယ်...
