ဒုတိယ နတ္သမီး ေရးသူ - ဂ်င္ကလိ
ဒီအေၾကာင္း ကိုေျပာရမည္ဆိုရင္ "ေတာ္၀င္ပန္း" အမ်ိဳးသမီး ေဘာ္ဒါေဆာင္က စရမည္မွာေသခ်ာ၏။ ေတာ္၀င္ ပန္း ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဆင္ေျခဖံုး ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္ တခု၏အစြန္မွာ ရွိသည္။ တဖက္ရပ္ ကြက္ ကေတာ့ သာမန္လူတန္းစား အမ်ားစုေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေတာ္၀င္ပန္းတည္ရွိရာကလည္း ဟိုအရင္ကဆိုရင္ သာမန္ရပ္ကြက္ တခုသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ လူလူသူသူလူခ်မ္းသာ ရပ္ကြက္ဆန္ဆန္ ျဖစ္လာသည့္ ေနရာတခုျဖစ္သည္။
ေတာ္၀င္ပန္းကို နာမည္ႏွင့္ လိုက္သည္ဟု အရပ္ထဲမွာေရာ ဒီအနီးနား တ၀ိုက္မွာပါ သိၾကသည္။
ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ ေလာက္ေအာင္လည္း အေဆာင္သူေတြက လွတပတ ေလးေတြမ်ားသည္။ ေတာ္၀င္ပန္းမွ မိန္းကေလး ေတြ အ ေၾကာင္းေျပာပါက အေဆာင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆိုသည့္ မိန္းမေခ်ာၾကီး ၏ အေၾကာင္းက စေျပာမွ ျဖစ္ပါ မည္။ အကယ္၍အေဆာင္သူ မိန္းကေလး တေယာက္ကို သြားျပီး ေတာ္၀င္ပန္း က မိန္းကေလး ေတြ လွသည့္ အေၾကာင္းသင္က ေျပာမည္ဆိုရင္ အေျပာခံရသူ မိန္းကေလးက "ဆရာမ ကမွ ပိုလွတာပါ" ဟုေျပာ မွာ မလြဲ အ ေသ အခ်ာျဖစ္သည္။ အေဆာင္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မမွီတာ ျမင္ဖူးသူတိုင္း လက္ ခံ ၾက ရသည့္ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ ေလးဆယ္ကို လပိုင္းေလာက္ေက်ာ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ဘယ္သူကမဆို သံုးဆယ္ သီသီ စြန္းစ ေလာက္ ဟုသာ ထင္ေပမည္။ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ အရြယ္တင္ႏုပ်ိဳသည္။ လွပေသာ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ျဖဴစင္ ၀င္း မြတ္သည့္ အသားအရည္ ရွိသည္သာမက ထြားေသာရင္၊ က်င္ေသာခါး၊ ကား ေသာတင္ စသည့္မက္ေလာက္ စ ရာ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာေတြ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အခုခ်ိန္ထိ အပ်ိဳၾကီး တေယာက္ျဖစ္ေနျခင္း က ထူးျခားအံံ့ ၾသ ဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ တခိ်ဳ႕ ကေတာ့ ေခ်ာလြန္းလို႔ အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္တာဟုဆိုၾက၏။ အေဆာင္သူေတြက ဆရာမ ဟုေခၚၾကသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အရင္တုန္းကေတာ့ တကယ့္ဆရာမ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔ပါ၏။ နယ္က တကၠသိုလ္တခုတြင္ လက္ေထာက္ကထိကတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ မိခင္ၾကီး ၏ က်န္း မာ ေရးအေျခအေန ေၾကာင့္ အလုပ္က ႏႈတ္ထြက္ခဲ႔ရသည္။ အလုပ္ထြက္ကာ ျပန္လာျပီးေနာက္ အေမျဖစ္သူကို လ ပိုင္း ေလာက္သာ ျပဳစုခြင့္ရခဲ႔သည္။ မိခင္ၾကီး ကြယ္လြန္သြားျပီးေနာက္ တေယာက္ထဲ အထီးက်န္ ျဖစ္ခဲ႔ရ သည့္ ဖခင္ၾကီး ကိုျပဳစုရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ႔ရသည့္ အတြက္ အိမ္ေထာင္ေရးကို ျပန္ လွည့္ မၾကည့္ႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔တြင္ စည္းစိမ္ဥစၥာက ျပည့္စံုျပီးသား ျဖစ္သည္။
ေဒၚ ႏုႏု ရွိန္ တကၠသိုလ္ ဆရာမ လုပ္ခဲ႔တာကလည္း ဂုဏ္အတြက္ ႏွင့္ ၀ါသနာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ အလုပ္မရွိဘဲ ဒီအတိုင္း မေနခ်င္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က မိခင္ကြယ္လြန္ျပီး တႏွစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင့္ျဖစ္သည္။ ဆရာမ ဘ၀တုန္းကလည္း အေဆာင္နည္းျပ၊ အေဆာင္မႈး တာ၀န္ေတြယူခဲ႔ ရသူျဖစ္လို႔ အိုးမကြာအိမ္မကြာ စီး ပြားေရးျဖစ္သည့္ ဒီလုပ္ငန္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဖခင္ကလည္းအားေပးသည္။ အကယ္ ၍ သူသာ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ႔ပါလွ်င္ သမီးတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ႔မွာစိုးသည္။ ေဘာ္ဒါ ေဆာင္ဆိုေတာ့ စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္ ၀န္း၀န္း ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္အတြက္ လံုျခံဳမည္ဟု ယူဆသည္။ ဒါေၾကာင့္လား မသိပါ လြန္ခဲ႔ေသာ သံုးႏွစ္ ခန္႔ က အဖိုးၾကီး အိပ္ေနရင္းႏွင့္ ပင္ျငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ဇနီးသည္ ေနာက္သို႔လိုက္ပါသြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အေဆာင္က အခန္းေတြ က်ယ္၀န္းသန္႔ျပန္႔၏။ ျခံ၀န္းကလည္း က်ယ္သည္။ ေရႏွင့္ မီးကို အျငိဳ အ ျငင္ မရွိရသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေစ်းအနည္းငယ္ မ်ားေသာ္လည္းလူၾကိဳက္မ်ားသည္။ အျမဲလို အခန္းေတြျပည့္ ေန ေလ႔ ရွိ၏။ အေဆာင္သူလက္ခံရာ မွာလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးျပီးမွ လက္ခံသည္။ မိဘမ်ိဳး ရိုး ႏွင့္ လက္ရွိတက္ေနသည့္ ေက်ာင္း သို႔ မဟုတ္ လက္ရွိလုပ္ေနသည့္ အလုပ္အကိုင္ အေနအထားကိုပါ ေလ႔လာ ျပီးမွ လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ဆရာမပီပီ ပညာအရည္အခ်င္းျမင္႕ သူကို ပိုဦးစားေပးလက္ခံသည္။ ထို႔ အျပင္ ရုပ္ရည္ကိုလည္း ၾကည့္သည္ဟု တခ်ိဳ႕ကေျပာၾက၏။ ရုပ္ရည္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တရား ၀င္ မေၾကျငာပါ။ ပညာရည္ ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ကို အေလးထားေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာေလ႔ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္လွစြာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွ မိန္းကေလးေတြက ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ မ်ားေနသည္။ အေဆာင္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ မစားခ်င္ပါကလည္း စီစဥ္ေပးသည္။ ဒီလိုလုပ္ေပး ႏိုင္ေအာင္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ထံတြင္ ၀န္ထမ္းအင္အား ေကာင္းသည္။ မိဘေတြ ရွိစဥ္က ထဲက အတူေနခဲ႔သူ ေဒၚေအးစိန္ ဦးစီးသည့္ အိမ္ေဖၚ ေလးေယာက္ရွိသည္။ ကိုယ္တိုင္ အ၀တ္မေလွ်ာ္ခ်င္သူေတြ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ထံတြင္က်သင့္ေငြ ကို ေပးျပီး အပ္လိုက္ရံုပင္။ ထမင္းလခ ေပးထားသူ ျဖစ္ပါကလည္း ေက်ာင္းမသြားမွီ ရံုးမသြားမွီ ထမင္းခ်ိုဳင့္ က အ သင့္ ျဖစ္ျပီးေလျပီ။ ညေနဆို ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ဆိုတာႏွင့္ ၀င္းတံခါးပိတ္လိုက္သည္။ ပိတ္ျပီးတာ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ဖခင္ၾကီး၏ လက္ရင္းတပည့္ေက်ာ္ ကုလားအဖိုးၾကီး နာရရား က ၀င္း၀တြင္ ၀ါးရင္းတုတ္ၾကီး ႏွင့္ ေနရာယူလိုက္ သည္။ သူက တညလံုး မအိပ္၊ ဂိတ္၀က သူ႔ အတြက္တဲေလးထဲမွာ ထိုင္လိုက္၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး တလက္ျဖင့္ ျခံထဲမွာ ပတ္လိုက္လုပ္ေန၏။ မနက္ ေျခာက္နာရီ တံခါးျပန္ဖြင့္ ေပးျပီးမွ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ မနက္စာ သြားစားျပီး တဖက္ရပ္ကြက္တြင္ ရွိသည့္ သူ၏ အိမ္သို႔ ျပန္အိပ္၏။ ညေန ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္လွ်င္ မည္သူမွ အျပင္မထြက္ရပါ။ ဒါက အေဆာင္သူေတြ အတြက္စည္းကမ္းျဖစ္ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အလုပ္သမား တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥရွိရင္ ထြက္ႏိုင္ပါသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ေျခခင္း လက္ခင္းသာသည့္ ညေနပိုင္းေတြ ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္သည္။ တခါတေလ ေဒၚ ေအးစိန္ပါျပီး တခါတေလေတာ့ သူမ တေယာက္ထဲပင္။ အျပင္မထြက္ရေသာ္လည္း အေဆာင္သူေတြ အ ေဆာင္ ထဲမွာ ေတာ့လြတ္လပ္စြာေနႏိုင္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္က ေက်ာင္းဆရာမ ဘ၀တြင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ပညာသင္သြားဖူးသည္ျဖစ္ရာ သိပ္ျပီးေရွးရိုး မဆန္သည့္ အျမင္ရွိသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြကို အုပ္ထိန္းသည့္ ေနရာတြင္ ေခတ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ညွိျပီး လုပ္တတ္သူ အျဖစ္ အေဆာင္သူေလးေတြ ကလည္းသေဘာက် သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက လည္း ငယ္ရြယ္သူေတြ ႏွင့္ မျခားေခတ္မွီသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေျပာစရာ ရွိရင္ ဆိုဆံုးမစရာ ရွိရင္ေတာ့ ႏႈတ္ေလးသူမဟုတ္ပါ။ ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြလို စကပ္အတို၊ ေဘာင္းဘီ အၾကပ္ေတြ မ၀တ္ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က စကပ္ အရွည္ ႏွင့္ ဂါ၀န္ေလာက္ေတာ့ ၀တ္ပါသည္။ ရည္းစားသနာ ကိစၥကိုလည္း အေဆာင္မွာ လာေတြ႕ စကားေျပာ ရံု ေလာက္ကိုေတာ့ မသိသလိုသာေန၏။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ မေျပာခ်င္ရင္လည္း ျခံထဲမွာ ပန္းျခံလိုလုပ္ထားသလို အရိပ္ ေကာင္း သစ္ပင္ၾကီးေတြ ေအာက္မွာ ခံုတန္းေတြထားေပး၏။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာႏိုင္သည္။ ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္း သို႔မဟုတ္လူၾကီးသူမ တေယာက္ေယာက္၏ ေထာက္ခံမႈမရွိဘဲ အျပင္ကိုညအိပ္ထြက္ခြင့္မေပးပါ။ နည္း နည္း ေဟာ့ရမ္းသည့္ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦး သံုးဦးေလာက္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္က မိဘ ေခၚျပီးျပန္အပ္ဖူးသည္။ထိုသို႔ ၀န္ေဆာင္မႈ ေကာင္းျခင္း၊ စည္းကမ္း ေကာင္းျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ၏ မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြ က လည္း သေဘာက်သည္။ တခ်ိဳ႕ ျပည့္စံုသူေတြ ဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္း၊ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္ ျပီး ထားႏိုင္ေသာ္ လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွာ သမီးကို တမင္လာထားတာမ်ိဳးေတာင္ရွိသည္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာ သည့္ မိန္းကေလး ေတြ ရွိသလို၊ ရာထူးၾကီးၾကီး ေတြ၏ ရင္ေသြးတခ်ိဳ႔ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီ မွာရွိသည္။ ေတာ္ ရံု သင့္ရံု အဆင့္အတန္းမွ လာသူေတာ္ေတာ္ရွား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နဂိုထဲက အျမတ္အစြန္း ကို အဓိက ထားသူမဟုတ္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေရဖိုး၊မီးဖိုး ႏွင့္ ၀န္ထမ္းစား ရိတ္ ေက်လွ်င္ေတာ္ျပီ ဟုသေဘာထားကာ အဆင္ေျပေအာင္ျပည့္ျပည့္စံုစံု စီမံေပးထား၏။ မီးေတြ ပ်က္တတ္ သည့္ ေႏြရာသီ ဆိုရင္ ေတာင္ စာၾကည့္ခ်ိန္အတြက္ မီးစက္ေမာင္းေပးသည္။ အခုဆိုရင္ အင္တာနက္လိုင္း ေတာင္ ယူဖို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္စဥ္းစားေနသည္။ ဒီမွာ ေနသူေတြ အားလံုးကလည္း တတ္ႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ရာ အင္တာ နက္ရသည္ ႏွင့္ သူတို႔လည္း ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ၀ယ္ၾကမည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ေတာ္၀င္ပန္း အေဆာင္အေၾကာင္းႏွင့္ အေဆာင္သူတို႔ အေျခအေန ကို အ က်ဥ္းမွ် ငံုမိျပီထင္ပါသည္။ ထပ္ေျပာရန္ ရွိသည္ကား ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ သူမ၏ အေဆာင္၏ အဆင့္အတန္း ျမင့္ ျခင္းႏွင့္ အတူ အေဆာင္သူတို႔၏ အေျချမင့္ျခင္း အေပၚလည္း အလြန္ဂုဏ္ယူတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ ကိုယ္သူ မလည္း ေခတ္ႏွင့္တသားထဲရွိသူဟု ယူဆထားခဲ႔သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေယာက္ မ်က္လံုးျပဴးစရာ အေၾကာင္းအရာ ေတြ တခုမက ၾကံဳရသည့္ ေန႔ကိုေတာ့ မပ်က္မကြက္ ေဖၚျပရန္လိုေပမည္။တခုေသာ ညေနခင္းတြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျခံ၀န္း အတြင္းလမ္းေလွ်ာက္ေနပါသည္။ တေနကုန္ အလုပ္ကိစၥ ေက်ာင္း ကိစၥ ႏွင့္ အျပင္ကိုေရာက္ေနၾကသည့္ အေဆာင္သူ ေတြလည္း တဖြဲဖြဲ ႏွင့္ ျပန္လာေနၾကျပီ ျဖစ္သည္။ သြားရင္း လာရင္း ႏွင့္ ျခံ၀န္း အတြင္းတြင္ ေဖါက္ထားသည့္ လမ္းကေလးနေဘး ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း၏ အေျခ တြင္ အာလူး ေၾကာ္လား၊ ငါးမုန္႔ေၾကာ္လား မသိသည့္ အိတ္ခြံ တခုကိုေတြ႕၍ ပန္းျခံအလုပ္သမား ကိုလွေရႊတို႔ လင္မယားသိမ္း ဖို႔ က်န္ခဲ႔တာ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးကာ ကိုယ္တိုင္သြားေကာက္လိုက္သည္။ ပုဏၰားရိပ္ပင္တန္း၏ ေရွ႔လမ္းေဘးတြင္ တရုပ္စကားပင္ တပင္ရွိျပီး အပင္ေျခတြင္ ခံုတန္းလ်ားေလး တခု ရိုတ္ ေပး ထားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ခံုတန္းလ်ား၌ သက္မာဆိုသည့္ မိန္းကေလးထိုင္ေနသည္။ အ သားညိဳ သေယာင္ရွိေသာ္လည္း ငါးရံ႕ကိုယ္လံုးေလး ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ရုပ္ရည္ရွိေသာ သက္မာ၏ ဖခင္သည္ ျပည္ နယ္တခုတြင္ ၾကီးၾကီးမာစတာ တေယာက္ျဖစ္သည္။ အမ္ပီဖိုး ကေလးကို နားၾကပ္တပ္ကာသီခ်င္းနား ေထာင္ ရင္း ျငိမ္႔ေနသည့္ သက္မာက သူမ၏ ေနာက္ ဖက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္ေနသည္ကို လံုး၀ မသိပါ။ ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း အျပင္ တရုပ္စကားပင္ကပါၾကားမွာ ျခားေနသည္။ သက္မာကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ျပီး အိတ္ခြံေလးကို ကုန္းအေကာက္တြင္ ျမက္ခင္းစပ္၌ ေပါက္ေနသည့္ စြယ္ေတာ္ ပင္ေပါက္ေလး တပင္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျမင္လိုက္ရ၏။ ျခံထဲမွာစြယ္ေတာ္ပင္ မရွိပါ။ ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္လာ မွန္း မသိသည့္ အပင္ေလး ကို ရွင္သန္ေအာင္ စိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္၏ ၀တၱဳ ေတြ ႏွစ္ခ်ိဳက္ခဲ႔သူပီပီ စြယ္ေတာ္ပင္ ကို ေဒၚႏုႏု ရွိန္ သေဘာက်သည္။ဒီေနရာ မွာေတာ့မျဖစ္ ေနရာေရႊ႕ရမည္။ ပလပ္ စတစ္ အိတ္ခြံကလည္း အဆင္သင့္ရွိေနရာ အပင္ကေလး ကို ေျမၾကီးႏွင့္ ေရာကာတူးယူျပီး ထည့္ လိုက္လို႔ရ သည္။ ေရစက္နားမွာ ေဂၚျပားငယ္ေလး တခုသြားယူလာျပီး တူးေနတာကိုေတာင္ သက္မာမသိပါ။ ေျမ ကလည္း ေပ်ာ့လို႔ တူးလို႔ လြယ္ပါသည္။ အျမစ္ပါေအာင္ ၀ိုက္ကာတူးျပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထိပ္၀ကို ဖြင့္ကာထည့္ ေနစဥ္ သက္မာ၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေတာ့မဟုတ္ပါ။ အျပင္က ျပန္လာသည့္ သူမ၏ ေဘးခန္းက ပပ ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းျဖစ္ သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ လံုးၾကီးေပါက္လွ ႏွင့္ ရုပ္ရည္လည္းေခ်ာသည့္ ပပက သက္မာႏွင့္ အခန္းခ်င္းကပ္လွ်က္ ျဖစ္သလို ေက်ာင္းမွာလည္း တတန္းထဲတက္ေနသည့္ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူေတြ ျဖစ္သည္။ နားမွာနားၾကပ္ တပ္ျပီး စကားေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ရာသက္မာ အသံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္၏။"ေကာင္မ၊ ကံုးကြ လာပါလား၊ နင့္ကို မ်ိဳးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဆာ္လႊတ္လိုက္လဲ"ေနာက္မွာ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး မျမင္ၾကပါ။ ပပ ခံုတန္းမွာ၀င္ထိုင္လိုက္သံၾကားရသည္။"သက္မာရယ္ နင့္အသံၾကီးက က်ယ္လိုက္တာ၊ နားၾကပ္ခၽြတ္ျပီး ေျပာစမ္းပါ""ေအးပါ၊ ေအးပါ ခၽြတ္လိုက္ပါျပီ၊ နင့္ၾကည့္ရတာ ေျခေထာက္ေတာင္ မနည္းသယ္ေနရတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္ လုပ္လိုက္လို႔တုန္း""မွတ္ေတာင္ မမမွတ္မိပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ"ပပ၏ အသံက ႏြမ္းေဖ်ာ့ ေနသည္။"မ်က္လံုးေတြလဲ စင္းလို႔ အခုထိ ဖီးတက္ေနတုန္းလား၊ ဘယ္မွာတုန္း၊ ခါတိုင္းလို မ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္းအခန္း ပဲ လား""မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔ သူတို႔ဖဲ၀ိုင္းရွိလို႔တဲ႔၊ မရမ္းကုန္း ဖက္က Inn တခုကိုသြားတာ""ဘယ္လိုလဲ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိရဲ႔လား""ရွိပါတယ္၊ လူလဲရွင္းတယ္၊ နာမည္ေတာ့ ငါလဲ မဖတ္မိဘူး"ခ်စ္သူႏွင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာတခုသို႔ သြားသည့္ အေၾကာင္းကို ထမင္းစားေရေသာက္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေျပာေနသည့္ သူ ငယ္မ ႏွစ္ေယာက္၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေတြတုန္လာသည္။ ထိုင္ရာကေန ထရပ္လိုက္ ရင္ ျမင္သြားၾကမွာစိုးျပီး မလႈပ္မယွက္ ဆက္၍ထိုင္ေနရသည္။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြစို႔လာတာကို ေတာင္ သုတ္မပစ္ ႏိုင္ရွာပါ။"ဘယ္သူေျမွာက္ေပး လိုက္တယ္မသိပါဘူး သက္မာရယ္၊ အားေဆး အေကာင္းစားတဲ႔၊ အဲဒါေသာက္ျပီးေတာ့ ငါ့ ကို ဒုကၡ ေပးေတာ့တာပဲ၊ တခါျပီး ဖို႔ တနာရီေလာက္ၾကာတယ္၊ လူလဲေသခ်င္ေစာ္နံလာတာပဲ၊ အခုထိနာေနတုန္း ပဲ၊ ဗိုက္ေတာင္ေအာင့္တယ္""မွတ္ျပီလား၊ ရဲမင္းစိုးကို မျဖတ္ပါနဲ႔ လို႔ငါတားရဲ႔သားနဲ႔ နင္နားမွ မေထာင္တာ၊ မ်ိဳးကို ရုပ္ကိုက ထန္တဲ႔ ရုပ္""ေဆးေသာက္လိုက္လို႔ပါဟယ္၊ အရင္ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲ ေျပာခဲ႔တယ္၊ ေရခ်ိဳး လိုက္ဦးမယ္ ဟာ၊ ဒီညေတာ့ TV ေတာင္ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး""ေဟ႔ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ အတင္းတုတ္ေနတာလဲ""ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး မမစႏၵာ"ပပ ေလးတြဲ႔သည့္ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ အေဆာင္ဖက္ကို ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ေရာက္လာသည့္ စႏၵာက ေတာ္၀င္ပန္း ၏ ၀ါရင့္ အေဆာင္သူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူဘ၀ကထဲက ေနခဲ႔ျပီး အခုဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီ ၾကီးတခုမွာ ေဒၚလာအမ်ားၾကီးရသည့္ မန္ေနဂ်ာမေလး တေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ အနည္းငယ္ ပိန္သေယာင္ရွိ ေသာ္လည္း သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္ သူၾကည့္ေကာင္းသူေလး ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆံုး အေဆာင္ သူ လည္းျဖစ္သည္။"မိပ က ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေလတိုက္ရင္လဲမယ့္ ပံုနဲ႔၊ သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ ဆီက ျပန္လာတာလား""ေသခ်ာတာေပါ့ မမရယ္၊ မ်ိဳးကို ဆိုတဲ႔ ငနာလက္ခ်က္ေပါ့၊ အဲဒီေကာင္သိပ္မႊန္တာ""အင္းေပါ့၊ ပပ လိုအလံုးအထည္နဲ႔ ေတာင္ယိုင္ဆင္းလာတာပဲ၊ သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ သက္မာခ်စ္ခ်စ္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ""ျငိမ္းခ်မ္း က ေအးေဆးပါ၊ သက္မာ သေဘာမတူပဲ ဘာမွမလုပ္ဘူး""ဒါေပမယ့္ သက္မာက လည္းအျမဲသေဘာတူတယ္ မဟုတ္လား"ရယ္သံေလးေတြ လြင့္လာေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမွာမခ်ိဳပါ။ အေဆာင္မွာ အသက္အၾကီးဆံုး၊ ၀ါအရင့္ဆံုး ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ ဒီကေလးမေတြ ကို မဆိုမဆံုးမသည့္ အျပင္ မိမိ ကိုလည္း ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ရွိေနတာကို အသိမေပး သည့္ စႏၵာ ကို စိတ္ထဲက က်ိတ္ျပီး အျပစ္တင္ေနမိသည္။"သက္မာ တို႔က တခါတေလ မွပါ မမရယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ၾကံဳတာမ်ိဳးမွ တညင္ေက်ာက္တန္း ဖက္ကို ကား ေမာင္းထြက္ၾကတာေလာက္ပါ၊ ဟီး ...ဟီး""တခါ တေလ ဆိုေပမယ့္ မေပါ့နဲ႔ေနာ္၊ ျငိသြားရင္ခက္မယ္""ျငိမ္းခ်မ္းက သက္မာထက္ေတာင္ေၾကာက္တတ္ေသးတယ္၊ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ အျမဲတမ္း ဦးထုပ္ေဆာင္းတယ္""ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သက္မာ အလုပ္မရႈပ္ေတာ့ဘူး""အင္း .... ပပ ကေတာ့ေဆးထိုးတယ္၊ ညီမေတာ့ ေဆးခန္း မသြားရဲေပါင္၊ ရွက္စရာၾကီး၊ တကယ္ေတာ့ ရည္းစား ထားရတာလဲ ရႈပ္ပါတယ္၊ မမစႏၵာလို အတုၾကီးသံုးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။""ေဟာေတာ္ ... ရွင္က ဘယ္လိုသိတာတုန္း၊ ေခ်ာင္းစရာ အေပါက္လည္း မရွိပါဘူး ရွက္လိုက္တာ""ကိုယ့္ညီမေလးပဲ မရွက္ပါနဲ႔၊ သက္မာ ကလည္း မမအခန္းထဲမွာ ကပ္ေၾကးလာရွာရင္း မေတာ္တဆေတြ႔တာပါ၊ ဘယ္သူ႕မွ မေျပာဘူး၊ စိတ္ထဲမွာပဲထားတယ္"စႏၵာလည္း ေခသူ မဟုတ္ပါလားဆိုသည့္ အေတြးေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္ေနမိသည္။"ငါ့ ညီမေလး လိမ္မာတယ္၊ ညက်ရင္ လဘက္သုတ္ေကၽြးရမယ္""ဒါနဲ႔ မမ အဲဒါကို ဘယ္ကသြား၀ယ္တာလဲဟင္""လက္ေဆာင္ရတာ၊ မ တို႔ဆီကို project နဲ႔လာတဲ႔ ေဖာ္ရိန္နာမ တေယာက္လက္ေဆာင္ေပးသြားတာ၊ သူက စႏၵာ နင့္မွာရည္းစားရွိလားတဲ႔၊ အရင္ကရွိတယ္ အခုမရွိဘူးဆိုေတာ့ sex ကိစၥ စိတ္ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ သလဲ ေမးတာနဲ႔ အဆင္ေျပသလိုေပါ့ လို႔ေျပာလိုက္တာ ျပန္ခါနီး အဲဒါၾကီး ေပးသြားတာပဲ""သူသံုးတာလား""အသစ္ပါ၊ သူက ႏွစ္ခုေတာင္ယူလာတာတဲ႔""အၾကီး ၾကီးပဲေနာ္၊ မမ မနာဘူးလား""Gel သံုးရတာေပါ့၊ ကေလးေတြ သံုးတဲ႔ Baby Oil ဆိုတာေလ အဲဒါနဲ႔ဲ ရတယ္၊ Water Gel ဆိုလဲရတယ္""ေခါင္းလိမ္းတဲ႔ ဟာလား""အင္းေပါ့၊ သူကေတာ့ သူ႔ဆီနဲ႔ သူေပးသြားတာပဲ၊ ကုန္သြားတာနဲ႔ သူ႔ကို e-mail ပို႔ေမးေတာ့ နင္မ၀ယ္ခ်င္ရင္ Water Gel သံုးတဲ႔၊ အမယ္ေလး သူျပန္ယူသြားတဲ႔ ဟာၾကီး ညီမေတြ႔ရင္ လန္႔မယ္၊ အထစ္အထစ္ အရစ္အရစ္ ေတြ နဲ႔ ေၾကာက္စရာၾကီး၊ သူကေျပာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးမွ ပိုထိတာတဲ႔""သက္မာ လဲ ျငိမ္းခ်မ္းနဲ႔ ျပတ္ရင္ မမ လမ္းစဥ္ လိုက္ရင္ေကာင္း မလားမသိဘူး""အတုက အစစ္ေလာက္ဘယ္ေကာင္း မလဲ ညီမရယ္၊ တို႔ က ၾကိဳက္မယ့္လူမရွိလို႔""မမ ေျပာဖူးတဲ႔ စလံုးက လူၾကီးကေရာ""ဟိုမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ၊""မမ က ႏွစ္မ်ိဳးလံုးၾကံဳဖူးေတာ့ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္၊ အတုနဲ႔ အစစ္ ေတာ္ေတာ္ကြာသလား""ကြာတာေပါ့၊ အတုကို အစစ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္တူေအာင္လုပ္ထားလုပ္ထား အစစ္ကို မမွီဘူး""အင္း ... မမ ဆီက ဟာကေတာ့ တကယ့္ အစစ္အတိုင္းပဲေနာ္၊ ေသြးေၾကာေတြ ေတာင္ပါတယ္""ဒါေပမယ့္ အထိအေတြ႔က်ေတာ့ ကြာတယ္ ညီမရဲ႕၊ လူ က်ေတာ့ အေပြ႔အဖက္ အနမ္းေလးေတြပါတယ္ ေလ၊ အတုက်ေတာ့ စိတ္မေကာက္ဘူး၊ သ၀န္မတိုဘူး၊ သံုးျပီးတာနဲ႔အိပ္ယာေအာက္ ထိုးထည့္လိုက္ရံုပဲ၊ ကဲပါ ေမွာင္ ေတာင္ ေမွာင္ေတာ့မယ္ အထဲ၀င္ရေအာင္၊ သိခ်င္ ညက်မွ ဆက္ေမး ဟုတ္လား"စႏၵာ ႏွင့္ သက္မာ အသံေတြေ၀းသြားသည္ အထိ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငူငူၾကီး ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္လာေတာ့ မွထမိ၏။ ထိုင္ေနတုန္းက မသိေသာ္လည္း ထလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ ထံုက်ဥ္ေနသည္။ လက္စ ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ပင္ေလး ကို အေဆာင္အ၀င္၀၏ ညာဖက္နားက လြတ္ေနသည့္ေနရာမွာ သြားျပန္စိုက္ လိုက္ျပီးအနားေရာက္လာသည့္ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို ေရေလာင္းခိုင္းကာ အိမ္ထဲ၀င္ခဲ႔ သည္။"ဆရာမ ...ဆရာမ"လမ္းမွာေတြ႔သည့္ အေဆာင္သူမိန္းကေလး တေယာက္က ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဖက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။"ဘာလဲ သမီး""ဆရာမ ထမိန္ ေနာက္မွာ ကြက္ေနတယ္"လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ စိုစိစိ ေခ်ာက်ိက်ိ ႏွင့္ျဖစ္ေန၍ အခန္းထဲ ျမန္ျမန္ေျပး၀င္ျပီး မီးေရာင္ႏွင့္ ျဖန္႔ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ေလးလက္မ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမည့္ အကြက္ၾကီးတကြက္ကို ျမင္ရသည္။ ေသြးလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ကလာသနည္း ဟု စဥ္းစားေနဆဲ မသိစိတ္၏ ေစ႔ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ေပါင္ၾကားကို လက္ႏွင့္ စမ္းလိုက္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လံုး ေအးစက္ ေတာင့္တင္းသြားရသည္။ သူမ၏ မိန္းမအဂၤ ါ အ၀တြင္ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္ကို စမ္းလိုက္မိသည္ႏွင့္ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ျပီး အိပ္ခန္းႏွင့္ တြဲထားသည့္ အိမ္သာထဲသို႔ အေျပး၀င္လိုက္မိ ပါေတာ့သည္။ သူမ အလြန္ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားခဲ႔ရသည့္ အေဆာင္သူတခ်ိဳ႕၏ လိင္မႈကိစၥ အေပၚသေဘာထား ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္က်င့္ သံုးေနမႈကို အမွတ္မထင္သိခြင့္ရလိုက္ျခင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ကို အလြန္အေႏွာက္အယွက္ေပးသည္ ကို အထူး ေျပာရန္လိုမည္ မထင္ပါ။ သူမ ခမ်ာ အရမ္း လည္းထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မိပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြ ၾကား ရျပီးကထဲက ေခါင္းထဲမွာ ဒါကိုပဲ ေတြးေနမိသည္။"good morning ဆရာမ၊ မဂၤလာပါ"တက္ၾကြလန္းဆတ္သည့္ အသြင္ျဖင့္ ထမင္းစားခန္းထဲ၀င္လာျပီး ႏႈတ္ဆက္သည့္ စႏၵာ့ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္ႏႈတ္ မဆက္မိေသးပဲ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ အိပ္ေရးမ၀ လို႔ ငူငူေငါင္ေငါင္ျဖစ္ ေနသည့္ သူမႏွင့္ ဆန္႔က်င္ စြာပင္ စႏၵာက ၾကည္လင္ဖ်တ္လတ္ေန၏။ "ေအာ္ ...ေအး ...မဂၤလာပါကြယ္" မီးခိုးေရာင္ရင့္ရင့္ ကုတ္ႏွင့္ စကပ္ရွည္ကို ဆင္စြယ္ေရာင္ကိုယ္ၾကပ္ျဖင့္ တြဲဖက္၀တ္ဆင္ ထားသည့္ စႏၵာက ျပန္ ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ထမင္းစားပြဲမွာ၀င္ထိုင္သည္။ ေတာ္၀င္ပန္းက မနက္စာေတာ့ စီစဥ္မေပးပါ။ အေဆာင္သူေတြက ေဒၚေအးစိန္၏ ေကာင္မေလးေတြကို မုန္႔ဖိုးပဲ ဖိုးေပးျပီး စီစဥ္ ခိုင္းတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိသလိုပင္ ေနပါ ၏။ အခုလည္း စႏၵာက ေကာင္မေလး ေတြ ၀ယ္ေပးထားသည့္ မုန္႔ဟင္းခါးစားေနသည္။ ဟိုတေလာကမွ ၂၈ ႏွစ္ျပည့္သည့္စႏၵာက တေဆာင္လံုးကို မုန္႔ေကၽြးတာျပန္မွတ္မိသည္။ လူက ပိန္ပိန္သြယ္ သြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စႏၵာ့ရင္သားေတြကေတာ့ ဖြံ႔ျဖိဳးသည္ကို အခုမွေဒၚ ႏုႏုရွိန္ သတိထားမိပါသည္။ ဒါေတြက သူမ၏ ခ်စ္သူအတြက္ ကစားကြင္းေကာင္းတခု ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္ေနခဲ႔ေပလိမ္႔မည္။ အခုေတာ့ လိင္တံအတု ျဖင့္ စိတ္ ေျဖေနသည္ ဆိုသည့္ စႏၵာ့ ကို နားမလည္ႏိုင္သလို ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္ရသနည္းဟု သိခ်င္စိတ္လည္းျပင္း ျပ မိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆယ့္ေလးႏွစ္သမီးမွာ အပ်ိဳျဖစ္ခဲ႔ျပီး အခုဆိုရင္အသက္ေလးဆယ္ျပည့္ျပီးခဲ႔ျပီ။ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ဆို သည့္ကာလတခုမွာ လိင္ကိစၥကို ဘာေၾကာင့္ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္သ လို ေနခဲ႔ပါလိမ္႔ဟုလည္းေတြးမိ၏။ အရြယ္ ေရာက္ သည္စမွျပီး ေယာက္်ားသားေတြ၏ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြ ပိုင္ဆိုင္လိုမႈေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကံဳ ခဲ႔ျပီး သည့္အတြက္ မိမိလွသည့္ အေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိပါသည္။ လက္တြဲေဖၚေယာက္်ားသား တေယာက္ ရဖို႔ ဘယ္ လိုမွ မခက္ပါ။ ခုအရြယ္ အထိတိုင္ေအာင္ ကမ္းလာသည့္ လက္ေတြကို ေရွာင္ဖယ္ ေနရသည္ မဟုတ္ပါ လား။ ရတာမလို လိုတာမရဟု အပ်ိဳၾကီးေတြကို ေျပာစမွတ္ရွိၾကေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ ကေတာ့ လိုခ်င္သူ မ်ားလြန္းျခင္းေၾကာင့္ တေယာက္ထဲ ျဖစ္ရျခင္းလို႔ ဆိုမယ္ဆိုရင္ဆိုႏိုင္ ပါသည္။ မ်ားျပားသည့္ ကမ္းလွမ္းမႈ ေတြ ၾကားမွာ ဘာကိုေရြးရမွန္း မသိႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ႔ ရ သည္။ မ်က္စိမွိတ္ ေရြးခ်င္စိတ္ ေပါက္ေလာက္ေအာင္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတပ္မက္မိခဲ႔။ အခ်စ္ဆိုသည့္ အရာက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွလံုးသားတံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္၀င္လာဖို႔ အသာ ထား၊ တံခါးေခါက္သံေလးပင္ မေပးခဲ႔ေပ။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ အလွဆံုးႏွင့္ အေတာက္ပဆံုးအခ်ိန္မွာ မိဘစကားနားေထာင္ သည့္ သမီးအလိမၼာ ဘ၀မွာ ေက်နပ္ေနခဲ႔မိသလို အထင္ၾကီးအားက်သည့္ ဆရာမ ဘ၀ကို ေရာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ စာၾကိဳးစားဖို႔ကို သာစိတ္သန္ခဲ႔၏။ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ဆရာမျဖစ္ခ်င္ သူက လူမႈေရးပိုင္းမွာသန္႔ရွင္းဖို႔ လိုသည္ဟု ေတြးခဲ႔မိ တာ ေၾကာင့္လည္းပါသည္။တကၠသိုလ္ဆရာမ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာမ ငယ္ငယ္လွလွေလးကို အရိုအေသ မတန္ ေစရန္ အိေျႏၵၾကီး တခြဲသားႏွင့္ ေနရသလို တကၠသိုလ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ထံုးစံ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္သြားခြင့္ ရဖို႔ အေရး အတြက္စာေတြပိုၾကိဳးစားရျပန္ေသာေၾကာင့္ ေမတၱာေရးမွာလစ္ဟင္းရျပန္သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက ရ သည့္ဘြဲ႔၊ လက္ေထာက္ကထိက ဆို သည့္ရာထူးႏွင့္ ျပည့္စံုလာျပန္ေတာ့လည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မိခင္ၾကီး၏ က်န္းမာေရးက ၀င္ လာသည္။ တန္ဖိုးထားခဲ႔သည့္ ဆရာမအလုပ္ကိုစြန္႔ျပီး ျပဳစုခဲ႔သည့္တိုင္ မိခင္ကိုဆံုးရျပန္ေသာအခါ ဖခင္ ကိုလည္း တဦး ထဲ ပစ္မထားႏိုင္လို႔ အေဖနားမွာပဲ ေနရင္း ေနာက္ေတာ့ အေဆာင္ဖြင့္ျဖစ္သည့္အခါ အေဖတလွည့္ အေဆာင္တ လွည့္ အခ်ိန္ေပးရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးခဲ႔ရသည္။ ဖခင္ မရွိေတာ့သည့္ အခါမွာလည္း နာမည္ရေနသည့္ အ ေဆာင္ကို ၾကိဳးစားေစာင့္ေရွာက္ ေနရသျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေထြလီကာလီ စိတ္မ်ားခ်ိန္မရခဲ႔ပါ။အခုေခတ္ကာလမွာ သမီးရည္းစား စံႏံႈးေတြ ေျပာင္းလဲ ကုန္ျပီလားဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဇေ၀ ဇ၀ါ ျဖစ္ရသည္။ ဆိတ္ ကြယ္ ရာမွာ သြားျပီး လိင္ဆက္ဆံၾကျခင္းက ဟိုတုန္းက အတြဲေတြပန္း ျခံသြားၾကသလို ရုပ္ရွင္သြား ၾကည့္ၾက သလို သာမန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥတခုလို႔ သတ္မွတ္ ထားလိုက္ၾကျပီထင္ပါသည္။ မိန္းကေလး သိကၡာ၊ အပ်ိဳစင္ ဂုဏ္ျဒဒ္၊ စသည့္ သတ္မွတ္ ခ်က္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႔ေလျပီ။ ေက်ာင္းဆရာမ မဟုတ္ေတာ့သည့္တိုင္ ဆရာမစိတ္၊ ဆရာမက်င့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာက္မ သြားပါ။ အေဆာင္သူေတြ ဆိုတာကလည္းသူမ၏ ေက်ာင္းသူတပည့္ေလးေတြ၏ အရြယ္သာျဖစ္ရာ တပည့္ေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားမိ ပါသည္။ ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ တြင္းက ပန္းက ေလးေတြလို သေဘာထားျပီး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္စိတ္၊ ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္စိတ္ အျမဲရွိခဲ႔သည္။သူမ၏ ပန္းကေလးေတြ လွပၾကပါသည္။ လန္းဆန္းတင့္တယ္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေတြး အျမင္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ႏွင့္ မ်ားစြာျခားနား ခဲ႔ျပီမွာအမွန္ျဖစ္ ေတာ့၏။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ မိန္းကေလးေတြက အလုပ္ခြင္မွာ ေက်ာင္းစာမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္ၾကပါ သည္။ ရည္းစား ထား ေသာ္လည္း၊ ရည္းစားႏွင့္ အိပ္ေသာ္လည္း စိတ္ေလျပီး ဆံုးရႈံးတာမ်ိဳး လည္း ရွိမေနၾကျပန္။ အိပ္ေရးမ၀လို႔ ရီေ၀ ေနသည့္ ေခါင္းကို ခပ္သာသာခါရင္း ဘာကိုနား လည္ရမွန္း မသိသည့္အျဖစ္ကို ေတြးေနမိ၏။ သက္မာ၊ ပပ ႏွင့္ စႏၵာတို႔ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အပ်ိဳမစစ္ၾကေတာ့တာ သိျပီးျဖစ္သည္။ က်န္သည့္မိန္းကေလး ေတြေရာဘယ္လိုလဲဟု သိခ်င္လာမိသည္။ အားလံုးေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အ ေဆာင္က မိန္းကေလး တ၀က္ေလာက္ေတာ့ သက္မာတို႔ အတိုင္းျဖစ္ေလာက္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။သိခ်င္စိတ္ ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့သည့္ အခါ အေဆာင္မွာ မိန္းကေလး တေယာက္မွ မရွိေတာ့သည့္ ေန႔ လည္ခင္းတခုမွာ အ ခန္းေတြထဲ၀င္ရွာမိေတာ့သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အခန္းတိုင္း၏ ေသာ့ေတြရွိေနသည္ကို ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကလည္း လိုလိုမယ္မယ္ သိမ္းထားေသာ္လည္း တခါမွထုတ္မသံုးခဲ႔ ဖူးပါ။ ဒီတခါမွ ထုတ္ သံုးမိျခင္းျဖစ္ပါ၏။ အေဆာင္က အိမ္မ ႏွင့္တဆက္ထဲျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္ကျဖစ္ေစ ေအာက္ထပ္ကျဖစ္ေစ အေဆာင္ ၀ရံတာ သို႔ တန္း ၀င္ႏိုင္သည္။ အဂၤလိပ္စာလံုး L ပံုစံျဖစ္ေအာင္ အိမ္၏ ေျခရင္းဖက္ အျခမ္းကို ျဖိဳျပီး ႏွစ္ထပ္တန္းလ်ား ရွည္ ၾကီး ႏွင့္ တဆက္ထဲ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဖိုႏွင့္ ထမင္းစားခန္း ကိုေတာ့ အိမ္မ ထဲမွာထည့္ထား၏။ အခန္း ေျခာက္ခန္းပဲ ရွိသည့္ ေအာက္ထပ္ကို အရင္၀င္ၾကည့္သည္။ ေအာက္ထပ္က မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕က ဒီ ႏွစ္မွ ေရာက္လာသည့္ လူသစ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲမွာ မလံုမလဲ ျဖစ္ရေသာ္ လည္း အားတင္းျပီး ေလ႔လာ မိ၏။ သာမန္မိန္းကေလး ေတြ၏ အခန္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ တံမ်က္စည္း လွည္း ဖို႔ ေတာ့ ဒီကေလး မေတြပ်င္းပံုရသည္။အေပၚကိုတက္သည့္ အခါက်ေတာ့ အရင္ဆံုး နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ႔ရသည့္ သက္မာ၏ အခန္း ႏွင့္ ပပ၏ အခန္းကို ရွာသည္။ ရွာသည္ဆိုတာ က လည္း လက္ရာေျခရာ မပ်က္ရေအာင္ သတိထားျပီး ၾကည့္ရတာျဖစ္ သည္။ အိပ္ယာေပၚ စားပြဲေပၚ ႏွင့္ ေသာ့ခတ္ မထားသည့္ ဘီရိုမ်ား အံဆြဲမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ျခင္း မ်ိဳးေလာက္ပဲ လုပ္ႏိုင္သည္။ ေသာ့ခတ္ထားတာေတြ ဆိုရင္ ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေပ။ သက္မာႏွင့္ ပပ ဆီမွာ ဘာမွထူး ျခားတာ မေတြ႔သျဖင့္ က်န္တဲ႔ အခန္းေတြ လိုက္ ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္၏ အံဆြဲထဲတြင္ ကြန္ဒြန္ ႏွစ္ခုသံုးခု ေတြ႔သည္။ တျခား တေယာက္ ဆီမွာေတာ့ ပဋိသေႏၶ တားေဆးကဒ္ ေတြ႔၏။ ဒါဆိုရင္ သူ တို႔လည္း ပပ တို႔ ႏွင့္ လိုင္းတူလို႔သတ္မွတ္ ႏိုင္သည္။ က်န္အခန္းေတြ မွာေတာ့ အ၀တ္ေတြပြရႈပ္ေနတာ၊ သံုး ျပီးသား လစဥ္သံုးဂြမ္းထုပ္ ကို ေတြ႔ရာစကၠဴ ႏွင့္ ပတ္ျပီး အခန္းေထာင့္မွာ ဒီတိုင္းပစ္ထားတာ၊ ေနၾကာေစ႔၊ ဆီး ထုပ္ အခြံေတြ မ်ားေနတာ ဒီေလာက္ပဲ ေတြ႕ရသည္။စႏၵာ႔ အခန္းကေတာ့ အျပင္ဖက္ အက်ဆံုး အေပၚထပ္ေထာင့္ စြန္းမွာဆိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဆံုးမွ၀င္ျဖစ္၏။ အခန္းေတြ အားလံုးထဲမွာ စႏၵာ့ အခန္းက အလင္းေရာင္အရဆံုးအေကာင္းဆံုး အခန္းျဖစ္သလို အသန္႔ရွင္းအ သပ္ရပ္ ဆံုး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ စႏၵာက အျမဲသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ေနတတ္သလိုသူမ၏ အခန္းက လည္း အခန္းရွင္ အတိုင္းပင္ျဖစ္ေနသည္။ သက္တမ္းရွည္ အေဆာင္သူျဖစ္ေနလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က အေကာင္း ဆံုးအခန္း ကိုေပးခဲ႔ ျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္မႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာေတြ ႏွင့္ ေ၀းသည္မွ အပ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းျပီး အလင္းေရာင္ရသည့္ အခန္းကို သေဘာက်လို႔ စႏၵာ မေနေတာ့ရင္ေျပာင္းေန ခ်င္ပါသည္ ဟု ၾကိဳေျပာထားသူေတြေတာင္ရွိပါသည္။အခန္းထဲမွာ လိုက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားထဲတြင္" ျပီးတာနဲ႔ အိပ္ယာေအာက္ကို ထိုးထည့္လိုက္ရံုပဲ" ဆိုသည့္ စႏၵာစကားကို ၾကားေယာင္လိုက္မိျပီးေနာက္တြင္ ေမြ႔ယာကို အသာေလး မျပီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေျခရင္းဖက္ မွာ ဘာမွမေတြ႔၍ အလယ္ေလာက္ကို မလိုက္ေတာ့မွ အျဖဴလိုလို မီးခိုးလိုလိုအေရာင္ျဖင့္ ရာဘာအေခ်ာင္းၾကီး ဘြားကနဲထြက္လာသည္။ စကၠဴ တရြက္ႏွင့္ ပတ္ထားေသာ္လည္း အားလံုးကို ငံုမိေအာင္မအုပ္ႏိုင္။ ထိပ္ဖ်ားႏွင့္ အရင္းဖက္ က အျပား၀ိုင္း၀ိုင္းတခုက အျပင္သို႔ထိုးထြက္ေနသည္။ ထုပ္ထားသည့္ စကၠဴမွာ ေရအနည္းငယ္စိုစြတ္ေနသည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားဆဲ ေမြ႔ယာ ကို ျပန္ခ်ဖို႔ေမ႔ျပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္စိုက္ၾကည့္ေနမိတာကို သတိ မ ထားမိပါ။ ေယာက္်ားတေယာက္၏ တန္ဆာက ဒီေလာက္အရြယ္ အစားရွိသလား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းမျမင္ ဖူး သည့္အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး စႏၵာ့ ၏ ကိုယ္ေလးထဲသို႔ ဒါၾကီးထိုးထည့္လုိ႔ ရသည္ဆိုတာ ကို လည္းအံံ့ၾသေနမိပါသည္။ ၾကည့္ေနရင္း အသက္ရႈျမန္လာျပီး ေမြ႔ယာကိုင္ထားသည့္လက္ေတြ တုန္ေနေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိျပဳလိုက္ မိ ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ အနားစပ္ကေန ပင္႔မထားမိသည့္ ေမြ႕ယာကို လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ အိပ္ယာခင္း အ နား စေလးေတြကို ညီညီညာညာ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပန္လုပ္ေပးရင္း လူက ကတုန္ကရီျဖစ္ေနသည္။ လက္ဖ၀ါး ေတြမွာ ေခၽြးျပန္ ေနျပီး နဖူးစပ္မွာလည္းေခၽြးေတြသီးေန၏။ အသက္မဲ႔သည့္ ေယာက္်ားအဂၤ ါ အတုတခုကို ျမင္ရ သည့္အ စား သက္ရွိအဆိပ္ျပင္းေျမြတေကာင္ကို ျမင္ေတြ႔ရသလို တုန္လႈပ္ေမာပန္း ေနရသည္။ ဒါေတာင္မွ သက္မာက အ စစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ခ်ီးမြမ္းခဲ႔သည့္ အရာကို တပိုင္းတစသာျမင္ခဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ရာေျခရာ ပ်က္မပ်က္ ေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ အကဲခတ္ျပီး ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည့္ တိုင္ေအာင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္တုန္မ ေပ်ာက္ေသးပါ။ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္ခိုင္းျပီး ေသာက္လိုက္ရသည္။ တေန႔ လံုး လည္း အခန္းေအာင္းေနမိ၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ကားေမာင္းပို႔မည္ေျပာထားတာကိုေတာင္ မထြက္ ခ်င္ ေတာ့လို႔ အိမ္ေဖၚတ ေယာက္ထည့္ေပးျပီး တကၠဆီ ႏွင့္သြားခိုင္းလိုက္ရသည္။အခန္းသာေအာင္းေနေသာ္လည္း ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ျဖစ္ပါ။ စာဖတ္လိုက္၊ အိပ္ ယာ ထဲမွာလွဲလိုက္ ႏွင့္ အ ခ်ိန္ေတြကုန္သြားသည္။ ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြ အေၾကာင္းလည္း စဥ္းစားေနမိ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔ေခတ္က ရည္းစားဘ၀ မွာနယ္ေက်ာ္ျခင္း မရွိမဟုတ္၊ ရွိၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဟု ထင္၏။ တေလာ တုန္း ကသူငယ္ ခ်င္းဆရာမ တေယာက္ အလည္လာစဥ္ေျပာျပသြားသည့္ သူမ၏ တပည့္ေတြက ေယာက္်ားေလး ေရာမိန္းကေလးပါ တအိမ္ထဲတူတူငွားေနျပီး ေက်ာင္းတက္ၾကသည့္ အေၾကာင္းေျပာသြားစဥ္က သိပ္မယံုခ်င္ သ လိုျဖစ္ခဲ႔ တာကိုျပန္ေတြးမိသည္။ "နင္တို႕က မေျပာဘူးလား" "ေျပာလဲရမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ငါတို႔တုန္းကလို အစိုးရေက်ာင္းေဆာင္ေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူးဆို ေတာ့ သူတို႔ဖာသာ အျပင္မွာေနခ်င္သလို ေနေနၾကတာ တို႔လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ"ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာ့ သမီးရည္းစား အတူတူေနၾကတာမဆန္းပါ။ ဒါသူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ႕ လို႔ပဲ နားလည္ခဲ႔ သည္။ အခုေတာ့ ဒီကိုလည္း ထိုယဥ္ေက်းမႈ ကူးစက္လာသည့္ အေနအထားျဖစ္ေနသည္။ မိိမိ အ ေဆာင္က မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ ဟု ထင္ထားမိတာ အလြဲၾကီးလြဲေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ ရ ပါသည္။ အေဆာင္မွေန ေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ အလုပ္ကို ထြက္သြားျပီးသည့္ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အေဆာင္ျပန္၀င္လာမွ သူမတို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရေပမည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဆာင္မွာမဟုတ္တရုတ္လုပ္မေန ရင္ျပီးတာပဲဟု စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ စႏၵာ့လို ကိစၥမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္နားလည္ရမည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မေတြးတတ္ျပန္ပါ။ အေဆာင္ စည္း ကမ္းကိုေဖါက္ ဖ်က္ျပီး ေယာက္်ားေခၚလာျခင္းလည္း မဟုတ္၊ သက္မဲ႔ပစၥည္းတခုကို အသံုးခ်ျပီးသူမ၏ ဆႏၵကို ေျဖေဖ်ာက္ျခင္းသာျဖစ္ရာ တားျမစ္ခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ တားျမစ္ရမည္ မွန္းလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေျဖမ ထုတ္ႏိုင္ပါ။"ေတာ္ျပီ၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾကေတာ့၊ ငါ့ အေဆာင္မထိခိုက္ရင္ ျပီးတာပဲ" ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီးေနာက္ ရႈပ္ေထြးေနသည့္ ဦးေခါင္းႏွင့္ တေနကုန္ေညာင္းခ်ိေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာကို ေျဖေလ်ာ့ရန္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အ၀တ္အစားခၽြတ္ရင္း မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ၀ါ၀င္းျပည့္ျဖိဳးသည့္ရင္သားေတြက ခရမ္းေရာင္ဘရာစီယာထဲက အျပင္ကို အတင္း တိုးထြက္ေနၾကသည္။ ဘရာ စီ ယာကို ခၽြတ္လိုက္လို႔ ခြက္ထဲကေန ထြက္လာသည့္ တိုင္ ရင္သားေတြက ေလွ်ာက်သြားျခင္းမရွိဘဲ တင္းတင္း ရင္းရင္း ေနရာ တက်ျဖစ္ေနသည္။ အသက္ေလးဆယ္ ရွိသည့္တိုင္ ေလ်ာ့တြဲျခင္း မရွိေသးသည့္ရင္သား ေတြကို လက္ႏွင့္ အသာမၾကည့္မိသည့္ အခါတြင္ တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထလာ သလိုခံစားရသည္။ ရင္သားေတြသာမဟုတ္ ပုခံုးသား၊ လက္ေမာင္းသာေတြက လည္းတင္းရင္းစိုေျပေနဆဲပင္။ အဆီပိုမရွိပါ။ ဗိုက္ ေခါက္ကလည္းရြယ္တူ မိန္းမေတြလို ထူထူေမာက္ေမာက္မဟုတ္ဘဲ ေယာင္ေယာင္ေလးသာမို႔ သေယာင္ ရွိေန သည္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ထမိန္ကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ဆီးခံုမို႔မို႔ေအာက္တြင္ အေမႊးေတြ နည္းနည္းျပန္ရွည္ ေန ၾကသည္။ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ရိတ္လို႔ မျဖစ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အပ်ိဳျဖစ္လာစမွာ အေမႊးေလး ေတြ ထြက္လာေတာ့ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ကပ္ေၾကးႏွင့္ ညွပ္ပစ္ခဲ႔၏။ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္း ေတြရွည္ထြက္လာေတာ့ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ မေနတတ္ေတာ့ပါ။ ျမင္ရထိရရင္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုၾကီးမွန္း မသိ။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ က သူမ၏ အေမႊးေတြကို မွန္မွန္ ရိတ္ေပးသည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရာမွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ရိတ္ျဖစ္သြားသည္။ အခုေတာ့ အက်င့္ျဖစ္သြားျပီး နည္းနည္း ျပန္ရွည္လာတာ ႏွင့္ မေနတတ္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ ျပန္ မၾကည့္ရဲေအာင္ျဖစ္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မရိတ္္ရဲ ပါ။ ေျခတုန္လက္တုန္ႏွင့္ ရွကုန္ရင္ခက္မည္။ မ်က္ လံုးထဲမွာ စႏၵာ့ေမြ႔ယာ ေအာက္က အ ေခ်ာင္းၾကီးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည့္ အခါ တကိုယ္လံုးတုန္သြား၍ အလန္႔တၾကား ျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသံုး တ ဘက္ၾကီးျဖင့္ တကိုယ္လံုး လံုေအာင္ ပတ္ထားလိုက္မိသည္။ အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္မည့္ဇာတာပါသူပီပီ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေနာက္ထပ္ဇီဇာ ေၾကာင္တာ တခုရွိေသးသည္။ အတြင္းခံကို နည္းနည္းေလး ေဟာင္းသြားတာႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မ၀တ္ေတာ့။ အိမ္က ေကာင္မေလးေတြကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ျခံအလုပ္ သမားကိုလွေရႊ၏ မိန္းမ ကိုျဖစ္ျဖစ္ေပး ပစ္လိုက္သည္။ ၀တ္ရင္လည္း အဖိုးအတန္ေသာ၊ လွပေသာ အတြင္းခံ မ်ိဳးေတြပဲ ၀ယ္၀တ္တတ္သည္။ သူ၏ အက်ေတြရသည့္ သူေတြက လည္း ထိုအက်င့္ကို သေဘာက်ၾကသည္။ အတြင္းခံ အသစ္လွလွေလး ၀ယ္လာျဖစ္ျပီဆိုရင္ အိမ္ေရာက္တာ ႏွင့္ မွန္ေရွ႕မွာ၀တ္ၾကည့္တတ္သည္။ အေပၚ ကအက်ၤ ီထပ္၀တ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာမွန္း သိရက္ႏွင့္ လွတာကိုပဲမက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ေစ်းၾကီး ၾကီး ၀ယ္၀တ္သည္။ သြားရင္းလာရင္း ၾကိဳက္တာေတြ႕ရင္လည္း အျမဲ၀ယ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အတြင္းခံေတြ ပံုေနတတ္သည္။ အတြင္းခံလွလွေလး ၀တ္ထားသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ရတာ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ေပ်ာ္သည္။ လူတိုင္း၊ ေယာက္်ားတိုင္း တပ္မက္စြာၾကည့္ၾကသည့္ ခႏၶာကိုယ္ မိမိ မွာရွိမွန္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္အ၀တ္မပါဘဲျမင္ဖူးသည့္ အၾကိမ္ေတြတိုင္း စိတ္ထဲဘယ္လိုမွ မေနခဲ႔ ဘဲဒီေန႔မွ ထူးျခားစြာရွက္ရြံ႕ေနသည့္ အျဖစ္ကိုေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ခါတိုင္းလို ပင္ေရခ်ိဳးရင္း ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္သန္႔စင္ ျခင္းကိုပင္ မလံုမလဲ ျဖစ္ ေနရသည္။ ေပါင္ၾကား ထဲကို ဆပ္ျပာတိုက္ခ်ိန္မွာပင္ရြရြေလးသာပြတ္မိ၏။ စိတ္ထဲ ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခား ျဖစ္ေနသည္ကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေရခ်ိဳးတာကို အျမန္ လက္စသတ္ျပီး အ ျပင္ကိုထြက္လာမိသည္။ ေရသုတ္ျပီး အ၀တ္အစားလဲေတာ့လည္း မွန္ကို မၾကည့္မိေအာင္သတိထားေနမိသည္။ အ၀တ္အစား အျပည့္အစံု၀တ္ျပီး ေခါင္းျဖီး ေတာ့မွသာ မွန္ျပန္ၾကည့္သည္။ အသက္ေလးဆယ္ ေရာက္မွ ဘာ ေၾကာင့္ ျမီးေကာင္ေပါက္ မေလးတေယာက္လို ျဖစ္ေနရသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ နားလည္ ဖို႔လဲ မလိုဟုေတြးေနမိပါသည္။ညေနအေဆာင္သူေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကခ်ိန္တြင္ အရင္ရက္ေတြကလို ဟိုေလွ်ာက္ဒီသြား ႏွင့္ မ်က္ႏွာျပလူစစ္ မေနေတာ့ဘဲ ေျခာက္နာရီ ထိုးခါနီးမွ လူစံုမစံု ေဒၚေအးစိန္ကိုၾကည့္ ခိုင္းလိုက္သည္။ လူစံုသည္ ဆိုေတာ့မွ နာရာ ရား ကို တံခါးပိတ္ခိုင္းလိုက္၏။ သူတို႔ေလး ေတြ မရွိခိုက္ အခန္းထဲ၀င္ၾကည့္မိသည့္ အျဖစ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္ႏွာ ပူေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ အေဆာင္သူေတြ၏ အခန္းထဲကို ေဒၚႏုႏုရွိန္၀င္ဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္ရွိသည့္ အခ်ိန္ မ်ိဳးမွသာ အေၾကာင္းကိစၥတခုခု ျဖစ္သြားစကားေျပာျခင္း၊ ေနမေကာင္းဟု ဆိုရင္သြားၾကည့္ခ်င္း ေလာက္သာ ျဖစ္ သည္။ စိတ္မလံုသည့္ အတြက္ သူတို႔ညစာစားေနၾကခ်ိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရီ ျခံျပင္ကိုထြက္လာခဲ႔၏။"ေကာင္မေလး ဘယ္တုန္း" ငယ္စဥ္ကထဲက သိခဲ႔သည့္ ကုလားအဖိုးအို အတြက္ေဒၚႏုႏုရွိန္ သည္ ေကာင္မေလးသာျဖစ္၏။ "ဟိုနား ဒီနားပါပဲ"ေဒၚေအးစိန္ အလုပ္ရႈပ္ရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ တေယာက္ထဲပဲ အနီးတ၀ိုက္မွာ လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ေနမိပါသည္။ သိ သည့္သူေတြက လည္းႏႈတ္ဆက္သြားၾက၏။ ညီအကို မသိတသိ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ လည္း သတိ မထား မိပါ။ အလုိက္သင့္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ရံုသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ႏွင့္ ေ၀းလာေတာ့မွ ျပန္လွည့္လာခဲ႔၏။"ဆရာမ၊ အေတာ္ပဲ" အိမ္နားမေရာက္မွီ လမ္းခ်ိဳးထဲက ထြက္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က အနားကပ္လာသည္။ မီးေရာင္မွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရသည့္ အသားညိဳညိဳ ႏွင့္ ဒီအမ်ိဳးသမီး ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေကာင္းစြာသိပါသည္။ "ေအာ္ ...မစိုးစိုးႏြယ္" "ကၽြန္မ ကို ျပခိုင္းထားတဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြ ရွိလို႔ ဆရာမဆီလာျပမလားလို႕" "တေလာက တင္၀ယ္ေသးတယ္ေလ၊ မယူႏိုင္ေသးပါဘူး မစိုးစိုးႏြယ္ရယ္" "၀ယ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရဲ႕၊ ၾကိဳက္တာေတြ႕ခ်င္လဲ ေတြ႕မွာေပါ့" မစိုးစိုးႏြယ္က လိုင္းစံုရသည့္ ပြဲစားျဖစ္သည္။ အိမ္ျခံေျမႏွင့္ စိန္ေရႊရတနာမွသည္ အိမ္ေဖၚအထိ ပြဲစားလုပ္၏။ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အိမ္က အိမ္ေဖၚကေလး တေယာက္က မစိုးစိုးႏြယ္ေခၚေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဒီလိုအရပ္ ပြဲစား ႏွင့္ အဖိုးတန္ပစၥည္း ၀ယ္ေလ႔ မရွိပါ။ ျပီးေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေရႊထည္ေတြကလည္း သိပ္ျပီးအရည္ေကာင္း လွသည္ မဟုတ္။ တေလာကမွ အိမ္က အေဖၚေကာင္မေလးေတြ အတြက္ ေစ်းခပ္ေပါေပါ ဆြဲၾကိဳးေလးေတြ သူမ ထံမွ ၀ယ္ေပးျဖစ္ခဲ႔သည္။"ဗိုက္နာလို႔ ထုတ္တာတဲ႔၊ ပစၥည္းေကာင္းေတြပါ၊ ၾကည့္ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္၊ မနက္ျဖန္လာခဲ႔ မယ္ေနာ္" ျခံ၀ လဲ ေရာက္ေန ျပီျဖစ္လို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ခပ္လြယ္လြယ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။"သြားမယ္ေနာ္ ဆရာမ၊ ေနာက္ေတာင္က်ေနျပီလား မသိဘူး"ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ အရင္ကဆိုရင္ ဆင္မယဥ္သာလို႔ ေျပာ ရမည့္ ေျခလွမ္းမ်ိဳးႏွင့္ ညက္ညက္ကေလးသြားတတ္သူက ဒီေန႔ေတာ့ အရင္လိုေနပံုရသည္။ ေနာက္က ေန က်ားလိုက္လာသလို သုတ္ေျခတင္ ေန၏။ သူမ ဆီက ပ်ံ႔လြင့္လာသည့္ ေရေမႊး နံ႔ ျပင္းျပင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆီလြင့္ လာ၏။ သူ႔ အထြာႏွင့္သူ ေငြေၾကးျပည့္စံုပါလွ်က္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ေရေမႊး ေကာင္း ေကာင္း မသံုးသနည္းဟု ေဒၚႏု ႏု ရွိန္ေတြးေနမိသည္။"အဲဒီ ေကာင္မေလး ေနာ္၊ ညေနဆိုရင္ ဟိုဖက္ကို သြားျပီ၊ အဲဒီမွာ သူ႔ရည္းစား ရွိလိမ္႔မယ္"နာရရား က တံခါးဖြင့္ေပးရင္းေျပာသည္။"မဟုတ္တာ နာရရားရယ္၊ သူ႔မွာ ေယာက္်ားရွိတယ္ေလ၊ အလုပ္ရွိလို႔ ျဖစ္မွာပါ""သူ႔ေယာက္်ားေနာ္ ေသေတာ့မယ္၊ သူအခု အသစ္ရွာေနတာ""ကဲ ..ကဲ ၊ သူ႕ဖာသာ ဘာရွာရွာ၊ နာရရားကို လာမရွာရင္ ျပီးေရာေပါ့"မုဆိုးဖို ၾကီး နာရရားကို သူ႔နဖူးသူရိုတ္ က်န္ခဲ႔ေအာင္ေျပာထားခဲ႔ ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိမ္ထဲ၀င္လာခဲ႔သည္။ ထမင္းစား ခန္း ဖက္ကို တခ်က္သြားေခ်ာင္း လိုက္ျပီး အိပ္ခန္းထဲျပန္၀င္လာလိုက္သည္။ အားလံုးျပီးသြား မွပဲ ညစာကို ေအး ေအးေဆး ေဆး တေယာက္ထဲ သြားစားေတာ့မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေတြတုန္ေနသည္။ဒီပစၥည္းၾကီးကို ဘာလို႔ အိတ္ထဲကေနထုတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာရသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းနားမလည္ႏိုင္ရွာေပ။ တုန္ရီေသာလက္ေတြႏွင့္ ဆြဲထုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အသက္ေအာင့္ ထား မိသည္။ ထေပါက္ေတာ့မည့္ ေျမြတေကာင္ကို ကိုင္ ထားရသလို သတိၾကီးစြာျဖင့္ ပင့္ေျမွာက္ၾကည့္လိုက္၏။ ရာ ဘာသား၏ ေခ်ာေမြ႕ မႈေၾကာင့္ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္ေနသည့္လက္ထဲကေနေခ်ာ္ျပီး လြတ္က်မသြားေအာင္ ခါး လည္ ကေန တင္းတင္း ညွစ္ဆုပ္ထားမိသည္။ ထိပ္ဖ်ားက ထြက္ျပဴလာစ မိႈပြင့္ၾကီးတပြင့္ အလားပင္။ အရစ္၏ ေနာက္တြင္ေအာက္ကိုျပန္ခ်ိဳင့္ ျပီး ဆင္း လာ သည့္ တေလ်ာက္တြင္ ေသြးေၾကာလိုေျမာင္း ေတြဖုထေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ တထြာ မကေအာင္ရွည္လ်ားသည့္ လိင္တံက လက္ႏွင့္ဆုပ္လို႔ မႏိုင္ေအာင္ၾကီးထြားသည္။ ပိန္ပိန္းပါးပါး စႏၵာတေယာက္ဒီ ေလာက္ၾကီးသည့္ ဟာ ၾကီးကို သူမ၏ ပစၥည္းေလးထဲသို႔ ၀င္ ေအာင္ဘယ္လိုသြင္းသနည္းဟု ေတြးၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ေတြတဒိန္း ဒိန္း ခုန္လာသည္။ အသက္ရွဴရတာလည္း မမွန္ေတာ့ဘဲ အလိုလိုေမာလာ၏။ ကိုင္ၾကည့္တာေတာင္ ဒီေလာက္ ျဖစ္ရလွ်င္ အထဲကိုသာထည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ အသက္ရွဴရပ္သြားႏိုင္သည္ဟု ထင္မိသည္။ မရည္ရြယ္ပါပဲ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တဖက္က သူမ ေပါင္ၾကားထဲေရာက္သြားသည္။ ထမိန္ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပါး ပါးမွာ အတြင္းခံ လည္းမပါလို႔ အရည္ေတြရႊဲေနသည့္ ေဖါင္းေဖါင္းမို႔မို႔ ရတနာတြင္းကို တိုက္ရိုတ္ နီးပါးစမ္းမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ အရည္ေတြထြက္ေနရသနည္းဟု ေတြးရင္း ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ လက္ ထဲက ဟာၾကီးကို အိတ္ထဲျပန္ ထိုး ထည့္ျပီး သူ႔ေနရာ သူျပန္ထားလိုက္သည္။ စႏၵာ့ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းယိုင္ေလးလံေနသည္။ ေခါင္းေတြ က လည္း ရီေ၀ေနာက္က်ိေန၏။"ႏုႏု ေန မေကာင္းဘူးလား" "ေကာင္းပါတယ္"လမ္းမွာ ေတြ႔သည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ အေမးကို တိုးတိမ္စြာေျဖလိုက္ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ လာခဲ႔သည္။ ကုတင္းေဘး မွန္တင္ခံုက မွန္မွာ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမသာ မယာႏွင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္ျမင္ရသည္။"စိတ္ညစ္လိုက္တာ" ပါးစပ္က ဖြင့္ဟ ညည္းလိုက္မိသည္အထိ စိတ္ပ်က္ေနရပါသည္။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မဟုတ္မဟပ္ ပစၥည္းတခု၊ အေၾကာင္းအရာတခုႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စိတ္မတည္မျငိမ္ျဖစ္ေနရ သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။ အိပ္ ယာေပၚေခြေခြေလး လွဲခ်လိုက္ရင္း လက္က ေပါင္ၾကားကို စမ္းမိျပန္သည္။ စိုစြတ္သည့္ အထိအေတြ႔က ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ ရင္ခုန္သံေတြကို ျမန္ေစျပန္၏။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတာ ႏွင့္ စိုေနသည့္ အရည္ေတြကို ထမိန္ႏွင့္ ပြတ္ကာ သုတ္လိုက္ ၏။ ေျပာင္စင္သြားျပီဟု ထင္လိုက္မွ နားလိုက္သည္တြင္ လူကလည္းေမာေနသည္။အေမာေျဖနားေနရင္း မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အာရံုက ေပါင္ၾကားထဲ မွာပဲ ရွိေနသည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ လိင္တံ အတုၾကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေန၏။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ မိမိ၏ သဘာ၀တြင္းေလး ထဲ မွာလည္း အရည္ေတြ တစိမ္႔စိမ္႔ ျဖစ္လာျပန္သည္ဟု ထင္ မိသည္။ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ ထမိန္ကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္ျပီး လက္ႏွင့္ထိုးစမ္းမိသည္။ လမ္္းတ၀က္မွာ တြန္႕သြားေသးေသာ္လည္း စိတ္ကိုတင္းျပီး ေအာက္ကို ထိုးဆင္းလိုက္ ရ၏။ ေခ်ာ္က်ိက်ိ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက ႏႈးညံ့လြန္းသည္။ အကြဲေၾကာင္းထိပ္က အဖုေလးကို ဖိမိေသာ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တြန္႔သြားသည္။ မိန္းမေတြ၏ အေစ႔ ဆိုတာဒါကိုေခၚေၾကာင္း အရင္ထဲက သိေပမယ့္ တခါမွလက္ႏွင့္ တို႔ထိမ ၾကည့္ ဖူးပါ။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ထိမိ တိုက္ မိတာေလာက္ပဲ ရွိသည္။ အဲဒီအခါေတြတုန္းက ဘယ္လိုမွ စိတ္ထဲ မွာမရွိခဲ႔သည့္ေနရာက အခုက်မွ တို႔ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထသြားရသည္။ "အာ ...အင္" လက္ညိဳးထိပ္ဖ်ားေလး ႏွင့္ သံုးေလးၾကိမ္ထပ္ပြတ္ၾကည့္လိုက္မိျပီးေနာက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ ထဲက တလိႈက္ လိႈက္တက္လာသည့္ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ပါးစပ္က ခပ္ဖြဖြေလးညည္းလိုက္မိသည္။ ထိုလႈိက္ေမာဖြယ္ရာခံစားမႈက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ တေစာင္းေကြးေကြးေလး လွဲရင္း အဖုေလးကို အဆက္မျပတ္ပြတ္ေနမိသည္။"အင္း .....အင္း .....အင္း.....အ....အား" လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုရပ္တန္႔လိုက္ဖို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွာ ခြန္အားမရွိေတာ့ပါ။ ရပ္တန္႔ဖို႕စိတ္ကူးလည္း ေပၚမလာပဲ ခံစားမႈေနာက္ကိုသာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမိသည္။ အားေန သည့္ လက္ျဖင့္ ေခါင္းအံုး အစြန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆြဲလိမ္ရင္း ေအာ္ညည္းေနမိ၏။ ေပါင္ၾကားဆီ ကေနတကိုယ္လံုးကို ျပန္႔လြင့္တက္လာသည့္ ေ၀ဒနာက မိန္းမူးဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွ သည္။ ခံစားမႈ ဒီေနျမင့္တက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေအာ္ညည္း သံက ပိုက်ယ္ေလာင္ လာသည္။ ဒါကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိေတာ့ မ်က္လံုးထဲမွာ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ ေတြသာျမင္ သည္။ တိမ္စိုင္ေတြၾကားမွာနိမ္႔တခါ ျမင့္တလွည့္ျဖင့္ ညင္ညင္သာသာေလး ေရြ႕လ်ားေနသလို စိတ္မွာ ခံစားရ၏။"အီး ..ေကာင္းလိုက္တာကြယ္......အား ....အင္း"ခံစားခ်က္ အသစ္အဆန္းတခုက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို အျပင္းအထန္ဖမ္းစားလိုက္ျပီျဖစ္သည္။ ခုေန အနားကိုလူတ ေယာက္ ေရာက္လာ ရင္ေတာင္ေဒၚႏုႏု ရွိန္မသိေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ ရင္သားေတြ တင္းမာလာတာကိုေတာ့ သိသည္။ လိႈက္ေမာရျခင္း ႏွင့္ အတူရင္က လည္းမြန္းျပီး ၾကပ္ေနသည္။ မေတာ္သည့္ ဘရာစီယာ ၾကပ္ၾကပ္ကို ၀တ္ ထားရသလို ရင္သားေတြက မလြတ္မလပ္ႏွင့္ တမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းအံုးစြန္း ကို ဆြဲ ထား သည့္လက္ကို ျဖဳတ္ျပီး ရင္ဘတ္ကို ညွစ္မိသည္။ အက်ၤ ီ ႏွင့္ ဘရာစီယာခံေနလို႕ ညွစ္ရတာမေကာင္းပါ။ ပိုျပီး လြတ္လပ္သြားေစရန္ ၾကယ္သီးေတြကိုပါ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ျပီး ဘရာ စီ ယာ ခြက္ကိုပါ အေပၚပင့္တင္လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ႔မွ လြတ္လပ္စြာဆုပ္နယ္ ႏိုင္သြားသည္။ ၾကက္သီး ထသလို တင္း မာေနသည့္ ႏို႔သီးဖ်ားကေလး ကို ညွစ္ရင္း ေအာက္ကို ပြတ္ရတာ ပိုထိသည္ကို သြားေတြ႔၏။"အား ...ဘယ္လို ၾကီးလဲ" ခံစားမႈ ေရခ်ိန္က တရိပ္ရိပ္ ႏွင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ သူမ၏ ရတနာတြင္းေလး ထဲက ၾကြက္သား ေတြ ရံႈ႕ခ်ည္ပြ ခ်ည္ ျဖစ္လာတာကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိေန၏။"ေအာင္ မယ္ေလး...."ေလထဲသို႔ လြင့္ေျမာက္တက္သြားျပီးခ်ာခ်ာလည္၍ ျပန္က်လာသလို စိတ္ထဲမွာခံစားလိုက္ ရျပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ သူမ၏ တကိုယ္လံုးမွာ အားအင္လံုး၀ မရွိေတာ့ဘဲ ၀ါဂြမ္းစေလး တခု ေလထဲမွာ လြင့္ေမ်ာေနသလို တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ လြင့္ေန၏။ ေမာ လည္းအရမ္းေမာေနသည္ အသက္ကိုပင္ ေျဖးေျဖးေလး ရွဴ ႏိုင္သည္။ အေစ႕ကိုလည္း မပြတ္ ႏိုင္ေတာ့၊ ရင္သားကိုလည္း မညွစ္ႏိုင္ေတာ့။ "ႏုႏု ....အိပ္ေပ်ာ္ေနလား" တျငိမ္႔ျငိမ္႔ တမူးမူးခံစားမႈ တြင္မိန္းေမာေနခိုက္ ေနာက္ေက်ာဖက္က ေဒၚေအးစိန္၏ အသံေၾကာင့္ အိပ္မက္က ႏိုး သလို ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္၀င္ေပါက္ကို ေက်ာ ေပးထားလို႔ အေျခအေန အရပ္ ရပ္ ကို ေဒၚေအးစိန္မျမင္ႏိုင္ပါ။ တံခါးကို ခ်က္မခ်ခဲ႔ မိျခင္း ႏွင့္ ေဒၚစိန္ရီ ၀င္လာတာကို မသိလိုက္ျခင္း အတြက္ ကိုယ့္ဖာသာက်ိတ္၍ အျပစ္တင္ရင္း ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္ အိပ္ေနသလို ဆက္ျပီး ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ပြင့္ဟ ေန သည့္ရင္ဘတ္ ကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္ျပီး ကြယ္ထားလိုက္၏။ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ဒီဖက္ကို မလာပါ အိပ္ ေနသည္ထင္ျပီး ျပန္လွည့္ထြက္သြား၏။ တခါးပိတ္သံ ၾကားလိုက္ျပီးသည့္တိုင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္မထေသးပါ။ စိတ္ခ်ရသည့္ အခ်ိန္ေရာက္ ေအာင္ေစာင့္ ေနမိ၏။ မိမိ ဘာေတြျဖစ္ခဲ႔သနည္းဟု အံ့ၾသစြာျပန္ေတြးရင္း အရင္တုန္းက ၾကား ဖူးရံုသာၾကားဖူးျပီး တခါမွ မ လုပ္ဖူးသည့္ မာစတာေဘးရွင္းေခၚ တကိုယ္ေရအာသာေျဖျခင္းကို ျပဳလုပ္မိခဲ႔ျပီဟု သိလိုက္သည္။ ဒီအတြက္ ရွက္စိတ္ မျဖစ္မိသည္ကိုလည္း အံ့ၾသေနမိသည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ တုန္းက ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ႏွင့္ ပြင့္ လင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူမ ဒီလိုလုပ္တတ္ေၾကာင္း ၀န္ခံဖူးတာကို သတိရသည္။ အခုေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းမလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ျပီး ေနာက္တႏွစ္ဆို သမီးပင္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကေတာ့ အခုမွ ဒီခံစားမႈကို ျမည္းစမ္း ျဖစ္၏။ နည္းနည္းၾကာေတာ့မွ အိပ္ယာက ထျပီးတံခါးကို ခ်က္သြားထိုးလိုက္၏။ ဘရာစီယာခြက္ကို ေနရာ ျပန္ခ်ျပီး အက်ၤ ီၾကယ္သီးေတြျပန္တပ္ရင္း ဒူးေတြ ေခ်ာင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတာကို သတိထား မိ သည္။ ထမိန္ကို လွည့္ ၀တ္လိုက္ေတာ့ တင္ပါး တျခမ္းဖက္မွာ ရႊဲရႊဲစိုေနတာေတြ႕ရသည္။ တ ေစာင္းေကြးေကြး ေလးလုပ္ေနရင္း အရည္ ေတြက ေအာက္ဖက္ေရာက္ေနသည့္ အျခမ္းကို စီးက် တာျဖစ္ရမည္။ လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပါင္ရင္း ခြဆံုသာမက စအို၀ မွာပါ ရႊဲ ေနတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၀တ္လက္စ ထမိန္ႏွင့္ပဲအရည္ေတြကို ေျပာင္စင္ ေအာင္ သုတ္လိုက္ျပီး ထမိန္အသစ္ အထည္လဲလိုက္ရသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရသည့္ အေတြ႔ အၾကံဳသစ္ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးတမည္ ျဖစ္ရသည္က ေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ ဒီရြယ္ေရာက္မွ ဒီလိုလုပ္ျဖစ္လိမ္႔မည္ဟု လံုး၀ မထင္ခဲ႔မိပါ။ ေသြးသားတက္ၾကြသည့္ ပ်ိဳ ရြယ္ ခ်ိန္ေတြတုန္းက ပင္စိတ္မကူး ခဲ႔သည့္ အရာကို လုပ္ခဲ႔မိသည္။ အရင္က ဒီလိုလုပ္ရတာ ရွက္စရာဟု ေတြး ခဲ႔ မိေသာ္လည္းအခုေတာ့ မေတြးခ်င္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္သူမွမသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မထိခိုက္သည့္ အျဖစ္ မ်ိဳးလို႔သာ သတ္မွတ္မိသည္။ ကိုယ့္စိတ္က ဘယ္လိုဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ကိုေတာ့ သိခ်င္မိသည္။ ပဲေစ႔တျခမ္းေလာက္သာ ရွိသည့္အသားဖု ေလးတခုက လူတကိုယ္လံုးကို သိမ္႔သိမ္႔ လူးေအာင္စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္သည့္ အျဖစ္က အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းလွ သည္။ စႏၵာ၊ သက္မာႏွင့္ ပပ တို႔ကေတာ့ သူတို႔ဆရာမ သူတို႔ေၾကာင့္ အေတြ႔အၾကံဳသစ္၊ ခံစားမႈ အသစ္ေတြ ရရွိ သြားရတာကို သိၾကမည္ မထင္ေပသိရင္လည္း အရမ္းအံ့ၾသၾကမွာေသခ်ာသည္။ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း စႏၵာ့အခန္းကို ရက္ျခားေလာက္ေရာက္သည္။ စႏၵာ့ အတုၾကီးကို လည္း ေတြ႕ ျမဲေနရာမွာေတြ႕သည္။ တခါတေလ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ႏွင့္ တခါတေလ လည္းစကၠဴႏွင့္ ပတ္ထားသည္။ တခါတရံ လည္း စႏၵာ အလုပ္မသြားခင္ စိတ္ေျဖသည္ထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာ အဆီတ၀င္း၀င္း အရည္တစိုစို ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေတြ႔ရသည္။ အဲလိုေန႔ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုင္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ တေန႔မွာေတာ့ စႏၵာ့ အခန္းထဲ ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၀င္ၾကည့္ ႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းတခုဖန္လာသည္။ ညီမ ျဖစ္ သူ ၏ မဂၤလာပြဲ ကိုတက္ေရာက္ ရန္စႏၵာ အိမ္ခနျပန္ ဖို႔ ျဖစ္လာ၏။ စားပြဲေပၚလာတင္သည့္ စာအိတ္ကို ကိုင္ၾကည့္ ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အံၾသသြားသည္။အိတ္ပံုစံက မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာႏွင့္တူေနသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို စႏၵာက ျပံဳးျပ လိုက္ရင္း"ဆရာမ အထင္ မၾကီးနဲ႔ေနာ္၊ ဒါညီမေလး မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ""ေအာ္ ....ဘယ္ေတာ့တုန္း""ေနာက္အပတ္တနဂၤေႏြ ဆရာမ၊ အဲဒါျပန္ဖို႔ ဆရာမကိုလဲ ခြင့္တိုင္တာ"စႏၵာ႔ ေနရပ္က ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းအစြန္ကျပည္နယ္ တခုမွာျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မတက္ ေရာက္ႏိုင္ မွန္းသိ သိ ႏွင့္ ဖိတ္စာေပးျခင္းက သူမ ျပန္မည့္အေၾကာင္းကို ခိုင္လံုေသာ အေထာက္အထားျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ "စႏၵာျပန္မွာေပါ့" "ဟုတ္ကဲ႔၊ ေနာက္အပတ္ထဲ ျပန္မယ္၊ ရံုးကလဲ ခြင့္ေပးတယ္ေလ၊ ပီးတာနဲ႔ ျပန္လာမွာပါ၊ ေစာျပီး သြားလိုက္ မယ္ေလ" အနားကို ေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ဖိတ္စာကိုလွမ္းယူျပီးဖြင့္ဖတ္ၾကည့္သည္။ "ေနာက္ကကားေတြ ေတာင္ေက်ာ္ကုန္ပါပေကာလား စႏၵာရဲ႕" "တေယာက္ထဲပဲ ေကာင္းပါတယ္ ၾကီးၾကီးစိန္ရယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္၊ ဆရာမ လိုပဲ အ ပ်ိဳၾကီးလုပ္မလားလို႔ ...ဟဲ..ဟဲ"စႏၵာက အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဟို အတုၾကီးနဲ႔သာေပ်ာ္ေမြ႕ေတာ့မည္ထင္သည္။ သူမကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ခဲ႔ရသည္ကိုေတာ့ စႏၵာသိမည္ မဟုတ္ပါ။ အခုဆိုရင္ လက္ႏွင့္ ပြတ္ျပီးစိတ္ေျဖသည့္ အလုပ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္း က်င္ေနျပီျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပါတိုင္းလုပ္ျဖစ္၏။ လုပ္ျပီးတိုင္း ႏြမ္းနယ္ ျခင္း ဒါဏ္ကို ခံစားရေသာ္လည္း စိတ္ထ လာရင္ မေနႏိုင္ပါ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႕ကေတာ့ ခုတေလာေဒၚႏုႏုရွိန္ အခန္း ေအာင္းလြန္းသည္ဟု ထင္ၾကမည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ေတာ့ အျမဲလိုလုပ္ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အ၀တ္ေတြခၽြတ္ တိုင္း စိတ္ က တဖ်င္းဖ်င္း ထလာ၏။ မွန္ထဲမွာ အ၀တ္မပါသည့္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ျပီး လုပ္ရသည္မွာ အရသာ တမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိရင္လည္း အရည္ တစို စိုျဖစ္ရျပီး မေနႏိုင္ပဲ လုပ္မိျပန္သည္။ တေန႔ ဘယ္ ႏွစ္ခါ လုပ္မိသည္ကိုေတာင္ မသိေတာ့ပါ။ အရင္တုန္းက ညဖက္ဆို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးစိတ္တတ္သည္။ ခုေတာ့ မစိတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သာယာမႈေလး ရွာျပီး ႏြမ္းလ်စြာအိပ္ေမာက်သြားရျခင္း ကို သေဘာက်ေနမိသည္။ ဒါလုပ္ျပီးမွ ပုတီးစိပ္လို႔ လည္း မေကာင္း သလို၊ ပုတီး စိပ္ ျပီးမွ ဒါလုပ္ရင္လည္း မသင့္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုတီး မစိပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ယာထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ထမိန္ကိုလွန္ကာ အားရပါးရပြတ္ျပီးမွ အိပ္ရတာပိုျပီး ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ေပ်ာ္၏။ ဒီအျဖစ္ ကို သြယ္၀ိုက္ျပီး ေရာက္ေစခဲ႔သူကေတာ့ စႏၵာလို႔ပဲ ဆိုႏိုင္ပါမည္။ "စႏၵာျပန္မယ့္ ေန႔ေျပာေလ၊ တို႔လက္ဖြဲ႕ေပးလိုက္မယ္" "ဆရာမ ကလဲ မဟုတ္တာ၊ သမီးက ျပန္မယ့္ကိစၥခြင့္တိုင္ဖို႔ သက္ေသျပတာပါ၊ အေထာက္အထား ျပရမယ့္ စည္းကမ္း အတိုင္းလုပ္တာပါ။ လက္ဖြဲ႕ေတာ့ မေပးပါနဲ႔၊ အားနာစရာ ၾကီး" "ေအာ္ ...စႏၵာနဲ႔က မိသားစုေတြလိုျဖစ္ေနမွပဲ၊ မေပးလို႔ ေကာင္းမလား၊ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့"စႏၵာႏွင့္ ေျပာရင္း ေအာက္က အရည္စိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတာသတိထားလိုက္မိသည္။ ဒီေန႕ အတြက္ တၾကိမ္မွ မလုပ္ရေသးပါ။ ခံစားမႈအရသာကို ေသြးသားေတြက ေတာင္းဆို လာသည့္ အခါ စကားကိုျမန္ျမန္ ျဖတ္ျပီး ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အခန္းထဲ၀င္လာခဲ႔သည္။ ဒီလို လုပ္ရသည့္ အရသာကို မူးယစ္ေဆး စြဲသလိုစြဲေနျပီ မွန္းေတြးမိေသာ္ လည္း ဆက္ မလုပ္ဘဲမေနႏိုင္ပါ။ အခန္းတံခါးကို ခ်က္ထိုးျပီးသည္ႏွင့္ ဖိတ္စာေလးကို စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ျပီး ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္အစားေတြကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ကိုယ္လံုးတီးႏွင့္ လုပ္ရတာကပိုေကာင္းေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနပါျပီ။ ခၽြတ္ျပီးသည္ႏွင့္ မွန္ တင္ ခံုဖက္သို႔ လွည့္ကာ ေပါင္ျဖဲျပီး ကုတင္ေပၚ မွာ ထိုင္လိုက္သည္။ အကြဲေၾကာင္းေလး အ၀ကို လက္ကေရာက္ သြားသည္ႏွင့္ အရည္ေတြက တစိမ္႔ စိမ္႔စိုထြက္လာ၏။ "နင္က အသားျဖဴတယ္၊ အရည္ရႊမ္းမွာ" ဟု ေက်ာင္းတုန္း က သူငယ္ ခ်င္း မတေယာက္ေျပာတာကို ျပန္သတိရလိုက္ မိရင္း အေစ႕ေလးကို လက္ခလည္ထိပ္ႏွင့္ ခပ္ဖိဖိ ေလးပြတ္လိုက္၏။ ေယာက္်ားေတြႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဘာမွသိဖူး၊ ျမင္ဖူးသည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲက အစစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ဆိုေသာ ဟာၾကီးကိုသာ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ျပီး လုပ္ရသည္။ ေန႔တိုင္းနီးပါး သြား ကိုင္ၾကည့္ေနလို႔ အရြယ္ အစားႏွင့္ ပံုပန္းသ႑န္ကို အာရံုထဲမွာ အလြတ္ရေနျပီျဖစ္သည္။ သံခေမာက္ေဆာင္း ထားသလို ထိပ္မွာလံုးျပီး အရစ္လိုက္ကားေနသည့္ ေခါင္း။ ဖုထစ္ေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြ၊ လက္တဆုပ္ႏွင့္ မႏိုင္သည့္ လံုး ပတ္။ မ်က္လံုးထဲမွာ ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ ျမင္ေယာင္ရင္း အံေလးခဲကာ ဖိ၍ဖိ၍ ပြတ္မိသည္။"အား ...ဟာ..."စႏၵာ အိမ္ျပန္သြားျပီး ေနာက္တေန႕ မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းကို ေရာက္သည္။ အရင္တရက္က အေပၚထပ္က မိန္းကေလး တေယာက္ေနမေကာင္းလို႕ ဘယ္မွမသြားဘဲ အေဆာင္မွာပဲရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဟို ပစၥည္းၾကီးကို သြားကိုင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာပဲ ကိုယ္ ဒါၾကီးကို ျမင္ေယာင္ျပီး စိတ္ေျဖလိုက္ရ သည္။ ေနမေကာင္းသည့္ ကေလးမ ေက်ာင္းျပန္တက္ ႏိုင္သည့္ေန႔က်မွ လုပ္စရာ ကိစၥေတြ ျပီးသည္ႏွင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲသို႔ မေယာင္မလည္ ႏွင့္ေရာက္လာခဲ႕၏။ တခန္းလံုးရွင္းလင္းေနသည္။ တန္းေတြေပၚမွာ လည္း အ၀တ္ေတြ မရွိေတာ့။ အိပ္ယာကိုလည္း ျခင္ေထာင္က အစ ျဖဳတ္သိမ္းသြားသည္။ ေမြ႕ယာကိုလည္း ေခါက္လိပ္ထားသည္ကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ခုန္ သြား သည္။ လိပ္ထားသည့္ ေမြ႕ယာကို လွန္ၾကည့္ဖို႔မလိုပါ။ အိပ္ယာသိမ္းထားခဲ႔မွာ ျဖစ္လို႔ သူ႕ဟာၾကီးကို စႏၵာ တေန ရာရာမွာ သိမ္းခဲ႔ မွာေသခ်ာသည္။ စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ ဘီရိုကေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ ေမြ႕ယာလိပ္ထဲမွာ ရွိမလားဟု ေျဖၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္ေတြပဲ အထဲမွာရွိသည္။ စႏၵာယူသြားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ခုေခတ္ ခုခါက ခရီးသြားရင္ လမ္းမွာ စစ္ၾကေဆးၾကရွာေဖြၾကတာေတြ ရွိ သည္။ လူၾကားထဲမွာ အရွက္မကြဲရေအာင္ စႏၵာ လူႏွင့္ တပါထဲ ယူသြားလိမ္႔မည္ မထင္ပါ။ ဘီရိုထဲမွာ သို႔ မဟုတ္ ေသတၱာတြင္း မွာထည့္သိမ္းခဲ႔တာပဲျဖစ္လိမ္႔မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည္။ စႏၵာျပန္လာမွသာ သူမ ကိုရင္ခုန္ေစသည့္ အေခ်ာင္း ၾကီး ကို ျပန္ျမင္ေတြ႕ရေပေတာ့မည္။ စိတ္ထဲ တခုခုလိုေနသလို ခံစားရသည့္အတြက္ ေရခ်ိဳးခါနီး စိတ္ေျဖေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ေက်နပ္မႈမရ။ အဲဒါၾကီးကို ေလာေလာလတ္လတ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရျပီ ဆိုရင္စိတ္ကပိုျပီး တက္တက္ ၾကြၾကြ ရွိသည္။ အခုေတာ့စိတ္အားကေလ်ာ့ေနလို႔ အေစ႔ ကို ပူေလာင္က်ိန္းစပ္ လာသည္အထိ ပြတ္ရသည္။ ျပီး ေတာ့ လည္း အရမ္းပင္ ပန္းရသည္။ ေရခ်ိဳးျပီး ထြက္လာသည့္တိုင္ ေပါင္ၾကားထဲက တမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေန၏။ စိတ္မရႊင္လို႔ အျပင္ေတာင္ မထြက္ခ်င္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ ေစ်းကိုသြားဖို႔ ရွိတာေၾကာင့္ အိမ္ေဖၚကေလး မ တေယာက္ ကိုေခၚျပီး ကားႏွင့္ ထြက္ခဲ႔ရသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္ျဖစ္လာ သည္။ အျပင္သိပ္ ထြက္ေလ႔ ထြက္ထ မရွိသူလည္း ျဖစ္လို႔ ျမင္သမွ်က စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းဆန္းေနသည္။ ေဒၚ ေအးစိန္ ႏွင့္ ေကာင္မေလး ကိုေစ်းမွာ ခ်ေပးခဲ႔ျပီးေနာက္ တနာရီေလာက္ေနရင္ ျပန္လာမည္ဟု ေျပာျပီး မေရာက္ တာၾကာသည့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္အိမ္ဖက္ကို ေမာင္းလာခဲ႔၏။ သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ တိုက္ခန္းက ေစ်းႏွင့္ သိပ္မေ၀းပါ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရသည္။ လမ္းေဘးမွာကားရပ္ ျပီး ေလွခါးထစ္ေတြ တက္ရင္းႏွင့္ စိတ္မလံုမလဲ ျဖစ္ျပီးေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေနာက္က ႏွစ္ထစ္သံုးထစ္ အကြာ မွာ ေကာင္ေလးတေယာက္ပါလာသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ေလွခါးတက္ေန သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေနာက္ပိုင္း အလွကို ေနာက္ကေန အားပါးတရၾကည့္ျပီး လိုက္လာမွန္းသိသာသည္။ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ လႊဲသြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ဘယ္လိုဆက္တက္ရမွန္း မသိေတာ့ပါ။ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ရပ္ ေနေတာ့ ေကာင္ေလး ကလည္းရပ္ေနသည္။ "ငါ့ သားေလာက္ရွိတာပဲ" ဟု စိတ္ကို တင္းျပီး ဆက္တက္ခဲ႔ရ သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလး ကလည္း အေရာင္လက္ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြ ႏွင့္ ကပ္ပါလာ၏။ ေျခလွမ္းလိုက္လို႔ တင္ပါးက တုန္ခါသြားတိုင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္မလံုမလဲ ျဖစ္ရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ သံုးလႊာက အရင္ေရာက္သည္။ ေက်းဇူးရွင္ေလး ကေတာ့ ဆက္ တက္ရမည္ ထင္သည္။ ဒါေတာင္မွ အခန္း၀မွာ ရပ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားက ျဖတ္သြားရင္း "မမ က အ ရမ္းလွတာပဲဗ်ာ" ဟုလုပ္သြားေသးသည္။ အရြယ္တင္ႏုပ်ိဳသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို သူ႔ထက္ အလြန္ဆံုးငါးႏွစ္ေလာက္ ပဲ ၾကီးမည့္ မမၾကီး အရြယ္လို႔ ထင္ေနပံုရသည္။ မၾကားသလို လုပ္ျပီး လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလး က လွည့္ၾကည့္ လွည့္ ၾကည့္ ႏွင့္ လုပ္ရင္းဆက္တက္သြားပါသည္။"ဟာ ၾကာလိုက္တာ ...ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ"အထဲက အသံလည္း မၾကားရဘဲ တံခါးလည္း လာမဖြင့္သျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္တၾကိမ္ထပ္ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဒါ လည္း တုန္႔ျပန္သံ မၾကားရ။ လူမရွိတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ တံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္မထား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူ ငယ္ခ်င္းက ခါတိုင္းဆို အိမ္ျမဲတတ္သူျဖစ္သည္။ စိတ္မရွည္ေတာ့ သျဖင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းထုတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္း ဟန္းဖုန္း ကို လွမ္းေခၚလိုက္မိသည္။ ဒါကို လည္းေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မကိုင္ပါ။ အၾကာၾကီး ေခၚျပီးမွ ထူးသံၾကားရ သည္။"ဘာလဲ ႏုႏုရဲ႕"ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္ေနပံုရသည့္ တဖက္က အသံကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိမထားလိုက္မိပါ။ "ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ငါ နင့္တံခါး ၀မွာ ေရာက္ေနတာေပါ့ ဟဲ႔" "အာ ...ဘဲလ္ တီးတာ နင္လား" "ဟုတ္တယ္" "ဒါဆို လာျပီ၊ လာျပီ" ဖုန္း က်မသြားခင္ေလးတြင္ "ကို ခန ဖယ္ဦး" ဟုေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္။ လာျပီ ဆိုေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မလာ။ ခန ၾကာမွ တံခါးပြင့္ သြားသည္။ ရႈပ္ပြေနေသာ ဆံပင္ေတြ၊ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ တီရွပ္ပြ ၾကီးကို ကပိုကရို ၀တ္ထားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ ကို စိတ္မသက္သာစြာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ၾကည့္ရတာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနရာက ထလာပံုရသည္။ ဒီ သူငယ္ခ်င္းမ က အပ်ိဳၾကီး အျဖစ္က်န္ေနခဲ႔သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွ အပ အိမ္ေထာင္က် သြားသူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆံုးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳသူျဖစ္သည္။ အိမ္က မိဖေတြသေဘာတူေပးစားသည့္ သူႏွင့္ ယူ လိုက္သည္မွာ ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ဟု ထင္သည္။ အိမ္ေထာင္ မျပဳခင္အထိ အပ်ိဳၾကီးခ်င္း ေတာ္ေတာ္ ေလးတြဲျဖစ္ခဲ႔သည္။"နင္ အိပ္ေနတာလား" "ေအး ..ဟုတ္တယ္" "ဒါဆို ငါ့ေၾကာင့္ နင္ အိပ္ေရး ပ်က္သြားျပီေပါ့""ရပါတယ္ ဟာ၊ နင္ နဲ႕က တခါတေလမွ ေတြ႔ၾကတဲ႔ ဥစၥာ"စကားေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အနံ႔ တခုကိုရသည္။ ထိုအနံ႔က ထူးျခားသည္။ ဒါ႔ အျပင္ဘာနံ႕ဆိုတာ လည္း သိေန၏။ မိန္းမ အဂၤ ါက ထြက္သည့္ အရည္နံ႕၊ အရင္ကဆို ဒီ အနံ႔ ကို သိမွာ မဟုတ္ အခုေတာ့ ေဒၚႏု ႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းက ေကာင္းေကာင္းသိေနပါသည္။ "နင့္ေယာက္်ားေကာ" "အိပ္ေနတယ္ေလ""ဒါဆို ငါ အခ်ိန္ေကာင္းၾကီး ေရာက္လာတာေပါ့ ေဆာရီးဟယ္" "ေအာင္မာ အပ်ိဳၾကီးက ဒါေတြတတ္ေနတယ္ေပါ့၊ ကိုေရ .... လာပါဦး ....ႏုႏု ကေမးေနတယ္"အတြင္းဖက္ ခန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူမ၏ ေယာက္်ားထြက္လာ၏။ သူကလည္း အိပ္မႈန္စံုမႊား ျဖင့္ ကပို ကရို ရွိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထင္လို႔လား မသိပါ သူ႔ ပုဆိုးက ေပါင္ခြဆံုတြင္ ေဖါင္းေန၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ရီေ၀ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြ ေတာက္ပသြားၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မဟုတ္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ျဖဴစင္၀င္းမြတ္သည့္ ေျခတံေတြလို႔ ဆိုရမည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ စကားေျပာေနတာဆိုေတာ့ ေျခခ်ိတ္ ထိုင္လိုက္ သည့္ ထမိန္စကပ္ အကြဲၾကား ကေန အျပင္ကို ထြက္ေနသည့္ ေျခသလံုး ႏွင့္ ေပါင္တ၀က္ကို အထူးတလည္ မဖံုး ဖိပဲ ေနခဲ႔သည္။ ခုေတာ့ ဘသားေခ်ာ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားလို႔ မသိမသာေလး အထိုင္ျပင္ရင္းဖံုး လိုက္ရ၏။ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ကို တပ္မက္ရီေ၀သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည္လို႔ ထင္မိ သည္ ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကို ေယာက္်ားက ဘယ္လိုၾကည့္ေနတယ္ ဆိုတာကို မသိရွာေပ။ ရေနသည့္ အနံ႔ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ အမူအရာေၾကာင့္ ေစာေစာက သူတို႔ ခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကသည္ ဆိုသည့္ အထင္ပို ျပီးခိုင္မာသြား ရသည္။ ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုပဲထင္သည္။ ခုနေကာင္ေလးကေတာ့ ငယ္ေသးသည့္ အျပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မွန္း မသိလို႔ စိတ္ထဲဘယ္လိုမွမေနေသာ္လည္း ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းမွန္း သိသိႏွင့္ တပ္မက္သည့္ အရိပ္အ ေယာင္ျပတာကေတာ့ လြန္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္းလည္း အပ်ိဳဘ၀က လွသင့္သ ေလာက္လွပါသည္။ အခုလည္း ကေလးမေမြးေသးသည့္ အတြက္ အလွအပေတြ က်န္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္မွ မိန္းမ ကိုေဘးမွာထားျပီး သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ခ်င္သည့္ ေယာက္်ားကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ အိမ္ ေထာင္မျပဳတာ ေကာင္း၏ ဟုပင္ အေတြး၀င္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ က ေနာက္ေဖးမွာ အေအး သြားေဖ်ာ္ေနခ်ိန္ တြင္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ေပါင္ေတြ၊ တင္ႏွင့္ရင္ေတြ ကို ေစ႔ ေစ႔ စပ္စပ္ မသိမသာၾကည့္ေနတာကို လည္းထပ္မံေတြ႕ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းဆိုလွ်င္ သူမ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူတို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ကာမဆက္ဆံေနၾကတာျဖစ္လိမ္႔မည္။ ထိုရမၼက္ေတြ မေသ ေသး လို႔ပဲ လွပသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ပစ္မွားေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ေတြးမိေသာ အခါ လာခ်ေပးသည့္ အေအး ကို ကမန္းကတန္းေသာက္ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။"ဟဲ႔ နင္ကလဲ လာတုန္းကလာ ျပီး ျပန္ခ်င္ေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္း" "ေဒၚေအးစိန္ တို႕ကို ေစ်းမွာထားခဲ႔တယ္၊ ျပန္ၾကိဳရဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ မေတြ႔တာၾကာလို႔ ပတ္လာတာ" "ေအာ္ ...ဒါဆို လဲ ေနာက္ ကို ေအးေအး ေဆးေဆး တရက္လာဦး" "ေအးေအး"တံခါး၀ အထိ လိုက္ပို႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ကပ္ျပီးခပ္တိုးတိုးေမးမိသည္။ "အခုန နင္တို႔ ဟိုဒင္းလုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လား" "ႏုႏု၊ အပ်ိဳၾကီးက အပ်ိဳၾကီးလိုေန၊ ေပါက္ကရမေျပာနဲ႔" "အခ်င္းခ်င္း ပဲ ဟာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာ""ဒီအပ်ိဳၾကီးေတာ့ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လာတယ္မသိဘူး၊ သြားသြား" "သြားမယ္၊ သြားမယ္၊ နင္တို႔ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္လို႔ရေအာင္ ငါက ျပန္ေပးတာ၊ သိပလား၊ ခုန ဖုန္းထဲမွာ ငါၾကား လိုက္ပါတယ္၊ ကို ...ခန ဖယ္ဦးတဲ႔ ..ဟဲ ဟဲ"ရဲရဲ နီသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ထင္ျမင္ခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေဖၚျပေနသည္။ အလိုက္တသိ ေစာျပီး ထြက္လာခဲ႔ရ၍ ေစ်းမွာ ေဒၚေအးစိန္ကို နာရီ၀က္ေလာက္ ကားထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္လိုက္ရသည္။ အခု ေလာက္ ဆိုရင္သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိပ္ယာေပၚျပန္တက္ျပီး ခ်စ္ပြဲ၀င္ေနၾကေလာက္ျပီဟု ေတြးမိသည့္အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြ မရိုးမရြျဖစ္လာသည္။ သူမ ကတေယာက္ထဲ ကားထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရခ်ိန္ တြင္ သူ ငယ္ခ်င္းကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ ေလာကစည္းစိမ္ ယူေနလိမ္႔မည္ ဟုလည္းမလိုတမာေတြးေနမိသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ကလည္း တပတ္တခါေလာက္မွ လိုတာစု၀ယ္ရတာ ျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလာပါ။ လြတ္လတ္ေသာ၊ လွ ပ ျပီး ရဲတင္းစြာ၀တ္စားဆင္ယင္ထားၾကေသာ မိန္းမငယ္ေလးေတြ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကားေဘး ကေန ျဖတ္ျပီးသြားလာေန ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကတေယာက္ထဲ၊ တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူေကာင္ေလး ႏွင့္ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လည္း အေပါင္းအေဖၚေတြ ႏွင့္။ သူတို႔ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ သူတို႔ အရြယ္က ေယာင္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမေရာက္ ေတာ့ သည့္ လိင္မႈကိစၥကို ေတြ႔ၾကံဳ ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးသူေတြ လည္းပါလိမ္႔မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လို ကိုယ့္ဖာသာ အာသာ ေျဖေဖ်ာက္သည့္ မိန္းက ေလး ေတြလဲရွိႏိုင္သည္။ စႏၵာ့လို မိန္းကေလး ေတြလဲ ပါႏိုင္သည္။ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ရွက္ျပံဳး ျပံဳးေနမိစဥ္ ေဒၚေအးစိန္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ ၀ယ္လာသည့္ ပစၥည္းေတြကို ေနာက္ခန္းမွာ အိမ္ေဖၚမေလး ႏွင့္ အတူေနရာခ်ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေဘးမွာ လာ၀င္ထိုင္၏။ "ႏုႏု ေစာင့္ေနတာၾကာျပီလား" "နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ ရွိျပီ" "တို႔လဲ ႏုႏုၾကာဦးမွာ ဆိုျပီး ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနတာ""ေအာ္ ...ရပါတယ္" ေစ်းကေန ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါ အိမ္မွာ ျပႆနာတခုက ေစာင့္ၾကိဳေနသည္။ ျခံအလုပ္သမား ကိုလွေရႊက ေရတင္စက္ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔သည္။ ေရလက္က်န္လည္း နည္းေနျပီဟု ဆို၏။ ေရက အေရးၾကီး သည္။"ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ရွင္ မလုပ္တတ္ဘူးလား" "မလုပ္တတ္ဘူး ဆရာမ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတာ့ ျပင္တတ္တဲ႔ လူရွိတယ္၊ ဆရာမ မလာေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာ" "ဒါဆိုလဲ သြားေခၚေလ၊ ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ ရမလား" "သိပ္မေ၀းဘူး ဆရာမ၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္မယ္" ခနၾကာေတာ့ ကိုလွေရႊႏွင့္ အတူ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ပါလာျပီး ေရစက္ကို ကလိၾကသည္။ အေဆာင္သူေတြ ျပန္လာရင္ ေရမရွိမွာ စိုးရိမ္လို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း သူတို႔နားမွာပဲ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ညေန သံုး နာရီ ေလာက္မွ ျပန္ေကာင္းသြားသည္။ က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးကာ ကိုလွေရႊ ကို ေရအျပည့္တင္ထားဖို႔ေျပာျပီး ထမင္းစားဖို႔ ၀င္လာခဲ႔သည္။ ထမင္းစားခန္း အ၀တြင္ ေတာင္းၾကီးတလံုး ႏွင့္ ေန႔လည္က ၀ယ္လာသည့္ ဟင္း သီး ဟင္းရြက္ေတြ ထည့္ထားသည္။ အေပၚဆံုးမွာက ခရမ္းသီးေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရသည္။"ဟင္ ေဒၚေအးစိန္ ခရမ္းသီးေတြကလဲ" "တန္လို႔ ၀ယ္လာတာ ႏုႏုရဲ႕၊ အမ်ားၾကီးရတယ္၊ အလံုးေသးေတာ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ရေအာင္၀ယ္လာတာ" "ေအာ္ ...အင္း ..အင္း"ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားေနစဥ္ ေဒၚေအးစိန္က ခရမ္းသီးေတြ သိမ္းခိုင္းေနသံၾကားရသည္။ "ျပီးရင္ သိမ္းလိုက္မယ္ ၾကီးစိ္န္၊ အခုလက္ မအားေသးလို႔" "ေအးေအး ... အေဆာင္ထဲက ဟာမ ေတြျပန္မလာခင္သိမ္းေနာ္၊ ေတာ္ၾကာတေယာက္ တလံုး၀င္ဆြဲသြားလို႔ ဟင္းခ်က္စရာ မက်န္ပဲေနမယ္" "ၾကီးစိန္ ကလဲ၊ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ေရေဆးျပီးခ်က္လဲ ရပါတယ္""အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္း ညည္းပဲစား" "ၾကီးစိန္ကလဲ ဒီေလာက္ေသးတဲ႔ ခရမ္းသီးေတြ ကို မမ ေတြကယူမလား"မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ထမင္းသီးသလိုလို ျဖစ္သြားရသည္။ ဒါအမ်ား အတြက္ရယ္စရာ ပ်က္လံုးတခုျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ျပံဳးေတာင္မျပံဳးခ်င္သလိုပင္။ အဆာ လြန္လို႔ သိပ္ျပီးစားမ၀င္သည့္ ထမင္းကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္ျပီး ျပန္အထြက္တြင္ အခန္း၀က ေတာင္းကို လွည့္ ၾကည့္ မိျပန္သည္။ ေတာင္းႏႈတ္ခမ္းစမ္နားမွ ခရမ္းသီး တလံုးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာရံုကိုဆြဲေဆာင္လိုက္၏။ ေကာင္ မေလး ေတြေျပာသလိုပင္ ခရမ္းသီးေတြက ျမင္ေနက်ထက္ေသးေသာ္လည္း အဲဒီတလံုးက ထူးထူးျခားျခား လွပ ေနသည္လို႔ ထင္လိုက္မိသည္။ အရွည္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တထြာ နီးနီးခန္႕ ႏွင့္ တျခားအလံုးေတြလို ေကြ႔ေကာက္မေနပဲ ေျဖာင့္စင္းေနသည္။ အဖ်ားဖက္ဆီမွာ ကားသေယာက္ႏွင့္ အညွာတံဖက္ဆီသို႔ ေျပေျပေလး သြယ္ဆင္းသြား၏။ အေရာင္ကလည္း ေတာက္ပစို လက္ေနသည္။ အညွာတံက ညိွဳးမေနဘဲ လတ္ဆတ္စိမ္းလန္းလို႔ေန၏။ အနီးအနား ကိုအကဲခတ္ ၾကည့္လိုက္ျပီး ဘယ္သူမွရွိမေနတာကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ထိုခရမ္းသီးေတာင့္ ေလးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ ယူ လိုက္ျပီး လက္ထဲမွာ ရွိသည့္လက္ကိုင္ပ၀ါေလး ႏွင့္လံုး၍ကိုင္ကာ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးခဲ႔၏။ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူလာမိသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မွန္တင္ခံုေပၚ မွာတင္ထားလိုက္မိသည္။ တလံုးတေလ ေပ်ာက္တာေလာက္ကိုေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ သတိထားမိမွာ မဟုတ္လို႔လည္း ထင္မိပါသည္။အိပ္ယာမွာ ခနလွဲမည္လုပ္ျပီးမွ အျပင္ကျပန္လာသည့္ အ၀တ္ အစားေတြ မလဲရေသးတာကို သတိရသည္။ အက်ၤ ီကို ခၽြတ္လိုက္ျပီး တီရွပ္ပြပြ တထည္ေကာက္စြပ္လိုက္ သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ေတာ့ ေစာေသးသည္ဟု ထင္သည္။ ထမိန္စကပ္ကို ခၽြတ္ရင္း မွန္တင္ခံုေပၚက ခရမ္းသီးေလးဆီ မ်က္လံုးက ေရာက္သြားသည္။ ယူလာျပီးမွေတာ့ ျပန္ထားလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေအာက္ခံပင္တီကို ခၽြတ္ လိုက္ေသာအခါ စိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပင္တီေလး၏ ခြနားမွာ စိုေနတာကို ျမင္ရသည္။ အမွတ္မထင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အရည္ေတြ ႏွင့္ ခၽြဲက်ိေနသည္။အိပ္ခန္း တံခါး ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ထားသလားဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားျပီး ထိုင္ခ်လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့ တီရွပ္ႏွင့္ ဘရာစီယာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ျပီးလုပ္ငန္းစေတာ့၏။ အေစ႔ေလးကို လက္မႏွင့္ ကစား ရင္း တြင္း၀ေလးကို လက္ခလယ္ႏွင့္ အသာအယာရစ္ေနမိ၏။ အထဲကို ထိုးသြင္းဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္စိတ္ကူးၾကည့္ခဲ႔ ေသာ္လည္း အခုထိ စိတ္မရဲေသးပါ။"အား.... အင္း ....အင့္ "အရွိန္ရလာသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေခ်ာင္းေတြ စိုရႊဲလာသည္။ ရင္ထဲ တဖိုဖို တလွပ္လွပ္ ႏွင့္ အရသာကို ခံ စားရင္း မွန္တင္ခံုေပၚက ခရမ္းသီးကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ လႈပ္ရွားမႈေတြရပ္တန္႔သြားျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငိုင္ငိုင္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ အပ်ိဳျဖစ္ကထဲက ခရမ္းသီးပံုျပင္ေတြ ၾကားခဲ႔ရဖူးသည္။ အေဆာင္နည္းျပ ဆရာမ ဘ၀တုန္းက လည္း ခင္သူမင္သူေတြက ေျပာၾက ေနာက္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္ မၾကံဳၾကိဳက္ခဲ႔ပါ။ အေဆာင္ ေနာက္ဖက္မွာ ေက်ာင္းသူေတြက ခရမ္းသီးေတြ ပစ္ထားသည္ဆိုလို႔ အေဆာင္မႈး ႏွင့္ အတူသြားၾကည့္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ တူတာဆိုလို႔ ငွက္ေပ်ာခြံပဲ ေတြ႔ခဲ႔ရသည္။ မွန္တင္ခံုေပၚက ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူျပီးေထာင္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ လက္ႏွင့္ သပ္ၾကည့္ၾကာ ေခ်ာမြတ္ျပီးေအးျမ ေန၏။ စႏၵာ့ အခန္းထဲက ဟာၾကီးလို ပ်င္းတြဲတြဲ မေနပါ။ အရြယ္အစားက လည္း စႏၵာ့ဟာၾကီး၏ တ၀က္ေလာက္ ပဲ ရွိသည္။ ဒီ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စမ္းသပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တားမႏိုင္ဆီးမရ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ အညွာဖက္ကေန ကိုင္ျပီး ေပါင္ၾကားကို ရြယ္ၾကည့္မိသည္။ ဒီေတာ့မွ အသီးအႏွံေတြ ကို ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းတတ္တာကို သတိရျပီး ကုတင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္မိသည္။ ျပီးေတာ့ မွတဖန္ေကာက္ယူနမ္းၾကည့္မိသည္။ ထူးထူး ျခားျခား အနံ႔ေတာ့မရပါ။ ခရမ္းသီး နံ႔သာရ၏။"ေရေဆးရင္ ရတာပဲ" ရုတ္တရက္ေပၚလာသည့္ စိတ္ကူးကို ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖၚပစ္လိုက္သည္။ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းကို အဆံုး အထိ ဖြင့္ခ်လိုက္ျပီးေနာက္ ဆပ္ျပာအထပ္ထပ္ တိုက္ကာ ေရဒလေဟာျဖင္႕ ေျပာင္ေနေအာင္ေဆးလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ အ၀တ္သန္႔သန္႔ ျဖင့္သုတ္လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက ပိုျပီးအေရာင္လက္လာသည္။ခရမ္းေရာင္စိုစို က အလင္းေရာင္တြင္ ၀င္းအိေန၏။တကယ္ ထိုးသြင္းေတာ့မည္ ဆိုေတာ့လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခ်ီတံု ခ်တံုျဖစ္ေနျပန္သည္။ မရဲတရဲစိတ္ျဖင့္ အကြဲ ေၾကာင္း တေလွ်ာက္ခရမ္းသီး ထိပ္ႏွင့္ အစုန္အဆန္ပြတ္ေပး ေနမိသည္။ အေစ႔ေလးကို လည္းလက္ႏွင့္ ဆြဆြ ျပီး ကစားေပးလိုက္သည့္ အခါ အရည္ေတြ ျပန္စိမ္႔လာတာႏွင့္ အမွ် အထဲကိုထိုးသြင္းခ်င္စိတ္ေတြက ပိုလို႔မ်ား လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အ၀ေလးမွာ ေတ႔ျပီးဖိၾကည့္လိုက္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အပ်ိဳစင္ၾကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးခပ္ေသးေသး ကိုေတာင္တင္းျပီးခံထားၾက ၏။ ေပါင္ကို အစြမ္း ကုန္ျဖဲျပီး ဖိလိုက္မွ အ၀နားတြင္ နစ္သည္ ဆိုရံုေလး နစ္သြားသည္။ အ၀ ဆီမွေအးစက္စက္ အထိအေတြက တကိုယ္လံုးဆီသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြ တုန္လာသည္။ ၀ုန္းဒိုင္း က်ဲေနသည့္ရင္ခုန္သံေၾကာင့္ ရင္ဘတ္တခုလံုး ပြင့္ထြက္သြားေတာ့ မလိုခံစား ေနရ၏။"အား"စိတ္ ကိုတင္းျပီး ဖိခ်လိုက္ ရာ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ေဘးကိုျပဲသြားျပီး လက္မ၀က္ေလာက္ေတာ့ ၀င္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ အရမ္းေတာ့ မနာပါ အ၀မွာ ေအးစက္စက္ႏွင့္ တစ္ဆို႔ၾကီးခံစားေနရတာ တခုပဲရွိသည္။ သိပ္မနာ သည့္ အတြက္ အားတက္လာျပီး ဖိခ်လိုက္ျပန္ရာ ဆက္မ၀င္ေတာ့ဘဲ တန္႔ေနသည္။ တေနရာရာမွာ ေထာက္ ေန သလို ခံစားရသည္။ ခရမ္းသီးကို ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ မ်ဥ္းျပိဳင္ အေနအထားေလာက္မွာ ထားျပီးထိုးသြင္းလိုက္မွ ေနာက္ ထပ္ တလက္မေလာက္ ထပ္၀င္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ထဲတြင္ ဘယ္လိုေဖၚျပရမွန္း၊ နားလည္ရမွန္း မသိသည့္ ခံစားခ်က္တခုက လိႈက္၍လိႈက္၍ တက္လာသည္။ "အီး ... အင္း ..အင္း"က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အေပါက္ေလးထဲသို႕ ထိုးသြင္းရတာျဖစ္လို႔ နာေတာ့နာသည္။ တြင္း၀က ၾကြက္သားေတြ သ ေရပင္ ကို ဆြဲဆန္႔လိုက္သလို တင္းသြားတာကို သိသည္။ အတြင္းဖက္ကေတာ့ နာတယ္လို႔ လည္းေျပာလို႔ မရ ဘယ္လိုၾကီးမွန္း မသိပါ။ ေရေဆးထားလို႔ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသည့္ ခရမ္းသီးက အတြင္းဖက္နံရံေတြေပၚက ႏု နယ္သည့္ အသားေလးေတြကို ဖိထား၏။ မထူးေတာ့သည့္ တူတူ လက္ကိုင္သည့္ေနရာေလးေလာက္ပဲ ခ်န္ထား ျပီး ထိုးထည့္လိုက္၏။"ေအာင္မယ္ေလး ေတာ့"ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည့္ အတြက္ ေမြ႕ရာကို လက္ႏွစ္ဖက္ ႏွင့္ ေထာက္ထားလိုက္ရသည္။ ဒီ ေလာက္ကေလး ႏွင့္ အဆာင္ကို တပတ္ပတ္ျပီးေျပးလိုက္ရသလို ေမာေနသည္။ ခပ္ကုန္းကုန္း အေနအထား မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခရမ္းသီးက တလံုးလံုး နီးပါး အတြင္းထဲသို႔ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ အစိမ္းေရာင္ ညွာတံေကာက္ေကာက္ကေလး ကအျပင္ကို တိုးထြက္ေန၏။ ထိုျမင္ကြင္း ကို ၾကည့္ရင္း ငါဘာေတြ လုပ္ေနသလဲဟု အပူတျပင္းေတြးေနမိသည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ျဖင့္ ညွာတံကေန ျပန္ ဆြဲ ယူလိုက္ေသာအခါ တေရြ႔ေရြ႕ ထြက္လာေနသည့္ အထိအေတြ႕ ကေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သျဖင့္ တ၀က္ ေလာက္ အျပင္ကို ထြက္လာသည့္ အခါျပန္ထိုးသြင္းလိုက္မိသည္။"အား ...အင္း ...အ"တခ်က္ကေန ႏွစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ကေန သံုးခ်က္၊ သံုးခ်က္ကေန ေလးခ်က္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသိစိတ္ေတြေပ်ာက္ သြားသည္။ ခရမ္းသီးကို လြတ္ထြက္မသြားေစရန္ က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ျပီး ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ အထုတ္အသြင္း လုပ္ေနမိသည္ကို လည္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ရင္ထဲမွာ မခ်ိမဆန္႔ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလာက္ျမိဳက္ေနသည့္မီးကို ခရမ္းသီး ႏွင့္ အားပါးတရ ျငိမ္းသတ္ေနမိ၏။ စစ လုပ္ခ်င္းမွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ရွိလို႔ အားစိုက္ရေသာ္လည္း ေနာက္ ပိုင္း အတြင္းကေန အရည္ေတြ အခၽြဲေတြ ထြက္လာသည့္အခါ လႈပ္ရွားရတာ သြက္လက္ျမန္ဆန္လာ၏။ ေခါင္းကိုေမာ့၊ မ်က္စိႏွစ္လံုးကို စံုမွိတ္ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာရံုေတြ အလံုးစံုက ခရမ္းသီး ႏွင့္ သူထိုးေမႊေနသည့္ အ တြင္းသားေတြအေပၚမွာပဲ ရွိသည္။ တခါတရံ တြင္ အားေနသည့္လက္ႏွင့္ အေစ႔ေလးကိုပါ တျပိဳင္နက္ထဲ ပြတ္ ေခ်ေပးမိသည္။ ဒီလိုလုပ္ရသည္က ပိုျပီး ဖီလင္ရွိေၾကာင္းလ ဲသိလာ၏။"အား .. အီး ...အင္း ..." လိႈက္ လိႈက္လွဲလွဲ ရွိလြန္းသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ပါးစပ္က ဘာေတြဘယ္လိုေရရြတ္ျမည္တမ္းေနမိသည္ကို လည္း သတိမထားမိေတာ့ပါ။ တေယာက္ထဲ အိပ္ယာေပၚမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ခံ စားခ်က္၏ အဆံုးစြန္ဆံုး သို႔ေရာက္ရွိသြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လံုးက်ဥ္တက္သြားသည္။တဟီးဟီး ႏွင့္ ညည္းရင္း တြန္႔လိမ္ေနမိ၏။ ျပီးေတာ့ ခရမ္းသီးကိုေတာင္ ျပန္မထုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာေပၚမွာ တေစာင္း ေကြးေကြးေလး မွိန္းေနမိသည္။ ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲရႊဲ စိုေန၏။ ေမာလည္း အရမ္းေမာေနသည္။ လူကမလႈပ္ ႏိုင္ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည္။ အရာအားလံုးတည္ျငိမ္ ဖို႔ အၾကာၾကီး မွိန္းေနလိုက္ ရ၏။ "ႏုႏု ေရ ....ႏုႏု"ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မမွိန္းလိုက္ရပါ။ တံခါးထုသံ ႏွင့္ အတူ အျပင္ကေန ေဒၚေအးစိန္ေခၚေနသံၾကား လိုက္ ရ၍ လူးလဲထလိုက္ရသည္။ "ဘာလဲ ေဒၚေအးစိန္"ခၽြတ္ခ်ထားသည့္ ထမိန္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္ေကာက္စြပ္ရင္း ေမးမိသည္။"ဖုန္းလာေနလို႔ " ထမိန္ ကို ခပ္ျမန္ျမန္ရင္လ်ားလိုက္ျပီး တံခါးဆီကို အသြားတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ တမ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနေတာ့မွ ခရမ္း သီး ျပန္မထုတ္ရေသးတာ သတိရမိသည္။ ျပဳတ္ မက်ေအာင္ လက္ႏွင့္ ေအာက္ကေနပင့္ ထားရင္း တံ ခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဟန္းဖုန္းေလး ထိုးေပးသည္။"မမ စိတ္မ်ားျပီး ထမင္းစားခန္းမွာ ထားခဲ႔တယ္ေလ"ထမိန္ရင္လ်ား ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ရင္းေျပာသည္။"ေရခ်ိဳး မလို႔ ေလ"အလြယ္ကူဆံုး ဆင္ေျခကိုေပးျပီး ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္ ၏။ နံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔ခင္းက သြားလည္ ခဲ႔ သည့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္။ "ခ်သြားျပီ၊ ႏုႏု ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ဖုန္းက်န္ ခဲ႔တာဆိုေတာ့၊ ခနေန ျပန္ေခၚမယ္တဲ႔၊ ထမိန္ကလဲ ေစာက္ထိုးၾကီး ႏုႏု ရယ္""ေအာ္ ...ေရခ်ိဳး မလို႔လုပ္ေနတုန္း ေဒၚေအးစိန္က တံခါးထုေတာ့ ျမန္ျမန္ေကာက္၀တ္လိုက္ရတာေပါ့"ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာေနစဥ္ ဖုန္းက ျပန္ျမည္လာသည္။"ဖုန္းေျပာလိုက္ဦး မယ္ေဒၚေအး စိန္လဲ သြားေတာ့"တံခါးကို ခ်က္ျပန္ထိုးလိုက္ျပီး ထူးလိုက္သည္။ ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏိႈက္ထားတာကိုေတာ့ ေဒၚေအးစိန္ ဘာမွေမး မသြားပါ။ လက္ဖယ္လိုက္ေတာ့လည္း ျပဳတ္မက်ပါ။ အတြင္းကၾကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးကို ၾကပ္ေနေအာင္ ညွစ္ထားၾကသည္။ "ေျပာ ....သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တုန္း""နင္က ခ်က္ခ်င္းၾကီး ျပန္သြားေတာ့ ငါ့ ကိုမ်ား တခုခု စိတ္ဆိုးသြားတာလား ေတြးမိလို႔ေဟ႕" "မဆိုးပါဘူးဟာ၊ နင္တို႔ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ျပန္တာပါဆိုမွ" "အပ်ိဳၾကီး မဟုတ္တာမေျပာနဲ႔ ေနာ္" "ဟဲ႔ ... နင္ငါ့ ကိုမွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ မွန္မွန္ မေျပာမွ ငါတကယ္ စိတ္ဆိုးမွာ""ဘာလဲ" "ငါလာတုန္းက နင္တို႔ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္လား""ႏုႏု ရွိန္၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ" "ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ငါထင္တာ မွန္မမွန္သိခ်င္လို႔""ဟုတ္တယ္ေဟ႕ ၊ ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူက မနက္ျဖန္ ခရီးသြားစရာ ရွိလို႔ ၊ မသြားခင္ ..တေနကုန္ ... နင္ သေဘာေပါက္တယ္ မဟုတ္လား အပ်ိဳၾကီး၊ ဒီ႔ ထက္သေဘာေပါက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ငါ့လိုပဲ လင္ယူလိုက္"ဖုန္းေျပာရင္း ထမိန္ကို လွန္၍ ခရမ္းသီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အားလံုး အျပင္ဖက္သို႔ေရာက္သြားသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလိုလို သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ အတူပါလာသည့္ အရည္ေတြက ထမိန္ ေပၚသို႔ တေတာက္ေတာက္က်၏။"ေကာင္မ ျငိမ္သြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်တယ္၊ ဘာလဲ လင္ယူခ်င္စိတ္ေပါက္သြားျပီလား""မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔၊ နင္တို႔ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေအာင္ တေနကုန္ နင့္အိမ္မွာလာ ထိုင္ေနလိုက္မယ္၊ ဒါနဲ႔ ငါျပန္သြားေတာ့ေရာ ဆက္လုပ္ျဖစ္လား""လုပ္ျဖစ္တယ္ ေဟ႔၊ လုပ္ျဖစ္တယ္၊ အခု သူေရသြားခ်ိဳးေနတုန္းဆက္တာ ရွင္းပလား" "ေအးေအး၊ အဲဒါဆိုလဲ ျပန္လာရင္ ထပ္လုပ္လိုက္ၾကဦး ၾကားလား"ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ဒီအေၾကာင္း ဆက္မေျပာခ်င္လို႔ပဲလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူမ ခင္ပြန္း ပဲအနားျပန္ေရာက္လာလို႔ လား မသိပါ၊ သူငယ္ခ်င္းက တျခား အေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း အလိုက္သင့္ ဆက္ေျပာေနလိုက္ ပါ သည္။ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ေပါင္ေပၚတင္ထားမိသည့္ ခရမ္းသီးကိုသာၾကည့္ေနမိသည္။ မသြားခင္ေျပာခဲ႔ သလိုပင္ ညီမေလး ၏ မဂၤလာေဆာင္ျပီးျပီးခ်င္း စႏၵာျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ျပန္ေရာက္သည့္ အေၾကာင္း သတင္းပို႔လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္၀ယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ေပးသည္။ အဲဒီေန႕ က စႏၵာ အလုပ္မသြားပါ။ အေဆာင္မွာပဲ နားေနသည္။ နားေနတာလဲ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ တပတ္ေက်ာ္ၾကာကင္း ကြာေနရသည့္ သူမ၏ အေခ်ာင္းၾကီးႏွင့္ အတိုးခ်စိတ္ေျဖေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြးေန မိ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ခရမ္းသီး တလံုးႏွင့္ အဆင္ေျပေနပါသည္။ စႏၵာ့ ဟာၾကီးေလာက္ မၾကီးမားေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးေျဖသိမ္႔မႈေပး ႏိုင္ပါသည္။ လက္ႏွင့္ အစိကိုပြတ္ျပီး ေျဖရတာထက္ပိုေကာင္း သည့္ ခံစားမႈကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ တပ္မက္စြဲလမ္းေနရပါျပီ။ မနက္တၾကိမ္၊ ညတၾကိမ္ မွန္မွန္လုပ္၏။ အရည္ေတြ ထြက္ ရလြန္းလို႔ လူလည္း အားအင္ကုန္ခမ္းကာ ေညာင္းခ်ိေနသည္။ ဒီလိုျဖစ္ ေနတာကိုေတာင္မွ လူေတြက ဘယ္လို ျမင္ၾကတယ္ မသိ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခုတေလာ အရင္ကထက္ ပိုလွလာသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္ႏွာ ေတြ က်၊ ဒူးေတြ ေခ်ာင္ေနသည္ဟု ထင္ေနမိခ်ိန္မွာမွ ဒီလိုေျပာၾကသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ စႏၵာက ေတာ့ တဖံုထူးသည္။ ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တေန႔ လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ရင္း"သမီး ၾကည့္ေနတာ၊ ဆရာမ နည္းနည္း ပိန္သြားသလိုပဲ""ဟုတ္လား၊ တို႔ေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး""ဒါေပမယ့္ ခုမွဆရာမ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာတယ္၊ တကယ္ေျပာတာ"အနည္းငယ္ပိန္ သလိုလိုျဖစ္သြားသည္ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ထင္မိပါသည္။ ပိန္သြယ္ေသာ စႏၵာ့ကို ၾကည့္ ရင္း သူတို႔လို စိတ္ေျဖတတ္သူေတြ၊ အတုသံုးသူေတြ ပိန္တတ္သလားဟု ေတြးေနမိသည္။ စႏၵာ လည္း ရာဘာ ေခ်ာင္းၾကီး ႏွင့္ အာသာေျဖေဖ်ာက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ ပိန္သည္ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ေနာက္က်ရင္ ပိန္လာႏိုင္ေပသည္။ အခုေတာင္မွ ခရမ္းသီးေလး ႏွင့္ သံုးေလးရက္ လုပ္လိုက္ရေသးသည္ ပိန္ လာသည္ဟု ဆိုသူက ဆိုေနေပျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီအလုပ္ကို မရပ္တန္႔ႏိုင္ပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘိန္းစြဲသူလို အေသြးအသားက ေတာင့္တ၏။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စိတ္ရွိလက္ရွိထိုးျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရသည့္ အရသာ က ေကာင္းလြန္းသည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္။ ရက္ၾကာၾကာ အသံုးခ်လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက တျဖည္းျဖည္းညိႈးႏြမ္းလာသည္။ အညွာတံကလည္း ကၽြတ္ ထြက္သြားသည့္ အခါ အရင္းဖက္က ေရေဆးတိုင္း ေရ၀င္ျပီး ညိဳမဲမဲ ျဖစ္လာသလို ေပ်ာ့လည္းေပ်ာ့လာ၏။
"ခရမ္းသီး ဟင္းေလး ဘာေလး မခ်က္ေတာ့ဘူးလား ေဒၚေအးစိန္ရယ္"ကိုယ္တိုင္ေစ်းသြား၀ယ္ဖို႔ တြန္႔ေန၍ ေဒၚေအးစိန္ ကို တဖက္လွည့္ႏွင့္ ေျပာမိသည္။"ခ်က္ေပး မယ္ေလ၊ ႏုႏုက ဘယ္လိုစားခ်င္တာလဲ၊ ခ်ဥ္ရည္လား၊ အေၾကာ္လား အႏွပ္လား""အဆင္ေျပ သလိုသာလုပ္ပါ ေဒၚေအးစိန္ရယ္"ေနာက္တရက္ ေဒၚေအးစိန္ ေစ်းသြားသည့္ အခါ ခရမ္းသီးေတြပါလာ၏။ ေစ်းထဲ လိုက္မသြားဘဲ ကားေပၚက ေစာင့္ ေနခဲ႔လို႔ ေဒၚေအးစိန္ ဘယ္လို၀ယ္လာသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ေနာက္ခန္းမွာ ျခင္းေတြေတာင္းေတြ ထားျပီး ေရွ႕ကိုလာေတာ့မွ ေမးမိသည္။"ခရမ္းသီးရလား ေဒၚေအးစိန္""ရတယ္၊ ပါတယ္"အိမ္ေရာက္ရင္ သူတို႔ေတြ မသိေအာင္ခရမ္းသီး တလံုးရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ တလမ္းလံုး ေတြးေနမိသည္။ ဒီတခါေတာ့ အရင္ဟာထက္ နည္းနည္းပိုၾကီးတာ ေရြးယူမည္ဟု စိတ္ကူးထားပါသည္။ သို႔ပါ ေသာ္လည္း အိမ္ကိုေရာက္လို႔ မီးဖိုထဲတြင္ ခရမ္းသီးထည့္ထားသည့္ ျခင္းကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လံုးျပဴးသြားရသည္။ နည္းတဲ႔ ခရမ္းသီးၾကီးေတြ မဟုတ္။အေသးဆံုးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခသလံုးေလာက္ရွိ သည္။ ျပီးေတာ့သံုးလံုး ထဲသာပါသည္။"ေအာင္မယ္ေလး ေဒၚေအးစိန္ ရယ္ ခရမ္းသီးေတြက ၾကီးလိုက္တာ""မီးဖုတ္ျပီး ေၾကာ္မယ္ေလ ႏုႏုရဲ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ နံနံပင္ေလးအုပ္ျပီး သုတ္မလားလို႔""လုပ္လုပ္၊ ၾကိဳက္သလိုလုပ္"မခ်ိတင္ကဲ ေျပာရင္း မီးဖိုထဲက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ထြက္လာမိသည္။ သံုးလံုးထဲ ဆိုေတာ့ ယူလို႔လည္း မ ေကာင္း။ ယူလို႔ရျပန္ရင္လည္း ဒီေလာက္ၾကီးတာၾကီး ႏွင့္ ဆိုရင္ ေသဖို႔သာရွိ၏။ စႏၵာ့၏ ရာဘာလိင္တံၾကီး ထက္ ပင္ ေလးငါးဆပိုတုတ္ေနသည္။ လူပါထက္ျခမ္း ကြဲသြားလိမ္႔မည္။ ေစ်းမသြားခင္ ႏြမ္းေပ်ာ့ေနသည့္ ခရမ္းသီး ေဟာင္းေလးကို ခဲတံခၽြန္သည့္ ဒါးျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းလုပ္ျပီး အိမ္သာထဲမွာ ေရဆြဲခ်ခဲ႔ မိသည္ကို ခုမွေနာင္တေတြ ရေနမိသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႏွင့္ မ်က္စိကစား ရင္း ေတြ႔ရ သည့္ ေပါင္ဒါဗူး၊ ေရေမႊးပုလင္း၊ ႏႈတ္ခမ္း နီေတာင့္ တခုမွ အဆင္ေျပမည့္ ပံုမရွိပါ။ စႏၵာ့ အခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ခရီးမွ ျပန္လာစဆိုေတာ့ အထုပ္ေတြ အိတ္ေတြႏွင့္ ပြရႈပ္ေန၏။ အိပ္ယာ ကို အသာေလးမျပီး ၾကည့္လိုက္ရာ ဘာမွမေတြ႔၊ တျခားေနရာေတြလည္း လိုက္မရွာခ်င္ေတာ့ပါ။ လက္ရာေျခရာ ပ်က္သြားမွာစိုးရသည္။စိတ္၏ အလိုမက်မႈ၊ အဆင္မေျပမႈေတြႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေန႔လံုး စိတ္တိုေနေတာ့၏။ နံနံပင္နံ႔ေလး သင္းျပီး ငရုပ္သီးစိမ္းေတာင့္ေလးေတြ လွီးထည့္ထားလို႔ ေမႊးေနသည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ လက္ရာ ခရမ္းသီးမီးဖုတ္သုပ္က ျမင္သူတိုင္း သြားရည္ က်ခ်င္စရာျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားႏိုင္ပါ။"ထည့္ေလ ႏုႏု ရဲ႕၊ ခရမ္းသီးစားခ်င္တယ္ဆို"ဘာမွမသိရွာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က အတင္းလာခပ္ထည့္ ေပးသည့္ အခါ စိတ္တိုရေပမယ့္ ေစတနာ ကိုသိေနလို႔ အတင္း က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳရသည္။ ဒီညေတာ့ လက္ႏွင့္ပဲ ပြတ္ျပီး အိပ္ရေတာ့မည္ ဆိုသည့္ အသိက ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာျဖစ္ေစ၏။ ညေနေစာင္းေတာ့ ျခံထဲမွာဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္းအလုပ္ခြင္ကေန
ေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ ျပန္လာသည့္ စႏၵာ ႏွင့္ လမ္းမွာတိုးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ စိတ္ထဲမွာ မလိုတမာျဖစ္ရသည္။ စႏၵာကေတာ့ သူမ၏ စိတ္ဆႏၵေတြ ျပည့္၀စြာျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔ ေနႏိုင္ေပမည္။ အာရံုေတြက မၾကည္မလင္ႏွင့္ ညစ္ညဴးေနေသာေၾကာင့္ ျခံထဲက ခံုတန္းတခုမွာ ညေမွာင္သည္ အထိတေယာက္ ထဲ ထိုင္ေနမိသည္။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မလုပ္သင့္ တာေတြေလွ်ာက္လုပ္ျပီး ေနာက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မႏိုင္ျဖစ္ေနရ သည့္ ဘ၀ကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေစာေစာစီးစီး လင္ယူခဲ႔ရင္ ေကာင္းသားပဲဟု ေတြးမိသလို ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ တာေတြ လိုက္စပ္စုျပီး မစမ္းသင့္တာေတြ စမ္းၾကည့္မိတာမ်ိဳး မရွိဘဲ အရင္ကာလေတြ တုန္းကလို ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း မေနခဲ႔ မိတာကိုလည္း ေနာင္တရသည္။"ဒါေၾကာင့္ ၾကီးမွ၀က္သက္ေပါက္ရင္ မလြယ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာျဖစ္မယ္"စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာေရရြက္လိုက္ရင္း တစထက္တစ ထူထပ္သိပ္သည္းလာသည့္ အေမွာင္ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လႊတ္လိုက္၍ အိမ္က ေကာင္မေလး တေယာက္ အနားေရာက္လာ သည္။"ဆရာမ ထမင္းမစားေသးဘူးလားတဲ႔၊ ၾကီးစိန္က ေမးခိုင္းလိုက္တယ္"အေဆာင္သူေတြလည္း ညစာကိစၥျပီးၾကျပီထင္သည္။ ျပတင္းေပါက္အသီးသီးမွာ မီးေရာင္ေတြလင္းလက္ေန၏။ ဟို အခန္းဒီအခန္းကူးသန္းေနၾကသည္ကို လည္း လွမ္းျမင္ေနရသည္။ လက္မွာနာရီမပါလို႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီလဲ ဆို တာ မသိပါ။ ေျခာက္နာရီကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ခဲ႔တာေသခ်ာသည္။ နာရရား တံခါးပိတ္တာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီခံု မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ခါစက ပင္ျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚမွာလည္း မီးတိုင္ေတြ လင္းလက္ေနၾကေလျပီ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ လည္း ထမင္းစားခ်င္ေနၾကျပီထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က လာမစားေသးလို႔ သူတို႔ အလုပ္သမားအဖြဲ႔ စားရခက္ေန ပံုရသည္။"ဆရာမ မဆာေသးဘူးလို႔၊ ေရလဲ ခ်ိဳးခ်င္ေသးတယ္၊ ေရခ်ိဳးျပီးမွပဲ လာစားေတာ့မယ္၊ ထမင္းျပင္ျပီး အုပ္ေဆာင္း နဲ႔သာအုပ္ထားလိုက္ လို႔ ၾကီးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ေနာ္""ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာမ"ေကာင္မေလး လွည့္ထြက္သြားျပီးမွ ေဒၚႏုႏုစိန္ တစံုတရာ ကိုသတိရျပီး ေနာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။"ေအာ္ ...ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ကြယ္၊ မနက္က ခရမ္းသီး ဟင္းေတြ က်န္ရင္ စားလိုက္ၾကေတာ့၊ ဆရာမ မစားခ်င္ေတာ့ ဘူးလို႔"ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္းကို ေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ငါးစိမ္း ျမင္ ငါးကင္ပစ္ ဆိုသလို ေန႔ခင္းက အိမ္သာ ခြက္ထဲပစ္ခဲ႔ မိသည့္ ခရမ္းသီးေလး ကို ႏွေမ်ာေနမိ၏။ မေသခ်ာပဲ စြန္႔ပစ္မိတာကို ေနာင္တ ရေန၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကိုမမွာဘဲ ကိုယ္တိုင္သြား၀ယ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မသြားရဲပါ။ ဆရာမ အပ်ိဳၾကီးက ေစ်းထဲမွာ ခရမ္းသီး ေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရႈ႕ျပီး ၀ယ္သြားသည္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္လို။ အရင္ကေတာ့ အေၾကာင္း တိုက္ ဆိုင္ရင္ ေစ်း၀ယ္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီးလည္း ၀ယ္ဖူးမွာမလြဲပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိ။ အခု ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ ကိုယ္လိပ္ျပာမလံု ခ်င္သလိုျဖစ္ေနရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ေနတာၾကာလို႔ နာရာရား ေတာင္ တေခါက္လာၾကည့္သြား၏။"အိုက္လို႔ ပါ နာရာရား ရယ္"ရိုးသားသည့္ အဖိုးၾကီးက အခန္းထဲမွာေလေအးစက္ႏွင့္ ေနသည့္သူေျပာသည့္ ဆင္ေျခကိုလက္ခံ ျပီး ျပန္ထြက္ သြား၏။ ခနေလာက္ဆက္ ထိုင္ေနျပီးေတာ့ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း အိမ္ထဲ၀င္ဖို႔ ျပင္သည္။ ေနာက္က်ိေနသည့္ အာရံု ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ ေရတ၀ခ်ိဳးလိုက္မည္။ ျပီးေတာ့မွ ထမင္းကို ၀င္သေလာက္သြားစားျပီး အိပ္ေတာ့ မည္ ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ထိုင္ရာကအထတြင္ ဂါ၀န္ၾကီးတဖားဖား ႏွင့္ လမ္းေပၚမွာ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ သူမ ကေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ျမင္သည့္ပံုမေပၚပါ။ မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါသည္။ ျမင္ရင္ ျခံစည္းရိုးနား ကပ္လာျပီး အေရာင္းအ၀ယ္ စကားေတြေျပာေနဦး မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သစ္ပင္ရိပ္ မွာခနရပ္ျပီး မစိုးစိုးႏြယ္ လြန္သြားသည္ အထိရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ လမ္းမ အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို နာရရားျမင္ရင္ ရည္းစားထြက္ရွာသည္ ဟုေျပာခ်င္ ေျပာေနဦးမည္။ အိမ္မကပ္သည့္ ပြဲစားမ ကို လမ္းေပၚမွာ ခနခန ျမင္ေနက် ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အတြက္ေတာ့ ဒီလိုျမင္ရ တာ မဆန္းေတာ့ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ေ၀းသြားေတာ့ မွ အိမ္ဖက္ကို ေလွ်ာက္လာရင္း တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ဆရာမ အ လုပ္ႏွင့္ ေဘာ္ဒါေဆာင္လုပ္ငန္းကို မေရြးခ်ယ္ခဲ႔ဘဲ လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရသည့္ တျခားစီးပြားေရး လုပ္ငန္းတခု ခု ကို ေရြးခ်ယ္မိရင္ ေကာင္းသားဟု ေတြးမိျပန္ပါသည္။ ေရခ်ိဳးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၾကည့္မိေအာင္၊ ေပါင္ၾကားကို လက္မေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္သတိထားရသည္။ စိတ္က ထလာရင္ေျပဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္။ ရင္သားေတြကိုေတာင္ ဆပ္ျပာမတိုက္မိပါ။ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳး ျပီး အ၀တ္ ျမန္ျမန္လဲကာ ထမင္းစားခန္း ဆီဆင္းခဲ႔ေတာ့ တေယာက္မွမရွိၾကေတာ့။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၀င္သြားမွ မီးဖိုထဲက ေကာင္ မေလး တေယာက္ ထြက္လာသည္။"ဟင္းခ်ိဳ ေႏႊးေပးရမလား ဆရာမ""ေနေတာ့၊ ဆရာမ နည္းနည္းပဲ စားမွာ"အုပ္ေဆာင္း ေအာက္မွာ ခရမ္းသီးဟင္း ကို မေတြ႔ရပါ။ ေဒၚေအးစိန္ အေၾကာင္းသိသူပီပီ မနက္က သုပ္ရင္ ခရမ္း သီးကို ဒီညေန ေၾကာ္မည္ ဆိုတာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွန္းမိသည္။ ခရမ္းသီး မပါလို႔လားမသိပါ ေန႔ခင္းကထက္ေတာ့ ထ မင္း ပိုစားလို႔ေကာင္းသည္။ ညစာခ်ိန္မွာ ပံုမွန္စားေနက် အတိုင္း ထမင္းတပန္းကန္ အသာေလးကုန္သြားသည္။ စားျပီးေတာ့ အခန္းေတြ တပတ္လိုက္ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွ မအိပ္က်ေသးေသာ္လည္း စႏၵာ့ အခန္းကေတာ့ တံ ခါးလည္း ပိတ္ မီးလည္းပိတ္ထားသည္။ ေဘးခန္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့"မနက္ အေစာၾကီးသြား စရာရွိလို႔တဲ႔ ဆရာမ"ေဘးခန္းက ကေလးမ မျမင္ေအာင္ အျပင္ဖက္ကို လွည့္ျပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ မဲ႔ျပံဳးေလး ျပံဳးလိုက္မိသည္။ တကယ္သြား စရာလည္း ရွိခ်င္ရွိႏိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ စႏၵာအခန္းထဲမွာ ရာဘာလိင္တံၾကီး ႏွင့္ အလုပ္ ရႈပ္ေနလိမ္႔မည္ လို႔ပဲထင္သည္။ ကိုယ့္ အခန္းကိုယ္ျပန္လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လံုးထဲမွာ ေပါင္ကိုျဖဲျပီး ၾကီးမား သည့္ လိင္တံၾကီးကို သူမ၏ အဂၤ ါထဲသို႔ အတင္းထိုးသြင္းေနမည့္ စႏၵာ့ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ ၏ မ်က္ လံုးေတြက ရမၼက္ျဖင့္ ရီေ၀ေမွးစင္းေနမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ နာက်င္မႈျဖင့္ ျပဴးက်ယ္ေနၾကမည္ လားဆိုတာ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အလြန္သိခ်င္ေနမိပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ အဆံုးမွာေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔ မႈတခုကို စႏၵာ မလြဲမေသြ ရရွိလိမ္႕မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုလည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနသည္။စႏၵာ့ အေၾကာင္းကိုေတြး၊ စႏၵာ့ စိတ္ခံစားမႈကို မွန္းဆရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြလည္းလႈပ္ရွားလာသည္။ အ သက္ ၾကီးမွ အရမ္းအညွာလြယ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ရတနာေရႊပျခဳပ္ ကေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ ခါတိုင္းညေတြလို ေက်နပ္မႈေကာင္းေကာင္း ရေအာင္လုပ္ေပးမည့္ ခရမ္းသီး ေလး မရွိတာ ကို မခ်င့္မရဲျဖစ္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာေပၚ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လွဲ ခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။"စႏၵာ ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား"ညကေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔ အေစာၾကီးအိပ္ယာက ထျပီး ေကာ္ဖီျပင္းျပင္းတခြက္ ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း စႏၵာ ၀င္လာသည္။"ဟုတ္တယ္ဆရာမ၊ ရံုးမွာ ပြဲရွိလို႔ေလ၊ လူၾကီးေတြလဲ လာမယ္တဲ႔"ဒါေၾကာင့္ထင္သည္၊ ခါတိုင္းလို စကပ္ႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ စႏၵာ ျမန္မာဆန္ဆန္ထမိန္ႏွင့္ လက္ရွည္အက်ၤ ီေလး ၀တ္ ထားသည္။ ကိုယ္က အိပ္ေရးမ၀လို႔ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ စႏၵာကေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနတာ ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲကက်ိတ္ျပီး မနာလိုျဖစ္ေနမိပါသည္။ညတုန္းက လက္ႏွင့္လုပ္ရတာကို ဘယ္လိုမွအားမရပါ။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းကလို အေစ႔ေလးကို ပြတ္ျပီး ခရမ္းသီး ႏွင့္ အေပါက္ထဲ ထိုးရတာမ်ိဳးႏွင့္ လံုး၀ မတူသည့္ အတြက္စိတ္မွာ မတင္းတိမ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ စိတ္ေက်နပ္ မႈ ရဖို႔ အၾကာၾကီးလုပ္ခဲ႔ရ၏။ ျပီးေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ အိပ္ယာေပၚမွာ တလိမ္႔လိမ္႔ ႏွင့္ ေနရ ထိုင္ရခက္ေနခဲ႔သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ျပန္ေတာ့လည္း အိပ္မက္ မက္ျပီး ျပန္လန္႔ႏိုးရသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ စႏၵာက ဖဲၾကိဳးလွလွေလးစည္းထားသည့္ အထုပ္တထုပ္ႏွင့္ လာကန္ေတာ့၏။"ဘာေတြတုန္း စႏၵာရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္လဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔""ဆရာမ အတြက္အဆင္ေျပမွာေလး ေတြ႔လာလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကံဳတုန္းကန္ေတာ့တာ""ေအာ္ ...ေအး ေအး"စႏၵာ ကန္ေတာ့တာျမင္ေတာ့ အနားမွာရွိတဲ႔ အေဆာင္သူေတြကပါ ထလာျပီး အတူကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဘယ္ သူေတြ လည္းဆိုတာကိုေတာင္ ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ျပီး မုန္႔၀ယ္စား ၾကဟု စႏၵာ့ လက္ထဲ ပိုက္ဆံ အထပ္လိုက္ ထည့္ေပးလိုက္တာမွတ္မိသည္။"ဘာေတြမ်ားတုန္း ႏုႏုရဲ႕"သူတို႔ထြက္သြားသည့္ အခါ အနားကိုေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ေမးသည္။"မသိပါဘူး ေဒၚေအးစိန္ရယ္၊ စႏၵာ ၀ယ္လာတာကို က်န္တဲ႔ကေလးေတြက ေရာကန္ေတာ့ၾကတာ""ႏုႏု ပိုက္ဆံထြက္သြားတာေပါ့၊ မုန္႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဖဲျပားပတ္ထားတာဆိုေတာ့၊ မွန္း ....ျပစမ္းပါဦး"ကိုယ့္ဖာသာ အထုပ္ ကို ဆၾကည့္ေနရာမွ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေပးလိုက္မိသည္။ ေဒၚေအးစိန္က လည္း ကိုင္ လႈပ္ၾကည့္လိုက္ျပီး"ဘာသံမွလဲ မၾကားရဘူး၊ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မယ္""ဖြင့္ေလ"အေပၚဆံုးက ဖဲၾကိဳးကို ေျဖထုတ္လိုက္ျပီး ပါကင္စကၠဴလွလွ ေလးကို မစုတ္ျပဲေအာင္ သတိထားျပီးခြာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ က ဒီအက်င့္ ရွိသည္။ထိုစကၠဴကို သိမ္းထားျပီး လိုအပ္ရင္ျပန္သံုးတတ္သည္။ စကၠဴဖယ္ လိုက္ ေသာအခါ ကဒ္ထူ ေလးေထာင့္ဘူးေလး ထြက္လာသည္။ အဖံုးကို ဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္ရင္း"ဘာၾကီးတုန္း၊ အရုပ္ထင္တယ္၊ ဒီကေလး မေတြကေတာ့ေလ"ဗူးထဲကို လက္ႏိႈက္ကာ ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီးေနာက္"ေအာင္ ...မယ္ေလး ...ေသာက္ေခြးေတာ္"အထဲမွာေခြထည့္ ထားသည့္ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာတံၾကီးက ေျဗာင္းကနဲ စန္႔သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လက္ထဲ မွာ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာလိင္တံၾကီးက တရမ္းရမ္းခါေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႏႈတ္ ခမ္းေတြ ဆြံ႕အသြားျပီး မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လည္း ျမင္သာေအာင္ ေျမွာက္ၾကည့္ လိုက္ျပီးမွ အလန္႔တၾကား လႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ နံရံကို သြားမွန္ျပီးေနာက္ ျပန္ကန္ထြက္လာကာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႔မွာလာၾက၏။"ကျမင္းမ ေလးေတြ၊ မိုက္ရိုင္းလိုက္ၾကတာ၊ ဒါလုပ္စရာလား"ေဒၚေအးစိန္ မ်က္စိေရွ႕ကေန ၀ုန္းကနဲေပ်ာက္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ေျခေထာက္ေရွ႕မွာက်ေနသည့္ လိင္တံၾကီးကို တုန္ရီဖိုလိႈက္ေသာ ရင္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ပင္ မခပ္ႏိုင္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ အခန္းထဲမွာ ျမင္ခဲ႔ရတာထက္ ပိုၾကီးျပီး ပိုရွည္သည္။ အရင္းဖက္ကလည္း အျပားၾကီး မဟုတ္ ေဂြးဥၾကီး ႏွစ္လံုးပါ အတြဲလိုက္ ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မရဲတရဲျဖင့္ လက္ကေလး ကိုဆန္႔ျပီးေကာက္ယူရန္ဟန္ျပင္စဥ္ ေဒၚေအးစိန္ အနားကို ျပန္ ေရာက္လာသည္။ လက္ထဲမွာလည္း အသားလွီးဓါးၾကီး တေခ်ာင္းကိုင္ထား၏။"ေကာင္မေလးေတြ၊ ငါနဲ႔ ေတြ႔မယ္၊ လူၾကီးကို ဒီလို လုပ္စရာလား"မစင္တုံးကို ကိုင္သလိုရြံရွာစြာ ျဖင့္ေဒၚေအးစိန္ လိင္တံၾကီးကို ေကာက္ယူလိုက္ျပီး စားပြဲေပၚပစ္တင္ကာ ဒါးၾကီး ျဖင့္ တ၀ုန္း၀ုန္း ခုတ္ေတာ့သည္။"အင္ ...မွတ္ျပီလား၊ ေအးစိန္တဲ႔၊ ဒါမ်ိဳးေစာ္ကား တာေတာ့ မခံဘူး"တ၀င္း၀င္းေတာက္ေအာင္ထက္ျမ သည့္ ဒါးၾကီးႏွင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ကာဆက္ကာ ခုတ္လိုက္သည့္ အခါ အေခ်ာင္းၾကီးက ၀က္အူေခ်ာင္းကို လွီးခ်လိုက္သလို အကြင္းလိုက္အကြင္းလိုက္ ျပတ္ထြက္ကုန္သည္။ လက္ကေလး ကိုေရွ႕ကို တုန္ရီစြာျဖင့္ ဆန္႕တန္းရင္း "မလုပ္ပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔" ဟုေဒၚႏုႏုရွိန္ တားျမစ္မိသည္။ ဒါ ေပမယ့္ ပါးစပ္သာလႈပ္လို႔ရသည္။ အသံက လံုး၀ထြက္မလာပါ။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ႏွေမ်ာတသစြာ ႏွင့္ ေအာ္ ဟစ္ကာတားဆီး ေသာ္လည္း ေဒၚေအးစိန္က တခ်က္မွလွည့္ မၾကည့္သည့္ အျပင္ ၾကားသည့္ပံုလည္း မရပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေျပးဆြဲလိုက္မိရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေဒါသတၾကီး ျဖင့္လွည့္ၾကည့္ ျပီး ဒါးၾကီးကို ၀င့္ လိုက္စဥ္ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ကိုယ္ကိုယ္၀ပ္ခ်လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ့ မွအသံ ထြက္လာသည္။"မလုပ္ပါနဲ႔"ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာက လန္႔ႏိုးသြားရသည္။ ျပန္အိပ္ေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ေပ်ာ္သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အားလံုးကို စိတ္ကသိေနသည္။လူးလွိမ္႔လြန္းလို႔ တြန္႔ေက်ေနသည့္ အိပ္ရာ၏ အေတြ႕ အထိ၊ တခါတရံဘယ္က လြင့္လာမွန္းမသိသည့္ အိမ္ေျမွာင္စုပ္ထိုးသံ၊ လမ္းမေပၚမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမာင္းသြားသည့္ ကား။ တခါတေလ ေလထဲမွာေမ်ာသြားသလို လူကငိုက္ျမည္းသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ တခုခု ကိုအေၾကာင္းျပဳျပီး အသိစိတ္က ျပန္၀င္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညတာသည္ရွည္လ်ားလြန္းလွ၏။ ထို႔ အတူပင္ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။ ေန႔၏ အလင္းေရာင္ေတြ အေရွ႕ဖက္ဆီက ေပၚထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆက္လက္ျပီးသည္းခံဖို႔ မစြမ္း ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲက ထြက္ျပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္အစားလဲလိုက္သည္။ မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္ ျပန္ ၾကည့္မိသည့္ အခါ မျမင္ဖူးသည့္ လူတေယာက္ကို ျမင္ေနရသလိုပင္။ အျပင္ကိုထြက္လာခ်ိန္မွာ တေဆာင္ လံုးတိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ အဖြဲ႕ကေတာ့ႏိုးၾကျပီထင္သည္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္ျပီး ထိုင္ေသာက္ေနခိုက္စႏၵာ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။"ဆရာမ ကိုပါေပးကြယ္"စႏၵာ့ ကိုထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ လာခ်ေပးသည့္ ေကာင္မေလးကို ေျပာလိုက္လို႔ ထမင္းေၾကာ္ ေရာက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စားခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ထမင္းေၾကာ္စားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တဇြန္းခ်င္း အသက္မပါသလို စားေနသေလာက္ စႏၵာကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္စားေနသည္။ ေနာက္က်မွာ စိုးေနပံုရ၏။အိမ္က ကေလးမ တေယာက္ကိုလည္း အျပင္မွာသူမ ကိုၾကိဳသည့္ကားေရာက္မေရာက္ၾကည့္ခိုင္း လိုက္ေသးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၾကည့္ေနမွန္းသိေသာ အခါ မလံုမလဲ အျပံဳးႏွင့္"ဒီလိုေန႔ မ်ိဳးေနာက္က်ရင္ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ဆရာမ ရဲ႕"အလုပ္ကိုေစာေစာ ေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနသည့္ စႏၵာသည္ ညတုန္းက သူမ၏ အတုၾကီးကို အသံုးခ်ခ်င္မွခ် လိမ္႔ မည္။ ခရီး မထြက္ခင္က သိမ္းသြားခဲ႔သည့္ ေနရာကေန အျပင္ကိုထုတ္ထား၊ မထား ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ အေဆာင္မွာ လူေတြရွိေနေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွာပင္ မနက္ခင္း ေက်ာင္းတက္ရမည့္၊ အလုပ္၀င္ရမည့္ အေဆာင္သူေတြ အိပ္ယာက ထလာၾကသည္။ အိမ္ သာ ခန္းေတြဖက္ဆီက၊ ေရခ်ိဳးခန္းေတြ ဖက္ဆီက အသံေတြ ထမင္းစားခန္းထဲအထိ ပ်ံ႕လြင့္လာ၏။ စႏၵာလည္း အိတ္ ေလး လြယ္ျပီး ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးေလျပီ။ စႏၵာ့ အခန္းကို ၀င္ရွာဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ရပါသည္။ မနက္ ကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွ တေဆာင္လံုး ရွင္းလင္း တိတ္ဆိတ္သြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၀ရန္တာတေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည့္ရာ အခန္းေတြအားလံုး ပိတ္ျပီး တ ေယာက္မွ မက်န္ေတာ့ေၾကာင္းေတြ႕ရမွ ေသာ့တြဲျပန္ယူျပီး စႏၵာ့ အခန္းကို ၀င္ခဲ႔သည္။ အရင္ေန႔ ထက္ရွင္းလင္း သပ္ရပ္ေနေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြ႔လိုသည့္ အရာကိုေတာ့ မေတြ႔ရပါ။ ထားေနက်ေနရာမွာလဲ မရွိ၊ စႏၵာ ေန ရာေျပာင္းထားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ မသြားခင္သိမ္းသြားသည့္ ေနရာကေန ျပန္မထုတ္ရေသးတာပဲျဖစ္မည္။ဟို နားဒီနား အၾကိဳအၾကား ကိုလိုက္အကဲခပ္ၾကည့္ျပီး လက္ေလွ်ာ့ကာ ျပန္ခဲ႔ရသည္။အိပ္ယာေပၚမွာျပန္လွဲေနစဥ္ မ်က္လံုးေတြေလးလာျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ ေဒၚေအးစိန္ လာႏိႈးမွ ႏိုးသြား၏။"ဒီေန႔ ေစ်းသြားရမယ္ ေနာ္ ႏုႏု"ေဒၚႏုႏုရွိန္ အျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ေခြေနခ်င္သည္။"ကၽြန္မ ေခါင္းေတြ တအားကိုက္ေနလို႔ ေဒၚေအးစိန္ တကၠဆီ နဲ႔ပဲသြားလိုက္ေနာ္"မအီမသာ ဟန္ပန္ကိုလည္းျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ ယံုသြားသည္။"အင္းေလ၊ ရတာပဲ၊ ႏုႏုၾကည့္ရတာလဲ မလန္းဘူး၊ ေဆးေသာက္ျပီးျပီလား""ေသာက္ထားတယ္၊ ေသာက္ျပီး မွိန္းေနတာ""ေန႔လည္စာေရာ စားမွာလား""စားမယ္""ဒါဆိုလဲ ေကာင္မေလးေတြကို မွာခဲ႔မယ္"ေဒၚေအးစိန္ ထြက္သြားျပီးေနာက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။ ႏိုးလာလို႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ ေစ်းကိုထြက္သြားျပီျဖစ္သည္။ျခံထဲမွာ ကိုလွေရႊတို႔ လင္မယား အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကို ခနဆင္းၾကည့္ ျပီး အခန္းသို႔ျပန္ကာ ေရခ်ိဳးအ၀တ္လဲသည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေပါင္ၾကားကိုႏိႈက္မိေသး ေသာ္လည္း စိတ္ထဲက ဆႏၵကို ၾကိဳးစားတြန္းလွန္လိုက္သည္။ အာရံုေျပာင္းသြားေစဖို႔ ေရပန္းကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ဖြင့္ျပီး ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေခါင္းလည္း ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္၏။ စိတ္ထဲမွာ လန္းဆန္းသလိုျဖစ္သြား မွ ေရခ်ိဳးတာကိုရပ္ လိုက္သည္။ လူကနည္းနည္း ၾကည္လင္သလိုျပန္ျဖစ္သြားလို႔ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ေအာက္ကိုေပါ့ပါးစြာ ဆင္းခဲ႔သည္။ မနက္က ထက္ေတာ့ စားလို႔ ၀င္ပါ၏။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္စားဟိုဟိုဒီဒီ ညႊန္ၾကားရင္း စင္တခု ေပၚမွာ ဆန္ကာႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ သခြားသီး သံုးလံုးကိုသြားေတြ႔သည္။ ၾကံဳလွီပိန္ရံႈ႕ျပီး အေပြး တက္ေနသည္႔ ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႔ အသီးေတြၾကားတြင္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တလံုးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို၏ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္ တန္႔သြားေစသည္။ အရင္ေန႔က ရခဲ႔သည့္ ခရမ္းသီးထက္ေတာ့ၾကီးသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္စိကစား လိုက္ ျပီးေနာက္ ထိုသခြားသီးကို ဖ်ပ္ကနဲ ေကာက္ယူလိုက္မိသည္။ ဒီတိုင္းလည္း ကိုင္မသြားခ်င္လို႔ အက်ၤ ီပြပြၾကီးထဲသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ျပီး အိပ္ခန္းဆီ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္တက္လာခဲ႔သည္။ ေနာက္ကိုလည္း လံုး၀လွည့္မၾကည့္ေတာ့ ပါ။ ဘယ္သူမွ မျမင္လို႔ေတာ့ ထင္မိပါသည္။အခန္းထဲျပန္ေရာက္မွ ယူလာသည့္ သခြားသီးကို ေသေသခ်ာခ်ာထုတ္ၾကည့္ရသည္။ အရြယ္အစားက ၾကက္ဥ ခပ္ေသးေသး ေလာက္ေတာ့ရွိသည္။ အရွည္ကေတာ့ရွစ္လက္မကိုးလက္မေလာက္ရွိမည္ဟု မွန္းဆမိသည္။ ၾကည့္ေနရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အနည္းငယ္ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္လာသည္။ စႏၵာ့ ဟာၾကီးေလာက္ မၾကီးမား မရွည္လ်ား ေသာ္လည္း အရင္သံုးဖူးသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္စာရင္ ၾကီးေနလို႔ သံုးဖို႔ မ၀ံ႔ မရဲျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စမ္း ၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး အရင္ဆံုး ေရသြားေဆးလိုက္သည္။ ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ဂရုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပး လိုက္ သည့္အခါ ထူးျခားမႈတခုသြားေတြ႔သည္။ သခြားသီးက ခရမ္းသီးေလာက္ မေခ်ာမြတ္။ ေရေဆးလိုက္သည့္အခါ ပိုျပီးသိသာလာ၏။ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမိန္ကိုမတင္လိုက္ျပီး အ၀မွာသခြားသီးကိုေတ႔ၾကည့္သည္။ လြယ္မည္လို႔ေတာ့ မထင္။ ေပါင္ကိုတ အားျဖဲျပီး ထိုးၾကည့္သည့္အခါအ၀ တြင္တစ္ေနသည္။ နာလည္းနာသည္။ ကြဲထြက္သြားေတာ့မတတ္ေအာင္ခံ ရခက္ လြန္းလွ သည္။ ျပန္ယူကာေျမွာက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေမာေနသည္။ ရင္ေတြခုန္ လက္ေတြတုန္ ေန သည္။ အသက္ကို မနည္းရႈေနရ၏။ ဒီဟာေလာက္ေတာင္ ခက္ေနရင္ စႏၵာ့ ဆီကဟာၾကီးမ်ိဳးဆိုရင္ ဆိုဖြယ္ ရာမရွိေတာ့ျပီ။ စႏၵာ့ လိုမိန္းကေလးပင္ သြင္းလို႔ရပါလွ်က္ႏွင့္ မိမိလို ဖြံ႔ထြားေတာင့္တင္းသည့္ မိန္းမက ဘာ ေၾကာင့္ မရရ ပါ သနည္း။ နားထဲမွာ ဂ်ယ္သံုးရသည္ ဆိုသည့္ စႏၵာ့စကားသံ ျပန္ၾကား ေယာင္လာ၏။ Baby Oil ဆိုတာသံုး ရင္ရႏိုင္ေၾကာင္း စႏၵာေျပာခဲ႔တာကိုလည္း ျပန္အမွတ္ ရလိုက္မိ၏။ Water Gel ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ကေလးေတြသံုးသည့္ Baby Oil ကို ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေလးအေမေတြဆီမွာေတြ႕ဖူးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို္ယ္တိုင္လည္း လက္ေဆာင္ ၀ယ္ေပးဖူး၏။ ထရပ္ျပီး ထမိန္ကိုခပ္တင္းတင္းျပင္၀တ္လိုက္ကာ စားပြဲေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ကို လွမ္းယူ လိုက္၏။ မွန္ထဲက အ ရိပ္ကုိ တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း အ၀တ္လဲဖို႔ မလိုဟု ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။"ကိုလွေရႊ၊ ျခံတံခါး ဖြင့္လိုက္၊ ကၽြန္မ အျပင္သြားဦးမယ္"ဖြင့္ထားသည့္ တံခါးကေန တရွိန္ထိုးေမာင္းထြက္သြားျပီး လမ္းတေလွ်ာက္မ်က္စိကစား သြားသည္။ စတိုး ဆိုင္ၾကီးၾကီး တဆိုင္ေတြ႔တာႏွင့္ ရပ္ျပီး၀င္ၾကည့္လိုက္သည္။အ၀နား မွာ Gel ဗူးေတြ၊ အေတာင့္ေတြေတြ႔ ေသာ္ လည္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ အတြင္းဖက္မွာျမင္ရသည့္ ကေလး ပစၥည္းေတြေရာင္းသည့္ ေကာင္တာဆီ တန္း၀င္ သြားျပီးဗူးၾကီးတဗူး ၀ယ္ပစ္လိုက္ သည္။အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္လည္း ျပန္ေရာက္ႏွင့္ ေနသည္။ အျပင္မသြားေတာ့ပါ ဟု ေျပာျပီးမွ ထြက္သြား သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။"ေဆးသြား၀ယ္တာ"ခပ္တိုတိုရွင္း ျပလိုက္ျပီး အခန္းထဲတန္း၀င္လာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေနာက္ကလိုက္လာ၏။အလိုက္ကန္းဆိုးမသိသည့္ ေဒၚေအး စိန္ကို စိတ္ထဲက မၾကည္ေတာ့ပါ။"ေဒၚေအးစိန္၊ ဘာတုန္း""ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ညေနစာဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔""ေဆးေသာက္ျပီးတေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ""အင္း ...အင္း ...ျပီးတာပဲ"ကုတင္ေပၚမွာ သခြားသီးကို ဒီတိုင္းပစ္တင္ထားခဲ႔သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျဖင့္ ေဒၚေအး စိန္က အခန္း၀ မေရာက္မွီျပန္လွည့္သြားသည္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ရင္း မိမိ ေမာ ေနသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိထားမိသည္။ စိတ္ ေတြလည္း အရမ္းလႈပ္ရွားေန၏။ တုန္တုန္ ရီရီ ျဖင့္ ထမိန္ကို ကြင္းလံုးခၽြတ္ခ်လိုက္ျပီး ကုတင္ေပၚတက္ လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့ဗူးကိုဖြင့္ ျပီး သခြားသီးေပၚ ဆီေတြေလာင္းခ်လိုက္ျပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ စိုရႊဲသြားေအာင္ ပြတ္ လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့မွ ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ျပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားကာ သခြားသီးကို အ၀မွာ ေတ႔လိုက္၏။တ၀ုန္း၀ုန္းခုန္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္ မ်က္စိကိုမွိတ္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ေရွ႕ကို နည္းနည္း ပိုတိုး လာ သလိုရွိေသာ္လည္း သိပ္မ၀င္ခ်င္။ ၾကြက္သားေတြက ေတာင့္ခံေနသည္။ နားလည္းနာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သခြား သီး ကို လံုး၀ရႊဲစိုသြားေအာင္ ဆီထပ္ ေလာင္းလိုက္သည္။ အစိေလးကိုလည္း သာသာယာယာပြတ္ေပးျပီး အထဲက အရည္ေတြ စိမ္႔လာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အတြင္းဖက္မွာလည္း စိုလာေတာ့မွ မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ သခြား သီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စံုကိုင္၍ အားကုန္ဖိသြင္းလိုက္သည္။ "ဖ်စ္" ကနဲျမည္သြား သည့္ အသံက အခန္းထဲမွာ ဟိန္းသြားသေယာင္ရွိ၏။"အု"ႏွာေခါင္းထဲကေရာ ပါးစပ္ထဲကပါ ေလေတြ တဟုန္ထိုးထြက္သြားသည္။ အထဲမွာျပည့္နင့္က်ပ္ျပီး ၾကြက္သားစိုင္ ေတြက တဆစ္ဆစ္ႏွင့္နာလာ၏။ နာက်င္မႈကို ဥေပကၡာျပဳလိုက္ျပီး ထပ္၍အားထည့္ဖိခ်လိုက္ရာ လက္ဖေနာင့္ ႏွစ္ခုက တြင္း၀ကို ဖတ္ ကနဲလာရိုတ္သည္။ အားလံုးနီးပါး၀င္သြားေပျပီ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ေယာင္ျပီး အေပၚကို ေကာ့ထိုးလိုက္မိ၏။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္၀င္သြားျပီဆိုေတာ့ ဆက္လုုပ္စရာတခုသာ ရွိေတာ့သည္။အံကိုခဲပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အထုတ္အသြင္းျပန္လုပ္သည္။ ျပည့္နင့္ေနသည့္ အရသာက အတြင္းသားေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ထိ၏။ ခုခ်ိန္မွာ နာက်င္မႈဆိုတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္အေလး မထားေတာ့ပါ။ ဘာမွမဆိုင္သည့္ စ အို၀ကေလးပင္ တင္းျပီးကိုက္ခဲလာသည္႔တိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲေရာက္လာမည့္ အရာေတြက ပိုျပီးရင္ဖိုလိႈက္ ေမာ ရမည္မွန္းစိတ္ကသိေနသည္။"အား ..အမယ္ေလး ....ကၽြတ္.ကၽြတ္"ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း အားတက္သေရာတုန္႔ျပန္သည္။ တစိမ္႔စိမ္႔ထြက္လာ သည့္ အရည္ေတြ က လည္း မ်ားသထက္မ်ားလာ၏။ အမည္ေဖၚျပေခါင္းစဥ္တပ္ရန္မစြမ္းသာ သည့္ေ၀ဒနာ၏ ေစ႔ေဆာ္မႈေတာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခါင္းတခါခါလည္တခါခါ ႏွင့္ တစာစာညည္းရင္း ပိုျပီးျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနမိသည္။ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာရံုထဲမွာ အခုလက္ရွိျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေတြမွအပ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ ပါးစပ္က ဘာ ေတြေျပာျပီး ဘာေတြညည္းေနမိမွန္းလဲ မသိေတာ့။ တရိပ္ရိပ္တရစ္ရစ္ ႏွင့္ တကိုယ္လံုးသြက္သြက္ခါေနသလို ဖမ္းစားထားသည့္ အရသာက တကိုယ္ လံုး ကိုလႊမ္းျခံဳထား၏။ အထဲမွာနာက်င္ရမည္၊ ထိခိုက္သြားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္စိတ္ ေပ်ာက္ဆံုး သြားရသည္။ စြမ္းႏိုင္သမွ်အားအင္ကိုသံုးျပီး ထိသထက္ထိေအာင္ေဆာင့္ထိုးေနမိသည္။ စိတ္ ခံစားရမႈေတြ၏ အျမင့္ဆံုးအထြဋ္အထိပ္ ကိုေရာက္ရွိသြားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လူတကိုယ္လံုး ေလ ထဲသို႔ လြင့္ ေျမာက္တက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ေျမာက္တက္သြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္က်မလာ၊ ၀ါဂြမ္းစေလး ေလထုထဲမွာလြင့္ေမ်ာ ေန သလို ေလဟုန္မွာ စီးရင္း ရွိသမွ်အားအင္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္။အထဲက သခြားသီး ကိုေတာင္ၾကိဳးစားျပီး မနည္းျပန္ ထုတ္ လိုက္ရသည္။ အားလံုးအျပင္ကို ေရာက္သြား ျပီးခ်ိန္ေနာက္မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ရီေ၀စြာ ေမ်ာလြင့္ရင္း ႏွင့္ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း အိပ္ေမာက်သြားသည္။အလင္းေရာင္ေတြ ပ်ယ္လြင့္ျပီးညသို႔ ၀င္လုလုညေနေစာင္းကို ေရာက္မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္ႏိုးလာ ၏။ ေပါင္ၾကားထဲ မွာလည္း တမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေနသလို လူကလည္းပင္ပန္းေန၏။ ေဘးမွာက်ေနသည့္ သခြားသီးၾကီးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း တခါတေလ စႏၵာ သူ႔ဟာၾကီးကို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ထားခဲ႔သည္ကို အခုမွနားလည္မိသည္။ ခံစားမႈ အ ျမင့္ဆံုးကို ရရွိျပီးခ်ိန္ တြင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့သည့္ သဘာကို နားလည္လိုက္လို႔ ျဖစ္သည္။အိပ္ရာမွ ျဖည္းျဖည္းထရင္း ႏြမ္းနယ္မႈေတြေျပေပ်ာက္သြားေအာင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ သခြားသီးၾကီးကို ေရေျပာင္ေအာင္ေဆးကာ ဘီရိုထဲမွာ သိမ္းျပီးမွ ေရခ်ိဳးသည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ အေမႊးရိတ္ရင္း ကိုယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ ၾကည့္ လိုက္ရာ အရင္ထက္ေဖါင္းမို႔ျပီး နီရဲေနသည္ကို ေတြ႔ ရသည္။ အခုထိအရည္ေတြကလည္း တစိမ္႔စိမ္႔ စို ေနေသး၏။ေရခ်ိဳးလိုက္သည့္ အခါႏြမ္းနယ္မႈေတြ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြား၏။ ျငီးေငြ႕ဖြယ္ရာတကိုယ္တည္း ဘ၀အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ ေျဖသိမ္႔မႈတခုကို ရလိုက္ ေၾကာင္းေတြးမိျပီးေနာက္တြင္ လူကလည္း တက္ၾကြရႊင္လန္း လာ သည္။ ထမင္းစားဖို႔ ေအာက္ို ဆင္းလာေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကိုၾကည့္ျပီး ေဒၚေအး စိန္က"တေရးအိပ္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားျပီေပါ့ ဟုတ္လား""ဟုတ္တယ္""ညေနစာဘာခ်က္ရမလဲ လို႔ေတာင္ လာေမးဦးမလို႔၊ ႏုႏုအိပ္ပါေစေလဆိုျပီး မလာတာ""ရပါတယ္၊ အဆင္ေျပသလိုပဲလုပ္ပါ"စိတ္ၾကည္လင္ေနလို႔ နည္းနည္းႏြမ္းေနေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားလို႔၀င္သည္။ ထမင္းစား ေနခ်ိန္မွာ သခြား သီးတလံုးေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ေကာင္မေလးေတြကို ေမးေနသံၾကားရသည္။"ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိပါတယ္၊ မနက္က သံုးလံုးက်န္တာပါ"မတတ္သာေတာ့လုိ႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၀င္ပါလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေဒၚေအးစိန္က ေကာင္မေလး ေတြကို သခြားသီး တ လံုးအတြက္ႏွင့္ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေနဦးမည္။"ကၽြန္မ ေန႔ခင္းက စားလိုက္တယ္ေဒၚေအးစိန္ေရ၊ ေဒၚေအးစိန္ေစ်းသြားေနတုန္းက""ေအာ္ ...ဒါဆိုလဲ ျပီးေရာ"ထမင္းစားျပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ျခံထဲဆင္းလာခဲ႔သည္။ ဒီညမွာမွ လမင္းက ထိန္ထိန္သာေန၏။ လ ေရာင္ေအာက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ျခံ၀သို႔ ေရာက္လာသည္။လေရာင္က စိတ္ကိုပိုျပီး ၾကည္ႏူးရႊင္လန္းေစ၏။ ျခံထဲမွာ ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလက လည္းႏူးညံ႔ ကာ လတ္ဆတ္ေန၏။"ႏုႏု ေနေကာင္းသြားျပီလား""ေကာင္းသြားျပီ၊ နာရာရား ကိုဘယ္သူေျပာလဲ""ေအးစိန္ေျပာတာ"နာရာရားႏွင့္ စကားေျပာရင္း လမ္းမေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာေနေသာ မစိုးစိုး ႏြယ္ကို လေရာင္မွာ ထင္ရွားစြာ ျမင္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကေတာ့ ဒီဖက္ကိုလွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘဲ သြားေနသည္။ ဒီေန႔ ေတာ့ အရင္ လိုပံုမရပါ။ သူမ၏ ဟန္အတိုင္း ညင္ညင္သာသာ လွမ္း လာေနသည္။ အေရာင္ရင့္ရင့္ တီရွပ္ပြပြ ႏွင့္ အေရာင္ခပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ထမိန္၀တ္ထားသည့္ မစိုး စိုးႏြယ္ ျခံ၀က အျဖတ္တြင္ နာရရားက ကြမ္းတံေတြးပ်စ္ကနဲ ေထြးထုတ္ လိုက္ သည္။ သကၤာ မကင္းေသာ စကားကိုေျပာဦးမည္ ဆိုတာသိလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပံဳးလိုက္မိ၏။"ျခံတံခါး ဖြင့္ေပးစမ္းပါ နာရရားရယ္၊ ႏုႏုအျပင္မွာ ထြက္ေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္""ဟိုေကာင္မေလး ေနာက္ကို လိုက္ေခ်ာင္းမလို႔ လား"ခါးၾကားက ေသာ့တြဲၾကီးကို ျဖဳတ္ရင္းနာရရား ေမး၏။"ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာရရားကလဲ၊ လသာလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ပါ"ျမီးေကာင္ေပါက္ အပ်ိဳမေလး တေယာက္လို ေျခကိုေဆာင့္ ျပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျပာလိုက္မိ၏။ ျပီးေတာ့ နာရရား ဖြင့္ ေပးသည့္ တံခါးကေန လေရာင္ေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည့္ လမ္းမေပၚတက္လိုက္၏။ သာလြန္းသည့္ လေရာင္ ျခည္ေၾကာင့္ လမ္းမီးတိုင္ေတြ၏ အလင္းေရာင္ေတြက ပင္မွိန္ေဖ်ာ့လို႔ သြားသည္ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္မိသည္။"ႏုႏုေရ ဒီေန႔ေတာ့ ခရမ္းသီးကို ပုဇြန္ေျခာက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ႏွပ္ေပးမယ္၊ ၾကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား""ၾကိဳက္ပါတယ္"ႏွပ္တာမၾကိဳက္ အစိမ္း အတိုင္းပဲၾကိဳက္တယ္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ျပသည့္ ျခင္း ေတာင္းထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အရွည္ တေပ နီးပါးေလာက္ရွိႏိုင္သည့္ ခရမ္းသီး ထြား ထြားေျဖာင့္ေျဖာင့္ ၾကီးေတြကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲ ခုန္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ မ သိေအာင္ ဘယ္လို ယူရင္ေကာင္းမလဲ ဟုေတြး ရင္း မီးဖိုထဲ၀င္သြားသည့္ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေနာက္ကေနလိုက္ ေငးေနမိ၏။ ခနေလာက္ေနေတာ့ လိုက္၀င္သြား သည့္ အခါ ေကာင္မေလး တေယာက္က ခရမ္းသီးေတြကို လွီးေတာင္လွီးေနျပီ ျဖစ္သည္။ ႏွေမ်ာတသစိတ္ကို ထိန္းျပီး ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ မီးဖိုထဲက ျပန္ထြက္ခဲ႔ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္။ လက္ရွိသံုးေနသည့္ ခရမ္းသီးက သံုး လို႔ရေန ေသးသည္။အခု၀ယ္လာသည့္ အသီးေလာက္ေတာ့ မထြားပါ။ခရမ္းသီးတလွည့္၊ သခြားသီးတလွည့္ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဆင္ေျပေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္ သည္။ အေဆာင္ မွာ ေကၽြးရန္ အရည္တခြက္ ႏွင့္ ငပိရည္တို႔စရာ ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးဖို႔ ေဒၚေအးစိန္ ကို ညႊန္ၾကား လိုက္ျပီး သည့္ ေနာက္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္၌ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီး သိပ္မျပတ္ေတာ့ပါ။ အရင္လို တလံုးထဲကို မပုတ္သိုး မညိႈးႏြမ္းရေအာင္ ဂရုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းရတာ မ်ိဳးသိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အရြယ္ အစား ျဖစ္သည္။ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသံုးခ်ဖို႔ မဟုတ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ၀ယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ၾကိဳက္က အျမဲလိုမရ၊ ေကာက္တာက ကိစၥမရွိပါ၊။ စင္း လံုး ေခ်ာေျဖာင့္ေနတာထက္ ခပ္ေကာက္ ေကာက္ကေလးက လွဲေနရာမွ ထိုးရာတြင္ပိုအဆင္ေျပ ေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေတြ႔ အၾကံဳအရ သိခဲ႔ျပီးျဖစ္သည္။ အရြယ္အစား ေသးငယ္ရင္သာ အာ သာမေျပသည့္ အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရသည္။ သီးေမႊး ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ စမ္းၾကည့္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အစိမ္းရမွ အဆင္ေျပ ၏။ ဆိုင္ေတြမွာ ၀ယ္လို႔ရတတ္သည့္ အမွည့္ေတြဆိုရင္ အားစိုက္ထိုးလိုက္ရင္ က်ိဳးတာတို႔ အခြံ ကြဲထြက္သြားတာတို႔ ျဖစ္တတ္ သည္။ ကြဲသြားရင္ အရည္ေတြႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးေရာျပီး ခ်ြဲပစ္သြားသည္။ ျပီးရင္ မနည္းျပန္ေဆးထုတ္ရ၏။ ဒါ ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က အခြံမာသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီးကိုပဲ သေဘာက်သည္။ အဲဒီႏွစ္ခု ဆိုရင္ ခရမ္းသီးကို ပိုသေဘာက် ၏။ မ်က္ႏွာျပင္က နဂိုထဲက ေခ်ာေမြ႕ေနေတာ့ ဆီမ်ားမ်ား မလိုသည့္အျပင္ လက္ကိုင္စရာညွာတံ ေလးပါလို႔ အားလြန္ျပီး အဆံုးေရာက္သြားလည္း ျပန္ဆြဲဖို႔ အဆင္ေျပသည္။ သခြားသီး က်ေတာ့ လက္ကို ထိန္း ေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ အခု၀ယ္လာသည့္ ခရမ္းသီးကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွေမ်ာေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ဒါေပမယ့္ ကိစၥေတာ့ မရွိပါ၊ လက္ရွိဟာက သံုးလို႔ ရေနေသးသည့္ အတြက္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ ထားမေနေတာ့ပါ။ လတ္တေလာသံုးေနသည့္ အသီးမေကာင္းေတာ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအး စိန္၀ယ္လာသမွ်က လည္း စိတ္ တိုင္း မက်ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလြန္စိတ္ညစ္ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘ၀ တြင္ စိတ္ေျဖစရာကလည္း ဒီတခုသာ ရွိ ေလရာ ဒါကိုထိခိုက္ရင္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္ တိုရသည္။ အဲလိုေန႔ မ်ိဳးဆိုရင္ စႏၵာ့ ဟာၾကီး ေျပးယူခ်င္ စိတ္ ေပါက္၏။ကိုယ့္ဖာသာ အဆင္ေျပေနေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းသို႔ မေရာက္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္သည္။ခုေလာက္ဆိုရင္ စႏၵာလည္း အျပင္ကို ျပန္ထုတ္ျပီးေလာက္ျပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္က ကာက္ ေကာက္ေကြ႔ေကြ႔ ႏွင့္ အေပြးတက္ ေနသည့္ သခြားသီး ပိန္ခ်ိခ်ိေတြ ၀ယ္လာသည့္ တရက္မွာေတာ့ စိတ္မထိန္း ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စႏၵာ့ အခန္း ကို ၀င္ခဲ႔မိသည္။ ထားေနက်ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္းေတြ႔သည္။သခြားသီး၊ ခရမ္းသီးေတြလို ေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ဘဲ အဖုအထစ္ အရစ္ေတြေပၚေနသည့္ ဟာၾကီးကို ေကာက္ယူ လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြတုန္ေန၏။ ပိုေကာင္းသည့္ အရသာကို ခံစားရေတာ့မည္ဟုလည္း ေတြးရင္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ အသင့္ ယူ လာသည့္ စကၠဴအိတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္ ထြက္လာခဲ႔သည္။ စႏၵာ ျပန္မလာ ခင္ ျပန္ထားရမွာ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔ မျဖစ္ပါ။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ စႏၵာ့ ဟာၾကီးကို ေရစင္စင္ေဆးလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ေသေသခ်ာ ခ်ာၾကည့္ေန မိ သည္။ အရင္းက အျပား၀ိုင္းလိုအရာက ေလစုပ္ခြက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရျပီး ေနာက္ ကုတင္ေဘာင္မွာ၊ ကု လားထိုင္မွာ လိုက္ကပ္ၾကည့္သည္။ ကပ္လို႔မရ ျပန္ကြာကြာက်သည္။ မွန္တင္ခံုက မွန္မွာကပ္လိုက္ေတာ့မွ ဖတ္ ကနဲကပ္သြား၏။ မွန္မွာ ေငါက္ေတာက္ကပ္ေနသည့္ ဟာၾကီးကို ၾကည့္ရင္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားေနမိ သည္။ မွန္မွာကပ္ျပီးေတာ့ လုပ္ရင္မရပါ။ မွန္တင္ခံုေပၚမွာ တက္ခြထိုင္ရင္ က်ိဳးက်ျပီး လူၾကားမေကာင္းသူၾကား မေကာင္း ေတြျဖစ္ေတာ့မည္။လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္ရင္ရေသာ္လည္း ဒီဟာၾကီးကို ၀င္ေအာင္ ထည့္ဖို႔ မိမိမွာ အား အင္ရွိပါမလားဟု ေတြးမိသည္။စိတ္အမွတ္မဲ႔စြာျဖင့္ မွန္သားကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္ေနရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေက်ာက္ျပားခင္း ၾကမ္းျပင္ကို သတိ ရလိုက္သည္။ မွန္ကေန ျပန္ခြာယူျပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္လာခဲ႔သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ေက်ာက္ျပား မွာ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲကပ္သြားသည္။ အေပၚကိုမတ္ မတ္ၾကီးေထာင္တက္ေနသည့္ ဟာၾကီးကိုၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တုန္ကရီျဖစ္လာသည္။ ေခါင္းေတြလည္း ရီေ၀လာျပီး စိတ္ညိႈ႕ခံထားရသူတေယာက္လို ေရခိ်ဳးခန္းထဲက ျပန္ ထြက္ လာ ျပီးေနာက္ အ၀တ္ေတြ အကုန္ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ဘီရိုထဲက ဆီပုလင္းကိုယူျပီး ေရ ခ်ိဳးခန္း ထဲသို႔ ဒရီးဒယိုင္ျဖင့္ ျပန္၀င္လာခဲ႔သည္။ ဆီပုလင္းကို ဖြင့္ျပီးထိပ္ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်ရင္း လက္တဖက္ႏွင့္ အစိေလးကို ပြတ္ကာ အဆင္ သင့္ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ကအရမ္းလႈပ္ရွားေနသည့္ အတြက္ ၾကာ ၾကာမဆြလိုက္ရပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ကိုရႊဲရႊဲ စိုသည္အထိ အရည္ေတြထြက္လာသည္။ ဆီေတြ ရႊဲျပီးေျပာင္လက္ေနသည့္ ဟာၾကီးကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္၍ ဆီေတြႏွံ႔သြားေအာင္ပြတ္ေပးလိုက္ျပီး ေနာက္ လိုလိုမယ္မယ္ ေနာက္ထပ္နည္းနည္း ထပ္ေလာင္း လိုက္ သည္။ စိတ္ခ်ရျပီထင္ေတာ့မွ အေခ်ာင္းၾကီးေပၚမွာ ကိုယ္ကိုၾကြျပီးခြထိုင္လိုက္သည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အ၀ မွာ တည့္တည့္ ျဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ျပီးေနာက္ မ်က္စိကို မွိတ္၍ တကိုယ္လံုး အားႏွင့္ ဖိထိုင္ခ်လိုက္သည္။"ဗ်စ္...ဗ်စ္"အေခ်ာင္းၾကီး၏ ေဘးပတ္လည္ကအရစ္ ႏွင့္ ေဖါင္းၾကြေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြက ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ အေပါက္ ေလး ထဲသို႔ မခ်ိမဆန္႔ အတင္းတိုး၀င္သြားၾကသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ျဗန္းက နဲ ကြဲ ထြက္ေတာ့ မတတ္နာ က်င္သြား ရသည္။ အတြင္းက အသားေတြက အလိပ္လိုက္ေရာပါသြားသလို ပင္။ ဗိုက္ေၾကာေတြသာမက ရင္သားေတြပါတင္းေတာင့္သြား၏။"အား ...နာလိုက္တာေတာ္"
ယခုအခါတြင္ ေနာက္ထပ္ဇာတ္ေကာင္တေယာက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရန္ အခ်ိန္ေရာက္လာျပီ ျဖစ္ပါသည္။ သူ ကား ဖိုးလံုးျဖစ္သည္။ ဖိုးလံုးသည္ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ေပ။ ဒီဖက္ပိုင္းရပ္ကြက္ သံုးေလးခုတြင္ သူ႔ကိုမသိသူ မရွိ ေအာင္ေက်ာ္ၾကားသူ လည္းျဖစ္၏။ ကေလးကအစ ေခြးအဆံုး ဖိုးလံုးကို သိၾကသည္။ ဆိုးလွပါသည္ ဆိုေသာ ေခြး ပင္ ဖိုးလံုးကို မေဟာင္ဘဲ အျမီးႏွံ႔ျပမည္ ျဖစ္သည္။ထိုသို႔ ထူးျခားသည့္ ဖိုးလံုးသည္ စိတၱဇေ၀ဒနာရွင္ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ပို၍တိက် ေအာင္ဆိုရေသာ္ အရူး တ ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ဖိုးလံုး၏ အသက္ အရြယ္ ကို ဘယ္သူမွ တပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ၾကပါ။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါး ႏွင့္ သံုးဆယ္ တ ၀ိုက္ေလာက္ျဖစ္မည္လို႔သာ အၾကမ္းဖ်င္းယူဆ ထား ၾကသည္။ေမြးခါစမွ စလို႔ ေက်ာင္းထားသည့္ အရြယ္ ေရာက္သည္ အထိဖိုးလံုးကို အရူးလို႔ ဘယ္သူမွ မထင္ၾကပါ။ မိဘေတြေတာင္ မသိၾက။ စကားနည္းျပီး ေအး ေဆး သည့္ ကေလး တေယာက္လို႔သာ သေဘာထားၾကသည္။ တျခားကေလးေတြထက္ စာရင္ အသိေႏွး အတတ္ ေႏွးသည္ကိုလည္း ဥာဏ္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္ ခ်က္လြယ္လြယ္ခ်ထားၾက၏။ ေက်ာင္းစလို႔ထားေတာ့မွ ဘာသင္သင္မတတ္သည္ကို သ တိျပဳမိၾကေတာ့သည္။ အဲဒါကိုလည္း ဥာဏ္ထိုင္း သည္ဟု သတ္မွတ္ျပီး ေက်ာင္းမွျပန္ ထုတ္ကာ အသက္ရလာျပီးစဥ္းစားတတ္သည့္ အခ်ိန္ေလာက္မွ ျပန္ထား ခဲ႔ၾကသည္။ ထို အခ်ိန္မွာလည္း အရင္လိုသာျဖစ္ေနလို႔ ထူးျခားေၾကာင္း စတင္လက္ခံလိုက္ၾကသည္။ေက်ာင္းေနလို႔ မရသည့္ အတြက္အိမ္မွာပဲ ထားရင္းဖိုးလံုး၏ လကၡဏာေတြက ပိုျပီးသိသာ ထင္ရွားလာၾကသည္။ လူၾကီးေျပာသည့္ စကားတိုင္းကိုလည္းနားမလည္၊ သူေျပာ ခ်င္ရာ ျပန္ေျပာျပီး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတတ္သည္။ ျမန္ မာ၊ အဂၤလိပ္ ႏွင့္ ပေယာဂ ဆရာေတြလည္း စံုခဲ႔သည္။ ဖိုးလံုးကေတာ့ အရင္အတိုင္း ေအးေအး ေဆးေဆးပင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀ဋ္နာ ကံနာလို႔ပဲ သေဘာထားျပီး စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကေတာ့သည္။မိဘႏွစ္ပါး ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကေသာအခါ ဖိုးလံုးကို အမ ႏွစ္ေယာက္က ဆက္ျပီးေစာင့္ ေရွာက္ ထားၾကသည္။ ေမာင္ႏွစ္မ သံုးေယာက္မွာဖိုးလံုးက တဦး တည္း ေသာ ေယာက္်ားေလး ေမာင္ငယ္ျဖစ္လို႔ အမ ေတြ က အလြန္ခ်စ္ၾကသည္။ အမအၾကီးဆံုး ခင္ေအးျမင့္က အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ျပီး အစိုးရဌာန တခုမွာ ရံုးအုပ္အဆင့္ ရွိသည္။ အမလတ္ ခင္ ေအးတင့္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သည္။ သူမ သည္လည္း အစိုးရ၀န္ထမ္း တဦးျဖစ္ ျပီး တဌာနထဲ အတူတူလုပ္သည့္ ကိုစိုးေအာင္ႏွင့္ လြန္ခဲ႔ေသာငါးႏွစ္ခန္႔က အိမ္ေထာင္ျပဳ ခဲ႔သည္။ သူတို႔ ဌာနက ေဘးပန္း၀င္ေငြေကာင္းသည္။ သားသမီးလည္း မထြန္းကားသျဖင့္ ဖိုးလံုးကို တသက္လံုးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လည္း ၀န္မေလးပါ။ဖိုးလံုး၏ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္ ကလည္း သေဘာေကာင္းသည္။ ေ၀ဒနာရွင္ေယာက္ဖေလးကို ျငဴျငဴစူစူ မရွိပါ။ သနားလည္း သနားတတ္ေတာ့ ဖိုးလံုးကို ညီတေယာက္လို လည္းသေဘာထားသည္။ ဖိုးလံုးႏွင့္ ပတ္ သက္ျပီး ကိုစိုးေအာင္၏ မွတ္ ခ်က္စကားက လက္ေတြ႔ ႏွင့္ေတာ္ေတာ္နီးစပ္သည္။"ဒီေကာင္ ရူးသလားဆိုေတာ့လဲ၊ သြက္သြက္လည္ ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ တခါတေလက် ရင္ လူေကာင္းေတာင္ သူ႕ေလာက္မေတြးတတ္ဘူး၊ ဥာဏ္နည္းတာ လားဆိုရေအာင္ကလည္း ဒီေလာက္ မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ဒီေကာင္က ရူးတာနဲ႔ ဥာဏ္နည္းတာ နည္းနည္းစီေပါင္းထားတာ ဆိုေတာ့ ေဆးကုမရဘဲျဖစ္သြားတာ"အရူးေတြက သူတို႕ကိုသူတို႔ အရူးလို႔ မသတ္မွတ္ေသာ္လည္း ဖိုးလံုးကေတာ့ သူ႕ကိုသူအရူး အျဖစ္ေက်ေက် နပ္နပ္ခံယူသည္။ ဖိုးလံုးလူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က အိမ္ကအမေတြ လူးေပးလိုက္သည့္ သနပ္ခါးအေဖြး သားျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲထြက္သြားသည့္ အခါ တျခားေကာင္ေလးေတြက အေျခာက္ ဟု စၾကသည့္ အခါေဒါသ တၾကီးျဖင့္"ငါက အရူးကြ၊ အေျခာက္မဟုတ္ဘူး၊ အရူးဆိုတာ အေျခာက္ထက္ အဆင့္ျမင့္တယ္" ဟုေျပာ၏။ဖိုးလံုးက ဒီလိုလူစားျဖစ္သည္။ ၾကားျဖတ္၍ ျဖည့္ေျပာရလွ်င္ ဖိုးလံုး၏ မိဘေတြေပးသည့္ နာမည္က ခင္ေမာင္ ေထြးျဖစ္သည္။ ထိုနာမည္ကို မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအပ္တုန္း က တခါပဲသံုးလိုက္ရပါသည္။ ေက်ာင္း ေနလို႔ မရေတာ့သည့္ အခါ မသံုးျဖစ္ေတာ့။ မွတ္ပံု တင္လည္း လုပ္ေပးလို႔ မရသျဖင့္ ခင္ေမာင္ေထြးဆိုသည့္ အမည္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာမရွိ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္။ ငယ္ငယ္က ၀၀လံုးလံုး ေလးမို႔ ဖိုးလံုးဟု ခ်စ္စႏိုး ေခၚ ၾကသည့္ နာ မည္က သာတရား၀င္ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးလံုး အရြယ္ေလး နည္းနည္းရလာသည့္ အခါ အမ ေတြက မွတ္ပံုတင္ လုပ္ေပးဖို႔ လုပ္ေတာ့ သူကလက္မခံ၊ ဘယ္ကဘယ္လိုရလာသည္ မသိ သည့္ စကားတခြန္းႏွင့္ တံု႔ျပန္၏။"လူကို နံပါတ္နဲ႔ ေဘာင္မခတ္ပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ဖိုးလံုးက ဖိုးလံုးပါပဲ" ဟူ၏။ထိုကဲ႕သို႔ လူမသိသူမသိနာမည္ ခင္ေမာင္ေထြး၊ အမ်ားအေခၚ ဖိုးလံုးသည္ အသက္ အစိတ္ႏွင့္ သံုးဆယ္ၾကားဟု ေျပာခဲ႔ျပီး ေနာက္ ပုံပန္းသ႑န္ကို ေဖၚျပရလွ်င္ အေၾကာင္းမသိသူေတြက လူရည္သန္႔တေယာက္ဟု ထင္ႏိုင္ သည္ ဟုဆိုရမည္။ သူက အသားျဖဴသည္။ အရူးေပမယ့္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေန၏။ ဒါေပမယ့္ အ၀တ္သစ္ အစား သစ္ ေတာ့ဆင္ေပးလို႔ မရပါ။ ကိုစိုးေအာင္ မ၀တ္ေတာ့သည့္ အဟာင္းေတြကိုသာ ခံုခံုမင္မင္ ၀တ္သည္။ အ ေဟာင္း ဆိုေပမယ့္ လည္း အမေတြက ဂရုတစိုက္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးၾကေသာ ေၾကာင့္ ဖိုးလံုးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အ ျမဲတမ္းစင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ ရွိသည္။ ရုပ္ရည္ကလည္း မေခ်ာေပမယ့္ ရုပ္ဆိုးတဲ႔ထဲမွာမပါပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အရူး ေပမယ့္ လူတိုင္းႏွင့္ အဆင္ေျပ သည္။ဖိုးလံုးကို အိမ္က ညစာ တနပ္သာေကၽြးရန္လိုသည္။ တခါတေလ မနက္စာစား၏။ ဒါကလည္း သူ၏ ပိုင္နက္ နယ္ေျမအတြင္းတြင္ သာေရးနာေရး အလႈအတန္းေတြ မရွိသည့္ရက္ေတြမွသာ ျဖစ္သည္။ အလႈအတန္း ရွိလို႔ ကေတာ့ မိုးလင္းတာႏွင့္ ဖိုးလံုး ေရာက္လာ ျပီ ျဖစ္သည္။ ေန႔လည္စာက ေတာ့ၾကံဳသည့္ ေနရာမွာစားသည္။ သူ၏ ပံုမွန္ ေဖါက္သည္ေတြက ရပ္ကြက္ထဲမွ ကာလသားေတြျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ ဖိုးလံုး အဖြဲ႔က်ရျခင္း အ ေၾကာင္းရင္း ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆက္ရွင္းရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ၊မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္ အသုတ္ ဆိုင္ေတြမွာ အရပ္ထဲက ကာလသားေတြ ႏွင့္ ဆံုမိရင္ ဖိုး လံုးအတြက္ ေန႔လည္စာ အဆင္ေျပျပီျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြ ႏွင့္ မၾကံဳၾကိဳက္လည္း ကိစၥမရွိ ဖိုးလံုး၏ ပိုင္နက္ရပ္ကြက္သံုးခု အတြင္းတြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ငါးေက်ာင္းရွိ၏။ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းေတြကလည္း ဖိုးလံုးအတြက္ အစားအေသာက္ရရွိရာ ေနရာျဖစ္သည္။ေန႔လည္စာ စားျပီးရင္ေတာ့ ဖိုးလံုး အိမ္ျပန္နားသည္။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း ပြဲစားမ မစိုးစိုး ႏြယ္ တို႔ အိမ္မွာ ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္၏။ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေယာက္်ား ဦးတင္ထြန္းက ေလျဖတ္ ထားလို႔ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ပဲ EVD စက္တ လံုးႏွင့္ ရုပ္ရွင္ေတြ တေနကုန္ထိုင္ၾကည့္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလံုးလည္း ဦးတင္ထြန္းကို ေတာက္တိုမယ္ရ ၀ိုင္း ကူလုပ္ေပးရင္း ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ခြင့္ရ၏။ ညေနေရာက္ရင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးအ၀တ္အစားလဲကာ ညစာစားျပီး ဖိုးလံုး တေက်ာ ျပန္ ထြက္သည္။ ၾကံဳရာလူႏွင့္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျပီး ကိုးနာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ ျပန္အိပ္ ေတာ့၏။ ဒါက ဖိုးလံုး၏ တေန႔တာျဖစ္သည္။ဖိုးလံုးကို အရူးတေယာက္ဟု ဆိုခဲ႔ျပီးျဖစ္သည္။ အျပင္ပန္း အမူအရာအားျဖင့္ ဘာမွမထူးျခားေသာ္လည္း စိတ္ ေ၀ဒနာရွင္တို႔၏ ထံုးစံ မဟုတ္မဟတ္လုပ္တတ္တာေလး ေတြေတာ့ ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတြ မ ဟုတ္လို႔ လူတိုင္းခြင့္ လႊတ္ႏိုင္ၾကသည္။ ထို႔ အျပင္ ဒီဇာတ္လမ္း ႏွင့္ မသက္ဆိုင္တာေတြျဖစ္လို႔ အထူး တလည္ ေဖၚျပမေနေတာ့ပါ။ဖိုးလံုးမွာ အဆိုးဆံုးဟူ၍ အက်င့္တခုသာရွိသည္။ အဲဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုး၏။ ေကာင္ မေလး ေခ်ာေခ်ာ ျမင္ ရင္ ဖိုးလံုးစိတ္ေဖါက္ျပီး လံုခ်ည္လွန္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ အလြန္ခ်စ္သည့္ အမေတြကိုယ္ တိုင္ အဲဒီ အက်င့္ကို မ ရိုက္ရက္ဘဲ ရိုက္ျပီးဆံုးမေသာ္လည္း မရပါ။ ကာလသားလူရႈပ္ေတြက ေနာက္ကြယ္ကေန ေျမွာက္ပင့္ ေပး ၾကတာကလည္းဆံုးမလို႔ မရျခင္း၏ အေၾကာင္းတခုျဖစ္၏။ဒါေပမယ့္ ဖိုးလံုးက သစၥာရွိသည္။ တရပ္ထဲသား မိန္းကေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ လွန္မျပ။ ေနာက္ျပီး မေခ်ာ သည့္ မိန္းကေလးဆိုရင္ လွန္ျပဖို႔ေ၀းကာ လွည့္ေတာင္မၾကည့္သူ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဖိုး လံုးလွန္ျပလိုက္ျပီဟု ဆိုရင္ ထိုမိန္းကေလး သည္ ဧကန္မခၽြတ္ မိန္းမေခ်ာေလး ျဖစ္ရမည္ ဆိုတာကို လူတိုင္း သိၾကသည္။ ေနာက္ျပီး ဘယ္ေလာက္ေခ်ာပါေစ အပ်ိဳအရြယ္ မဟုတ္ရင္ ဖိုးလံုးက ဒီလိုလံုး၀ မလုပ္။ သူ႔ထက္ အသက္ၾကီးသည့္ မိန္းမေတြ ဆိုရင္ ရိုရိုေသေသ ဆက္ဆံသည္။ ကာလသားေတြႏွင့္ ဖိုးလံုး အဖြဲ႔ၾကတာ ဒီအ က်င့္ေၾကာင့္လည္းပါသည္။ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေတာ္၀င္ပန္း အေဆာင္မွ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ လွၾကတာမ်ား၍ ဖိုးလံုးလွန္ မျပဖူးသည့္သူ မရွိ ဟုလို႔ေျပာရမလိုပင္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေျပာင္းလာခါစ ရက္ေတြမွာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဒီအေဆာင္က ဆိုတာဖိုးလံုးသိသြားေတာ့မွ သာသူတို႔ေတြသက္သာခြင့္ ရၾကသည္။ တရပ္ထဲသားေတြ လို႔ သတ္မွတ္ လိုက္ ျပီဆိုရင္ ဖိုးလံုးလွန္မျပေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္၀င္ပန္းသို႔ ေရာက္ခါစ မိန္းကေလးေတြ ႏွင့္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မ်က္ႏွာ စိမ္း မိန္းကေလးေတြသာ ဖိုးလံုး ဟာကိုၾကည့္ခြင့္ရၾကသည္။အေၾကာင္းမလွလို႕ အရူးဘ၀ သို႔ေရာက္ရေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမွာေတာ့ ဖိုးလံုးက ပါရမီထူးသူျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေလးေတြ သူ႔ကို မနာလိုျဖစ္ၾကရသည္။ သူ႔ဟာၾကီးက ၾကီးလည္းၾကီး၍ ရွည္လည္းရွည္သည့္ အျပင္ အေကြ႔အေကာက္မရွိ ေရပိုက္လံုးတေခ်ာင္း လို ညီညာေျဖာင့္တန္းေန၏။ ထိပ္ပိုင္းက လည္း ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ သံခေမာက္ တလံုးကို စြပ္ထားသည့္ႏွယ္ရွိ၏။ မ်က္ႏွာစိမ္း မိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာ တေယာက္ကို ျမင္သည္ ႏွင့္ သူ႔ဟာၾကီးက မာတင္းေထာင္မတ္တက္လာ၏။ အသားျဖဴသူျဖစ္လို႔ သူ႔လိင္တံၾကီးက ျဖဴေဖြးေနျပီး ထိပ္ဖူး က ေတာ့ ၀က္အူေခ်ာင္းၾကီးလိုနီရဲျပီးေျပာင္လက္ေန၏။ ဒါကိုျမင္လိုက္ရ သည့္ မိန္းကေလးတိုင္း အသက္ရွဴရပ္မ တတ္ ေအာင္ ျဖစ္ၾကရသည္။ဒီျမင္ကြင္းကို အရပ္ထဲက လူရႈပ္ေတြက သိပ္သေဘာက်သည္။ မ်က္ႏွာသိမဟုတ္သည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ ျမင္လွ်င္ ဖိုးလံုးကို မရအရေခၚျပတတ္ၾကသည္။ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ ဖိုးလံုးကလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းပါ။ မိန္းကေလး ၏ အ လန္႔တၾကားေအာ္သံ၊ ဖိုးလံုးေဘာ္ဒါေတြ၏ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြ ခ်က္ခ်င္းဆူညံသြားသည္။ မေက်နပ္လို႔ ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြ ကို သြားတိုင္ရင္လည္း ရပ္ရြာလူၾကီးေတြက ဖိုးလံုး အေၾကာင္းကိုသိေနၾကသူေတြ ပီပီ စိတၱဇ ေ၀ဒနာရွင္ျဖစ္လို႔ သည္းခံပါရန္ ဖိုးလံုး အမေတြကိုယ္စား ေတာင္းပန္ေပးၾကျပီး ေနာက္မွ ဖိုးလံုးကို ေျမွာက္ ေပး ၾကသူေတြကို ကြယ္ရာမွာေခၚကာ က်ိန္းၾကေမာင္းၾကရ၏။ဒါေပမယ့္ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးက တလေနမွ တခါေလာက္ျဖစ္သည္လို႔ပဲေျပာရပါမည္။ မ်က္ႏွာ စိမ္း မိန္းကေလး ေခ်ာ ေခ်ာတေယာက္ႏွင့္ ဖိုးလံုးလမ္းေပၚမွာ သြားရင္းလာရင္းဆံုဖို႔ဆိုတာက အျမဲလိုျဖစ္ေနတတ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဖိုးလံုး၏ ဒီအျပဳအမူကို တခါတရံ အရူးထျခင္း မ်ိဳးေလာက္သာ အမ်ားက သေဘာထား ေပး လိုက္ၾကပါသည္။အရူးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖိုမသဘာ၀ ဆက္ဆံေရးကို ဖိုးလံုးေကာင္းေကာင္း နားလည္သည္။ အေပါင္းအသင္း ေတြက သင္ေပးထားလို႔ ဖိုးလံုး ဂြင္းတိုက္တတ္သည္။မိန္းကေလး တေယာက္ကိုျမင္လို႔ ေထာင္ထလာျပီးရင္ တေခ်ာင္ေခ်ာင္ကို ေျပးျပီး အရည္ ထြက္ေအာင္ ထုပစ္လိုက္သည္။ ဒီလို မလုပ္ရင္ အေခ်ာင္းၾကီးတင္းျပီး ေသ သြားလိမ္႔မည္ ဟု သူ႕ကို ၾကပ္ထားၾကသည့္ စကားကို အဟုတ္မွတ္ေနရွာ၏။ မိန္းမ မလုပ္ခ်င္ဘူးလား ဟု ေမး ရင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဟု မဆိုင္းမတြေျဖသည္။ သူ႕ကို ခင္မင္သည့္သူေတြက ျပည့္ တန္ဆာ ေခၚေပးေသာ္လည္း ေသြးၾကီးသည့္ ဖိုးလံုးက ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဟု ဆိုသည္။ ဒီလိုကိစၥ ဆိုရင္ အလြန္ရက္ေရာေစတနာရွိၾကသည့္ ေယာက္်ား တို႔ စရိုက္အတိုင္း သူ႔အၾကိဳက္ အေခ်ာ အလွေလး ေၾကးၾကီးေပးျပီး ေခၚလာ ေတာ့လည္း အခန္း ထဲေရာက္မွ ေကာင္မေလး၏ အေမႊးေတြကို ေၾကာက္သည္ ဆိုျပီး ထြက္ေျပးသည္။ဘာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္တာလဲ ဆိုေတာ့ အသည္းယားသည္ဟု ဆိုသည္။ ဖိုးလံုးက အေမႊးထူရင္မၾကိဳက္ပါ။ သူ႔အ ေမႊး ေတြကိုလည္း မွန္မွန္ရိတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္မေလးေတြ ကိုလွန္ျပတိုင္း သူ႕ဟာၾကီးက အေမႊးအျမင္ ကင္းကာ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေနတတ္၏။ ႏႈတ္ခမ္း ေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြကို ေန႔စဥ္ရိတ္တိုင္း သူ႔ေအာက္က အေမႊးေတြကိုပါရွင္းသည္။ အေပၚရိတ္လည္း ဒီဂ်ဳတ္ ေအာက္ကို ရိတ္လည္း ဒီဂ်ဳတ္ပဲ ဆိုေတာ့ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္က တျခားေနရာေတြမွာ သည္းခံေသာ္ လည္း ဒီေနရာမွာေတာ့ သည္းမခံ။ သူသံုးသည့္ ဂ်ဳတ္ကို ဖိုး လံုး ကိုင္တာလံုး၀မၾကိဳက္၊ သူ႔အခန္းထဲ သူယူ ထား ၏။ ဖိုးလံုးကလည္းဖိုးလံုးပင္ သူ႔ဟာ အသြားတံုးသြားရင္ ကိုစိုးေအာင္ ဟာ ေကာက္ဆြဲခ်င္ဆြဲတတ္၏။ဒီလို ဇီဇာေၾကာင္သည့္ ဖိုးလံုးတေယာက္ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ မိန္းမ ခ်ခ်င္သည္ဟု ဆိုျပီး မေျပာေတာ့။ လုပ္ဦး မလားဟု ေမးရင္ ရယ္လို႔သာေန ေတာ့ သည္။ ေၾကာက္သြား ျပီလားဟုေမးရင္ေတာ့"ငါက နတ္သမီးပဲခ်မွာ၊ သူ႕ကိုခ်ျပီးမွ တျခားမိန္းမကို ခ်ရင္ နတ္သမီးစိတ္ဆိုးလိမ္႔မယ္"ဖိုးလံုးက အရူးဆိုေတာ့ အားလံုးက အရူးလို႔ပဲ သေဘာထားၾကပါသည္။ ဒီလို အရူးမွာမွ အလြန္ေကာင္းသည့္ ပစၥည္းရွိေနတာကိုေတာ့ မနာလိုျဖစ္ၾကရသည္။ဖိုးလံုး ဖိုမဆက္ဆံေရး အေၾကာင္းကို နားလည္သိေနတာ လူငယ္ေတြက သူ႔ကို ေျပာျပၾကလို႔ ျဖစ္သလို မစိုးစိုး ႏြယ္၏ ေယာက္်ား ဦးတင္ထြန္း ေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ဦးတင္ထြန္းက လူမမာ မျဖစ္ခင္က မိန္းမ ကိစၥမွာ ေတာ္ ေတာ္၀ါသနာထံုခဲ႔သူျဖစ္သည္။ သူ႕ထက္ မ်ားစြာငယ္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ အိပ္ေနရတာကိုေတာင္ အားမရဘဲၾကံဳသလို ကဲ တတ္သူျဖစ္သည္။ အခုလို အိပ္ယာထဲ လဲသည္ကိုပင္ မိန္းမ လိုက္စားလြန္းလို႔ ျဖစ္ရ သည္ဟု တခ်ိဳ႕ က မွတ္ခ်က္ျပဳၾက၏။ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမို႔ ေဆးေပါင္းစံု ႏွင့္ကုသရာ ရွိသမွ်ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားသည္။ လူကေတာ့ နာလန္ျပန္ထ လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ထဲမွာ ဟိုနားဒီနား သြားႏိုင္လာႏိုင္၊အစားအေသာက္ကို ကိုယ့္ဖာသာ စားႏိုင္ယံု ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ လံုးလံုး လူေကာင္းျပန္ျဖစ္ မလာေတာ့။ အိပ္ယာႏွင့္ TV ေရွ႕က ခံုေလာက္သာ သြား လာ ကူးသန္း ႏိုင္ေတာ့သည္။ရမၼက္ၾကီးသည့္ ဦးတင္ထြန္းက အိပ္ယာထဲလဲေသာ္လည္း တေနကုန္ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ သည့္ ဇာတ္ကား ေတြ က လိင္အသားေပးေတြသာျဖစ္သည္။ အခုေခတ္မွာ DVD တခ်ပ္ထဲ ႏွင့္ ဇာတ္ကားေတြ အမ်ားၾကီးၾကည့္ လို႔ရ ေနသည့္ အတြက္ ဦးတင္ထြန္း စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ ေန ေတာ့၏။ သူလိုအပ္ေသာ ၾကည့္ခ်င္သည့္ ဟာေတြကို တခါ တရံ ဖိုးလံုးက စီဒီေရာင္းသည့္ ဆိုင္မွာ ဦးတင္ထြန္း အတြက္လို႔ ေျပာျပီးသြားယူေပးရသည္။ တခါတေလေတာ့ လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ဆိုင္က ထည့္ေပးလိုက္တတ္၏။"နင့္ ဦးေလး လုပ္ပံုနဲ႔ ငါ့မွာ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး ဖိုးလံုးရာ"မစိုးစိုးႏြယ္က ဖိုးလံုးေရွ႕မွာ ညည္းျပရင္ ဖိုးလံုးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပီး"ကၽြန္မ မၾကည့္ဘူး၊ ဦးတင္ထြန္းၾကီး ၾကည့္တာပါလို႔ ေျပာေပါ့""မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ငါေတာ့ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးျပီး ေျပးလာတာပဲ"ဦးတင္ထြန္း ကလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ထန္သည္။ အျပည့္၊ တ၀က္၊ အေရွ႕တိုင္း၊ အေနာက္တိုင္း လိုင္းစံုၾကည့္ သည္။ တခါတေလ အက္ရွင္ ကားေတြဘာေတြ ၾကည့္တတ္ေသာ္လည္း လိင္အခန္း မပါရင္ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္ တကား ေျပာင္းၾကည့္တတ္သူျဖစ္သည္။"ဦးေလး ကလဲဗ်ာ၊ လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ၾကမွာေပါ့၊ ေစာင့္ပါဦးလား"ဇာတ္လမ္းထဲမွာ စိတ္၀င္စားေနသည့္ ဖိုးလံုးက ထကန္႕ကြက္လွ်င္"မင္းသား က ပန္းေသေနတယ္တဲ႔ ကြ၊ အဂၤလိပ္ လိုေျပာတာ မင္းမၾကားလိုက္ဘူးလား""ပန္းေသတယ္ ဆိုတာ ဘာလဲဦးေလး""ပန္းေသတယ္ ဆိုတာ -ီးမေတာင္ႏိုင္ေတာ့တာေပါ့ကြာ""ဦးေလး လိုေပါ့"ဦးတင္ထြန္း မ်က္ႏွာၾကီး မဲေမွာင္သြားရသည္။ ဖိုးလံုးကို ေတာက္တုိမယ္ရ ခိုင္းလို႔သာရ မေနရင္ အိမ္ထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္ျပီ ျဖစ္သည္။ သူကလည္းသူပင္ အသက္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ လူကလည္း ေလျဖတ္ ထား သည့္ တိုင္ သူ႔ဟာၾကီး ျပန္ ေထာင္လာႏိုင္ဖို႔ အျမဲေတြးေနသူျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုလည္း အားတာႏွင့္ ေခၚျပီး မႈတ္ခိုင္းတတ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားၾကိဳးစား ေခါင္းေထာင္မထ ႏိုင္ေတာ့လို႕ မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း ေနာက္မခိုင္းဖို႔ ခပ္မာမာပင္ အျပတ္ေျပာခ်လိုက္၏။ တခါတုန္းက ကုလားထိုင္မွာထိုင္ျပီး ေအာကားၾကည့္ ေနသည့္ ဦးတင္ထြန္းကို မစိုးစိုးႏြယ္ မႈတ္ေပး ေနရ သည္ကို TV ၾကည့္ဖို႔လာသည့္ ဖိုးလံုး ျမင္ခဲ႔ရဖူးသည္။ အ လိုက္ သိစြာပင္ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္ ထြက္သြားျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာျဖစ္ေအာင္ ေနေပးခဲ႔ပါ၏။ ဒီေနရာမွာ ေတာ့ ဖိုးလံုးက အရူးပါးျဖစ္သည္။ ကိစၥေပါက္ၾကားသြားရင္ သူဒီမွာ ရုပ္ရွင္လာၾကည့္ လို႔ မရေတာ့ ဘူးဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း နားလည္၏။ထိုသို႔ လွ်င္ဦးတင္ထြန္း ေကာင္းမႈ ေၾကာင့္ လိင္မႈေရးရာ ကိစၥေတြကို ဖိုးလံုး အေတာ္ေလး သိနားလည္ခဲ႔သည္။ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမ ဘယ္လိုလုပ္ရသည္။ ဘယ္လိုပံုစံေတြ ႏွင့္ လုပ္ရ သည္ဆိုတာကို ဖိုးလံုးေကာင္းေကာင္း နားလည္၏။ တခါတေလ ေယာက္်ားေလး ေတြ ကို ၾကံဳၾကိဳက္လွ်င္သူက ဆရာ လုပ္တတ္ေသး၏။"ေဟ႕ေကာင္ဖိုးလံုး၊ မင္းက လုပ္ဖူးတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ေခ်ာင္ကပ္ျပီး ဂြင္းထုေနရတဲ႔ ေကာင္က မ်ား၊ ရုပ္ရွင္ထဲ ျမင္ဖူးတာေတြနဲ႔ ဆရာၾကီးလုပ္ေနတယ္" စသျဖင့္ ၀ိုင္းႏွိပ္ကြပ္ၾကလွ်င္ ဖိုးလံုးျပံဳးစိစိ ႏွင့္ ျငိမ္ေနတတ္၏။ အမွန္ တကယ္ေတာ့ ဖိုးလံုးမွာ လိင္ကိစၥ အေတြ႔ အၾကံဳ ရွိပါသည္။ ဖြင့္ေျပာလို႔ မရသည့္ အေၾကာင္းျဖစ္ေနလို႔သာ သူ ျငိမ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ေျပာ လို႔ရလို႔ ေျပာရင္လည္း ဘယ္သူမွ ယံုၾကမည္ မထင္ပါ။ဖိုးလံုး မိန္းမ ႏွင့္ ၾကံဳခြင့္ရဖို႔ ကူညီေပးခဲ႔သူမွာ ဦးတင္ထြန္း၏ ဇနီး လိုင္းစံုပြဲစား မစိုးစိုးႏြယ္ ျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ သူ႔အတြက္ရွာေပးခဲ႔သည္က ရိုးရိုး မိန္းမေတာင္ မဟုတ္ နတ္သမီး ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြႏွင့္ ေရာေရာ ေႏွာေႏွာ မေနတတ္ဘဲ သူမဖာသာ ေနတတ္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုေတာင္ အတင္း၀င္လံုးျပီး ေရႊထည္ပစၥည္းေတြ ရ ေအာင္ေရာင္းႏိုင္ခဲ႔ သူျဖစ္ရာ မစိုးစိုးႏြယ္ အတြက္ကေတာ့ ဖိုးလံုးကိစၥသည္ အေသးအဖြဲသာျဖစ္ပါသည္။ဤေနရာတြင္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ အေၾကာင္းကို ထည့္ေျပာရန္လိုမည္ထင္ပါသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က အသားေလး ညိဳ သည္ က လြဲရင္ရုပ္ရည္သင့္ပါသည္။ အရပ္မနိမ္႔ မျမင့္ႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း ျပည့္ျပည့္တင္း တင္း ရွိသည္။ ဒီအရပ္က မ ဟုတ္ေသာ္လည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ေလာက္ထဲက ေရာက္လာခဲ႔သူျဖစ္လို႔ ခုအခါမွာဒီအရပ္သူ ျဖစ္ လို႔ ေနပါျပီ။ သူမတို႔ မိသားစုက ဆင္းရဲ၏။ ဆယ္တန္း ကို ႏွစ္ခါက်ျပီးသြားသည့္ အခါ ပညာေရးကို စြန္႔ျပီး အလုပ္ လုပ္ရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မုဆိုးဖို ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ေတြ႔ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္းက ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္သူျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္းပညာ မထူးခၽြန္ေသာ္လည္း အျပင္ ေလာက တြင္ အကြက္ျမင္ တတ္ေသာ မစိုးစိုးႏြယ္က ဦးတင္ ထြန္းကို လက္ခံခဲ႔၏။ သူတို႔ အသက္အရြယ္ခ်င္းက ႏွစ္ သံုးဆယ္ေလာက္ ကြာသည္။ သူတို႔ လက္ထပ္ၾကခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ဦးတင္ထြန္းက ငါး ဆယ္ေက်ာ္ျပီ ျဖစ္သည္။အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးတင္ထြန္းက ကဲေကာင္းတုန္း ျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကလည္း တစ္ တစ္ရစ္ရစ္ ႏွင့္ အပ်ိဳရည္ အပ်ိဳေသြးအတက္ဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္ရာ ညိဳေသာ္ေစး၏ ဟု ေၾကြးေက်ာ္ျပီး ဦးတင္ထြန္း က မစိုးစိုး ႏြယ္ကို တရား၀င္သိမ္းပိုက္လိုက္၏။ လိုက္ဖက္မညီေသာ အတြဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးကို အေၾကာင္းျပဳ ျပီး ဦးတင္ထြန္း ကို မစိုးစိုးႏြယ္ မညီးမညဴ အလိုလိုက္ျပဳစုေပးခဲ႔သည္။ အျပဳအစုေကာင္း လြန္းလို႔ ဦးတင္ထြန္း၏ အျပင္မွာရႈပ္ သည့္ ဇာတ္လမ္းေတြေတာင္ျငိမ္သက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ေလမျဖတ္ခင္ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္က မွ ေျခ ျပန္ရႈပ္သည္။ အခုေတာ့ ေလျဖတ္ျပီး လဲေနေလျပီ။ ဦးတင္ထြန္းက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ အလကားမေနပါ၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္စီး ပြား ေရးကို သူ႔ အတြက္သူလုပ္၏။ အိမ္ပြဲစား၊ ျခံပြဲစား၊ကားပြဲစား၊ ဖုန္းပြဲစား အကုန္လုပ္သည္။ တလံုး၊ ႏွစ္လံုး၊ သံုး လံုး အကုန္ဒိုင္ကိုင္၏။ ဦးတင္ထြန္း လဲသြားခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရေနျပီ ျဖစ္သည္။ ဦး တင္ ထြန္း ကေတာ့ရွိတာအျပင္ထပ္ မရွာႏိုင္ေတာ့၊ မစိုးစိုးႏြယ္ လုပ္သမွ်ထိုင္ၾကည့္ေနရံုသာ တတ္ႏိုင္ေတာ့ သည္။ ေန႔ ရွိသ၍ TV ေရွ႔ မွာထိုင္ျပီး မဟုတ္တရုတ္ ကားေတြၾကည့္ရင္းအခ်ိန္ကို ျဖဳန္းေနရသည္။ခုထက္ထိတိုင္ေအာင္ အခ်ိဳးအဆက္ျပည့္တင္းေနေသးသည့္ ကိုယ္လံုးကို ေပၚလြင္ထင္ရွား ေအာင္လည္း အ ၀တ္အစားက်ပ္က်ပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ ၀တ္တတ္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ကို လူငယ္ေတြ စိတ္ထဲကေနပစ္မွား တတ္ ၾက သည္။ လမ္းကိုညင္ညင္သာသာ ေလွ်ာက္တတ္ ေသာ္လည္း သူမ၏ တင္ပါးေတြလႈပ္ရွားမႈကေတာ့ ရင္ခုန္ ဖြယ္ အတိျဖစ္သည္။ဖိုးလံုးက ေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ကို ရင္ခုန္စရာလို႔ လံုး၀သေဘာမထားပါ။ ဖိုးလံုး ၏ နတ္သမီးဇာတ္လမ္းက လည္း ဦးတင္ထြန္း ၏ ဇာတ္ကားေတြ သြားၾကည့္ရင္းက စသည္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါ သည္။"ဟဲ႔ ဖိုးလံုး၊ နင္ အဲဒီကားေတြ ဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာ မိန္းမမလိုခ်င္ဘူးလား""လိုခ်င္တာေပါ့ မမစိုးရာ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကယူမွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အရူးပဲ"မစိုးစိုးႏြယ္ခုလို ေမးရတာကအေၾကာင္းရွိသည္။ ထိုေန႔က ထံုးစံအတိုင္း ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားၾကည့္ျပီး ဖိုးလံုးစိတ္ေတြ အရမ္းထလာသည္။ သူ႔ဟာၾကီးကလည္း မာျပီးေထာင္ထလာ ၏။ ဒါကို အရည္ထြက္ေအာင္ မ လုပ္ရင္ေသမွာ စိုးျပီး ထုဖို႔ အတြက္ အိမ္သာဆီသို႔ ပုဆိုးမျပီးေျပးအလာ တြင္ အထဲမွာမစိုးစိုးႏြယ္ရွိေန ေသာ ေၾကာင့္ မီးဖိုေခ်ာင္နားက တိုလီမုတ္စ ထားသည့္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ၀င္ျပီး အားပါးတရထုပစ္လိုက္သည္။ ဒါကို အိမ္သာကေန ျပန္လာသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္က ျပတင္းေပါက္ ကျမင္သြား၏။ ဖိုးလံုးကေတာ့ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ ကိုယ္ ဆိုေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ျမင္သြားတာကို မသိလိုက္ေပ။ညစ္ထပ္ထပ္ၾကမ္းျပင္ကို စိုရႊဲသြားေအာင္ အရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္ရမွ ဖိုးလံုးေနသာထိုင္ သာရွိသြားသည္။ စကၠဴစုတ္တခုျဖင့္ အရည္ေတြကိုသုတ္ကာအျပင္ကို ပစ္ခဲ႔ျပီးသည့္ေနာက္ အိမ္ေရွ႔မွာ ျပန္ထိုင္ၾကည့္ေန လိုက္ သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ အိမ္ေနာက္မွာ ထမင္း ေခၚေကၽြးရင္း ေမးလာျခင္းျဖစ္၏။ ခါတိုင္းလည္း ဦး တင္ထြန္းႏွင့္ အတူ ဟိုကားေတြၾကည့္ေန ၾကခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္ အိမ္ မွာရွိေနခ်င္ရွိေနတတ္သည္။ လာၾကည့္ တာ ေတာ့ မလုပ္တတ္ပါ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ႏွင့္ ၾကည့္သြားတတ္တာမ်ိဳးလဲရွိသည္။ ဖိုးလံုးလည္း ဒီလိုကား ေတြသေဘာက်တယ္ ဆိုတာကို မစိုးစိုးႏြယ္သိသည္။"ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမ ယူရမွာေၾကာက္တယ္""ေအာင္မယ္ေလးေတာ္ ယူစရာမလိုပါဘူး၊ နင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ရရင္ျပီးတာပဲ မဟုတ္လား""ဒါဆိုရင္ ေတာ့လုပ္လိုက္ေလ"ဒီလိုႏွင့္ အေပးအယူတည့္ သြားၾကသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က ေနာက္တေန႔ အိမ္ကိုလာဖို႔ ခ်ိန္းသည္။ မခ်ိန္းလည္း ဖိုး လံုးက ၾကံဳရင္ၾကံဳသလုိ ၀င္လာတတ္ပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္ ဆိုေတာ့ ေနာက္တေန႔မွာ ဖိုး လံုး မပ်က္မကြက္ ေရာက္သြား၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ က အိမ္မွာမရွိပါ။ အျပင္ထြက္ေနသည္။ ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ကို ရီးယား half ကားတကား ထိုင္ၾကည့္ေနၾကစဥ္ မစိုးစိုးႏြယ္ ျပန္ေရာက္လာျပီး ဖိုးလံုးကို အိမ္ေနာက္လိုက္ခဲ႔ဖို႔ မ်က္ ရိပ္ျပ ျပီးေခၚသည္။ ဒီမွာကလည္း မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးက အိပ္ယာေပၚမွာ အျပန္အလွန္နမ္းၾကရင္း အက်ၤ ီခၽြတ္ ေနၾကျပီျဖစ္လို႔ ဖိုးလံုးမထခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခန္းဆီးအကြယ္ကေန မစိုးစိုးႏြယ္ ရမ္း ျပသည့္ ေရႊေရာင္လက္လက္ အရာေလးတခုကို စိတ္၀င္စားလို႔ လိုက္သြားမိ၏။ပိုးၾကိး အနီခပ္တုတ္တုတ္ ႏွင့္ တြဲထားသည့္ ပလပ္စတစ္ျပားေလး တခုကို မစိုးစိုးႏြယ္ ေပး၏။ ဆြဲျပားေလး တ ခုျဖစ္ပါသည္။ ပလပ္စတစ္ျပားထူထူထဲတြင္ ေရႊေရာင္အရုပ္ေလးတရုပ္ကို ျမင္ေနရသည္။"အဲဒါဘာလဲ""နတ္သမီးရုပ္ေလ၊ နင့္လည္ပင္းမွာဆြဲထား"ဖိုးလံုးမဆိုင္း မတြပင္လည္ပင္းမွာဆြဲလိုက္၏။"အျပင္ထုတ္မထားနဲ႔ေလ၊ အက်ၤ ီထဲကိုထည့္ထား၊ နတ္သမီးရွက္သြားလိမ္႔မယ္"ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္စကားကို နားေထာင္ျပီး အက်ၤ ီထဲသို႔ထည့္ ဆြဲလိုက္သည္။"ဘာလုပ္ရမွာလဲ အမ"မစိုးစိုးႏြယ္ မ်က္ႏွာမွာအျပံဳးတခုလွစ္ကနဲေပၚလာသည္။ ျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္တည္သြား၏။"ငါေျပာမယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္""ဟုတ္ကဲ႔""နင္ ညက်လို႔ရွိရင္ နင္သြားေနက် စည္ပင္၀င္းထဲက တဲကိုသြား၊ ....ေအာ္ ေနဦး က်န္ေသးတယ္၊ ခန"ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း တင္ပါးၾကီးေတြကိုလႈပ္ခါရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ အခန္းထဲျပန္၀င္သြားသည္။ ျပီးေတာ့ စကၠဴအိတ္ ေလး တအိတ္ကိုင္ျပီးျပန္ထြက္လာ၏။ ဖိုးလံုးကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ လုပ္သမွ်ကို တအံ့တၾသႏွင့္ လိုက္ျပီးေငးေမာ ေနမိ၏။ အထူးသျဖင့္ စည္ပင္၀င္းထဲက တဲ ဆိုတာကို အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲဒါဖိုးလံုး၏ ေနရာဆိုတာ ဘယ္သူ မွ မသိၾကပါ။ေတာ္၀င္ပန္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ႏွင့္ တျခံေက်ာ္မွာ ရွိသည့္ျခံၾကီးက အရင္ကဆိုရင္ စည္ပင္သာယာမွ ကတၱရာပံုး ေတြႏွင့္ ေက်ာက္ေတြထားသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ စက္ပစၥည္းအေဟာင္းေတြလည္းထား၏။ အခုေတာ့ အဲဒါ ေတြမရွိေတာ့ပါ။ စည္ပင္သာယာမွေနျပီး အျခား ဌာနတခုသို႔ လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ေၾကာင္းႏွင့္ ထိုဌာနကလည္း အေဆာက္အဦးလာျပီး မေဆာက္လုပ္ ရေသးေၾကာင္း ကိုေတာ့ ဖိုးလံုးမသိပါ။ ေတာ္၀င္ပန္း ႏွင့္ အဲဒီျခံၾကား ထဲ က ေနရာကလည္း အစိုးရ ရံုးေလးတခုျဖစ္သည္။ ၀န္ထမ္း သံုးေလးဦးသာ ရွိ၏။ အျပင္က ၾကည့္လိုက္ရင္ လူ တေယာက္မွ မရွိဟုပင္ထင္ရသည့္ ရံုးေလးျဖစ္သည္။ ဟိုဖက္ အျခမ္းကေတာ့ အုတ္တံတိုင္းျမင့္ၾကီးကာ ထား သည့္ ျခံက်ယ္ၾကီး တခုရွိသည္။တခါတုန္းက လမ္းမွာ ရက္ရက္စက္စက္လွသည့္ ေကာင္မေလးတေယာက္ေတြ႔ခဲ႔သည္။ စကပ္ တိုတိုေလး ၀တ္ ထားျပီး ေပါင္တံေတြကေဖြးႏုေန၏။ စကပ္က ၾကပ္လြန္းေတာ့ ဖင္ၾကီးကလည္း ကားေနသည္။ ၾကည့္ရင္း ဖိုးလံုး စိတ္ထ လာသည့္အတြက္ ၀တၱရားမပ်က္သူ႔ဟာၾကီးကို ထုတ္ျပ လိုက္ရာ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးရဲတြတ္သြားသည္။ ဒီလိုလွတဲ႔ မိန္းကေလးဆိုရင္ အေမႊး တပင္မွရွိမွာ မဟုတ္ဘူးဟုေတြးရင္း ဖိုးလံုးစိတ္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ မာ ေတာင္ ေနသည့္ အေခ်ာင္းၾကီးထဲက အရည္ေတြ ျမန္ျမန္ထြက္ေအာင္ထုဖို႔ ယိုင္ရြဲ႕ေနသည့္ ျခံ၀န္းတံခါးကို တြန္း ျပီး သစ္ပင္ေတြၾကားတိုးမိသည္။ျမက္ခင္းရွည္ရွည္ၾကီး၏ အလြန္ ေဘာစကိုင္းႏွင့္ မေလးရွားပိေတာက္ပင္ေတြ ၾကားထဲတြင္ ျခံဳ ႏြယ္ေတြ အုပ္ ေန သည့္ တဲေလးတလံုးကို သြားေတြ႔သည္။ ေျမစိုက္တဲ ျဖစ္ျပီး အကာႏွင့္ အမိုးေတြက ကတၱရာစည္ ပိုင္းေတြကို ျဖန္႔ျပီးလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာစာ ေလးဖက္မွာ သံုးဖက္ကို သံျပားေတြ အျပည့္ ကာထားျပီး တဖက္ကို ေတာ့ တ၀က္သာသာ ေလာက္ပဲကာထားသည္။ လြတ္ေနသည့္ ေနရာက ၀င္ေပါက္ထြက္ ေပါက္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။အထဲမွာလည္း သစ္သားစေတြ အမိႈက္ေတြျဖင့္ရႈပ္ေနသည္။ မ်က္ကြယ္ရာ တခု ကိုရလိုက္ျပီဟု သိလိုက္သည္ ႏွင့္ ဖိုးလံုးပုဆိုးကို ကြင္းသိုင္း၍ ေျမေပၚမွယာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ျပီး အားပါးတရ ထုေတာ့ သည္။ အခုနျမင္ခဲ႔သည့္ ေကာင္မေလး၏ ေပါင္တံေတြ၊ တင္ပါးကားကားၾကီး၊ အားလံုးက မ်က္လံုးထဲမွာ စြဲထင္ေနသည့္ အခါ အလြန္ထုလို႔ေကာင္းသည္။ ၾကာၾကာေတာင္ မထုလိုက္ရ အရည္ေတြ တဗ်စ္ဗ်စ္ထြက္ သြား သည္။စိတ္ဆႏၵေတြျပည့္၀သြားေတာ့မွ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ရင္း ဖိုးလံုးသေဘာက်သြားသည္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း မၾကာခနေရာက္သည္။ စိတ္ထ လာရင္ ဂြင္းထုဖို႔ အျပင္ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ခ်င္ရင္လည္းလာေနတတ္၏။ အျပင္ကၾကည့္ရင္ တဲေလးကို မျမင္ရ ဘဲျခံဳေတြသာျမင္ရရာ ဖိုးလံုးအတြက္လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာေလးတခု ျဖစ္လာ၏။ အထဲမွာရႈပ္ေနတာ ကိုလည္း ရွင္းပစ္လိုက္သည္။ သစ္အတိုအစေတြ သံျပားစေတြကို ျဖန္႔ခင္းျပီး အေပၚကေန အိမ္ ကယူလာသည့္ ဖ်ာစုတ္ေလးကို ခင္းလိုက္သည့္ အခါ ဖိုးလံုးတေရးတေမာ အိပ္ဖို႔ ေနရာ ေကာင္း တခုျဖစ္ သြားသည္။ ေလမိုး လည္းလံု၏။ မိုးၾကီး ေလၾကီးက်သည့္ တိုင္ ကတၱရာေတြ မံထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ အမိုး ေၾကာင့္ အထဲမွာ လံုျခံဳ ေႏြးေထြးသည္။ ေနြခါဆိုရင္ေတာ့ အနည္းငယ္ အိုက္သည္။ ထိုေနရာကို မစိုးစိုးႏြယ္ သိေန၍ ဖိုးလံုး အံ႕ၾသရသည္။"အမက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ""ဒီအပိုင္းမွာ ငါမသိတာမရွိဘူး"မစိုးစိုးႏြယ္ ဘယ္လိုသိသလဲဟု ဖိုးလံုးရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးလိုစိတ္မရွိပါ။ ေလာေလာဆယ္ အရးၾကီးတာက မိန္း မတေယာက္ကို သူၾကည့္ဖူးသည့္ ကားေတြထဲကလိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ပဲျဖစ္သည္။"အင္းပါ ...အင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေျပာေလ""ေရာ့"မစိုးစိုးႏြယ္ ေပးလာသည့္ အိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ပိတ္စရွည္ရွည္ တခုကို ေတြ႔ရသည္။ အနံက လက္ သံုးလံုးေလာက္ပဲ ရွိမည္။ အရွည္ကေတာ့ တေတာင္ခန္႔ရွိသည္။"ညက်ရင္ နင့္တဲကိုသြား၊ လည္ပင္းက နတ္သမီးရုပ္ကေလးကို သံုးခါနမ္း""ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ လား၊ ႏွာေခါင္း နဲ႔လား မမစိုး""အေရးထဲ သူက တမူးသာေနေသးတယ္၊ နင့္ဖာသာနမ္းခ်င္သလိုနမ္း၊ သံုးခါျဖစ္ရင္ရျပီ""အင္း""ျပီးရင္ ဒီအ၀တ္ နဲ႔ မ်က္လံုးကို စည္းလိုက္ျပီး နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါလို႔ေျပာရမယ္၊ ေျပာၾကည့္စမ္း""နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကိုလာပါ၊ အဲဒါလဲ သံုးခါ လား""ေအး၊ သံုးခါ၊ ျပီးတာနဲ႔ နင္အိပ္ေနလိုက္ေတာ့၊ မ်က္လံုးက အ၀တ္ကို မခၽြတ္ရဘူးေနာ္၊ နင္က နတ္သမီးကို ျမင္ လို႔ မရဘူး""ဘာျဖစ္လို႔လဲ""နတ္သမီးကို ျမင္တဲ႔သူကရူးတတ္တယ္""ဟာ ...အမ ကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကရူးျပီးသားေလ""အင္း ...တမူးသာလိုက္ျပန္ျပီ၊ နင္ရူးတာမရူးတာ အေရးမၾကီးဘူး၊ နင္အ၀တ္စည္း မထားရင္ နတ္သမီးက လွည့္ ျပန္သြားမွာ"ဖိုးလံုးေတြးေတြး ဆဆ ဟန္ျဖင့္ စဥ္းစားေနလိုက္ျပီး"ကၽြန္ေတာ္က မျမင္ရေတာ့ နတ္သမီးလာတာ ဘယ္လိုသိမွာလဲဗ်""နတ္သမီး ကိုယ္နံ႔က ေမႊးတယ္ဟဲ႔၊ သူေရာက္လာတာ နဲ႔ နင့္နားမွာေမႊးၾကိဳင္သြားလိမ္႔မယ္""ဒီလို လား၊ သူေရာက္လာေတာ့ေကာ""နင္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေတာ့ေပါ့ ဟဲ႔""သူက ခံမွာလား"တရစ္ျပီး တရစ္ရွည္ေနသည့္ ဖိုးလံုးကို မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ရွည္ေတာ့ ဟန္မတူ ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ ေအာင့္ ေလ သံျဖင့္"ေအး ခံမွာ၊ ခံခ်င္လို႔ နင့္ဆီလာတာ""အား ... မိုက္တယ္ ကြာ၊ ဒီညပဲ သြားေတာ့မယ္၊ ညတိုင္းရလား အမ""ဒါကေတာ့ ဘယ္ေျပာႏိုင္မလဲ၊ နတ္သမီးေလး ေတြဆိုတာ အလုပ္မ်ားတယ္၊ အားရင္ေတာ့ လာမွာေပါ့""ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညတိုင္းသြားေစာင့္ မယ္ ဟဲဟဲ""ေအး က်န္ေသးတယ္၊ နင့္ ကိစၥျပီးလည္း မ်က္လံုးက အ၀တ္ကိ္ု မျဖဳတ္ရဘူးေနာ္၊ နတ္သမီး က အရင္ျပန္လိမ္႔ မယ္၊ နတ္သမီး ျပန္သြားျပီးအၾကာၾကီးေနမွ နင္ျပန္ရမယ္၊ ဟုတ္ျပီလား""အိမ္ျပန္ရင္ေတာ့ မ်က္စိဖံုးစရာ မလိုဘူးေပါ့""မလိုဘူး""ညဖက္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္အခ်ိန္သြားရမွာလဲ""ကိုရီးယား ကား လာတဲ႔ အခ်ိန္ေလာက္ေပါ့ဟာ"အခ်ိန္ ႏွင့္ေနရာကို ညႊန္ၾကားျပီးေနာက္ လုပ္ေဆာင္ရန္ အဆင့္ဆင့္ကို စာေမးပြဲစစ္သလို ျပန္ေမးရာ ဖိုးလံုးက ဒီေနရာမွာေတာ့ မွတ္ဥာဏ္ ေကာင္းသည္။ တ လံုးမလြဲ ေအာင္ေျဖျပႏိုင္လို႔ မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ေက်နပ္သြား သည္။"ကဲ ဒါဆိုရျပီ၊ နင့္ဖာသာၾကည့္ခ်င္တာ သြားၾကည့္ေတာ့"အိမ္ေရွ႕ခန္းနားေရာက္မွ ဖိုးလံုးတေခါက္ျပန္လွည့္လာသည္။"ဟိုဒင္း ...အမ၊ နတ္သမီးေတြက လည္းအေမႊးထူလားဟင္""ငါဘယ္သိမလဲ ဟဲ႔၊ နင္ကလဲ ေခ်းမ်ားလိုက္တာ""ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါေတာ့ေၾကာက္တယ္ အမရဲ႕၊ နည္းနည္းပါးပါး ဆိုအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အမ လိုအရမ္းမ်ား ရင္ေတာ့ မမိုက္ဘူး""ေစာက္ ေကာင္ေလး ...နင္...နင္က ငါ့ကို ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ေပါ့""မေခ်ာင္းပါဘူး ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဖာသာ ေရခ်ိဳးျပီး ထမိန္လဲေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ျပတင္းေပါက္က ျမင္တာ၊ မဲေနတာ ပဲ""ဖိုးလံုး ... နင္ေနာ္၊ ေတာ္ေတာ္ ေစာက္လုပ္ရႈပ္ေအာင္လုပ္တယ္၊ သြားေတာ့၊ သူမ်ားလဲ ေလွ်ာက္ ေျပာမေန နဲ႔ဦး""ဟာ ...ေျပာစရာလားဗ်ာ၊ နတ္သမီးအေၾကာင္းလဲ မေျပာဘူး၊ ခင္ဗ်ား အေမႊးအေၾကာင္းလဲ မေျပာဘူး၊ မမစိုးက ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ ..ဟဲ...ဟဲ"အိမ္ေရွ႕မွာရုပ္ရွင္ျပန္ၾကည့္ရတာေတာင္ စိတ္မပါေတာ့ ညေနျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။ ဖင္တၾကြၾကြ ႏွင့္ ထ လိုက္ ထိုင္လိုက္ျဖစ္ေနလို႔ ဦးတင္ထြန္းကေတာင္ မ်က္စိေနာက္ျပီးေငါက္ သည္။"ေဟ႔ ေကာင္ဖိုးလံုး၊ မၾကည့္ခ်င္လဲျပန္ေတာ့၊ မင္းကိုဘယ္သူမွ ဆြဲထားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ ဂဏွာမျငိမ္တဲ႔ ေကာင္""ဦးေလးကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အရူးပဲလို႔"တ၀က္ကားျပီးသြားလို႔ အရွိန္တက္ေနသည့္ ဦးတင္ထြန္းက အျပည့္ကားေျပာင္းလိုက္၍ ဖိုးလံုး ျပန္ျငိမ္သြားသည္။ ညေနပြဲ၀င္ရမွာလည္းရွိလို႔ လုပ္ပံုလုပ္ နည္းေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ၾကည့္ ျပီး မွတ္သားေနမိသည္။ ဘယ္လိုပံုစံ လုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ေပါင္ၾကားထဲက သေကာင့္သားက မာခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ လို႔ ထျပန္လာရသည္။ ထပ္ျပီး အမာ မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ မာလာရင္ မျဖစ္မေနထုရေတာ့မည္။ ထုလို႔ မျဖစ္ပါ။ ညပြဲ အတြက္ အရည္ေတြခ်န္ ထားရဦးမည္။ ဖိုးလံုး ျပန္လာေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္လည္း အျပင္ထြက္တာႏွင့္ တိုးသည္။"မမ စိုး ဘယ္လဲ""ေစ်းဖက္ခနသြားမလို႔၊ နင္ျပန္ျပီလား""ဟုတ္ကဲ႔ အမ၊ အိမ္ျပန္အိပ္ျပီး အားေမြးလိုက္ဦးမယ္ ...ဟား...ဟား..."မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ဖိုးလံုး သူတို႔လမ္းထိပ္မွာလမ္းခြဲခဲ႔ၾကသည္။ တညေနလံုး စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ႔ရသည္။ ေမွင္ရီေလးသမ္းလာသည္ႏွင့္ ဖိုးလံုးဖင္တၾကြၾကြ ျဖစ္လာ၏။ ညေနစာထမင္းကိုေတာင္ မနည္း မ်ိဳခ်ရသည္။ စားခ်င္စိတ္ကလံုး၀ မရွိပါ။ ဒါမ်ိဳးကိစၥဆိုတာ အားကုန္ သည္လို႔ ၾကားဖူးထားလို႔သာ ထမင္းကို အရစားမိျခင္းျဖစ္၏။"အမၾကီးတို႔ ကိုရီးယားကား မၾကည့္ေသးဘူးလားဗ်"အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကေသာ အမေတြကိုေလာေဆာ္မိသည္။"ဟဲ႔၊ အေစာၾကီးရွိေသးတယ္၊ ခုနစ္နာရီထိုးခါနီးမွလာ""ကိုရီးယားကားကလည္း ဒီေန႔ေတာ့ ေစာလာလိုက္တာမဟုတ္ဘူး"ဒီေန႔မွထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနသည့္ေမာင္ငယ္ကို အေမေတြ သိပ္ျပီးေတာ့ အံ့ၾသတၾကီး မလုပ္ၾကပါ။ ဖိုးလံုးက အ ရူး မဟုတ္ပါလား။ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမည္ နည္းဟု ဥာဏ္ မွီ သေလာက္ေတြးရင္း ေရခ်ိဳးဖို႔ ဖိုးလံုး စိတ္ကူးရသြားသည္။ နတ္သမီးႏွင့္ ေတြ႔ရမည္ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဖက္က ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါ။ နတ္သမီး လာရင္ ေမႊးရနံ႔ေတြ ရလိမ္႔မည္ဟု မစိုးစိုး ႏြယ္ကလည္း ေျပာထားသည္။ေခ်းေညွာ္ေတြေျပာင္စင္ေအာင္ အထပ္ထပ္သန္႔စင္ျပီး ဆပ္ျပာသံုးၾကိမ္တိုက္လိုက္သည္။ အထူး အေနျဖင့္ သူ႕ ပစၥည္းၾကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာရ၏။ ဥေတြက အစ ဂရုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးအ၀တ္အစားလဲျပီး ခ်ိန္တြင္ အမေတြလည္း TV ေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ျမင္ရ၏။ အခ်ိန္က်ျပီျဖစ္လို႔ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ အိမ္ထဲကထြက္ခဲ႔သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ လမ္းမွာေတြ႔သည့္လူေတြက ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္ကို ပင္ေကာင္းေကာင္း ျပန္ မေျပာႏိုင္။ သူ၏ ၀ပ္က်င္းေနရာေလးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္လာခဲ႔၏။ လမ္းမွာ မစိုးစိုးႏြယ္ တို႔ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ရသည္။ မီးေတြ လင္းေနေသာ္လည္း အိမ္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔ေန၏။ ေျမြမေၾကာက္ကင္းမေၾကာက္ႏွင့္ ျမက္ရိုင္းေတာကိုတိုးျပီးတဲေလး ထဲသို႔၀င္ခဲ႔သည္။ ဖိုးလံုးသြား ေနက်ျဖစ္လို႔ ေျခ သြားလမ္းေၾကာင္းေလး ထင္ေန၍ သြားရတာေတာ့ အခက္အခဲမရွိပါ။ တဲထဲ မွာေမွာင္ေနေသာ္လည္း အမိုးႏွင့္ အကာၾကားမွာလိပ္ျပီးထိုးထားသည့္ ဖ်ာကို ဆြဲထုတ္လိုက္ ျပီး သစ္သားျပားေတြ ခင္းထားသည့္ ေပၚမွာထပ္ ခင္း ျပီး ထိုင္လိုက္သည္။ ေန႔ခင္းဖက္ အလင္း ေရာင္ရွိရင္ေတာ့ ေျခရင္းဖက္က နံရံသံျပားမွာ ေကာ္ေတြစီးက်ထား သလို အစင္းေၾကာင္းေတြ ရွိသည္ကို ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဒီထဲမွာ ဂြင္းလာထုတိုင္း အဲဒီနံရံဆီ အရည္ေတြပန္း ထုတ္တာ ဖိုးလံုး အက်င့္ ျဖစ္သည္။ အရည္ျဖဴျဖဴေတြ နံရံတေလ်ာက္တအိအိ စီးက်လာတာကို ထိုင္ၾကည့္ ရ တာေလာက္ ေကာင္းသည့္ အရသာမရွိပါ။ ဒီညေတာ့ နတ္သမီးကိုယ္ေပၚကို ပန္းထုတ္ရေတာ့ မွာမို႔ ဖိုးလံုး ေပ်ာ္ ေ န သည္။ထိုင္ျပီးသည္ႏွင့္ လည္ပင္းကဆြဲၾကိဳးေလးကို ပင့္ေျမွာက္၍ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ေတ႔လို႔ သံုးခါ နမ္းစုပ္ လိုက္ျပီး မစိုးစိုး ႏြယ္ သင္ထားသည့္ အတိုင္းရြတ္လိုက္သည္။"နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါ၊ နတ္သမီးကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါ၊ နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို လာပါ"ျပီးတာႏွင့္ အိတ္ထဲက အ၀တ္စကိုထုတ္၍ မ်က္လံုးကိုစည္းေႏွာင္လိုက္ျပီး ဖ်ာေပၚလွဲခ်လိုက္ သည္။ တဲေလး ထဲက ၀ိုးတ၀ါး အလင္းေရာင္ပင္ဖိုးလံုးအျမင္အာရံုမွာမရွိေတာ့ လံုး၀ ေမွာင္မဲ သြား၏။ ျငိမ္ျငိမ္ေလး လဲေလ်ာင္း ေနရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ မ်ားညာလိုက္သလားဟု အေတြး၀င္လာ မိ၏။ သူမ်ားေတြက ဖိုးလံုးကို စေလ႔ေနာက္ေလ႔ ရွိေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ကေတာ့ ဒီလိုမလုပ္ တတ္ပါ။ သူမ်ာကစရင္ေနာက္ရင္ ေတာင္ သူက၀င္ေျပာတတ္ ေသး၏။ ဖိုးလံုးအေပၚမွာ ေစတ နာ ထားသူျဖစ္လို႔ မဟုတ္တာေတာ့ ေျပာလိမ္႔မည္ မထင္ပါ။ နည္းနည္း အားထက္လာျပီးေနာက္ ဖိုးလံုး လံုခ်ည္ကို ေျဖခ်၍ သူ႔ဟာၾကီးကို တရြရြပြတ္ေပး ေန မိသည္။ ရင္ ေတြလည္း တဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေန၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အလြန္ေမႊးသည့္ ရနံ႔တခုက ဖိုးလံုး ႏွာေခါင္းထဲသို႔တိုး၀င္ လာ သည္။ နတ္သမီးေရာက္လာေပျပီ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ဖိုးလံုးကို မညာပါ။"နတ္ ...နတ္...သမီးလား"ကတုန္ကရီႏွင့္ ေမးလိုက္သည့္ အေမးကို ျပန္ေျဖသံမၾကားရေသာ္လည္း အနားမွာလူတေယာက္ ထိုင္လိုက္သလို အသံၾကားလုိက္ရသည္။ စိတ္ထင္သည့္ ဖက္သို႔ လက္ ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္သည့္ အခါ ေပ်ာ့အိေသာ အသားစိုင္ တ ခုကို သြားစမ္းမိသည္။ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ အ၀တ္စကိုလည္း သတိထားမိသည္။ အရုပ္ေတြထဲက နတ္သမီးပံု ေတြ လို အခၽြန္အတက္မာမာေတြမရွိ၊ နတ္သမီးက လူလိုပဲ ၀တ္လာပံုရသည္။ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ လက္ ကိုေရႊ႕ ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ နတ္သမီး၏ တင္ပါးၾကီးကို ကိုင္မိေနေၾကာင္း သိလိုက္၏။ သက္ျပင္းခ်သံလိုလို ၾကားလိုက္ရျပီး ေနာက္ အ၀တ္စက ဖိုးလံုးလက္ကို ထိျပီးေအာက္သို႔ က်သြားသည္။ အေပၚ ကို တိုးျပီးစမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အ၀တ္ခံမေနေတာ့ဘဲ ပကတိ အသားကို စမ္းမိ၏။ ေႏြးေထြးေသာ အသား က ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ ေလွ်ာက္စမ္းေနသည့္ ဖိုးလံုးလက္ကို ႏူးညံ႔သည့္ လက္တခုက ဆြဲယူေနရာေျပာင္း ေပး လိုက္သည္။စိုစိစိ ေနရာတခု သို႔ လက္ေရာက္သြားသည္။ အလြန္လည္းႏူးညံ့သည္။ အရူးေပမယ့္ ဘယ္ေနရာ ဆိုတာသိ လိုက္သည့္ အတြက္ ဖိုးလံုးရင္ခုန္သံေတြ တဒိုင္းဒိုင္းဆူညံသြား၏။စိုအိအိ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ၏ အေပၚဖက္ ႏွင့္ ေဘးဖက္ဆီသို႔ လိုက္ပြတ္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါ အနည္းငယ္ၾကမ္း သလိုျဖစ္ေနသည္မွအပ အေမႊးအျမင္ မေတြ႔ပါ။ နတ္သမီးက အေမႊးမပါ ေၾကာင္းသိလုိက္ရလို႔ ဖိုးလံုးေပ်ာ္သြား သည္။ နတ္သမီးက သူ႔ဟာကို ကိုင္ေစခ်င္ပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဘးဘီကုိ ေလွ်ာက္ျပီးစမ္း မေနေတာ့ဘဲ အ ကြဲေၾကာင္း အတြင္းကိုသာ လက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ဖိုးလံုး အာရံုေတြထဲတြင္ ၾကည့္ဖူးသည့္ ကားေတြထဲက မိန္းမအဂၤ ါေတြ၏ ပံုကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ အကြဲေၾကာင္း ေအာက္နားတြင္အေပါက္ရွိိ၏။ အေပၚဖက္နားမွာ အ ေစ႔ရွိသည္။ႏွစ္ခုလံုးကို စမ္းသပ္မိသည့္ အခါ ဖိုးလံုး၀မ္းသာသြား၏။ နတ္သမီးလည္း လူအတိုင္းပဲျဖစ္ပါ သည္။ ဟိုကား ေတြ ထဲ က မိန္းမေတြလို လက္တဆစ္ေလာက္အေစ႔ၾကီးေတာ့ မရွိပါ။ ခပ္ေသး ေသးပင္ျဖစ္၏။ အစိႏွင့္ အေပါက္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ကလိေပးလိုက္ေသာ အခါ နတ္သမီးလည္း တြန္႔တြန္႔သြားသည္။ အင့္ကနဲအင့္ကနဲ အသံ တိုးတိုး ေလးကို လည္း ၾကားရသလိုလိုရွိသည္။ ဖိုး လံုး၏ ဟာၾကီးကလည္း ေထာင္မတ္တက္လာျပီး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့ မတတ္ခံစားရသည္။"ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ျပီ၊ လုပ္ခ်င္ျပီ"လွဲေနရာမွ ထထိုင္ျပီး အငမ္းမရေျပာမိသည္။ နတ္သမီးရွိမည္ ထင္ေသာဖက္သို႔ လက္ကိုဆန္႔ လိုက္ရာ ေပ်ာ့အိ သည့္ အသားဆိုင္ေနာက္တခုကို ထပ္တိုးမိျပန္သည္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တခု။ နတ္သမီး၏ ရင္သား ေတြပင္ျဖစ္ ရမည္။ ဘယ္တခုညာတခု ကိုင္ျပီးညွစ္လိုက္ရာ နတ္သမီး ဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ဖိုးလံုးလည္း နတ္သမီးကို ဖက္ျပီးတြန္းလွဲလိုက္သည္။ နတ္သမီးက အလိုက္သင့္လွဲခ်လိုက္ျပီး ဖိုးလံုးကို ခြျပီးဖက္လိုက္ရာ ဖိုးလံုးဟာၾကီးက နတ္သမီး ၀မ္းဗိုက္ဟု ထင္ရသည့္ ေနရာကို သြားေထာက္မိသည္။ ဖိုးလံုးေအာက္ဖက္ကို အနည္းငယ္ေလွ်ာ ေပး လိုက္ ခ်ိန္တြင္ နတ္သမီးက ဖိုးလံုးဟာၾကီးကို ကိုင္ျပီး သူမ၏ အ၀တြင္ေတ႔ေပးသည္။ ေအာက္မွာ တြင္းေပါက္ တခု ရွိမွန္း သိလိုက္ျပီးေနာက္တြင္ ဖိုးလံုး အားကုန္ေဆာင့္ ထိုးလိုက္၏။ ဆီးခံုခ်င္း ဗ်န္းကနဲ ရိုတ္မိသည္ အထိ တဆံုး၀င္သြားသည္။ နတ္သမီးကလည္း ဖိုးလံုးကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ လိုက္၏။ေပ်ာ့ေျပာင္းအိစက္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း အထိအေတြ႔သာမက သူထိုးသြင္းထားသည့္ အတြင္းဖက္က ဆြဲညွစ္ ထား သလို အထိအေတြ႕က ဖိုးလံုးရင္ကို မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစ ေတာ့ ၏။ ၾကမ္းေပၚမွာ လက္ကိုေထာက္၍ အားယူျပီး မရပ္မနား အားကုန္ေဆာင့္ မိေတာ့သည္။ ဒီ ေလာက္ေကာင္းသည့္ အရသာမ်ိဳးဖိုးလံုးတခါမွ မရဖူးပါ။ ကိုယ့္လက္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုင္ျပီး ဂြင္းထုရ သည့္ အရသာႏွင့္ ျခားနားလြန္းလွ၏။ အတြင္းဖက္က ေစးပိုင္အိစက္သည့္ အထိအေတြ႔တခုက ဖိုးလံုး၏ အထစ္ ကို ထက္ေအာက္ အျပန္အလွန္ ပြတ္ေပးေနသလိုပင္။ ခံလို႔ေကာင္းသည့္ ထို အရသာက ဖိုးလံုးကို မရပ္မနားေဆာင့္ေနေစဖို႔ တိုက္တြန္းေစ႔ေဆာ္ေန၏။ေကာင္းလြန္းလို႔ ဖိုးလံုးၾကာၾကာမေဆာင့္ႏိုင္ပါ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို နတ္သမီးကိုယ္ေပၚသို႔ အရည္ေတြ ျဖန္းပက္ ခ်လိုက္ဖို႔ပင္ မလုပ္လိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အထဲမွာပင္ အရသာရွိစြာ တဗ်စ္ဗ်စ္ပန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ အရည္ ထြက္ သြားေသာ္ လည္း ဖိုးလံုးမနားခ်င္ေသးပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ျပန္မထုတ္ဘဲ အသက္မရႈႏိုင္ေအာင္ေမာလာသည္ အထိ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေဆာင့္ သြင္းေနမိသည္။ မခံႏိုင္ေအာင္ေမာမွ ေမႊးပ်ံ႔ေနသည့္ နတ္သမီးကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္ျပီးနား သည္။"မျပီးေသးဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ဦးမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ ဦးမွာ"ေမာပန္းတၾကီးႏွင့္ ေျပာမိသည့္အခါ နတ္သမီးက သေဘာတူပါတယ္ေျပာခ်င္ပံုရသည္။ ဖိုးလံုး ေက်ာျပင္ကိုလက္ သည္းျဖင့္ ကုပ္ျခစ္၏။ နတ္သမီးက လူစကားနားလည္ေသာ္လည္း လူစကားေတာ့ေျပာတတ္ပံုမရပါ။ ဖိုးလံုးက လည္း စကားေျပာဖို႔လာတာမဟုတ္လို႔ ဒီအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါ။ လူကေမာလာသည့္တိုင္ သံ ေခ်ာင္းၾကီး တမွ်မာေက်ာေနေသးသည့္ သူ႕ ဟာ ၾကီးကို နတ္သမီးအ ေပါက္ ထဲမွာ စိမ္ႏွစ္ထားရင္း ဇိမ္ယူျပီးနား ေနမိ၏။ အေမာေျပေတာ့မွ ျပန္ၾကံဳးထျပီး စိတ္ ရွိလက္ရွိလုပ္ျပန္ သည္။ နတ္သမီး၏ အေပါက္ထဲမွလည္းအရည္ ေတြ တစိမ္႔စိမ္႔ စီးယိုထြက္လာသည့္ အခါ အသံ ေတြ တဗြပ္ဗြပ္ ႏွင့္ တဲေလးထဲမွာဆူညံေနသည္။ နတ္သမီး ဆီ က လည္း ဟင္း ...ဟင္း ႏွင့္ ညည္းသံ လိုလို ေလး ေတြၾကားလာရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဖိုးလံုးလည္း ေကာင္း လာျပန္ သည္။"ေအာင္မယ္ေလး....အေမေရ ...ေကာင္းလိုက္တာဗ်၊ ဟား ....အား ...မိုက္တယ္ဗ်"၀မ္းေခါင္းသံၾကီးျဖင့္ အားပါးတရေျပာရင္း အရည္ေတြ ပန္းထုတ္မိျပန္သည္။"မသြားပါ နဲ႔ ဦး နတ္သမီး ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေသးလို႔ပါ၊ ၀ေအာင္လုပ္ပါရေစ"ဒီတခါေတာ့ ဖိုးလံုးဟာၾကီးက ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ျပန္တက္လာမည္ဟု ဖိုးလံုး ယံုၾကည္ပါ သည္။ ဖိုးလံုးေမာသလိို နတ္သမီးလည္းေမာေနသည္။သူမ၏ အသက္ရႈသံ လည္း ျမန္ျပီး ျပင္းသည္။ နတ္သမီး ၏ ထြက္သက္ေလက ဖိုးလံုးပါးျပင္ကို လာလာျပီးတိုးေန၏။ အေမာေျပသည့္ အခါေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဟာၾကီးကို ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ျပန္လည္ တင္းမာလာ ေအာင္ လက္ျဖင့္ဆြသည္။ ဒီတခါေတာ့ ျပန္တက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ၾကာ၏။ နတ္သမီးက ဖိုးလံုး၏ ေဂြးဥေတြကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြညွစ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ျပန္လည္ျပီးတင္းမာ တက္ လာ သည္။အထဲကို သြင္းလို႔ရေလာက္ေအာင္မာလာသည့္ အခါ ျပန္ျပီးအလုပ္စ၏။ ဒီတခါေတာ့ နတ္သမီး ကူဖို႔ မလို ေတာ့ ပါ။ အေနအထားကို ဖိုးလံုးသေဘာေပါက္သြားသည့္အတြက္ အကြဲေၾကာင္း တ ေလွ်ာက္ေမွ်ာကာ ပြတ္လိုက္ျပီး အိအိေလး ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္၏။ ဖိုးလံုးကိုညွပ္ထားသည့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္တံၾကီးေတြကား ထြက္သြားသည္။ ထိုေပါင္ၾကီးႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ဘယ္ညာေပြ႕ျပီး ဖိုးလံုးလုပ္သည္။ အေတြ႔အၾကံဳလည္း ရွိသြားလို႔ အားစိုက္ျပီး အတင္းမလုပ္ေတာ့။ မေမာေအာင္ခပ္မွန္မွန္ လုပ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ထ လာသည့္ အခါ မွာ ေတာ့ ဘာကိုမွမသိေတာ့ နတ္သမီး တကိုယ္လံုးဖ်ာေပၚမွာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ႏွင့္ ေရြ႕သြားေအာင္ အား ကုန္ လုပ္မိျပန္ေတာ့သည္။ ထိုတခ်ီ ျပီးသည့္ အခါ မွာေတာ့ ဖိုးလံုးလည္း ေပ်ာ့ေခြက်သြားသည္။ သူ႕ကိုယ္ထဲမွာ ထပ္ ပန္း စရာ အရည္ေတြ မရွိေတာ့လို႔ေတာင္ထင္မိသည္။နတ္သမီးေဘးမွာ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ၀င္လွဲခ်လိုက္ျပီး အနားယူေနစဥ္ ေဘးမွာ ဟာကနဲျဖစ္ သြားသည္။ နတ္သ မီး ျပန္ေတာ့မည္ ထင္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဖိုးလံုးတညလံုး လုပ္ေနခ်င္၏။ ဒါေပမယ့္ လူက ေတာ္ေတာ္ေမ်ာ့ေနလို႔ မတားႏိုင္ေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ျပန္ရင္ မၾကည့္ဖို႔ မ စိုးစိုးႏြယ္က မွာထားလို႔ အဲဒီဖက္ကို မလွည့္ဘဲ ဆက္ျပီးမွိန္း ေနလိုက္သည္။ လႈပ္ရွားသည့္ အသံတခ်ိဳ႕ ၾကားရျပီးေနာက္ အခန္းထဲမွာ အေမႊးနံ႕ေတြေလ်ာ့က်သြားသည္။ နတ္သမီး ဆီက က်န္ခဲ႔သည့္ အၾကြင္းအက်န္ ရနံ႔ေတြ ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့သည္။"ေနာက္ေန႔ လည္းလာပါဦး နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းေစာင့္ပါ႔မယ္"နတ္သမီးၾကားႏိုင္မၾကားႏိုင္ မသိေသာ္လည္း ဖိုးလံုး တမ္းတမ္းတတ ႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္မိ၏။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ အိပ္ယာက အေစာၾကီးထျပီး မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႔ သြား၏။ ေပ်ာ္လြန္း လို႔ ညက တညလံုးေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ သူအရင္လို ေကာင္မ ေလး ေတြကိုျမင္ရင္ ေတာ္ရာမွာ ဂြင္း သြားထုရသည့္ ဘ၀မဟုတ္ေတာ့။ သူမ်ားေတြလို ပင္ မိန္းမ တေယာက္ကို လုပ္ဖူးခဲ႔ေပျပီ။ မိန္းမေတာင္မဟုတ္ ဖိုးလံုးလုပ္ခဲ႔ရတာက နတ္သမီးျဖစ္ သည္။ ေနာက္ျပီး တျခားမိန္းမေတြလို ရြံစရာေကာင္းသည့္ အေမႊးေတြမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္မိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကူညီလို႔သာ ဖိုးလံုး လူျဖစ္ခြင့္ ရခဲ႔ သည္။ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးပိတ္ထားသည္။ အတြင္းတံခါးပါ ပိတ္ထားလို႔ မစိုးစိုးႏြယ္တို႔ လင္ မယား အိပ္ယာက ႏိုးၾကေသးပံုမေပၚပါ။ အျပင္သံဆန္ကာ တံခါးကိုေတာ့ဖိုးလံုးလက္ႏွိႈက္ျပီး ဖြင့္ တတ္သည္။ အတြင္းတံခါးပါပိတ္ ထားရင္ေတာ့ ဖိုးလံုးလည္း မလုပ္တတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ ေလွ်ာ့ျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ႔ရသည္။ အိမ္မွာ မနက္စာ စား ျပီးသည္ႏွင့္ မေနႏိုင္ဘဲျပန္ထြက္မိ၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ တို႔ အိပ္ယာက ႏိုးဖို႔လည္း မေသခ်ာေသးလို႔ လဘက္ရည္ဆိုင္ မွာ သြားထိုင္ေန လိုက္ရသည္။သူ႔ကို အရင္လိုဖိုးလံုး ဟု ထင္ျပီး လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စၾကေနာက္က်သူေတြကို ဖိုးလံုး ညတုန္းက နတ္သမီး အ ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္ၾကိတ္မွိတ္ထားရ၏။ ထုတ္ေျပာလိုက္မိရင္ နတ္သမီးႏွင့္ေနာက္ ထပ္ တ ၾကိမ္ မေတြ႔ရမွာစိုးသည္။ ကိုးနာရီေက်ာ္ ေလာက္မွ လဘက္ရည္ဆိုင္ကေန ထျပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီထြက္ လာခဲ႔သည္။အိမ္တံခါးေတြ ဖြင့္ထားသည္ကိုေတြ႕လို႔ အသံျပဳၾကည့္လိုက္ရာ အိမ္ေဘးဖက္က မစိုးစိုးႏြယ္ ျပန္ထူးလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဘးကေနပတ္ျပီး၀င္သြားရာ ေျခရင္းဖက္ေဘးက ေရ တိုင္ကီမွာ ေရခ်ိဳးေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။"အဆင္ေျပလားဖိုးလံုး""ေျပတာမွ အရမ္းေျပတာပဲ မမစိုးရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အဲဒါ လာေျပာတာ၊ ညက အျပန္ထဲက ၀င္ေျပာမလို႔ ပဲ၊ အမတို႔ အိမ္ကတံခါးပိတ္ထားလို႔""ေအာ္ ... မင္း အဆင္ေျပရင္ ၀မ္းသာပါတယ္ကြာ၊ ငါလဲ ကုသိုလ္ရတာေပါ့""အမ ေယာက္်ားၾကီးလဲ -ီးျပန္ေတာင္ ႏိုင္ပါေစဗ်ာ""ဘာေျပာတယ္""ဦးေလးက ပန္းေသျပီး -ီး မေတာင္ႏိုင္လို႔ အမ ကိုမလုပ္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီ တဲ႔ အတြက္ အမ ေယာက္်ားလဲ ျပန္ေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းတာေလ""နင္ ...နင္ ေနာ္ ...ငါ ေရနဲ႔ ပက္လိုက္ရမလား"မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ ဖိုးလံုးကို ခြက္ႏွင့္ ရြယ္ေသာ္လည္း ဖိုးလံုးက ဂရုမမူမိပါ။ သူေျပာလိုရာကို စြတ္ေျပာ ေန၏။"ဦေလး သနားပါတယ္၊ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ ကို မလုပ္ရေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေခြထဲမွာ သူမ်ား ေတြလုပ္တာပဲ ထိုင္ ၾကည့္ေနရတာေပါ့""ေအာ ...ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္လား""ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ႔၊ ေဆြမ်ိဳးေမ႔သြားမယ္၊ ဟဲဟဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေရေရလည္လည္ၾကိဳက္ သြားျပီ၊ နတ္ သမီးက ေန႔ တိုင္းလာမွာလား အမ""ဒါေတာ့ ငါဘယ္သိမလဲ၊ အားရင္လာမွာေပါ့""ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းသြားေစာင့္မွာပဲ""အင္းေလ၊ ဒါေတာ့ နင့္သေဘာေပါ့၊ နင္လူတကာေလွ်ာက္ေျပာလို႔ မလာေတာ့မွ ငါ့ကိုရန္လာ မလုပ္နဲ႔""ဘယ္သူမွ မေျပာဘူးစိတ္ခ်""ဒါဆိုလဲ ျပီးေရာ၊ ငါ ထမိန္လဲေတာ့ မလို႔ နင္ၾကည့္ဦးမလား၊ မၾကည့္ရင္လဲ သြားေတာ့"အရူးေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဖိုးလံုးက သိတတ္ပါသည္။ ေနာက္ျပီး မစိုးစိုးႏြယ္က သူ၏ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ ေက်းဇူး ရွင္ၾကီး မဟုတ္ပါလား။ ထြက္သြားရန္ျပင္ေသာ္လည္း မ်က္စိကေတာ့ ေရစိုထမိန္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ေရာက္သြား သည္။ ေဟာင္းႏြမ္းပါးလႊာသည့္ ထမိန္က ေရ စိုသည့္ အခါ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ကိုယ္မွာတသားထဲကပ္ေနသည္။ အ ေရာင္ကလည္း အျဖဴလိုလို အ၀ါ လိုလိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖစ္ရာေအာက္က ညိဳ၀င္းသည့္ အသားကို အတိုင္းသား ျမင္ေန ရ၏။ ခက္ေလ်ာ့ေလ်ာ့၀တ္ထားလို႔ ရင္သားကလည္း တ၀က္ေလာက္ထြက္ေနသည့္ အျပင္ ပါးလြန္း သည့္ ထမိန္ ေၾကာင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကိုပါ ေဖါက္ျမင္ေနရသည္။"ကဲဘာလုပ္ရမွာလဲ"မစိုးစိုးႏြယ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဖိုးလံုး သုတ္ကနဲလွည့္လိုက္ျပီးမွ ေျပာဖို႔ က်န္ ေနသည့္ စကားကို ဆက္ေျပာမိသည္။"နတ္သမီးက အေမႊးမရွိဘူး သိလားအမ၊ ေျပာင္ေခ်ာေနတာပဲ""ရိတ္ထားတာ ေနမွာေပါ့""ဘာျဖစ္လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရိတ္တာပဲလို႔""ကဲပါ ...သြားပါေတာ့"မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီကေန ျပန္လာရင္း ေက်းဇူးရွင္ကို ထမိန္တထည္ေလာက္ေတာ့ ၀ယ္ေပးသင့္သည္ဟု အေတြး ေပါက္ မိသည္။ အခုန မစိုးစိုးႏြယ္ ၀တ္ထားသည့္ ထမိန္က အရမ္း ေဟာင္းေနသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အတြက္ အသစ္ တထည္၀ယ္ေပးသင့္သည္။ ဖိုးလံုးထက္ အသက္ၾကီးသူလည္း ျဖစ္လို႔ ကန္ေတာ့သင့္ သည္ဟုထင္မိသည္။ ဖိုး လံုးမွာ အိမ္ကေပးတဲ႔မုန္႔ဖိုး ႏွင့္ ဟိုက ဒီက ေပးတတ္ၾကသည့္ ပိုက္ဆံေလးေတြ စုထားတာ အနည္းအက်ဥ္း ေတာ့ ရွိပါသည္။ ထမိန္ ၀ယ္ဖို႔ ေလာက္မေလာက္ေတာ့ မသိပါ။ အမေတြကိုပဲ အပူကပ္ရေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေနခင္း အမႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ကျပန္လာတာႏွင့္ ပါတိတ္ထမိန္ တထည္၀ယ္ ေပးဖို႔ ပူဆာသည္။"ဘာလုပ္ မလို႔လဲ၊ နင္၀တ္ဖို႔လား ဖိုးလံုးရဲ႕""ဟုတ္ပါဘူး၊ ကန္ေတာ့မလို႔""ဘယ္သူ႕ကိုလဲ၊ မမၾကီးကိုလား""မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ကို"အလုပ္ကျပန္လာျပီး ညစာခ်က္ဖို႔ အလုပ္မ်ားေနသည့္ အမေတြက ဖိုးလံုးစိတ္ရူးေပါက္တာသက္သက္၊ ေနာက္ေန႔ ေမ႔သြားလိမ္႔မည္ဟု ယူဆကာ ၀ယ္ေပးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္သည္။"တကယ္ေနာ္၊ ၀ယ္မေပးလို႕ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆီက ယူေပးလိုက္မွာ""ေအးပါ၊ စိတ္ခ်၊ ၀ယ္ေပးမယ္"စိတ္ေက်နပ္သြားသည့္ ဖိုးလံုးက မီးဖိုထဲမွာေတာက္တိုမယ္ရ ၀င္ကူေပးေနမိသည္။ သူလည္း ထမင္းေစာေစာ စား ခ်င္ေနပါသည္။ အခ်ိန္က်ရင္ နတ္သမီးကိုေတြ႕ဖို႔ သြားရဦးမည္ မဟုတ္ပါ လား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႕က နတ္သမီး မလာပါ။ ဖိုးလံုးအလြန္စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ မ်က္ႏွာမွာ အ၀တ္ စည္းျပီး နာရီသံေခ်ာင္းေတြ ဖိုးလံုးမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ား လာသည္ အထိေစာင့္ သည္။ နတ္သမီးက ေရာက္မလာပါ။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အထိဖိုးလံုးျပန္မလာသည့္ အခါ အမေတြ လည္းစိတ္ပူၾကသည္။ ကိုစိုးေအာင္လည္း ဟိုေျပးဒီေျပးႏွင့္ ဖိုးလံုးကို လိုက္ရွာရင္း အလုပ္မ်ား သြားရ၏။ ဖိုးလံုးျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သူတို႔လည္းစိတ္ေအးရသည္။နတ္သမီးေရာက္မလာသည့္ ကိစၥတြင္ ေက်းဇူးရွင္ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ပ်က္ကြက္သည့္ အတြက္ နတ္သမီး စိတ္ဆိုးျပီး မလာတာဟု ဖိုးလံုးေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ထမိန္၀ယ္ေပးဖို႔ အမေတြကို ေျပာျပန္သည္။ သူတို႕ကလည္း ဖိုးလံုး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ၀ယ္ေပးမည္ေျပာျပီး အလုပ္မ်ားေတာ့ ၀ယ္မလာျဖစ္ က်ျပန္။ထိုညတြင္ လည္း နတ္သမီးေပၚမလာသည့္ အခါ ဖိုးလံုးသံသယ ပိုၾကီးလာျပီး အိမ္မွာပြဲၾကမ္းေတာ့ ၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေနာက္တရက္က ရံုးပိတ္ရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေန၍ အမၾကီးက ေစ်းမွာ သြား၀ယ္ေပးသည္။ လက္ထဲကို ပါတိတ္ထမိန္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အိတ္ကေလးဆြဲျပီး မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ဖိုးလံုး အေျပး လာခဲ႔သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ အခန္႕သင္ပင္ေတြ႔ရသည္။"ေဟာ ...ဘာတုန္း ဖိုးလံုး""အမ ကို လာကန္ေတာ့တာ""ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘာျဖစ္လို႔ကန္ေတာ့ရတာတုန္း"ဖိုးလံုး ဘာမွမေျပာဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ေရွ႕မွာ ထမိန္ထုပ္ေလးခ်ျပီး ငုတ္တုပ္ထိုင္ကာ ကန္ေတာ့၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း မေန တတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးလံုးကို အတင္းျပန္ထခိုင္း၏။"ရျပီ၊ ရျပီ ထေတာ့၊ နင္ဘာစိတ္ရူးေပါက္လာတာလဲ""မမစိုးက လည္း ကၽြန္ေတာ္က အရူးပဲလို႔""ေအးေလ ..ထားပါေတာ့ ငါ့ကို ဘာလို႔ ကန္ေတာ့ရတာလဲ""ဟိုတရက္က ကၽြန္ေတာ္လာေတာ့ အမ က ထမိန္ေဟာင္းေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးေနတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အသစ္ တထည္၀ယ္ေပးတာ၊ ဒါကို ၀တ္ခ်ိဳးေနာ္ အမ"မစိုးစိုးႏြယ္ ေခါင္းကုပ္ရင္း အိမ္အတြင္းဖက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ကေတာ့ အိပ္ေနပံုရသည္။ ခါ တိုင္းလို TV ေရွ႕မွာ မေတြ႔ရပါ။"ေနာက္ျပီး အမကို ကန္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ အိမ္က မမၾကီးတို႕ကလည္းေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ၀ယ္မေပး ၾက ဘူး၊ ေက်းဇူးရွင္ကို မကန္ေတာ့လို႔ နတ္သမီးက စိတ္ဆိုးလား မသိပါဘူးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို မလာတာ ႏွစ္ရက္ ရွိျပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္းေစာင့္ ေနရတယ္၊ အခု မမစိုးကို ကန္ေတာ့လိုက္ျပီဆိုေတာ့ သူစိတ္ဆိုးေျပျပီး လာခ်င္ လာမွာေပါ့ ေနာ္ အမ""အဲဒါေတာ့ ငါလဲ မသိဘူးေလ၊ ကဲကဲ ခံုမွာ ထိုင္၊ ျပီးရင္ မင္းဦးေလး လာလိမ္႔မယ္၊ သူ စီဒီ အသစ္ေတြရထား တယ္""မၾကည့္ေတာ့ဘူး အမ၊ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႔ပဲလုပ္ေတာ့မယ္၊ ဟား ...ဟား၊ ဒါနဲ႔ အမ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီထဲကို သြားသြား ႏွပ္ေနတာ အမ ဘယ္လိုသိတာလဲ"ဖိုးလံုး အေမးေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ မ်က္ႏွာ မခ်ိဳ မခ်ဥ္ျဖစ္သြားသည္။"ငါ လမ္းသြားရင္း ရွဴရွဴး အရမ္းေပါက္ခ်င္တာနဲ႔ အဲဒီထဲ မွာလူမရွိဘူး ဆိုျပီး၀င္လာတာ၊ အထဲမွာ နင္အိပ္ေန တာ နဲ႔ ငါ့မွာ အျပင္မွာပဲ ေပါက္ခဲ႔ရတယ္""တကယ္အိပ္ေနတာလား""ေအာ္ အိပ္တာမွ သိုးလို႔၊ ငါ ကိစၥရွင္း ျပီးေတာ့ နင့္ကို လာေခၚတာေတာင္ နင္မၾကားဘူး""ဟုတ္လား၊ သိဘူးဗ်၊"တလက္စထဲ သတိရသည္ ႏွင့္ ဖိုးလံုးက သူသိလိုရာကို ဆက္ေမးမိသည္။ ဒီကိစၥ တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ၾကီး ၾကပ္ စီစဥ္သူ ဆရာမၾကီး မဟုတ္ပါလား။"နတ္သမီး ကို တညလံုးေနေအာင္ေျပာလို႔ မရဘူးလားဗ်ာ""နင္ေတာ္ေတာ္ ေလာဘၾကီးတာပဲ""ကၽြန္ေတာ္က မ၀ေသးလို႔ လုပ္ပါရေစဦး ဆိုတာ အတင္းျပန္သြားတယ္"မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ဖိုးလံုးကို ၾကည့္သည္။"နင္ကေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ နတ္သမီးေတြ မွာ အခ်ိန္အကန္႕ ရွိတယ္ဟဲ႔၊ ျပန္ခ်ိန္က်ရင္ ျပန္ရတယ္၊ ေနာက္ က်လို႔ ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြက ဒါဏ္ေပးရင္ ေနာက္ေန႔ နင့္ဆီလာလို႔ မရေတာ့ဘဲျဖစ္သြားမယ္၊ သိလား"ေရေရရာရာ နားမလည္ေပမယ့္ ဖိုးလံုးေခါင္း ညိတ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ျပန္ရင္ မတားရ၊ ေနာက္ေန႔ မလာ ဘဲ ေနလိမ္႔မည္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သူသေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။"ခင္ဗ်ား ဖို႔ လည္း နတ္သားေလး တေယာက္ရွာပါလား""ငါက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ""ခင္ဗ်ား ကိုလုပ္ေပးဖို႔ ေပါ့ဗ်""ဟဲ႔ ေကာင္ေလး ငါမီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ဓါးသြားယူျပီး နင္႔ကို မခုတ္ခင္ ျပန္ေတာ့၊ နင္႔ ထမိန္လဲျပန္ယူသြားေတာ့""မလုပ္ပါနဲ႕ အမ ရယ္ကၽြန္ေတာ္က ခင္လို႔စတာပါ၊ ဟဲ ဟဲ"ဖိုးလံုးတက္ၾကြသည့္ ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ႔သည္။ လမ္းထဲက ေကာင္ေတြက လဘက္ရည္ေသာက္ဖို႔ လာေခၚၾကလို႔ လိုက္သြားမိတာေတာင္ စိတ္မေျဖာင့္ပါ။ ေကာင္းကင္ကို တေမာ့ေမာ့ ႏွင့္ ေနလံုးၾကီးကို ေအာက္ ကို အတင္းဆြဲခ်ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနသည္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့ လည္း ညေနခ်ိန္နီးလာသည္ ႏွင့္ အမွ် ေယာက္ ယက္ခပ္ေနသည္။ မိုးျမန္ျမန္ခ်ဳပ္မွ နတ္သမီးဆီ သြားရမည္ မဟုတ္ပါလား။ အမ ေတြကေတာ့ ခါ တိုင္း ထက္ ဂဏွာမျငိမ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဖိုးလံုးကို အကဲခတ္ေနၾကသည္။"ေဟ႔ ဖိုးလံုး၊ မင္း မိန္းမ ခိုးမလို႔ လားကြ"ေယာက္ဖလုပ္သူကေတာင္ မေနႏိုင္ဘဲ ေမးရသည့္ အေျခဆိုက္သြားသည္။"မဟုတ္ပါဘူး အကိုရာ အျပင္သြားမလို႔ပါ""ဒါဆိုလဲ သြားေလကြာ၊ ခါတိုင္းသြားေနက်ပဲ""ထမင္း မက်က္ေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာဗ်၊ ဆာေနျပီ"သူ႔ဆင္ေျခႏွင့္ သူအကြက္ေစ႔ေစ႔ ေျပာလိုက္သည့္ အရူးပါးကို အမေတြက အဟုတ္ထင္ကာ သနားျပီး အျမန္စား ရ ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္၏။ စားျပီးျပန္ေတာ့လည္း ကိုရီးယားကား က မလာေသး၍ အိပ္ယာထဲ၀င္ေခြေနမိသည္။ ကိုရီးယား ကားစလာသည္ႏွင့္ ေဇာင္းကလႊတ္လိုက္သည့္ ျမင္းရိုင္း တေကာင္လို သုတ္ေခ်တင္ေတာ့၏။မစိုးစိုးႏြယ္ကို ကန္ေတာ့လိုက္လို႔ နတ္သမီးစိတ္ေျပသြားပံုရ၏။ ဖိုးလံုး ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြ ကို ေဆာင္ရြက္ ျပီး ဖ်ာေပၚမွာ လဲေနလို႔ ဘာမွမၾကာေသးမွီ သင္းၾကိဳင္ေသာေမႊးရနံ႕ေတြ ႏွင့္ အတူေရာက္ လာသည္။"၀မ္းသာလိုက္တာ နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္ေနတာဗ်"ရႊင္လန္းတက္ၾကြသည့္ အသံျဖင့္ေျပာရင္း နတ္သမီးဖက္ဆီသို႔ လက္ကိုရမ္းျပီးစမ္းလိုက္ရာ နတ္သမီး၏ ဗိုက္ လို႔ ထင္ရသည့္ေနရာကို သြားထိုးမိသည္။ လက္ကအိကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။"အို ေဆာရီးဗ်ာ ...နာသြားလား"စိတ္မဆိုးပါ၊ မနာပါဟု ေျပာခ်င္ပံုရသည္။ ဖိုးလံုး လက္ေမာင္းကို နတ္သမီးက အသာဆုပ္လိုက္၏။ ဒီေလာက္ အထိ အေတြ႔ ေလးႏွင့္ေတာင္မွ ဖိုးလံုးရင္ေတြ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲ ေအာင္ခုန္ျပီး ေအာက္ကဟာၾကီးက လည္း တဟုန္ ထိုး ေထာင္တက္လာ၏။ အရမ္းလုပ္ခ်င္လာေပမယ့္ လုပ္လို႔ မျဖစ္ေသးပါ။ ဖိုးလံုးမွာ စိတ္ကူးတခုရွိသည္။ သူ႕ကို စိ္တ္ဆိုးျပီး ေရာက္မလာသည့္ နတ္သမီး ပိုျပီးစိတ္ေက်နပ္သြားေစရန္ နတ္သမီးကို ဘာဂ်ာမႈတ္ေပးခ်င္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ နတ္သမီးဖက္ကို စမ္းကာဖက္လိုက္ျပီး ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲလိုက္၏။ နတ္သမီးလည္း အလိုက္သင့္လဲက်သြား သည္။လက္ျဖင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ဗိုက္ကိုစမ္းမိျပန္သည္။ အခုနလို အ၀တ္ခံမေနေတာ့ ေခ်ာမြတ္ျပီးအိေနသည့္ ပကတိ အသား ျဖစ္သည္။ အေပၚကို တိုးစမ္းလိုက္ရာ အက်ၤ ီ၀တ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ကို လက္ထိုး ျပီး အ ေပၚကို မ တင္လိုက္ရသည္။ ေနာက္ျပီး နတ္သမီးက လူမ ေတြလို ဘရာစီယာလည္း ၀တ္ထား၏။ ဘရာစီယာကို အတင္း မ သည့္အခါ နတ္သမီးဆီက သက္ျပင္းခ်သံၾကားလိုက္ရျပီး ေနာက္ နတ္သမီးကိုယ္ အနည္း ငယ္ၾကြ တက္လာ သည္။ ခနေနေတာ့ နားထဲမွာ ေထာက္ကနဲ အသံတိုးတိုးၾကားလိုက္ရျပန္ျပီးေနာက္ ဘရာစီယာက အလြယ္တကူ အေပၚကို ေျမာက္ပါသြားသည္။ဖိုးလံုး၏ လက္တအုပ္စာမက သည့္ႏို႔ၾကီး ႏွစ္လံုးကိုအားပါး တရဆြဲသည္။ နယ္သည္။ ညွစ္သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖိုးလံုး လက္ခ်က္ေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္ေန၏။ ႏို႔သီးေခါင္းကိုတျပြတ္ျပြတ္ႏွင့္ စို႔ေပးလိုက္မွ ျငိမ္သြားျပီး ဖိုး လံုးေခါင္းကို အသာအယာလာဖက္သည္။ ၾကည့္ဖူးသည့္ ဗီြဒီယို သင္ခန္းစာေတြက အသံုး၀င္လာျပီျဖစ္သည္။ ႏို႔ေတြကို စုပ္ေပးရာမွ တေရြ႔ေရြ႕ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာ၏။ ဗိုက္သားျပင္ကို ပြတ္လိုက္နမ္းလိုက္ႏွင့္ ဆီးခံု ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆီးခံုသားကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းရင္း နတ္သမီး၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္တြင္းေလးထဲသို႕လက္ကို ေလွ်ာသြင္းျပီး ပြတ္ေပး ေနလိုက္သည္။ နတ္သမီး သက္ျပင္းတဖြဖြခ်ရင္း ဖိုးလံုး ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဖြသည္။ လည္ဂုတ္ကို လက္ သည္းႏွင့္ ကုပ္သည္။ ေနာက္ဆံုးက်မွ ဖိုးလံုးက သူသြားလိုရာဆီ တိုး၀င္လိုက္၏။နတ္သမီး၏ ကိုယ္နံ႔က အလြန္ေမႊးၾကိဳင္ေသာ္လည္း ဒီေနရာမွာေတာ့ မေမႊးပါ။ ေခၽြးေစာ္လိုလို နံသည္ဟုပင္ထင္ မိသည္။ ဒီအနံ႔ေလာက္ႏွင့္ ေတာ့ဖိုးလံုးစိတ္ မပ်က္ပါ။ နတ္သမီးကို မႈတ္ေပးဖို႔ စိတ္အားသန္ေန၍ ခ်က္ခ်င္းလို လို အနံ႕ကို ေမ႔သြားျပီး ေနာက္ လွ်ာႏွင့္ အျပားလိုက္ အစုန္အဆန္ လ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဖိုးလံုး နားရြက္ေဘးက နတ္သမီး ၏ ေပါင္တံေတြ တဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ဒါက ေကာင္းလို႔ ျဖစ္မည္ဟု တြက္ဆျပီး ဖိုးလံုး အဆက္ မျပတ္ အတင္းဖိလ်က္ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီးက လည္း အတင္းေကာ့တင္ေပးသည့္ အခါ ဖိုးလံုးအရမ္းကို စိတ္ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားျပီး သူဆည္းပူးထားသမွ် အကုန္ထုတ္ျပီး အသံုးခ်ေတာ့၏။မ်က္လံုးကို စည္းထားရေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နတ္သမီး၏ အဂၤ ါ အေနအထားကို ဖိုးလံုး အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္ သြားသည္။ စမ္းေနစရာမလိုပဲ အစိကို လွ်ာႏွင့္ လွမ္းထိုးႏိုင္သည္။လွ်ာကို ခၽြန္ခၽြန္ေလး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး အေပါက္၀ထဲကို ဇြိကနဲ ၀င္ေအာင္သြင္းႏိုင္လာ၏။ နတ္သမီးလည္း တြန္႔လိမ္ေကာ့ပ်ံေနေတာ့သည္။ ဖိုးလံုး၏ ႏႈတ္ခမ္း၊ ႏွာေခါင္း ႏွင့္ ေမးေစ႔ ေတြမွာလည္း နတ္သမီး၏ အရည္၊ သူ၏ တံေတြးေတြ ႏွင့္ ရႊဲစိုေန၏။ ၾကာလာ ေတာ့ နတ္သမီးခံ ႏိုင္ေတာ့ဟန္မတူပါ ဖိုးလံုး ေခါင္းကို အတင္းတြန္းထုတ္သည္။ ဖိုးလံုးလည္းစိတ္ေက်နပ္သြား ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ေနာက္ဆႏၵတခုျဖစ္လာ၏။ အမႈတ္ခံခ်င္ လာသည္။ နတ္သမီးလည္း သူမႈတ္ေပးတာ ေၾကာင့္ အရမ္းေကာင္းေနျပီျဖစ္လို႔ ေျပာရင္ရမည္ဟု ယူဆကာ ေျပာခ်လိုက္သည္။"နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း တလွည့္ျပန္မႈတ္ေပးပါလား"ေျပာျပီးမွ နတ္သမီးလက္ခံပါမည္လားဟု စိုးရိမ္သြားမိသည္။ စိတ္ဆိုးသြားမွာ လည္းေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပ်ာပ်ာသလဲျပန္ေတာင္း ပန္ လိုက္၏။"မသိလို႔ ေျပာမိတာပါ၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔၊ ဟုတ္ေပါင္ ...အမိုက္အမဲ ကိုေဗြမယူပါနဲ႔"နတ္သမီးျငိမ္သက္ေနသည္။ သူမ၏ ထံုးစံအတိုင္း အသံမထြက္ဘဲ ေနျခင္းလား၊ စိတ္ဆိုးျပီး ျငိမ္သြားျခင္းလားဟု ဖိုးလံုးမေ၀ခြဲ ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီး၏ လက္ဖ၀ါးႏုႏုက သူ၏ ပစၥည္းၾကီးကို လာေရာက္ဆုပ္ ကိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ ရင္ထဲမွာထိတ္ကနဲျဖစ္ကာ ေပ်ာ္သြားသည္။ မာေထာင္ေနသည့္ ဟာၾကီး ကို နတ္သမီးက သူမဖက္ဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ဆြဲယူသြားရာ ဖိုးလံုးလည္း နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚကားယားခြ ျပီးပါသြား၏။ နတ္သမီး၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ခြမိခ်ိန္တြင္ တဲကလည္း နယ္နိမိတ္ကုန္ျပီ ျဖစ္ရာဖိုးလံုး နံရံကာထားသည့္ သံျပားႏွင့္ ဒုန္းကနဲ ၀င္ တိုက္မိသည္။ နဖူးနာသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းထိုအနာကိုေမ႔သြားသည္။"အား ...ဘယ္လိုၾကီးလဲ မသိဘူးဗ်"သူ႔ဟာၾကီး တေခ်ာင္းလံုးနီးပါးက နတ္သမီးက ပါးစပ္ထဲစုပ္သြင္းယူလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ဖိုးလံုးေရွ႕က သံျပားကို တြန္းထားရင္း ေအာ္လိုက္မိသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလံုး သူမကို မႈတ္ေပးတာထက္ေကာင္းေအာင္ ျပန္လုပ္ေပး ႏိုင္ သည္။ သူမ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ဖိုးလံုးမွာ အိမ္သာတက္ခ်င္သလိုလို၊ ေသးေပါက္ခ်င္သလိုလိုႏွင့္ ဘယ္လိုလုပ္ ရမွန္း မသိေအာင္ျဖစ္ေနရသည္။ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ငံုထားျပီးမွ ထိပ္ဖ်ားေလး ကို တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ စုပ္လိုက္ လႊတ္လိုက္ လုပ္ေပးလိုက္လွ်င္ ဖိုးလံုး ဖင္ၾကီးခါျပီးေအာ္ေနမိသည္။ လွ်ာႏွင့္ ပတ္ကာရစ္လိုက္ သြားႏွင့္ မထိ တထိ ကိုက္ေပးလိုက္ ႏွင့္လုပ္ျပန္ရင္လည္း တကိုယ္လံုးတြန္႔လိမ္ေနရသည္။ ဒါေၾကာင့္ လည္းဖိုးလံုးၾကည့္ ဖူး သည့္ ကားေတြ ထဲမွာပုေလြမႈတ္ေပးၾကတာေတြ ပါတာျဖစ္မည္။ ဖိုးလံုးအတြက္ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ ႏွင့္ နိဗၺာန္ ေရာက္ရသလို ၾကည္ႏူးေနမိ၏။ဒီတိုင္းဆက္သြားရင္ ဖိုးလံုး ျပီးေတာ့မွာေသခ်ာေနသည္။ မလုပ္လိုက္ရဘဲ ႏွင့္ေတာ့ ဖိုးလံုး မျပီးခ်င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေနရက္ ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုေတာင္းပန္ျပီး သူ႔ဟာၾကီး ျပန္ဆြဲထုတ္ရသည္။"ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္၊ လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္"နတ္သမီးက သေဘာတူေၾကာင္း ျပသသည့္ အေနျဖင့္ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္လို႔ ဖိုးလံုးလည္း နတ္သမီးကိုယ္လံုးကို ငံု႔စမ္းရင္း ေျခရင္းဖက္ကို ျပန္ဆုတ္ရသည္။ ေပါင္ၾကားမွာ ေနရာယူမိေတာ့ နတ္သမီးက အလိုက္တသိႏွင့္ ေပါင္ ကိုျဖဲေပးသလို ဖိုးလံုးဟာၾကီးကို လည္း အ၀မွာေတ႔ေပးသည္။ ဖိုးလံုးက ထိုးသြင္းလိုက္ရံုပင္။ စျပီဆိုသည္ႏွင့္ ဖိုး လံုးစိတ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိန္းထားလို႔လည္း မရေတာ့။ ရွိသမွ်အားကုန္သံုးျပီး ေဆာင့္၏။ ဘုန္းဘုန္း၊ ဖတ္ ဖတ္ ႏွင့္ အသံေတြက တဲထဲမွာ ဆူညံေနသည္။ ေနာက္ဆံုး နတ္သမီးကေတာင္ ဖိုးလံုးခါး ကို လာကိုင္ျပီး အရွိန္ကို ထိန္းေပးရေတာ့သည္။ အားရပါးရ လုပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ ကလြဲရင္ဖိုးလံုး ဘာကိုမွမသိေတာ့။ နတ္သမီး ထိန္း ထားသည့္ ၾကားကပင္ အံၾကိတ္ကာ မာန္တင္းျပီး စိတ္ရွိလက္ရွိပစ္ေဆာင္႔ ေနသည္။ နတ္သမီးလည္း လက္ ေလွ်ာ့ သြားသည္။ ဖိုးလံုးကို မထိန္းေတာ့ ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလံုးက လည္း ၾကာၾကာ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ႏို႕ၾကီးေတြကို အတင္းဆြဲညွစ္ရင္းအရည္ ေတြ ေကာ့ကာေကာ့ကာပန္း ပစ္ျပီး နတ္သမီးကိုယ္ေပၚသို႔ လဲျပိဳကာက်သြားေတာ့သည္။လဘက္ရည္ဆိုင္ ေရွ႔ကျဖတ္သြားသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္လို႔ ဖိုးလံုး ထိုင္ေနရာကေန ထျပီးလိုက္လာခဲ႔ သည္။ အျငိမ္႔ျငိမ္႔ ေလးေရြ႕လ်ားေနသည့္ နားကိုကပ္လာမိေပမယ့္ ေနာက္ခ်င္လို႔ မေခၚဘဲ အသာေလး ကပ္ လိုက္ လာခဲ႔၏။ အထက္ေအာက္ ညင္ညင္သာသာ လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးထူထူ ၾကီးေတြ ကို မၾကည့္ဘဲ ျမင္ေနရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ လမ္းေလွ်ာက္တာ မိုက္တယ္ဟု တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။ ဒီေလာက္ေႏွးတာ ကို ဘာေၾကာင့္ မိုက္တယ္လို႔ေျပာၾကမွန္း ဖိုးလံုးနား မလည္ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္ခ်င္သည္ဟု ေျပာသူေတြ လည္း ရွိသည္။ ဒါကလည္း မစိုးစိုးႏြယ္ အေမႊးထူမွန္း မသိၾကလို႔ ျဖစ္မည္။ အေၾကာင္းသိသည့္ ဖိုးလံုးကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္ခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ေနာက္ကေနလိုက္ရင္း ဟိုေတြးဒီေတြး ႏွင့္ လာရင္းကိစၥကိုေမ႔ေနသည္။ ျခင္းေတာင္း အၾကီးၾကီးကို မႏိုင္႔ တႏိုင္ ဆြဲျပီး သြားေနတာကို ျမင္လို႔ ၀ိုင္းကူဆြဲ ေပးဖို႔ ဖိုးလံုး လိုက္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က ဖိုးလံုး၏ အလြန္ ၾကီးမားသည့္ ေက်းဇူးရွင္ မဟုတ္ပါလား။ ကူညီရမည့္ ၀တၱရား ရွိေပသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဖိုးလံုးေမ႔ သြား ၏။ သူမ ဖာသာေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ဖိုးလံုးကို မစိုးစိုးႏြယ္ ျမင္သြားေတာ့မွ ဖိုးလံုးလည္း လာရင္း ကိစၥ ကို သတိရသည္။"ဟဲ႔ ဖိုးလံုး""ဗ်ာ အမ၊ ျခင္းေပးေလ"မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း ေလးလံေနပံုရသည္။ ဟန္ေဆာင္ျပီးေတာ့ေတာင္ မျငင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္း ထိုးေပး၏။ ေတာ္ေတာ္ ေလးပါသည္။ ေယာက္်ားအားႏွင့္ ေတာင္ ေလးမွန္းသိသာ၏။"ေလးလိုက္တာ၊ ဘာေတြတုန္း မမစိုး""စံုေနတာပါပဲ ဟယ္၊ ငါ့ဟာငါေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ နင္က ဘယ္က လာတာလဲ""အမ ကို ျမင္လို႔ ျခင္း၀ိုင္းဆြဲ ေပးဖို႔ လိုက္လာတာ""သာဓု ပါေတာ္၊ စီဒီ အသစ္ေတြ လဲပါတယ္၊ နင့္ဦးေလး နဲ႔ တူတူလိုက္ၾကည့္ၾကေပါ့""ကၽြန္ေတာ္ အခုဒါေတြ မၾကည့္ေတာ့ဘူး""ေဟာ ...ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း၊ အရင္ကဆို သြားရည္ ေတာက္ေတာက္ယိုေနတဲ႔ ေကာင္ကမ်ား""ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တိ္ုင္ပဲ လုပ္ေတာ့တယ္ေလ အမရဲ႕၊ ၾကည့္ရတဲ႔ အရသာနဲ႔ လုပ္ရတဲ႔ အရသာ တျခားစီပဲ မမ စိုးရဲ႕"မစိုးစိုးႏြယ္ ကျပံဳးစိစိ ႏွင့္ ဖိုးလံုးကို ၾကည့္သည္။"အရမ္းေကာင္းတယ္ေပါ့""ေကာင္းတာေပါ့ မမစိုးရယ္၊ ေလာကၾကီးမွာ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ ထမင္းစားရတာထက္လဲ ေကာင္းတယ္၊ လဘက္ရည္၊ ဒန္ေပါက္၊ ဆီခ်က္ ...အားလံုးထက္ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလဲ လင္ယူဖူးတာပဲ မသိဘဲ မေန ပါ ဘူး ဟဲဟဲ""ေအာင္မာ ....ငါ့ ေက်းဇူးနဲ႔ လုပ္ဖူးရတဲ႕ ေကာင္က မ်ား""ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခု ျခင္းဆြဲ ေပးတာေပါ့""အဲဒါနဲ႔ ျပီးေရာလား""မမစိုး ၾကိဳက္တာခိုင္းဗ်ာ၊ ဟုတ္ျပီလား၊""အင္း နင့္စကား နင္မွတ္ထား""မွတ္ထားတယ္၊ အခုေတာ့ အမ ကိုေမးစရာ ရွိတယ္ ၊မိန္းမေတြကိုမႈတ္ေပးရင္ဘယ္လိုေနလဲဟင္""ဟာ ...ဒီေကာင္ေလးကေတာ့၊ ဘာေတြေမးေနတာလဲ""ခင္ဗ်ား အမႈတ္မခံဖူးဘူးလား""ဖိုးလံုး၊ ငါ အုတ္ခဲနဲ႔ ေကာက္ထုမိေတာ့မယ္ေနာ္"မစိုးစိုးႏြယ္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ လွမ္းေလွ်ာက္ေနတာကိုရပ္လိုက္ျပီး ဖိုးလံုးကို ခပ္အုပ္အုပ္ ကေလး လွည့္ ၾကိမ္း၏။ ဖိုးလံုးကေတာ့ ဒါေတြနားလည္သူမဟုတ္ပါ။ သူေျပာခ်င္ရာသာ ေလွ်ာက္ေျပာ၏။"ဦးတင္ထြန္းၾကီး မတရားဘူးဗ်ာ၊ အမ ကေတာ့ သူ႕ကို မႈတ္ေပးရတယ္၊ သူကက်ေတာ့ ျပန္လုပ္ေပးဘူးလား""ဖိုးလံုး နင္ကေတာ့ေျပာေလ ကဲေလျဖစ္ေနတာပဲ၊ ေတာ္ေတာ့ နင္ျပန္ေတာ့"ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ အသံကတုန္ရင္ေနသည္။ ဖိုးလံုး လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလး ႏွင့္ ျငိမ္သြားသည္။ သူ ၏ ေက်းဇူးရွင္မၾကီး မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ဆိုးမွာကိုေတာ့ သူေၾကာက္ပါသည္။ မ စိုးစိုးႏြယ္ ကို စိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္မိ ရင္ နတ္သမီးကပါ ေရွာင္ဖယ္သြားရင္ မခက္ပါလား။ ပါတိတ္ ထမိန္ႏွင့္ မကန္ေတာ့မိတာ ေလးႏွင့္ေတာင္ နတ္သ မီးက သူ႔ထံမလာဘဲေနခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရေျပာမိသည္။"အမ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီးကို မႈတ္ေပးလိုက္တယ္ သိလား""အာ ...နင္ မရြံဘူးလား""မရြံပါဘူး၊ အေမႊးမွမရွိတာ၊ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မႈတ္ေပးတယ္ သိလား၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဦး တင္....."မစိုးစိုးႏြယ္ဆီက မ်က္ေစာင္းနီနီၾကီးတခု ၀ဲလာေသာေၾကာင့္ ဖိုးလံုးစကားကို ရပ္လိုက္ရ သည္။ ဒါေပမယ့္ ဦး တင္ထြန္း ကိုေရွာင္ျပီးသူေျပာလိုရာကိုေတာ့ ဆက္ေျပာမိသည္။"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နတ္သမီးကို ေတြ႔တိုင္းမႈတ္မွာပဲ၊ နတ္သမီးလဲ သေဘာက်မွာပါေနာ္""နင္မရြံရင္ေတာ့လုပ္ေပါ့"မစိုးစိုးႏြယ္၏ ဟန္အမူအရာကိုၾကည့္ျပီး ဒီိမိန္းမၾကီး အမႈတ္ခံဖူးပံုမရဟု ဖိုးလံုး ဆံုးျဖတ္လုိက္ မိသည္။ အိမ္ေပၚအ ထိျခင္းေတာင္းၾကီးကို လိုက္တင္ေပးခဲ႔ ျပီးဖိုးလံုး လဘက္ရည္ဆိုင္ ကိုျပန္ သြားသည္။ ဖိုးလံုး၏ေဘာ္ဒါ တ ေယာက္ က ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဆီးေနာက္၏။"ဖိုးလံုးကလဲ ကြာ အေညွာ္လိုက္ခံေသးတယ္""ဘာတုန္းဗ် ခင္ဗ်ားဟာၾကီးကလဲ""မင္းက စားရတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေလွ်ာက္လိုက္ ေနတာကိုေျပာတာ"ဖိုးလံုးေရေရရာရာ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွငိ့ သူ႕ကို မေကာင္းတာေျပာတာမွန္း ေတာ့သိသည္။ လ ဘက္ရည္တိုက္သည့္ အျပင္ မုန္႕ပါေကၽြးထားသည့္ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထား ျပီး ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာ ၾကီး စူေနသည့္ ဖိုးလံုးကို က်န္တဲ႔သူေတြက ပါ ဆက္စၾက၏။"အဲဒါ ဟာမၾကီးက ဆာေနတာကြ၊ ဦးတင္ထြန္း ၾကီးက မေကၽြးႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ငါတို႔သာမင္းတို႔ ေနရာမွာဆို ဆြဲစားပစ္လိုက္မွာ""ဟာဗ်ာ""ဖိုးလံုး၊ မင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို မေဆာ္ခ်င္ဘူးလား၊ ဖင္ၾကီးကို လံုးေနတာပဲ၊ ႏို႔ၾကီးေတြကလဲ အယ္ လို႔၊ သူကမင္းကို ေကၽြးခ်င္ပံုရပါတယ္ကြာ""သူ႕ဆီသြားရင္ ထမင္းေကၽြးတယ္ေလ၊ ေတာ္ျပီေပါ့ဗ်ာ"အားလံုးက ဖိုးလံုးကို ငထူငအ တေယာက္အေနျဖင့္ ၀ိုင္းရယ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ဆိုလိုတာ ဖိုးလံုးနားလည္သ လိုလိုေတာ့ ရွိပါသည္။ ဖိုးလံုး အတြက္ကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ကပစ္မွားစရာ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ျပီး အေမႊးကလည္း ထူေသး၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ကိုယ္လံုးတီး ႏွင့္ ျမင္ရရင္ ေတာင္ ဖိုးလံုးဟာၾကီးက ေထာင္လာမွာ မဟုတ္တာ ေသ ခ်ာသည္။ကိုယ္လံုးတီးနီးပါး ျဖင့္ ျမင္ လည္း ျမင္ခဲ႔ ဖူးေပျပီ။ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုွမေနပါ။ ေနာက္ျပီး မစိုးစုိး ႏြယ္က ဖိုးလံုး၏ ေက်းဇူး ရွင္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ေက်းဇူးရွင္ကို မျပစ္မွားရဆိုတာကို ဖိုးလံုး အရူးေပမယ့္ သိပါေသး သည္။မစိုးစိုးႏြယ္ကိုေျပာခဲ႕ သလိုပင္ ဖိုးလံုးက နတ္သမီးကို အျမဲမႈတ္ေပးပါသည္။ သူ႔ထံကိုနတ္သမီးေရာက္လာသည့္ ေန႔တိုင္းလိုလိုလို႔ ဆိုရမည္။ ဖိုးလံုးေတာင္ အခုေတာ္ေတာ္ဘာဂ်ာ ကၽြမ္းက်င္ေနျပီလို႔ ေတာင္ေျပာလုိ႔ ရသည္။ နတ္ သမီးက လည္းဖိုးလံုးကို ျပန္မႈတ္ေပးသည္။ သူကေတာ့ နတ္သမီးဆိုေတာ့ ဖိုးလံုးထက္စြမ္းသည္။ ျမန္ျမန္ ျပန္ဆြဲမထုတ္ႏိုင္ရင္ နတ္သမီးပါးစပ္ထဲ ထြက္ကုန္ေတာ့သည္။နတ္သမီးက သံုး ရက္ျခားမွ တခါေလာက္ ေရာက္ လာသည္။ တပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ခ်င္ရင္လည္း ေပ်ာက္၏။ ဒါေပမယ့္ လံုး၀ အၾကာၾကီးေတာ့ မေပ်ာက္ပါ။ ျပန္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လာသည္။ ဖိုးလံုးကေတာ့ နတ္သမီး ေရာက္မလာတာ ရက္ျခားသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးေတာ့၏။"နင္က လဲဟာ၊ ဘယ္သူက ေန႔တိုင္းလာႏိုင္မလဲ၊ နင္သာ အလုပ္ရွိလို႔ ေန႔တိုင္းသြားႏိုင္တာ""ကၽြန္ေတာ္ ခါတိုင္းႏွစ္ခ်ီပဲ လုပ္ေနက်ကို သံုးခ်ီလုပ္လိုက္မိလို႔ စိတ္ဆိုးသြားသလား လို႔""နင့္ ေရာဂါကလည္း ခက္တာပဲ၊ ငါေတာင္ရူးခ်င္လာျပီ။""ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ႕၊ ရူးရတာ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ရူးပစ္လိုက္""ငါေတာ့ အရူး အမဲသားေကၽြးမိျပီထင္တယ္""အမ ကလဲ၊ အမဲသားမဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္သမီးအသားပါ""ေအးပါ၊ ရွိပါေစေတာ့၊ လာမွာပါဟယ္ နင့္ နတ္သမီးက"မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုသြားေျပာလိုက္ရင္ နတ္သမီးက ေပၚလာတတ္လို႔ နတ္သမီးေပ်ာက္ရက္ ၾကာသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေရာက္ေတာ့သည္။ အရင္က အဲဒီအိမ္ကို ေရာက္တာက ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ အခုကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ေဆြးေႏြး ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ TV ကိုေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ ရွိသည့္ ေနရာကိုသာ တန္းသြားျပီး စကားေျပာေတာ့သည္။ တခါတေလ ဦးတင္ထြန္းေတာင္ မ်က္လံုးၾကီး ျပဴး ၾကည့္ တတ္သည္။မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အရင္ထက္ပိုၾကည့္ေကာင္းလာသည္လို႔ တျခားသူေတြကေျပာၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလံုး မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဘာမွ မထူးပါ။ အရင္လိုပဲ လို႔ထင္သည္။တေန႔ မွာေတာ့ ဖိုးလံုးက နတ္သမီး ႏွင့္ေပ်ာ္ပါးရင္း စိတ္လြတ္ျပီး မ်က္ႏွာက အ၀တ္ကို ဆြဲဖယ္ မည္လုပ္မိသည္။ ထိုလက္ကို နတ္သမီးက တအားဆြဲလိမ္လိုက္ ေသာေၾကာင့္ အရမ္းနာျပီး ပြတ္ေနစဥ္ နတ္သမီး ေပ်ာက္ဆံုးသြား၏။ ေနာက္ထပ္ တပတ္ေလာက္ေပၚမလာပါ။ ဖိုးလံုး လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးရျပန္သည္။"ခက္လိုက္တာ ဖိုးလံုးရယ္၊ ဒီမွာ နင့္ဦးေလးကလည္း ေနမေကာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္၊ ငါလည္း စိတ္ရႈပ္ေနရတဲ႔ အထဲ နင္ကတေမွာင့္""ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိက အ၀တ္ကို ဖယ္ျပီး၊ ၾကည့္ဖို႔ လုပ္မိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို တအားဆြဲ ဆိတ္ျပီး ေပ်ာက္ သြားေရာ""နင္က ဘာလို႔ လုပ္တာလဲ၊ ၾကည့္လို႔ မရဘူးလို႔ ငါအတန္တန္ေျပာထားနဲ႔""ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး မမစိုးရယ္""ေနာက္တခါ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတာ၀န္မယူေတာ့ဘူး""ဟုတ္ကဲ႕"ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး ထမိန္ျပင္၀တ္သည္။ မစိုးစိုး ႏြယ္က ဒီလို ပင္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလံုးကို ရွိတယ္လို႔ သေဘာထားပဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္သည္။ ခုလည္း ထမိန္ ၀တ္တာက ရိုးရိုး ျပန္ပတ္လိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲေသေသခ်ာခ်ာ ျဖန္႔၀တ္ ျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္းေနေအာင္ဆြဲလိုက္၍ ထမိန္သားက ကပ္သြားသည့္ အခါ ဆီးခံုၾကီး က ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာသည္။ ေပါင္ၾကားက သူမ၏ ပစၥည္းၾကီးက လည္း ေဖါင္းမို႔ေန၏။ ဖိုးလံုးကေတာ့ မ်က္လံုးထဲမွာ အေမႊးထူထူမဲမဲ ေတြကို ျမင္ေယာင္ရင္း အသည္းေတြယားလို႔ ေနပါသည္။မစိုးစိုးႏြယ္သာ အသက္သူ႔ထက္ မၾကီးရင္၊ အေမႊးမထူရင္ ဖိုးလံုးလည္း သူမ ကိုခ်ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မိႏိုင္ ပါသည္။မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးၾကီးႏွင့္ ေဖါင္းကာေနသည့္ သူမ၏ပစၥည္းၾကီးကို အေပၚကေန တက္ေဆာင့္ရရင္ အိစက္ေနမွာပဲ ဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ဖိုး လံုး ရင္ခုန္ျခင္း မျဖစ္ရပါ။ မစိုစိုးႏြယ္က လည္း ဖိုးလံုးကို ဂရုမစိုက္ပါ။ ဖိုးလံုး လိုက္ၾကည့္ ေနမွန္း သိသိႏွင့္ ထမိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပင္၀တ္ေနသည္။အိမ္ေနရင္း ၀တ္ထားသည့္ လည္ဟိုက္အက်ၤ ီပါးပါး ေၾကာင့္ သူမ၏ ႏို႔ၾကီးေတြကိုလည္း ဘရာစီယာ ထဲကထြက္ ေန သည့္ အတိုင္းျမင္ေနရ၏။"ဟဲ႔ ေကာင္ေလး၊ အကုန္လိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ""ၾကည့္ရံုၾကည့္တာပါဗ်ာ""နင္ကေတာ့ေလ၊ ဒီမွာ ငါေျပာမယ္၊ တကယ္လို႔ နင္သြားေစာင့္ေနတုန္း နတ္သမီး ေရာက္လာရင္ က်ိန္ျပလိုက္""ဘယ္လိုက်ိန္ရမွာလဲ""ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဖိုးလံုးက နတ္သမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ပါ၊ ၾကည့္မိရင္ ေသခ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသပါေစလို႔၊ သံုးခါ က်ိန္ျပလိုက္၊ လိုက္ဆိုစမ္း"မစိုးစိုးႏြယ္ တိုင္ေပးသည့္ အတိုင္းဖိုးလံုး လိုက္ဆိုျပရသည္။ ေလးငါး ေျခာက္ေခါက္ ေလာက္ ဆိုလိုက္သည့္ အခါ ဖိုးလံုးအလြတ္ရသြားသည္။ မစိုးစိုးနြယ္ ကို ျပန္ဆိုျပျပီး ေနာက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ျပန္လာခဲ႔သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာသည့္ အတိုင္းလုပ္ရင္ အဆင္ေျပတတ္တာ ဖိုးလံုး ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ညေနက်ေတာ့ ဖိုးလံုး တဲေလးထဲကို ေမွာင္ရီ မပ်ိဳးခင္ထဲကေရာက္ေနသည္။ ေမွာင္လာ သည္ႏွင့္ ဆြဲၾကိဳးကို နမ္း ျပီး နတ္သမီးကို ေခၚလိုက္၏။ ျပီးသည္ ႏွင့္ မ်က္လံုးကို စည္းလိုက္ျပီး ျငိမ္သက္စြာ ျဖင့္ နတ္သမီးကို ေမွ်ာ္ေနမိ သည္။ အၾကားအာရံု၊ အနံ႔အာရံုေတြကို အစြမ္း ကုန္ဖြင့္ျပီး ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ၾကာလာေတာ့မွ အသံ လိုလိုခပ္သဲ႔သဲ႔ ႏွင့္အတူ ေမႊး ရနံ႔က ဖိုးလံုးဆီ လြင့္လာ၏။ ဖိုးလံုးလည္း လက္အုပ္ခ်ီျပီး မစိုးစိုးႏြယ္ သင္ေပး လိုက္သည့္ အတိုင္း သံုၾကိမ္သံုးခါ က်ိန္ဆိုျပလိုက္သည္။ ဒီလို က်ိန္ဆိုလိုက္သည့္ အတြက္နတ္သမီးစိတ္ ေက်နပ္သြားပံုရသည္။ အနားကို ေရာက္လာတာ ႏွင့္ ဖိုးလံုးဟာ ၾကီးကို အရင္ဆံးဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။ နဂိုထဲက ထခ်င္ေနသည့္ ဟာၾကီးက နတ္သမီးလက္ထဲမွာ တဆတ္တဆတ္ ခုန္ျပီး မာေထာင္တက္လာ သည္။ ထိုေန႕က နတ္သမီးက စျပီး သူ႕ကို မႈတ္ေပးသည့္ အခါ အရူး ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ ေလ ျခင္း ဟု ဖိုးလံုးစိတ္ထဲကေနက်ိတ္ျပီး ၾကံဳး၀ါးရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုလည္း ေက်းဇူးေတြ အရမ္း တင္ေနမိ ပါ သည္။ အိမ္ထဲက ထြက္လာသည့္ ဖိုးလံုးကို ဆိုက္ကားသမားတေယာက္က လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ သည့္ စကားကို ဖိုး လံုး ေကာင္းေကာင္း မၾကားလိုက္ရပါ။"ကိုေက်ာ္ၾကီး ဘာေျပာတာလဲ""မင္း ေဘာ္ဒါၾကီး ဂန္႔သြားျပီေလ၊ သြားလိုက္ဦး""ဘယ္သူတုန္းဗ်"" ဦးတင္ထြန္း ၾကီးေပါ့ကြ၊ ညက ေရွာသြားတယ္တဲ႔၊ သြားလိုက္ဦးေလကြာ""ဟုတ္တာေပါ့၊ သြားမယ္ သြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ""ညက်မွ ဖဲ၀ိုင္း လာမယ္ကြာ၊ ခုေတာ့ေရရွာလိုက္ဦးမယ္၊ မင္းကေတာ့ အေရးၾကီးတယ္၊ ျမန္ျမန္သြား""ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဗ်""ဘိုးေတာ္က သူ႔ စီဒီေတြနဲ႔ သူ႔မိန္းမ မစိုးကို မင္းအတြက္ အေမြ ေပးခဲ႔တယ္တဲ႔၊ ျမန္ျမန္ သြား၊ သူမ်ားယူသြား လိမ္႔မယ္""ဟာ ဗ်ာ... ခင္ဗ်ားတို႔ ကလည္း"ဖိုးလံုးေရာက္သြားေတာ့ အသုဘ အိမ္မွာ လူေတာ္ေတာ္စည္ ေနျပီျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း အမ်ိဳးေတြ၊ မစိုးစိုးႏြယ္ အမ်ိဳးေတြႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေရာက္ေနၾကသည္။မစိုးစိုးႏြယ္ က မိတ္သဂၤဟ လည္းေပါသည္ မဟုတ္ပါ လား။ အိမ္ေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ဦး တင္ထြန္း ႏွင့္ သူၾကည့္ေနက်TV ၾကီး ကိုျမင္သည့္ အခါဦးတင္ထြန္းခ မ်ာအခုေတာ့TV မၾကည့္ ႏိုင္ေတာ့ဟု ေတြးရင္း ဖိုးလံုးစိတ္ေကာင္းျခင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ရပါသည္။ဦးတင္ထြန္း က ေအာ္တတ္ေငါက္တတ္ေသာ္လည္း ဖိုးလံုး အေခြလာၾကည့္ျခင္းကို ဘယ္ တုန္းကမွ မကန္႔ ကြက္ခဲ႔၊ သူကေတာင္ ေခၚတတ္ေသးသည္။ စားခ်ိန္ေသာက္ခ်ိန္ ႏွင့္တိုက္ ဆိုင္ရင္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ေမ႔ေန ရင္ေတာင္ ဖိုးလံုးကို တခုခု ေကၽြးဖို႔ သတိေပးတတ္သူ ျဖစ္ သည္။ မ်က္စိ ႏွစ္လံုးစံုပိတ္ျပီး ျငိမ္သက္စြလဲ ေလ်ာင္း ေနသည့္ ဦးတင္ထြန္း ကို ဖိုးလံုး ရပ္ ၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္လည္လညိ၏။ ငိုခ်င္သလိုလို လဲျဖစ္မိသည္။"ေဟ႔ ေကာင္ ၀မ္းနည္း မေနနဲ႔၊ မင္းလူၾကီးက အခုေလာက္ဆိုရင္ နတ္သမီးေလး ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနျပီ"အနားကိုေရာက္လာသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတေယာက္၏ စကားေၾကာင့္ ဖိုးလံုးတြန္႕ သြားသည္။ သူ႔ဆီလာ ေနသည့္ နတ္သမီးလည္း ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႔သြားဦးမလား ဟု စိုးရိမ္စိတ္ ၀င္လာမိ၏။ ျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ နတ္သမီးက သူႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည္ ဆိုေတာ့ ဦးတင္ထြန္း ကိုလက္ခံမွာ မဟုတ္ဟု စိတ္ကိုေျဖေတြး လိုက္မိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ နည္းနည္းေပါ့ပါးသြားျပီး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသူေတြ ၾကားတြင္ ဟိုဒီေလွ်ာက္သြား ေန၏။အ၀တ္အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင္ကပိုကရို၊ အဆီပ်ံေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ဟိုနား ဒီနား ေတြ႔ေတြ႔ ေနရ ေသာ္လည္း စကားမေျပာျဖစ္ပါ။ ဖိုးလံုးလည္း တေနကုန္ အသုဘအိမ္မွာ ပဲေနျဖစ္သြား၏။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ ဟိုေယာင္ဒီေယာင္ ႏွင့္ ေတာက္တို မယ္ရ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စားခ်ိန္တန္ေတာ့ လည္း၀င္စား လိုက္သည္။ မိတ္မ်ားေသာေၾကာင့္ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္စည္သည္။ သူမဖာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သည့္ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ေတာင္မွ အိမ္က အဖြားၾကီး ႏွင့္ အတူ သတင္းေမး ေရာက္ လာသည္။ ျဖဴစင္ေခ်ာေမြ႕ေသာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို အေ၀းကေန ေငးေမာ ရင္း ဒီလိုမိန္းမ မ်ိဳးသာဆိုရင္ေတာ့ အေမႊးေတြထူလဲ မႈတ္မွာပဲဟု ဖိုးလံုးက်ိတ္ျပီး ေတြးေနမိ ပါသည္။ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးလံုးမေယာင္မလည္ႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ႔သည္။ သူကသာ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာ ျပီးစိတ္ မလံုေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ ဖိုးလံုးကို သတိမထားမိ ၾကပါ။ ကစားသမားေတြ ေရာက္လာလို႔ ဖဲ၀ိုင္းေတြက အစပ်ိဳးေနျပီ ျဖစ္သည္။ ဖဲ၀ိုင္းနား မွာ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ေပးရင္ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုး ရတတ္သည္မွန္း သိေသာ္လည္း နတ္သမီးက ပို အေရးၾကီးလို႔ ျပန္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါသည္။တေနကုန္ လႈပ္ရွားေနခဲ႔လို႔ ေခၽြးေစာ္ေတြနံေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရအထပ္ထပ္ခ်ိဳးကာ သန္႔စင္ျပီး ကိုရီးယား ကား လာသည္ႏွင့္ တဲကေလးဆီထြက္လာခဲ႔သည္။ ထိုညက နတ္သမီး မလာပါ။ မေန႔ကမွ လာသြားမွန္း သိေပ မယ့္ ကိုယ့္ဖက္က၀တၱရား ပ်က္ဖို႔ မသင့္လို႔ ဖိုး လံုးယူဆပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာ့ သံုးရက္တခါ ေလာက္ လာတတ္သည္။ ဒါကလည္း ပံုမွန္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။ တပတ္ေလာက္ၾကာခ်င္လည္း ၾကာသြားတတ္သည္။ ဖိုးလံုးက ေတာ့ ေန႔တိုင္းမပ်က္မကြက္သြားသည္။ သူ႔ဟာၾကီးကို ပြတ္ရင္းေစာင့္ေနတတ္သည္။ မလာ တာေသခ်ာသြား ျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ထုျပီး ျပန္ေတာ့သည္။ဒီေန႔ လည္း မလာေတာ့ အရည္ထြက္ေအာင္ ထိုင္ထု လိုက္ျပီးစိတ္ေက်နပ္ေတာ့မွ ဖိုးလံုး အသုဘ အိမ္ကို တန္း လာခဲ႔၏။ ဖဲ၀ိုင္းေတြက တျခိမ္႔ျခိမ္႔ ျဖစ္ေနေလျပီ။ ၀ိုင္းေတြမ်ားလြန္းလို႔ အိမ္ေပၚမွာ မဆန္႔ ေတာ့လို႔ အိမ္ေရွ႕က မ႑ပ္ထဲမွာေတာင္ သံုးေလး၀ိုင္း ေရာက္ေနသည္။ အိမ္ေအာက္က ၀ိုင္းေတြက လူငယ္ေတြ အေပ်ာ္ေဆာ့ ၾက သည့္ ၀ိုင္းေလးေတြျဖစ္သည္။ ေၾကးၾကီး၀ိုင္းေတြ ကေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ လုပ္သည္။ ဖိုးလံုးလည္း အေပၚတက္ လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္ႏွင့္ ဟို မွာဒီမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေန၏။ ဖဲသမားေတြကို ေတာက္တုိမယ္ရလုပ္ ေပးသည့္ အတြက္ မုန္႔ဖိုးလည္းေတာ္ေတာ္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ ဖိုးလံုးကို ဂရုေတာင္ မစိုက္အားပါ။ ဦး တင္ထြန္း ၏ အမ်ိဳးတေယာက္ ႏွင့္ အတူ အေကာက္ေငြေတြ ေရ တြက္ရင္းအလုပ္မ်ားေနသည္။ တခါတေလ သူ မကိုယ္တိုင္ ဖဲေကာင္းသည့္ အိမ္ကိုေဘးမွ ၀င္ထိုးတတ္၏။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့မွ ဖိုးလံုး အိမ္ျပန္အိပ္သည္။ နတ္သမီး ကိစၥသာမရွိရင္ ဖိုးလံုးတညလံုးေနမိ လိမ္႔မည္။ အခု ေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ျပီး အားမရွိမွာစိုးလို႔ ျပန္လာခဲ႔သည္။"ေဟ႕ေကာင္ဖိုးလံုး၊ လမ္းမွာ ဦးတင္ထြန္းၾကီးနဲ႔ ေတြ႔ေနဦးမယ္ေနာ္"လွမ္းေအာ္ေနာက္သူက ေနာက္ေသာ္လည္း ဖိုးလံုးမေၾကာက္ပါ။ သူက နတ္သမီး အေစာင့္ ရွိသူျဖစ္သည္။ ဒါေတြ ေၾကာက္စရာမလိုလို႔ ထင္၏။ အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ တက်ိဳးထဲ အိပ္ခ်လိုက္ျပီး မနက္အိပ္ရာ ႏိုးသည္ ႏွင့္ အသုဘ အိမ္ကို ျပန္သြားသည္။ ဟိုဟာဒီဟာ လုပ္တတ္ သေလာက္၀ိုင္းကူေပးရင္း တေနကုန္ေန၏။ မနက္စာ ကစျပီး ည စာ အထိ အဲဒီ မွာပဲစားသည္။ ေန၀င္ရီတေရာမွ အိမ္ျပန္ေရခ်ိဳးကာ အ၀တ္အစားလဲျပီး နတ္သမီးႏွင့္ ေတြ႔ ဖို႔ ထြက္ လာခဲ႔သည္။ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေခၚစရာရွိတာေတြ ေခၚျပီး ဖ်ာေပၚမွာလဲ ေလ်ာင္းရင္းေစာင့္ ေနမိသည္။ အက်င့္ ပါေနသျဖင့္ လံုခ်ည္ကို ျဖည္ခ်ျပီး သူ႕ဟာၾကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ကစားေနမိ၏။ ပြတ္ရင္းပြတ္ရင္း မာျပီးေထာင္ လာ သည္။ ထုပစ္လိုက္ခ်င္ ေပ မယ့္ တကယ္လို႔ သာနတ္သမီးေရာက္လာရင္ အရည္ မက်န္မွာစိုးလို႔ မထု ေတာ့ ဘဲ ကေလး တေယာက္ကို ေခ်ာ့သလို အသာအယာေလးပြတ္ေပးရင္း ေစာင့္ေနရသည္။ တေနကုန္ လႈပ္ရားထားလို႔ လဲေလ်ာင္းေနလိုက္သည့္ အခါ မ်က္လံုးေတြက ရီေ၀ခ်င္လာ သည္။ ဒါေပမယ့္ လြင့္ ပ်ံ႕လာသည့္ ေမႊးရနံ႔ တခုေၾကာင့္ ဖိုးလံုးမ်က္လံုးေတြ ပိတ္ထားသည့္ အ၀တ္စ ေအာက္မွာျပဴးက်ယ္သြားရသည္။ အရင္က ရဖူးသည့္ ေမႊးရနံ႔ မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ အရင္ေန႔ေတြ တုန္းက အနံ႔က ျပင္းထန္ျပီးစူးရွသည္။ အခုရသည့္ အ နံ႔က သင္းသင္းေလး ႏွင့္ ေအးျမသည့္ အနံ႔ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ရွဴရွဴ အီမသြား၊ ရင္ဘတ္ၾကီးထခုလံုး ေမာက္ကာေမာက္ကာ ထလာေအာင္ဖိုးလံုး ရွဴၾကည့္သည္။ ရွဴေလ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္း လာေလ ျဖစ္သည္။"ေမႊးလိုက္တာဗ်ာ"ဖိုးလံုးစကား မဆံုးေသးခင္ ဖိုးလံုးဟာၾကီးကို ႏူးညံသည့္လက္တဖက္က လာျပီးဆုပ္ကိုင္ သည္။ ဖိုးလံုး ၾကက္ေသ ေသသြားရသည္။ ဒါအရင္က လာသည့္ နတ္သမီးမွ ဟုတ္ပါေလစဟုလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနမိသည္။ အရင္ေန႔က လက္က ႏူးညံေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္မွန္ေသာ္ လည္း ဂြမ္းစိုင္လို ႏုအိလို႔ မေနပါ။ အခုလက္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ရင္ အရင္လက္က က်ားလွ်ာလို ၾကမ္းတမ္းသြား၏။ နတ္သမီးက အခ်ိန္မျဖဳန္းပါ။ ဖိုးလံုးကို အနည္းငယ္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ေပးျပီးသည္ႏွင့္ ခြထိုင္လိုက္သည္။ အ ၀တ္ စေတြလႈပ္ရွားသြားသံ ႏွင့္ အတူ ဖိုးလံုး၏ ေပါင္တံေတြေပၚ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ အ၀တ္ေတြ ပြတ္တိုက္ သြား သည္။ ျပီးေတာ့ ႏူးညံသည့္လက္ကေလးက ဖိုးလံုး ဟာၾကီးကို ကိုင္ျပီး ေႏြးအိေနသည့္ ေနရာတခုတြင္ေတ႔ကာ အေပၚကေန ဖိခ်လိုက္ ၏။"ေအာင္မယ္ေလး ဗ်ာ"ဖိုးလံုးေပါင္ေတြကို လာထိသည့္ တင္ပါးေတြကလည္း ႏူးညံလြန္းလွသည္။ ဖိုးလံုးဟာၾကီးက လည္း အိစက္ သ ေလာက္ တင္းက်ပ္ေစးပိုင္ေနသည့္ တြင္းတတြင္းထဲ သို႔ အရသာရွိရွိ တိုးနစ္၀င္သြားသည္။ က်ိန္းေသပါသည္။ ဒါအရင္ နတ္သမီးမဟုတ္ပါ။ နတ္သ မီး အသစ္ျဖစ္သည္။ ဟိုနတ္သမီး မအားလို႔ အစားလာတာျဖစ္မည္။ ေနာက္ျပီး အရင္နတ္ သမီးထက္ ပိုေခ်ာပိုလွျပီး ပိုအဆင့္ျမင့္သည့္ နတ္သမီးဆိုတာ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။ အထိ အေတြ႔ျခင္းက မယွဥ္သာေအာင္ ကြာျခားလြန္းလွပါ၏။ ဖိုးလံုး အေတြးေတြ လြင္႔ပါး ေနခ်ိန္တြင္ နတ္သမီးကေတာ့ အေပၚကေန တခ်က္ခ်င္းမွန္မွန္ ေဆာင့္ေပးေနျပီ ျဖစ္သည္။"အား ...အင္း...အား""အင့္ ...အင့္ ..."နတ္သမီး ဆီက ေအာ္ညည္းသံေတြၾကားရသည့္ အခါဖိုးလံုး ပိုျပီးအံ့ၾသရသည္။ အရင္လာ သည့္ နတ္သမီးက ဒီလိုေအာ္မညည္းတတ္ပါ။ သူမ လည္း နာလိမ္႔မည္ထင္ပါသည္။ အလြန္တင္းက်ပ္ျပီးေနသည္ကို ဖိုးလံုးေတာင္မွ သိေနသည္။"နာရင္ေျဖးေျဖး လုပ္ပါလား"နတ္သမီး၏ ခါးဆီကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း ဖိုးလံုးေျပာလိုက္ေသာ္လည္း နတ္သမီးကေတာ့ တညည္းညည္း ႏွင့္ ေဆာင့္ျမဲေဆာင့္ေနသည္။ သူမ၏ အသံထြက္ေနပံုက တမ်ိဳးလို႔ထင္ေနရာမွ လက္ႏွင့္ လိုက္စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုး လံုးသေဘာေပါက္သြားပါသည္။ သူမက ဖိုး လံုးကို ေက်ာေပးရက္ ေဆာင္႔ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမႊးရွိမရွိ စမ္း ၾကည့္ လိုက္သည့္ ဖိုးလံုး လက္က အ၀တ္ေခါက္တခုႏွင့္ ႏုအိေနသည့္ တင္ပါးၾကီးကိုသာ သြားစမ္းမိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဖိုးလံုးလည္း တင္ပါးၾကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ေပးရင္း နတ္သမီး၏ ေပးဆပ္မႈတြင္ တ၀ၾကီး အရသာခံ ေနမိ၏။ေအာ္ရင္း ေဆာင့္ရင္း နတ္သမီး အရွိန္ရလာသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြျပင္းလာသလို အရည္ ေတြလဲ ထြက္လာ၏။ ေဆာင့္လို႔ ပိုေကာင္းလာ၍ ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ ရင္း နတ္သမီး၏ ေအာ္သံမွာ ေမာသံေတြစြက္လာသည္။ အ သက္ ရွဴလည္း မမွန္ေတာ့။"ကၽြန္ေတာ္ တလွည့္လုပ္မယ္ေလ"ေျပာရင္းဆိုရင္း ဖိုးလံုး ထလိုက္ရာ နတ္သမီးေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည္။ လက္ႏွင့္ စမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နတ္သ မီး ေလးဖက္ေထာက္လ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကို သိလိုက္ခ်ိန္တြင္ ဖိုးလံုး အလြန္သေဘာက်သြား၏။ ေလးဖက္ ေထာက္ျပီး လုပ္ခ်င္သည္မွာၾကာေလျပီ။ ဟိုနတ္ သမီး ႏွင့္ တုန္းက လုပ္ျဖစ္သည့္ဆီသို႔ မေရာက္ခဲ႔ပါ။ အထဲမွာ နစ္၀င္ေနသည့္ အေခ်ာင္း ၾကီးကို ျပန္မထုတ္ေတာ့ဘဲ ေျခေထာက္ကို ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဆြဲကာ ဒူးေထာက္လိုက္ျပီးသည္ ႏွင့္ နတ္သမီးခါးကို ဆြဲျပီး ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ေတာ့သည္။"အား ...အား ..."နတ္သမီး ေအာ္ရင္းႏွင့္ ရုန္းထြက္မလိုလိုလုပ္ေသးေသာ္လည္း ဖိုးလံုးက ခါးကိုျမဲျမဲဆြဲထား လို႔ လြတ္ထြက္မ သြား ပါ။ ဖိုးလံုးကလည္း အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ ေနရာ နတ္သမီးရုန္းထြက္ လို႔ မရေတာ့ပါ။ နတ္သမီး၏ တင္ပါး ႏွင့္ ေပါင္တံေတြက ပိုးသားေလးလို ႏူးညံ႔ေခ်ာ မြတ္ ေန သည္။ ခါးကို ကိုင္ထားရာမွ နတ္သမီး၏ အက်ၤ ီကို အေပၚ တြန္းတင္လိုက္ျပီး ႏို႕ၾကီးေတြ ကုိ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဒီနတ္သမီးကလည္း အက်ၤ ီ၀တ္သလို ဘရာစီယာ လည္း ၀တ္သည္။ ပံုေတြထဲကလို မဟုတ္ဘဲ နတ္သမီးေတြက လူမ ေတြလိုပဲ ၀တ္ၾကသည္ ဆိုတာ ဖိုးလံုးသိလိုက္၏။အသားေတြကေခ်ာမြတ္ ႏုညက္သလို နတ္သမီး၏ ရင္သားေတြကလံုးအိေနသည္။ အရင္ နတ္သမီး ၏ ႏို႕ေတြက အိျပီးေပ်ာ့ေသာ္လည္း ဒီနတ္သမီးကေတာ့ အိျပီးတင္းေန၏။ ကိုင္ လို႔ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေက်ာျပင္က ခ်ိတ္ ကို စမ္းျပီးျဖဳတ္လိုက္ႏိုင္ေသာအခါ ဖိုးလံုး တသက္ တာတြင္ကိုင္ဖူးသမွ် ထဲ၌ အႏူးညံ့ဆံုးဟု ဆိုႏိုင္သည့္ အသား စိုင္ေတြကို ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ ကိုင္ျပီး ေဆာင့္ခြင့္ရေတာ့သည္။ ကိုင္လို႔ ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ အတင္းညွစ္ျပီး ဆြဲ မိသလို ေနာက္ကေနလည္း အားကုန္ေဆာင့္သြင္းမိသည္။ တဲေလးထဲမွာ နတ္သမီး၏ မခ်ိ မဆန္႔ေအာ္ ညည္း သံေတြ ဆူညံေနသည္။ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားေတြၾကည့္တုန္းကသာ ဒီလို ေအာ္သံေတြၾကားခဲ႔ရဖူးသည္။ အရင္ နတ္သမီးက ဒီလို မေအာ္ပါ။ သက္ျပင္းခ်ရင္းသာ က်ိတ္လို႔ ညည္းတတ္သည္။အခု နတ္သမီးကေတာ့ ေအာ္ေနတာ ဟိုကား ေတြထဲက မိန္းမေတြ အတိုင္းျဖစ္သည္။ နတ္သမီး ထိုသို႔ေအာ္ေလ ဖိုးလံုးစိတ္ေတြက ထၾကြေလ ျဖစ္ရာ နတ္သ မီး၏ ႏို႔ေတြကို လက္ထဲမွာ ေပ်ာက္ေၾကသြားမတတ္ေအာင္ အတင္းဆြဲျပီး အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ကာ မရပ္မနား လုပ္ ေတာ့သည္။ ဖိုးလံုးလည္း ေမာသည္။ ဒါေပမယ့္ေမာလို႔ ေမာမွန္းမသိ။ အသက္ကို ၀ေအာင္ အတင္းရွဴ ျပီး လုပ္ေနမိသည္။ အရည္ေတြ မထြက္မခ်င္းမရပ္ဟု စိတ္ကို တင္းျပီးလုပ္လိုက္ရာ အရည္ေတြ ပန္းထြက္လာတာကိုေတာင္မွ ရပ္မရေသးဘဲ ဆက္ျပီးေဆာင့္ေနမိေသး၏။ နတ္သမီး သူ႕လက္ထဲကေန ျပိဳယိုင္လဲက်သြားမွ ဖိုးလံုးရပ္လို႔ ရသြားသည္။ ရပ္ျပီးေတာ့ လည္း ခနပဲ အေမာေျဖပါသည္။ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ ေနသည့္ အေနအထားမွေန၍ ဆြဲထူလိုက္ျပီး ရင္ခြင္ထဲသြင္းကာ အတင္းဖက္ထားလိုက္ သည္။ ႏူးညံသည့္ အေတြ႔ အထိ၊ စြဲမက္ဖြယ္သင္းရနံ႕ တို႕က ဖိုးလံုးကို တမဟုတ္ခ်င္း အေမာ ေျပေစပါသည္။ နတ္သမီးကေတာ့ အသက္ကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ရွဴရင္း ဖိုးလံုးရင္ခြင္ထဲမွာ ပံုလဲေန၏။ အခုမွ စိတ္ေအးလက္ေအး ႏွင့္ တကိုယ္လံုးကို လိုက္ျပီး စမ္းသပ္ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရသည္။ နတ္သမီး ကိုယ္လံုးက ထိရက္စရာပင္မရွိေခ်။ အလြန္ႏူးညံ့လွသည္။ အရင္နတ္သမီး၏ အထိအေတြ႔ ႏွင့္ အခုနတ္သမီး၏ အထိအေတြ႕က ယွဥ္လိုက္ရင္ အုန္းဆံ ဖတ္ႏွင့္ ဂြမ္းလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဖိုးလံုးထင္မိသည္။ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္ျဖစ္သည့္ ေပါင္ၾကားထဲကို စမ္းၾကည့္ လိုက္ရာ အေမႊးလံုး၀ မရွိတာ ေတြ႔ရလို႔ ဖိုးလံုးေက်နပ္သြားသည္။ နတ္သမီးဆို တာ လူမေတြလို အေမႊးရွိပံုမရပါ။အရည္တရႊဲရႊဲႏွင့္ ေခ်ာမြတ္ေနသည့္ ေအာက္ပိုင္းကို လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုးလံုးမႈတ္ေပး ခ်င္လာသည္။ အရမ္း မႈတ္လို႔ ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိ၏။ အရင္ဆံုး ႏို႔ၾကီး ႏွစ္လံုးကို ကုန္း စို႔လိုက္သည္။ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ အၾကိမ္ ၾကိမ္စို႔ေပးလိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးဆီက ညည္းသံသဲ႕သဲ႔ ျပန္ထြက္လာသည္။ ဖီးေတြ အလြန္တက္ျပီး ဖိုးလံုးျပဳသ မွ် ႏုေနသည့္ နတ္ သမီး၏ အက်ၤ ီ၊ ဘရာစီယာႏွင့္ ထမိန္ လို႔ထင္ရသည့္ဟာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ျပီးေနာက္ နတ္ သမီး၏ ေခ်ာမြတ္အိစက္သည့္ ေပါင္ၾကီးႏွစ္လံုးကို ျဖဲျပီး ဖိုးလံုးေခါင္းထိုး ၀င္လိုက္သည္။ဒီနတ္သမီးက ဟိုနတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံပါ။ ေပါင္ၾကားထဲမွာ လည္းေမႊးျမေနသည္။ လွ်ာႏွင့္ လ်က္ရသည့္ အ ရသာကပင္ခ်ိဳေနသည္ဟု ဖိုးလံုးထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားရပါးရ ႏွင့္ တပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္ လ်က္မိသည္။ နတ္သမီးလည္း တကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ျပီး မရပ္မနားေအာ္ညည္း လို႔ေနသည္။ သူ႔၏ ယုယမႈေၾကာင့္ နတ္သမီး အလြန္ဖီးလ္ တက္ ေနတာကိုသိသည့္ ဖိုးလံုးကလည္း သူဆည္းပူးမွတ္သားခဲ႔ရသမွ် လွ်ာစြမ္းကို အ ကုန္ ထုတ္ေတာ့သည္။ နတ္သမီး ဆီက အရည္ေတြ အမ်ားၾကီးထြက္က်သည္။ဖိုးလံုးကလည္း အားလံုးကို လွ်ာႏွင့္ ရွင္းပစ္လိုက္သည္။ ဖိုးလံုးလ်က္ေလ အရည္ေတြကထြက္ေလႏွင့္ လ်က္လို႔ေတာင္မႏိုင္ေတာ့ေပ။ လ်က္ေနရင္း ႏွင့္ လက္တဖက္ က လည္း ဖိုးလံုးက ကိုယ့္ဟာၾကီးကို ကိုယ္ကိုင္ျပီး ခပ္မွန္မွန္ေလးထုေပးေနရာ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္မာသ ထက္မာ လာရသည္။ ဘာဂ်ာမႈတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ျပီး ေနာက္တခ်ီဆြဲဖို႔ ဖိုးလံုးျပင္သည္။ ဘာဂ်ာမႈတ္ေနရာမွ အေပၚကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆန္တက္ လာျပီး ဆီးစပ္၊ ၀မ္းဗိုက္မွ သည္ ႏို႔ေတြကို ျပန္စို႔ေပးသည္။ အဲဒီကေန ရင္ညႊန္႔၊ လည္ တိုင္ မွသည္ အေပၚကိုဆက္တက္သြားျပီး ႏူးညံ့အိစက္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ကို အရည္ေတြ ရႊဲေနသည့္ သူ၏ ပါးစပ္ၾကီးႏွင့္ အားပါးတရ စုပ္နမ္းလိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြရပ္ သြားျပီး ဖိုးလံုး၏ တင္ပါးႏွင့္ ေက်ာျပင္ ကို မရဲတရဲေလးပြတ္သပ္လာသည္။ဒီတခါမွာေတာ့ နတ္သမီးက လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္မေပး၊ ဖိုးလံုးဖာသာ တစမ္းစမ္းႏွင့္ အေပါက္ကို လိုက္ရွာျပီး သြင္းရသည္။ သံုးေလးခါ ေခ်ာ္ျပီးမွ အိကနဲ နစ္၀င္သြား၏။"အား"နတ္သမီး၏ နာက်င္စြာေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလံုး၏ ရင္ထဲကို မီးေလာင္သလိုဆူပြက္သြား ေစပါသည္။ တဆက္ထဲ လိုက္လာသည့္ ဖိုးလံုး၏ ဂမူးရႈးထိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေနာက္တြင္ နတ္သမီး မရပ္မနားေအာ္ညည္းေနရသည္။ ဖိုး လံုး ဆီမွာ အသိစိတ္မရွိေတာ့ပါ။ သူသိတာက အားပါးတရ လုပ္ဖို႔သာျဖစ္သည္။ နတ္သမီးခါးကို ျမဲျမဲကိုင္ျပီးစိတ္ ရွိတိုင္း ေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာသြင္း ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ေအာ္သံေတြ ႏွင့္ အတူ တဗုတ္ဗုတ္ တဗ်စ္ဗ်စ္ႏွင့္ ဖိုးလံုး၏ ေဆာင့္သံေတြလည္း ဆူညံေန၏။ ဖိုးလံုးထိုအသံေတြကိုၾကားသည္။ ၾကားေသာ္လည္း မသိပါ။ ဒီနတ္ သမီးကို လုပ္ရသည့္ အရသာက သူ႕ကိုလံုးလံုးလ်ားလ်ား ဖမ္းစားထားသည္။အရမ္းကို ႏူးညံ့ကာအိစက္ေနသည့္ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ေပၚကိုတက္ကာလုပ္ရေသာအရသာက ဖိုးလံုးအတြက္ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ေတြ ကို စီးေနရသလိုပင္ခံစားရသည္။ ေကာင္းလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ မရွိေတာ့ေပ။ ဒီနတ္သ မီးက အထိအေတြ႔မွာသာသလို အေပါက္လည္းပိုက်ဥ္းသည္။ ေစးပိုင္ေနသည့္ ဆြဲ အားက ဖိုးလံုး ၏ ဖြားဖက္ ေတာ္ တခုလံုးကို လႊမ္းျခံဳထားသည္။ အရင္နတ္သမီးလို အဖ်ား ပိုင္းကသာ တထုတ္ထုတ္ ႏွင့္ အထိအ ေတြ႕ ကိုရ သည္မဟုတ္ တေခ်ာင္းလံုးကို တင္းတင္း မိမိညွစ္ထား၏။ ဆြဲသည္ျဖစ္ေစ သြင္းသည္ျဖစ္ေစ ထူးျခားသည့္ ခံစားမႈကိုေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလံုး အၾကာၾကီးမလုပ္ႏိုင္၊ လုပ္ေနရင္း လုပ္ေနရင္းႏွင့္ အေခ်ာင္းတခုလံုး က်င္ တက္လာကာ အရမ္းေကာင္းသြားျပီးအရည္ေတြကို အားပါးတရ ပန္းမိျပန္သည္။ အရည္ေတြ ပန္းေနရင္းပင္ ဖိုး လံုးရပ္လို႔ ရပါ။ သူ႔ဟာၾကီး တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ ေပ်ာ့ဆင္း လာသည္အထိ ဆက္ျပီး ေဆာင့္ေနမိေသး၏။ လႈပ္ရွားလို႔ မရေအာင္ ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့မွ ရပ္ခ်င္ဘဲ ရပ္လိုက္ရပါသည္။ဟိုအရင္နတ္သမီး ႏွင့္လည္းစိတ္တိုင္းက်အားပါးတရ ခ်စ္ခဲ႔ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေလာက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔ ရ ျခင္း မ်ိဳးဖိုးလံုး မရဖူးပါ။ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ သည္။ဒါေပမယ့္ စိတ္ေက်နပ္ေနေပ်ာ္ေနမိသည္။ နတ္သ မီး၏ ကိုယ္ေလးကို အားက်န္ သေလာက္ႏွင့္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း တကိုယ္လံုး အႏွံ႕လိုက္နမ္းေနမိ၏။ ဘယ္ ေနရာ ကို နမ္းမိလို႔ နမ္းမိမွန္းေတာင္ ဖိုးလံုးမသိပါ။ ေျခသလံုးလည္း နမ္းသည္။ေျခဖ်ားကိုလည္း နမ္းသည္၊ လည္ တိုင္ ကိုလည္းနမ္းသည္၊ ေမးဖ်ားေလးကိုလည္း နမ္းမိသည္။ အရည္ေတြ ရႊဲေနသည့္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းကိုေတာ့ အၾကာဆံုးႏွင့္ အယုယဆံုး အနမ္းေတြ ေပးမိ သည္။ ေပ်ာ့ေခြျပီး ဖိုးလံုးလုပ္သမွ် ျငိမ္သက္စြာခံေနရာမွ နတ္သမီး ကိုယ္လံုးေတာင့္သြားသည္။ နတ္သမီး ျပန္ေတာ့ မည္ထင္သည္။ ဖိုးလံုးထင္တာ မွန္ပါသည္။ နတ္သမီး လူးလြန္႕လာျပီး ဖိုးလံုးလက္ကေနရုန္းသည္။ မရုန္းသာ ေအာင္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္းမွ ေနာက္ေန႔ေတြ မလာေတာ့မွာစိုးလို႕ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ႏႈတ္ကေန တဖြဖြ မွာမိ၏။"ေနာက္ေန႔ေတြလဲ နတ္သမီးေလးပဲ လာပါေနာ္၊ ဟိုနတ္သမီးေလး ကိုကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ ဘူး၊ ဒီေန႔ နတ္သမီးကို ပဲခ်စ္တယ္။ မလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသမွာပါ"ေျပာရင္းစိတ္ မထိန္းႏိုင္လို႔ နတ္သမီးကို လွမ္းဖက္မိရာမွ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ျပီး နတ္သမီး ေျခေထာက္ကို ဖက္လို႔ ေျပာမိျပန္သည္။"ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ ေနမွာပါ နတ္သမီးရယ္ လာပါေနာ္"ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရင္းမ်က္ႏွာ ႏွင့္ အပ္လိုက္ရာ ႏွာေခါင္းက နတ္သမီး၏ ပစၥည္း မို႔မို႔ေလး ႏွင့္ တိုးမိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလံုး တယုတယႏွင့္ နမ္းျပန္သည္။ ႏွာေခါင္းႏွင့္ နမ္းစဥ္က မသိသာေသာ္လည္း ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္နမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီး ဒူးေတြ တုန္ရီလာျပီး အ တင္းရုန္းထြက္၏။ ဖိုးလံုး လည္းစိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ျပီး ဒူးေထာက္လွ်က္ႏွင့္ ေခါင္းကို ငံု႔ျပီး ျငိမ္သက္စြာ ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေမႊးရနံ႕ေလးႏွင့္ နတ္သမီး၏ အေငြ႕အသက္ကို ေခတၱမွ်ရေနေသးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ ေျခသံလိုတိုးတိုး အသံေလး ႏွင့္ အတူ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဖိုးလံုး မခ်င့္မရဲႏွင့္ ေျမျပင္ကို လက္သီး ႏွင့္ ထုခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နတ္သမီး ႏွင့္ခ်စ္ပြဲ ၀င္ခြင့္ရျပီးေနာက္မွာ ဒီတဲေလးဆီသို႕ ေန႔ ခင္းဖက္ ဖိုးလံုး မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႔က လာခဲ႔သည့္ နတ္သမီးကို သတိရလြန္းလို႔ အသုဘ အိမ္ကေန လစ္ ထြက္လာခဲ႕သည္။ နတ္သမီးေလး၏ အနံ႔၊ အထိအေတြ႔ ႏွင့္ လိႈက္လိႈက္ဖိုဖို ေအာ္ညည္းသံေတြ ကို ဖိုးလံုး ရင္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။တဲထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဖ်ာကိုေတာင္ခ်မခင္းေတာ့ဘဲ သစ္သားတံုးေလးေတြေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္သတိရရင္း သင္းပ်ံ႔သည့္ ရနံ႔ ေလးက ႏွာ၀ကိုလာေ၀ွ႕ သလိုလို ခံစား ရသည္။ အခုပင္ တကယ္ ရနံ႕ကိုရေနသလို မ်ိဳး အားပါးတရ ရွဴရိွဳက္လိုက္ရင္း ဖိုးလံုး၏ မ်က္လံုးက နံရံေပၚမွာ ထိုးထားသည့္ ဖ်ာလိပ္၏ ေအာက္ဖက္ ေျမျပင္တြင္ က်ေနသည့္ အနီေရာင္ အ၀တ္စေလး ဆီေရာက္သြားသည္။ တဲထဲက စုတ္ျပတ္ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ အရာေတြအားလံုးထက္ သစ္လြင္ကာေတာက္ပ ေနသည့္ အ၀တ္က ေလး ကို ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ရာ ဘရာစီယာ ေလးတထည္ျဖစ္ေန သည္။ညတုန္းက မိန္းမူးခဲ႔ ရသည့္ ရနံ႔ကေလးက ဘရာစီယာ တြင္စြဲထင္ေမႊးျမေန၏။ ညတုန္းက နတ္သမီးေလး အျပန္ မွာ က်န္ခဲ႔တာျဖစ္မည္။ မ်က္ႏွာမွာ အပ္ျပီး အားပါးတရနမ္းလိုက္သည့္ အခါ ပိုျပီးေသခ်ာ သြား၏။"နတ္သမီး ေလးရယ္"ႏႈတ္ဖ်ားကေန ခ်ိတင္ကဲ ေရရြတ္ရင္း အထပ္ထပ္နမ္းလိုက္မိသည္။ သူမ၏ ဘရာစီယာ က်န္ခဲ႔ လို႔ ဒီည လည္းတ ေခါက္ျပန္ကာလာယူမလားဟု အားတက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီး ဆိုေတာ့ သူမမွာ ဒီလို ဘရာစီယာ လွလွ ေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိႏိုင္သည္။ လာမယ္ လို႔ ကတိေပးမသြားသည့္ နတ္သမီးက ဒါေလး တခုအတြက္ႏွင့္ ျပန္ လာခ်င္မွ လာလိမ္႔မည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး ေမးရင္ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အလုပ္ေတြရႈပ္ေနလို႔ သူ႕ကိုေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေျဖဖို႔ အခ်ိန္ေပးခ်င္မွ ေပးႏိုင္လိမ္႔မည္။ နတ္သမီး၏ အနံ႔အသက္တို႔ ႏွင့္ ထံုမႊန္းေနသည့္ ဒီပစၥည္း ကို မထားခဲ႔ ခ်င္ပါ။ မေတာ္တဆ တေယာက္ေယာက္ လာျပီး ေတြ႔လို႔ ယူသြားရင္ ခက္မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ အိမ္ ကိုယူသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိပါသည္။ဘရာစီယာေလးကို တရိုတေသေခါက္ျပီး အက်ၤ ီၾကားညွပ္ကာ ဖိုးလံုးတဲထဲက ျပန္ထြက္ခဲ႔သည္။ တျခားသူေတြ ေရွ႕မွာ ထြက္က်မွာစိုးလို႔ အသုဘအိမ္ ကိုမ၀င္ေတာ့ဘဲ အိမ္ဖက္သို႔သာ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။ ေန႔ခင္း ဖက္ ဆိုရင္ ဖိုးလံုးတို႔ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိပါ။ ေသာ့ပိတ္ထားေပမယ့္ ဖိုးလံုး အိမ္ထဲ၀င္တတ္သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ဖိုးလံုးကလည္း တေနကုန္ တေနခန္းေလွ်ာက္သြားေနလို႔ အိမ္ကိုေသာ့ ပိတ္ထားရတာ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္က ဖိုးလံုးျပန္လာခ်င္လည္း ျပန္လာလို႔ရေအာင္ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္မ လြယ္ေပါက္ေလး တခုလုပ္ေပးထားသည္။ က်ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလံုးကို ေသာ့ေတာ့ေပးမထားပါ။အထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ဖက္မွာ သူ႕အတြက္လုပ္ေပးထားသည့္ အခန္းေလး ဆီသို႔ တန္း၀င္သြားျပီး အိပ္ ယာေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ေခါင္းရင္းဖက္က တံခါးေပါက္ကို ထဖြင့္လိုက္ျပီး ဘရာစီယာေလး ကို အလင္းေရာင္ မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ မၾကည့္ခင္ နမ္းလိုက္မိေသး၏။ စြဲထင္ေနသည့္ ရနံ႔ ေမႊး ေမႊးေလးက ဖိုးလံုးစိတ္ ကိုတက္ၾကြရႊင္လန္းေစသည္။ ၾကည့္ခြင့္ မရွိလို႔ မျမင္ခဲ႔ရေသာ္လည္း နတ္သမီးေလးက အရမ္း လွမယ္ဆိုတာေသခ်ာပါသည္။ သူမ၏ ဘရာစီယာေလးက လည္းအရမ္းလွသည္။ အနီေရာင္က တလက္ လက္စိုေနျပီး ဖိုးလံုးလက္ေပၚကိုေတာင္ ပတၱျမားရည္ေတြ လွ်ံက်လာမလိုလို ထင္ရသည္။ ပုခံုးၾကိဳးေတြက အေရာင္ ပိုရင့္ျပီး ပလပ္စတစ္လို ေျပာင္လက္ေနသည္။ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ပလပ္စတစ္မဟုတ္ပါ။လက္ထဲမွာ လွည့္ပတ္ကိုင္ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးေပါက္လာတာ ႏွင့္ ကိုယ္မွာ ၀တ္ၾကည့္သည္။ ပခံုးတဖက္တခ်က္ စီမွာ စြပ္လိုက္သည္ အထိအဆင္ေျပေသာ္လည္း ေနာက္ေက်ာက ခ်ိတ္ကို ခ်ိတ္ၾကည့္သည့္ အခါဘယ္လိုမွ အ ဆင္မေျပ။ လက္ကလည္း တံေတာင္ဆစ္ကေန လိမ္ျပီးနာလာသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သေဘာက်လို႕တခြီးခြီး ရယ္ရင္း ႏွင့္ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ တခါ နမ္းမိျပန္၏။ဘယ္မွာ သိမ္းရမည္ ဆိုတာကိုလည္း ေတြးလို႔ မရျပန္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ထားခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ အမ ေတြက ဖိုးလံုးအိပ္ယာကို သိမ္းေပးဖို႔၊ အ၀တ္အစားေတြ ေလွ်ာ္စရာရွိတာ ေလွ်ာ္ေပးဖို႔ ၀င္လာတတ္သည္။ ေတြ႔ သြားလို႕ကေတာ့ ရွင္းရခက္ေတာ့မည္။ တေနရာရာမွာ သြားသိမ္းထားဖို႕က်ေတာ့လည္း နတ္သမီးေလး မ်ား ျပန္လိုခ်င္မလားဟု ေတြးမိျပန္၏။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေခါက္လို႔ ေခါင္းအံုး ေအာက္ကို ထိုးထည့္ ထားလိုက္ျပီး ဖိုးလံုး အၾကံထုတ္သည္။ ထားတာကေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာပဲထားရမည္။ ဒါမွ သူအလိုရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထုတ္ ၾကည့္ ႏိုင္မည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ရနံ႔ေလးကို ရွဴရွဳိက္ရင္း စိတ္ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းထဲကိုလွ်ပ္တပ်က္အၾကံတခု၀င္လာသည့္ အခါ ဖိုးလံုး၀မ္းသာ အားရထထိုင္လုိက္သည္။ ေခါင္းအံုးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ထားရင္ရသည္။ ႏွိပ္ၾကယ္သီး ႏွင့္ ပိတ္ထားသည့္ ထဲကို ဘယ္သူမွၾကည့္မွာမဟုတ္။ ေခါင္းအံုးစြပ္က ႏွိပ္ၾကယ္သီး ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ျပီေတာ့ မထည့္ခင္နမ္းလိုက္ေသးသည္။ သမန္ကာလွ်ံကာ မဟုတ္ဘဲ ခြက္တဖက္ခ်င္းစီ ထဲကို ႏွာေခါင္းၾကီး ႏွစ္ျပီးအားရပါးရ နမ္းျခင္း ျဖစ္သည္။ နမ္းလို႔ ၀ေတာ့မွ ေခါင္းအံုးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ျပီး ေအာက္ဖက္ျခမ္းမွာ ထားလိုက္သည္။ ဒါဆိုရင္ နတ္သမီးေလး၏ ဘရာစီယာက သူႏွင့္ အနီးဆံုးမွာ အျမဲ ရွိေနေတာ့မည္ ကိုေတြးကာ ဖိုးလံုးေပ်ာ္သြားရသည္။အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဖိုးလံုးကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ကိုယ္ျပန္သေဘာက်ျပီး ေက်နပ္ပီတိျဖင့္ အိပ္ေမာက်သြားသည္ မွာ အိမ္က အမေတြ ျပန္လာၾကသည္ အထိျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ၏ အသုဘကို လိုက္ပို႔ျဖစ္ေသးလား ဟု ေမးၾက ေတာ့မွ ဖိုးလံုး ဘာေျဖရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ ဒီေန႔ သျဂၤဳလ္ မည့္ေန႔ဆိုတာ ဖိုးလံုး မသိေပ။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ရႈပ္ေန ၾကခ်ိန္ မွာဖိုးလံုးကလည္း စိတ္ကူးေပါက္ရာထြက္လာခဲ႔ မိပါသည္။"ခုမွေတာ့ သြားမေနပါနဲ႔ ေတာ့"အိပ္ရာက လူးလဲထေသာ ဖိုးလံုးကို အမၾကီးကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။"ေရခ်ိဳးမလို႔ပါဗ်"ေရခ်ိဳးအ၀တ္အစားလဲျပီး အေမွာင္ကိုထိုင္ေစာင့္သည္။ ေစာေနေသးလို႔ ထမင္းေခၚေကၽြးေတာ့ ၀င္စားလိုက္ သည္။ နတ္သမီးအသစ္က ဒီေန႕လည္းေရာက္လာဦး မည္လားဟုသိခ်င္ေဇာႏွင့္ ထမင္းကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ မ စား ႏိုင္ပါ။ ၾကိတ္မွိတ္ျပီး အတင္းမ်ိဳခ် ရသည္။ စားျပီေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ ခနထြက္ထိုင္သည္။ ဖဲ၀ိုင္းကရသည့္ မုန္႔ဖိုးေလးေတြက ရွိေန ေတာ့ေငြစရႊင္ေန သည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ လဘက္ရည္ဆိုင္ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလံုးပိုက္ဆံ မထုတ္လိုက္ရပါ။ အေပါင္းအသင္းေရာင္း ရင္းေတြ ႏွင့္ ဆံုလို႔ ရွင္းသြားၾကသည္။ သူတို႕ကလည္း ဦးတင္ထြန္း အသုဘမွ ဖဲ၀ိုင္းဆီ ခ်ီတက္ၾကမည့္ လူေတြျဖစ္သည္။ ဖိုးလံုးမွာ နာရီမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ တူတူထိုင္ေနသူေတြကို ခုနစ္နာရီ ထိုးရင္ေျပာၾကပါဟု မွာ ထားရသည္။ ဖဲ၀ိုင္း သြားၾကမည့္သူေတြ ေျပာေနၾကသည့္ အေၾကာင္းက ထိုအသုဘ အေၾကာင္း၊ ဦးတင္ထြန္း ၾကီးကဲခဲ႔ ပံုမ်ား ႏွင့္ မစိုး စိုးႏြယ္၏ အနာဂါတ္ အလားအလာ တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘယ္သူကမဆို မစိုးစိုးႏြယ္ကို ခနတျဖဳတ္ ေတာ့ တရား မ၀င္ေစာင့္ေရွာက္ ခ်င္ၾကေၾကာင္း ၀န္ခံၾက၏။ ဖိုးလံုးကေတာ့ အဲဒါေတြ ကိုစိတ္မ၀င္စားပါ။ နတ္သမီး အသစ္ ဆီကို သာစိတ္ေရာက္ေနသည္။ တကယ္လို႔ ေရာက္လာခဲ႔ရင္၊ နတ္သမီးကို အားရပါးရ မႈတ္ မည္။ ျပီးေတာ့ မွ စိတ္ၾကိဳက္လုပ္မည္။ ေတြးတာႏွင့္ပင္ ဖိုးလံုး၏ ဟာၾကီးက တင္း လာ၏။ခုနစ္နာရီထိုးျပီဟု ေျပာလိုက္သံၾကားသည္ ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မေနေတာ့ ဘဲ ထိုင္ရာမွထျပီး ခပ္ သုတ္သုတ္ေျပးထြက္ခဲ႔သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ လူတိုင္းႏွင့္ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ ၀င္ေရာျပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထိုင္ ရာ မွ မထခ်င္သည့္ ဖိုးလံုးက ဒီေန႔ေတာ့ႏႈတ္ နည္းကာ ဘာမေျပာညာမေျပာ ထေျပးသည့္ အတြက္ အားလံုး တအံတၾသျဖစ္ကာ က်န္ ရစ္ ခဲ႔ၾကသည္။အမွန္ကေတာ့ ခုနစ္နာရီ မထိုေးသးပါ။ ဖိုးလံုးကေျပာပါဆိုလို႔ တမင္ေနာက္ေျပာလိုက္ တာကို တကယ္ထင္ျပီး ေျပးခဲ႔မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ေစာေနတာကို မသိလို႔ လုပ္ေနက်အတိုင္း လုပ္ျပီးနတ္သမီးကို ေမွ်ာ္မိသည္။ အရင္လို ျငိမ္သက္စြာပင္ လွဲ မေနႏိုင္ဘဲ လွဲလိုက္၊ ထထိုင္လိုက္ႏွင့္ ဖိုးလံုးအတြက္ အခ်ိန္ေတြက ရွည္ၾကာလြန္းေနသည္။ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္လိုၾကာခဲ႔ျပီဆိုတာကို လည္းဖိုးလံုးမသိ။ ေခါင္းကိုေစာင္းျပီး နားစြင့္ရလြန္းလို႔ ဇက္ေတာင္မွ နာေနသည္။ေရာက္သင့္သည္လို႔ ထင္ထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ေက်ာ္လြန္တာၾကာသြားလို႔ နတ္သမီး မလာေတာ့ဟု ဖိုးလံုး၀မ္း နည္းစြာေတြးေနမိစဥ္ပင္သူအလြန္ႏွစ္ခ်ိဳက္စြဲလမ္းရသည့္ ေမႊးရနံ႔ေလး လြင့္လာ၏။ ခပ္ဖြဖြေျခသံႏွင့္ အတူဖိုးလံုး နားကို လိႈက္ေမာရင္ခုန္ရသည့္ အေငြ႔ အသက္ေလးတခု ေရာက္လာသည္။"မလာေတာ့ဘူး လို႔ေတာင္ထင္ေနတာဗ်ာ"မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ျပီး ရနံ႔ေလးလြင့္လာသည့္ ေနရာဖက္ဆီကို လွမ္းဖက္လိုက္ရင္း ေျပာ မိသည္။ ႏူးညံ့အိ စက္သည့္ ကိုယ္လံုးေလးတခု ဖိုးလံုးရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာသည္။မ်က္ႏွာ ရွိမည္ဟု ထင္သည့္ေနရာကို လက္ ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး နဖူး ႏွင့္ ပါးျပင္ကို တယုတယ နမ္းလိုက္ပါသည္။ ျပီးေတာ့မွာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူ လိုက္ ၏။ နတ္သမီး၏ ႏႈတ္ခမ္းလႊာ ေတြကလည္း အနံ႔တမ်ိဳးေလးသင္း ေနျပီး ခ်ိဳျမသည့္ အရသာကိုေပးသည္။ မြတ္သိပ္စြာနမ္းရင္း နတ္သမီး၏ တကိုယ္လံုးအႏွံ႔လိုက္ျပီးပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ အသက္ ရႈသံလည္း ျမန္ေနျပီး ကိုယ္လံုးေလးက တုန္ရီလာ၏။"လာ ...ဒီမွာ ထိုင္လိုက္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကထက္ေကာင္းေအာင္ မႈတ္ေပးမယ္"ဖ်ာေပၚမွာ ဆြဲထိုင္ခိုင္းလိုက္ျပီး နတ္သမီးထမိန္ ကို မတင္လိုက္၏။ ထမိန္က မေန႔ကေလာက္ မေပ်ာ့၊ မာေခါက္ ေခါက္ႏိုင္သည္။ အေပၚကို မရအရလွန္တင္လိုက္ျပီးေနာက္ ေပါင္ၾကီးႏွစ္လံုးကို ျဖဲကာေတြ႔သည့္ေနရာကို လွ်ာ ႏွင့္လ်က္ လိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေနရာမွန္ကိုတည့္တည့္ထိ၏။"အင္း ..."နတ္သမီး၏ အသံတိုးတိုးေလးက ဖိုးလံုးကို စိတ္တက္ၾကြေစ၏။ တခ်က္ထဲႏွင့္ ေတာင္ သူမ အတြက္ထိသည္ ဆို ရင္ ဆက္လုပ္ေပးလိုက္ပါက အတိုင္းထက္ အလြန္ျဖစ္ေပေတာ့ မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ်ာႏွင့္ အဆက္မျပတ္တြန္း လ်က္ေတာ့၏။ ညည္းသံေတြ ႏွင့္ အတူ နတ္ သမီး တသိမ္႔သိမ္႔တုန္ခါေနသည္။ မ်က္လံုးက မျမင္ရေပမယ့္ဘယ္ ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္ ဆိုတာကို အာရံုက အလိုလိုသိေနသည္။ နတ္သမီး၏ ခႏၶာကိုယ္က ဖိုးလံုးႏွင့္ တသားထဲ တြဲဆက္လို႔ ထားသလိုပင္။မေန႔ကလိုပင္ နတ္သမီးဆီက အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္၏။ အရင္နတ္သမီးလဲ အရည္ ထြက္ေသာ္လည္း ခု နတ္သမီးေလာက္ အမ်ားၾကီး မထြက္ပါ။ ဖိုးလံုးကေတာ့ မ်ားေလ ၾကိဳက္ေလပင္။ ထြက္လာသမွ်အားလံုးကို လွ်ာ ႏွင့္ လ်က္ယူကာ မ်ိဳခ်လိုက္၏။ အဲဒီအရည္ေတြက ေဆးဖက္၀င္သည္။ ခြန္အားျဖစ္ေစသည္ဟု ဖိုးလံုးၾကား ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ေအာက္ေျခကေန လွ်ာႏွင္႔ခံျပီး အမိအရ လ်က္ယူေနမိ၏ ။ နတ္သမီး၏ ညည္းညဴသံလ္း မစဲေတာ႔ေခ်၊ နတ္သမီးကို မႈတ္ေပးရင္း တဖက္ကလည္း သူ႔ဟာၾကီးကို အဆင္သင္႔ျဖစ္ေအာင္ ဂြင္းထုေပး ေန ရသည္။ ဆြေပးစရာမလိုေအာင္ ေထာင္ေနေပမယ့္ ဖိုးလံုးက မာသထက္မာေစခ်င္သည္။ နတ္သမီး သံုးခါ ေလာက္ အရည္ပြက္ပြက္ထြက္ျပီး ခ်ိန္တြင္ ဖိုးလံုးဟာၾကီးကလည္း ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ တင္းမာေနျပီ ျဖစ္သည္။သံေခ်ာင္းၾကီး တမွ်မာေနသည့္ ဟာၾကီးကို ဆၾကည့္လိုက္ရင္း"လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္ နတ္သမီးေလး"မႈတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ျပီး နတ္သမီးကို တက္ခြလိုက္သည္။ အ၀ ကိုစမ္းျပီးထိုးထည့္ မည္ ၾကံျပီးမွ နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚမွာ အ၀တ္အစားေတြ ရွိေနတာကို သတိရသည္။အရင္ဆံုးသူ႕ကိုယ္သူ ကိုယ္လံုးတီးျဖစ္ေအာင္ ခၽြတ္ ပစ္လိုက္ျပီးမွ နတ္သမီးကို ခၽြတ္ေပးသည္။ သူထမိန္လို႔ ထင္ထားသည့္ နတ္သမီး၏ အ၀တ္က ဆြဲထုတ္စရာအစ ကို စမ္းလို႔ ရဘဲ ခ်ာလည္လည္ေနသည္။ ဖိုးလံုး အၾကံအိုက္ေနစဥ္ ဇြိ ကနဲ အသံတခုၾကားလိုက္ရျပီး ဖိုးလံုး လက္ ထဲ နတ္သမီးထမိန္ ကၽြတ္ပါလာသည္။ ျပီးေတာ့ အေပၚပိုင္းကိုဆက္ခၽြတ္သည္။ အေပၚကေတာ့ အခက္အခဲမ ရွိပါ။ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေတြ တပ္ ထားသည့္ အက်ၤ ီက လြယ္လြယ္ကူကူ ခၽြတ္လို႔ရသည္။ဘရာစီယာကေတာ့ မေန႔ကလို အေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ ဖုဖုၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ ဇာလိုလို အေပါက္ ေတြစမ္းမိသည္။ ခၽြတ္တာကေတာ့ ခက္ပါ။ ခၽြတ္ေနရင္း ရုတ္တရက္ေခါင္းထဲ ၀င္လာသည့္ အၾကံေၾကာင့္ ခါတိုင္းသူ ဂြင္းထုရင္း အရည္ႏွင့္ ပန္းေနက် နံရံဖက္ဆီသို႔ လွမ္းပစ္ထုတ္လိုက္၏။ ျပီးေတာ့မွ နတ္သမီး၏ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ေနရာ ၀င္ ယူျပီး အေပါက္၀ ကို စမ္းသပ္ကာ သူ႔ဟာၾကီးကို ေဆာင့္ထိုးထည့္လိုက္၏။"အား ...ကၽြတ္ ...ကၽြတ္.."အားႏွင့္ေဆာင့္ထိုးလိုက္လို႔ နတ္သမီး နာသြားပံုရသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တခ်က္မွာ ဒီထက္ အားပိုသံုးျပီး အ ဆံုးအထိေဆာင့္ ခ်လိုက္သည္။"အား ....အ ..."မိန္းမေတြက နာေလၾကိဳက္ေလဟု ဖိုးလံုးဆရာသမားေတြကေျပာဖူးသည္။ ဒါေၾကာင့္ မရပ္ မနား အားထည့္ ကာ ေဆာင့္၏။ နတ္သမီးလူးလွိမ္႕ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ေကာင္းလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဖက္ ကိုယ္ လည္းၾကည့္ရမည္။ ေဆာင့္ေကာင္းတိုင္း ေဆာင့္ေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ပါ။ ခနေလးႏွင့္ အရည္ေတြထြက္ ကုန္ မွာ ဖိုးလံုး အေတြ႔ အၾကံဳေတြအရသိေနသည္။ ဒီနတ္သမီးေလာက္ လုပ္လို႔ မေကာင္းသည့္ အရင္နတ္ သမီး တုန္းကပင္ ၾကာၾကာမလုပ္ႏိုင္။ အလြန္လုပ္လို႔ေကာင္းသည့္ ဒီနတ္သမီး ႏွင့္သာ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မွခံမွာ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ၾကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ျပီး ဖိုးလံုးအရွိန္ ျပန္ျပန္ေလွ်ာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေစးပိုင္ တင္းက်ပ္သည့္ အ ရသာ၊ ႏူးညံ႔အိစက္သည့္ အထိအေတြ႔ေတြက ဖိုးလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ခြင္႔ မေပးပါ။ အားကုန္သံုးဖို႔ ကို ကာေစ႔ေဆာ္ ေန၏။ အရင္နတ္သမီးတုန္းက စိတ္လြတ္လက္ လြတ္ လုပ္ခဲ႔သည္မွန္ေသာ္လည္း ဒီေလာက္ျပင္းထန္ျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ အခုနတ္သမီးက ဖိုးလံုး၏ နဂိုထဲကမွ နည္းပါးလြန္းလွသည့္ စဥ္းစားဥာဏ္ေတြကို အကုန္ရွင္းလင္း ပစ္လိုက္ သည္။ဖိုးလံုးအရွိန္ မ်ားလြန္းလို႔ နတ္သမီးက ခါးကိုတြန္းလာသည့္ အားကိုပင္ရေအာင္ဆန္႕က်င္ ျပီး စိတ္ထင္တိုင္း လုပ္ပစ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ကိုယ္ထဲသို႔ အရည္ေတြပန္း ထည့္ေပးျပီး ေသာအခါ ဖိုးလံုး အသက္ကိုေတာင္ မနည္းရွဴေနရေတာ့သည္။ ေသလုမတတ္ေမာပန္း ေနေသာ္လည္း ရရွိခဲ႔သည့္ အရသာအတြက္ ဖိုးလံုးအလြန္ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔ေနမိသည္။ နတ္သမီးကေတာ့ တုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ေတာ့ေခ်။ အသက္မွရွိေသးရဲ႕လားဟု အလန္႔ တၾကားႏွင့္ႏွာ ေခါင္း၀ကို စမ္းၾကည့္ရာ အသက္ရႈေနတာကိုေတြ႔ေတာ့မွ ဖိုးလံုးစိတ္ေအး လက္ေအး အေမာေျဖႏိုင္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔ ေတြေရတပုလင္း ေလာက္ယူခဲ႔သင့္သည္ဟု လည္းေတြးေနမိ၏။အေမာေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပသြားသည္ အထိနတ္သမီးက ျငိမ္သက္ေနဆဲရွိပါေသးသည္။ အေမာေျပသည့္ အခါ ဖိုးလံုးက ဆႏၵေတြ တက္ၾကြလို႔ လာျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ နတ္သ မီးကို ေလးဖက္ကုန္းခိုင္းျပီး ေခြးလို လုပ္ရ မည္။ နို႕ေတြကို သာသာယာယာ ညွစ္ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီးလႈပ္လာသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလး ေတြကို ခပ္ ျပင္းျပင္းေလး လိုက္စုပ္ေပး လိုက္ေတာ့ လူးလြန္႔လို႔လာသည္။ ပါးစပ္က ညည္းသံလိုလိုလည္း ၾကားရသည္။ အ ရင္ နတ္သမီး ႏွင့္ ႏို႔ အရြယ္အစားခ်င္းေတာ့ တူတူေလာက္ရွိေပမယ့္ အခုနတ္သမီး၏ ႏို႔သီး ေခါင္းေလးေတြက ပိုေသးသည္ဟု ဖိုးလံုးထင္မိသည္။ႏို႕ေတြကို စို႔ရင္းေပါင္ၾကားကိုလက္ႏိႈက္၍ အစိကို ရြရြေလး ပြတ္ေခ်ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီး ညည္းသံေတြပို က်ယ္လာ၏။ တဆင့္တိုးလိုက္ျပီး သူမ၏ လက္ထဲသို႔ ဖိုးလံုးဟာ ၾကီးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္႔ အခါ ဖြဖြ ေလး ဆုပ္ျပီး ဂြင္းထုေပးသည္။ မႈတ္ေပးပါလား ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ဖိုးလံုးမေျပာရဲပါ။ ေတာ္ၾကာ လုပ္မ ေပး ခ်င္လို႔မလာေတာ့ ဘူး ဆိုရင္ခက္ေတာ့မည္။ ခုေတာင္မွ ေလးဖက္ေထာက္ခိုင္းဖို႔ ဖိုးလံုးစဥ္းစားေနရ၏။ မေန႔ တုန္းက အေျခအေနက တိုက္ဆိုင္မႈျဖစ္သည္။ နတ္သမီး၏ လက္ႏုႏုေလးေတြေၾကာင့္ ဖိုးလံုးဟာၾကီး အစြမ္းကုန္ တင္းမာ လို႔လာေတာ့မွ အရဲစြန္႔ျပီးေျပာခ်လိုက္၏။"ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးဖက္ကုန္းေပးပါလား နတ္သမီးရယ္၊ ဖင္ကိုကိုင္ျပီးေနာက္ကေနလုပ္ ခ်င္လို႔ပါ""အင္"အာေမဋိတ္သံေလးတခုထြက္လာျပီး နတ္သမီးျငိမ္သြားသည္။ ေနေပးခ်င္ပံုမရ။ ဖိုးလံုးကလည္းအရမ္းလုပ္ခ်င္ ေနလို႔ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ၾကိဳးစားစည္းရံုးၾကည့္မိပါသည္္။"အဲလို လုပ္တာက အရမ္းေကာင္းတာ နတ္သမီးေလးရဲ႕၊ သားအိမ္ထဲထိေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္၊ မေန႕က လုပ္တာ မေကာင္းလို႔လားဟင္၊ ဒီေန႔ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္ေလ၊ ကုန္းေပးေနာ္"နတ္သမီးက မလႈပ္သည့္အတြက္ ဖိုးလံုးစိတ္ရွည္ျဖစ္ျပီး နတ္သမီးကို ဆြဲမထူကာေလးဖက္ ေထာက္ရက္ေလး ျဖစ္သြားေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့လည္း နတ္သမီးက မျငင္း ေခ်။ ဖိုးလံုး ထားလိုက္သည့္ အ တိုင္း ဖင္ၾကီး ေထာင္ျပီးျငိမ္ေန၏။ နတ္သမီး သေဘာတူသည္ကို သိလိုက္သည့္ အခါ ဖိုးလံုး ၀မ္းသာအားရျဖစ္ျပီး သူ႔ဟာၾကီးကို ပိုေထာင္မတ္လာ ေအာင္သံုေလးခ်က္ေလာက္ လက္ႏွင့္ ကိုင္ထုလိုက္ျပီး စြင့္ကားအိစက္ ေနသည့္ ဖင္ၾကီးတေလွ်ာက္ လက္ႏွင့္စမ္းကာ အေပါက္ကိုရွာ၏။ ဖင္၀ေလး ကိုစမ္းမိေတာ့ ထည့္ၾကည့္ခ်င္လာသည္။လက္ ႏွင့္ ထိုးၾကည့္ေတာ့ လက္ညိဳးေတာင္မ၀င္ပါ။ နတ္သမီးက လည္း တြန္႔ခါျပီး ရုန္းသည္။ အၾကမ္းကိုင္ျပီးလုပ္ရင္ နတ္သမီးဖင္ကြဲ သြားမွာစိုးလို႔ မလုပ္ ေတာ့ ဘဲ လုပ္ရမည့္ေနရာကို သာဆက္စမ္းလိုက္သည္။တင္ပါးႏွစ္ျခမ္းၾကားတြင္ ဖိုးလံုးလုပ္ရမည့္ ေနရာက ေဖာင္းျပီးစူထြက္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားမွာ လည္း အရည္ေတြစိုရႊဲေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း မလုပ္ေသးဘဲ လွ်ာႏွင့္လ်က္လိုက္ ပါးစပ္ ႏွင့္ စုပ္လိုက္လုပ္ေပးလိုက္သည့္ အ ခါ နတ္သမီး ဖင္ၾကီးတရမ္းရမ္းခါျပီး ညည္းေတာ့ သည္။ ဖိုးလံုးလည္း နတ္သမီး၏ တုန္႔ျပန္မႈကို သေဘာက်ျပီး ေနာက္အျပင္ကိုပိုျပီး ထြက္သထက္ ထြက္ေအာင္ျဖဲျပီး လွ်ာႏွင့္ ဆက္လုပ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ ညည္းညဴ သံေတြ မစဲေတာ့ေပ။ ခနေလးႏွင့္ ထြက္က်လာသည့္ အရည္ေတြကိုစင္ေအာင္လ်က္လိုက္ ျပီးေတာ့မွ ဖိုးလံုး ျပန္ မတ္ျပီး သူ႔ဟာၾကီးကို အ၀မွာေတ႕လိုက္သည္။ ေတ႔လိုက္တာႏွင့္ ရမ္းေနသည့္ နတ္သမီးရပ္သြားသည္။ ဖိုးလံုးကလည္း အရမ္းကိုလုပ္ခ်င္ ေနျပီ ျဖစ္လို႔ ခါးကို ဆြဲျပီး ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္သည္။"အင္း ....အား"နတ္သမီး၏ ေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလံုးနားထဲမွာ ခ်ိဳျမိန္လြန္းလွသည္။ ႏူးညံ့ကာ ေဖါင္းကားေန သည့္ တင္ပါး ၾကီး ခြက္၀င္သြားသလိုျဖစ္ေအာင္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေတာ့၏။ ခါးကိုဆြဲျပီး ေဆာင့္ သည္။ စိတ္ထလာသည့္ အခါ ေရွ႕ ကိုကုန္း၍ နတ္သမီး၏ ႏို႔ၾကီးေတြကို အတင္းညွစ္ဆြဲျပီး ေဆာင့္သည္။ နတ္သမီး လည္းအရမ္းေကာင္း ေနပံုရ သည္။ဖ်ာေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ျပီး တအီး အီး ႏွင့္ မရပ္မနားေအာ္ေန၏။ နတ္သမီး ေကာင္းသလို ဖိုးလံုးလည္း ေကာင္းေနသည္။ ေလ ထဲမွာ တလႊားလႊားေျပးေနသည့္ နတ္ျမင္းပ်ံၾကီးကို ဒုန္းစိုင္းျပီး စီးေနရသလို စိတ္မွာထင္ ေယာင္လာမိသည္။ က်ယ္၀န္းေသာ ေကာင္းကင္ထဲတြင္ စိတ္ၾကိဳက္ဇက္ကို လႊတ္ျပီး စီးပစ္ လိုက္သည္။ ျမဴခိုး ေတြ၊တိမ္ေတာင္ေတြက ဖိုးလံုးေဘးက တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္သန္းသြားၾက၏။နတ္သမီး၏ ကိုယ္ထဲကေန ညွစ္ကာညွစ္ခါ ဆြဲယူသည့္ ဒါဏ္ကုိ မခံႏိုင္ဘဲ အရည္ေတြ ထြက္ ကုန္သည္ အထိ ဖိုးလံုး ရပ္လို႔မရ။ မေန႔က အတိုင္းပင္ ေပ်ာ့ေခြသြားသည္ အထိရသေလာက္ ကပ္သပ္ျပီး ေဆာင့္ေနမိသည္။ အ ထဲကို သြင္းလို႔ မရေတာ့ ေအာင္ေပ်ာ့ဖတ္သြားမွ မရပ္ခ်င္ ရပ္ခ်င္ ႏွင့္ ရပ္လိုက္ရသည္။ နတ္သမီး ကေတာ့ ခုတိုင္ ေအာင္ ညည္းလို႔ မျပီးေသးပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ ပိုျပီးစိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ဖိုးလံုးက ေမာေနသည့္ၾကားကေန ကုန္းျပီး လ်က္လိုက္စုပ္ လိုက္ လုပ္ေပးေနမိ၏။ နတ္သမီးဆီက အရည္ေတြ ထပ္ထြက္လာေတာ့လည္း ဖိုးလံုးက အကုန္ စုပ္ယူပစ္လိုက္သည္။"ေကာင္းလိုက္တာ နတ္သမီးေလးရယ္၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ ထပ္လုပ္ၾက မယ္ေနာ္"ေျပာျပီးမွ ဖိုးလံုးစကားမွားသြားမွန္းသိလိုက္သည္။ ဖိုးလံုးစကားက နတ္သမီးကို ျပန္ဖို႔ သတိေပး လိုက္သ လို ျဖစ္သြား၏။ ကုန္းကုန္းၾကီး ျငိမ္သက္ေနရာမွ နတ္သမီး ဆတ္ကနဲ ထရပ္လိုက္သည္။ ဖိုးလံုး အလန္႔တၾကားႏွင့္ အတင္းဖက္ျပီးေတာင္းပန္မိ၏။"မျပန္ပါနဲ႔ ဦးနတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တညလံုး လုပ္ၾကမယ္ေလ"နတ္သမီးက ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေစ႔ျပီထင္သည္ ဖိုးလံုးစကားကို လက္မခံပါ။ အတင္းတြန္းျပီးရုန္း၏။ နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ကို လက္ႏွင့္ စမ္းျပီး"မနက္ျဖန္ လာမွာလားဟင္"ဖိုးလံုး လက္ထဲက နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ျငိမ္႔ကနဲ လႈပ္သြားသည္။ ေခါင္းညိတ္လိုက္ျခင္း ဟု ယူဆလိုက္ျပီး ဖိုးလံုး နတ္သမီးကို လႊတ္ေပးလိုက္၏။ မလႊတ္ခင္ မ်က္ႏွာကုိလည္း ၀မ္းသာအားရ ျဖင့္ ေနရာအႏွံ႔ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ဖိုးလံုးအရူးဆိုေပမယ့္ အေျခအေနကို နား လည္ပါသည္။ ဒီေန႔ ျပန္ေပမယ့္ နက္ျဖန္လာမည္ဆိုတာက ေက်နပ္ စရာ မဟုတ္ပါလား။ ဖိုးလံုးလက္က လြတ္သည္ႏွင့္ နတ္သမီး အ၀တ္အစားျပန္၀တ္ေနသံၾကားရသည္။ ၾကယ္သီး တပ္သံ တေထာက္ေထာက္ႏွင့္ ဇစ္ဆြဲပိတ္သံေတြ ၾကားရျပီးေနာက္ တဲေလးထဲမွာ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္ သြား သည္။ နတ္သမီးေရာက္လာကထဲက ပ်ံ႔လြင့္ေနသည့္ ေမႊးရနံ႔ေလးလည္း မရွိ ေတာ့။ မၾကည့္ပါ ဟု ကတိက ၀တ္ျပဳက်ိန္ဆိုထားသည့္ အတိုင္း ဖိုးလံုး ေထာင့္နားေလးမွာ ကပ္ ျပီး ျငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနမိသည္။ ေရွ႕က လမ္းေပၚမွာ ကားၾကီးတစီး ဆူညံစြာျဖတ္ေမာင္းသြားသံၾကားလိုက္ရေတာ့မွ"နတ္သမီး မရွိေတာ့ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ ျပီ"မ်က္လံုးကိုစည္း ထားသည့္ အ၀တ္ကိုဖယ္ခြာကာ ခနက ပစ္ခ်ထားသည့္ အ၀တ္အစားေတြ ျပန္ ေကာက္၀တ္ လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ေျခရင္းဖက္က နံရံဆီ ေလးဖက္တြား၍ သြားရင္း ၾကမ္းျပင္ ကိုလက္ႏွင့္ အသာလိုက္ စမ္းေနမိသည္။ နံရံနား မေရာက္မွီပင္ လက္က ၾကမ္းရွရွ ဇာသား ေပၚသြားေထာက္မိသည္။ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ေကာက္ယူျပီး တ၀ၾကီးနမ္းရွိဳက္လိုက္ မိသည္။ ရေနက် အနံ႔ေလးက ဖိုးလံုးေသြးေၾကာေတြထဲ အထိျဖတ္ သန္း စိမ္႔၀င္သြားသည္။"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အရမ္းခ်စ္ေနပါျပီ နတ္သမီးရယ္" လမ္းမီးတိုင္တခုေအာက္ကို အေရာက္တြင္ ဘာေရာင္လဲ ဆိုတာသိခ်င္လြန္းလို႔ အက်ၤ ီၾကားထဲကေန မရဲတရဲ ေလး အနည္းငယ္ ထုတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အနက္ေရာင္ဇာစ ေလးက ဖိုးလံုး ရင္ကို တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေစ၏။ ဖဲ၀ိုင္းေတြႏွင္႔ စည္ကားေနေသာ အသုဘ အိမ္ထဲကို ဘယ္ကေနဘယ္လို ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ ဖိုးလံုးမသိ ေတာ့။ ေျခေထာက္ ႏွင့္ ေျမၾကီး လံုး၀မထိေတာ့လို႔ အထင္ေရာက္ရသည္ အထိ ဖိုးလံုး တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ေက်းဇူးရွင္မၾကီး မစိုးစိုးႏြယ္ကို ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ ဖိုးလံုး အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္း လိုက္ ႏွင့္ အခြင့္အေရးကိုေခ်ာင္းသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္၏ နား မွာလည္း လူက မျပတ္။ ဘယ္သူမွ မရွိရင္လည္း ဖဲ၀ိုင္းေတြ နား မွာသူမ ကေရာက္ေနတတ္ သည္ျဖစ္ရာ ဖိုးလံုးမွာ လြတ္လပ္စြာေျပာခြင့္ မရႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ခန္း ထဲသို႔ ၀င္သြား သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္သာလိုက္သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒီနည္းက လည္း လူျမင္လို႔ မေကာင္းပါ။ မစိုး စိုးႏြယ္ကေတာ့ ဖိုးလံုးကို ျမင္ရင္ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္တတ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ရိုးရိုးစကားသာေျပာလို႔ရမည္။ ဆန္းျပား သည့္ စကားေတြေျပာဖို႔ အေျခအေန ကမေပးပါ။ စကားေျပာခြင့္ မၾကံဳသျဖင့္ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္လုပ္သလို ဖဲ၀ိုင္းေတြမွာ ေဘးကလိုက္ ထိုးသည္။ မ်ားမ်ား စား စား ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သူ႔မွာရွိတာေလး ႏွင့္ လိုက္လုပ္ ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အလွည့္တိုင္းလည္း မထိုး သူစိတ္ ထဲမွာ ထိုးခ်င္လာမွ ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္ ကေန၀င္ထိုးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကံအားေလွ်ာ္စြာျဖင့္ အလွည့္တိုင္း အေလ်ာ္ ရသည္။ဖိုးလံုး ၀င္ထိုးသည့္ အိမ္က အျမဲတမ္းဖဲ ေကာင္း၏။ သူထိုးတာက အမ်ားၾကီးမဟုတ္လို႔ ဒိုင္ကလည္း ဘာမွမေျပာေပ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေတာင္ျမင္သြားျပီး "ဖိုးလံုး တယ္ဟုတ္ေနပါလား" ဟု ခ်ီးက်ဴး၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဖိုးလံုးကို မ်ားမ်ားထိုးဖို႔ ေျမွာက္ေပးၾကသည္။ ဖိုးလံုးက လက္မခံပါ။"ကၽြန္ေတာ္က ဖဲသမားမွ မဟုတ္တာ၊ ဘာလို႔ အမ်ားၾကီး ထိုးရမွာလဲ""ဒါဆို မင္းက ဘာလဲ"နတ္သမီးေယာက္်ားဟု ေျပာမိေတာ့မည့္ ပါးစပ္ကို ဖိုးလံုး အခ်ိန္မွီ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ႏိုင္ ပါသည္။"ကၽြန္ေတာ္က အရူးဗ်"ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ဖိုးလံုးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ ေနာက္ပြဲေတြမွာလည္း သူ ၀င္ခ်င္သည့္ ၀ိုင္း သို႔ ၀င္ျပီး ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္က ၀င္ထိုးသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ေတာင္မွ ၾကံဳၾကိဳက္ ရင္ ဖိုးလံုး၀င္သည့္ အိမ္ကေန လိုက္ ထိုး၏။ မ်ားမ်ားေတာ့ ထိုးလို႔မရ၊ အမ်ားၾကီး ထိုးလိုက္လို႔ ဖိုးလံုးပိုက္ဆံပါ ပါသြားလို႔ ဖိုးလံုးရန္လုပ္တာ ခံရျပီး ဖိုး လံုးထိုးသည့္ အတိုင္းလိုက္ ထိုးရင္ နည္းနည္းသာ ဖိုးလံုး ထိုးသေလာက္ လိုက္ထိုးရ ရွာ၏။ ပိုက္ဆံေတြျမင္ျပီး ေပ်ာ္ေနသည့္ အခါ နတ္သမီးအသစ္အေၾကာင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေျပာဖို႔ ေမ႔သြားသည္။ ျပန္ သင့္ ျပီဟု ထင္ျပီးထျပန္လာသည့္ အခါက်မွ ဒီေန႔ သူပိုက္ဆံေတြ အမ်ား ၾကီးရတာ နတ္သမီးဆီက ရသည့္ ဘရာစီ ယာေလးကို ကိုယ္ႏွင့္ မကြာေဆာင္ထား လို႔ ျဖစ္ရသည္ဟု အေတြးေရာက္လာျပီးေနာက္ လူရွင္းသည့္ ေနရာအ ေရာက္တြင္ အက်ၤ ီ ထဲကေနထုတ္ျပီး နမ္းမိျပန္သည္။ နတ္သမီး၏ ရနံ႕ေလးေၾကာင့္ ဖိုးလံုးတကိုယ္လံုး ၾကည္ႏူး ပီတိစိတ္ျဖင့္ တသိမ္႔သိမ္႔တုန္သြားရသည္။"တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး"ဖိုးလံုး တစ္ကေနတဆယ္ အထိေတာ့ေကာင္းေကာင္း ေရတြက္တတ္သည္။ အခုလည္း ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ စီစီရီရီ တင္ထားသည့္ ဘရာစီယာေတြကို ေရတြက္ေနမိျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ ပထမဆံုးေန႕က အနီေရာင္ေလး ၊ ေနာက္တ ေန႔ အနက္ေရာင္ဇာေတြႏွင့္ အလြန္ လွသည့္ဟာေလး၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ညိဳတိုတိုေလး ျဖစ္သည္။ မေန႔ကေတာ့ အျဖဴေရာင္ ေပၚမွာ မရမ္းေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေဖၚထားသည့္ ဘရာစီယာေလးရခဲ႔၏။ ဒီေန႔ ဘာ ေရာင္ ၀တ္လာ မလဲဟု ေတြးရင္း ဖိုးလံုးရင္ေတြ တသိမ္႔သိမ္႔ခုန္ေန၏။တျခားေနရာေတြ မွာဥာဏ္နည္းသည့္ ဖိုးလံုးက ဒီဟာေတြကိုေတာ့ ရက္အစဥ္မလြဲဘဲ မွတ္ မိေနသည္။ နတ္ သ မီးက ညတိုင္းလိုေရာက္လာသည္။ သူမေရာက္လာသည္ ႏွင့္ ဖိုးလံုးက စိမ္ေျပနေျပမႈတ္ေပးသည္။ စိတ္ထဲက အ ရမ္းခ်ခ်င္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ နတ္သမီးေလး ေကာင္းဖို႔ အတြက္စိတ္ကိုထိန္းျပီး နတ္သမီးက သူ႕ေခါင္းၾကီးကို အတင္းတြန္းထုတ္သည္ အထိ လုပ္ေပးသည္။ အရင္နတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံဘဲ ေမႊးေနသည့္ အတြက္ ဘယ္ ေလာက္ ၾကာၾကာဖိုးလံုး မျငီးေငြ႕ပါ။ နတ္သမီး တြန္႔ခါျပီး အရည္ေတြထြက္ေလ ဖိုးလံုးက သေဘာက်ေလပင္။နတ္သမီး က အမႈတ္မခံေတာ့မွ ဖိုးလံုး စိတ္တိုင္းက် တက္လုပ္သည္။ ဗြီဒီယို ထဲမွာ ျမင္ဖူး သမွ် နည္းေပါင္းစံုျဖင့္ လုပ္သည္။ ဒီလို အခ်ိန္ေတြမွာ နတ္သမီးေအာ္သံေတြကဖိုးလံုး အ တြက္ အားေဆးျဖစ္သည္။ ဖိုးလံုးလုပ္ေလ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းက ပိုကားပိုေဖါင္းလာေလ ျဖစ္ျပီး လုပ္ရတာ အရမ္းအရသာရွိသည္။ ဖိုးလံုးနတ္သမီးကို အ ရမ္း စြဲလမ္း ခ်စ္မိေနျပီ ျဖစ္ သည္။ ဒီအေၾကာင္းကို လည္း နတ္သမီးကို ၾကံဳတိုင္း ေျပာမိသည္။ သူ႕ကိုခြဲမသြားဖို႔ ညတိုင္း ေရာက္ေအာင္လာဖို႔ လည္း အျမဲလိုေျပာမိသည္။ နတ္သမီးကေတာ့ ဘာမွျပန္မ ေျပာေပ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေျပာတာ လာမည္ဟု ကတိေပးျခင္းလို႔ ပဲ ဖိုးလံုးယူ ဆသည္။ညတိုင္း နတ္သမီး အ၀တ္အစားေတြကို ဖိုးလံုး က ကိုယ္တိုင္ခၽြတ္ေပးသည္။ ဘရာစီယာကိုေတာ့ နံရံဆီ ပစ္ လိုက္ သည္။ ဖိုးလံုးႏွင့္ အားရေအာင္ေပ်ာ္ပါးၾကျပီးတိုင္း နတ္သမီးကလည္း ကသုတ္ကရက္ျပန္ျပန္ သြားတတ္ ေတာ့ နတ္သမီး ထြက္သြားတာႏွင့္ အသာလိုက္စမ္းျပီး ေကာက္လိုက္ရံုပင္။ ေနာက္ျပီး ထိုဘရာစီယာေတြေၾကာင့္ ဖိုးလံုးည တိုင္းဖဲ ႏိုင္သည္။ ဖိုးလံုးကို အျမဲမုန္႔ဖိုးေပးရသည့္ အမေတြႏွင့္ ေယာက္ဖကို ေတာင္ ဖိုး လံုးက ဒီမနက္ အလုပ္မသြားၾကခင္ မုန္႔ဖိုးျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ႏိုင္သည္။ အားလံုးက ၀မ္း သာအားရ ယူသြားၾကသည္။၀င္ေငြလမ္းက ေျဖာင့္ေနပါသည္ဆိုပါမွ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ဦးတင္ထြန္းက ရက္လည္ဆြမ္း သြပ္ေတာ့မည္။ မနက္ ျဖန္ ဆို ဖဲ၀ိုင္းေတြ မရွိေတာ့ပါ။ အရပ္ထဲက ေနာက္တေယာက္ ထပ္ေသရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု ဖိုးလံုးဆုေတာင္း ေနမိသည္။ ဘရာစီယာေတာင္ ဒီေလာက္စြမ္း ရင္ ေအာက္ကေဘာင္းဘီဆိုရင္ ပိုစြမ္းမည္ဟု ဖိုးလံုးေတြး မိပါ သည္။ ဖိုးလံုးေတြ႔ဖူးသည့္ နတ္သမီး ႏွစ္ေယာက္လံုးေအာက္က ေဘာင္းဘီ မ၀တ္ၾက။ မေန႔တုန္းကေတာ့ ေဘာင္း ဘီ ၀တ္ခဲ႔ဖို႔ နတ္သမီးကို မွာလိုက္သည္။ အေဆာင္အျဖစ္လိုခ်င္သည္ ထက္ သိမ္းခ်င္တာ က ပိုမ်ား သည္။ ဘရာစီယာေလး ထည္ရထားျပီး ေဘာင္းဘီက တထည္မွ မရေသးတာ ကို ဖိုးလံုးမခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနရသည္။ေခါင္းအံုးေပၚက ဘရာစီယာေတြကို တခုခ်င္းေကာက္ယူျပီး နမ္းလိုက္၏။ အလြန္လွသည့္ ဘရာစီယာေလးေတြ ျဖစ္ပါသည္။ အေဟာင္း တခုမွမပါ။ အားလံုးအသစ္ စက္စက္ေတြ ျဖစ္သည္။ တျခားမိန္းမေတြ ၀တ္သည့္ ဘရာ စီယာေတြကို ၀တ္ထားတာ၊ တန္းမွာလွမ္း ထားတာ ဖိုးလံုး အၾကိမ္ၾကိမ္ျမင္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဟာေလးေတြ ေလာက္ ဘယ္သူ႔ ဟာကမွ မလွၾကပါ။ အားရေအာင္နမ္းရႈံ႕ျပီးမွ ေခါင္းအံုးစြပ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေလးထည္ေတာင္ဆို ေတာ့ ေအာက္ဖက္ ျခမ္းက ေဖာင္းေတာင္ေဖါင္းေနျပီ။ အဲဒီမညီမလာေဖါင္းေနသည့္ ဖက္ကိုပဲ အေပၚဖက္သု႔ိ လွည့္ကာပါးကပ္ျပီး အိပ္ခ်လိုက္သည္။ ဖိုးလံုး တေရးေတာ့ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ရမည္။ ဒါမွလည္း ညက်ရင္ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ ေပ်ာ္ခြင္႔ ရမည္ ျဖစ္သည္။ဖိုးလံုးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ အခါနတ္သမီး ႏွင့္ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕သည္။ ဖိုးလံုး က မ်က္လံုး ကိုစည္း မထားလို႔ တသက္တာျမင္ဖူးသမွ် မိန္းမေတြထဲမွာ အလွဆံုးေသာ မိန္းမကို ျမင္ခြင့္ရလိုက္သည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္အေပၚ ပိုင္း က အ၀တ္မပါဘဲ ျဖဴစင္လံုး၀န္းသည့္ ႏို႔ၾကီးေတြကို အတိုင္းသားျမင္ရသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းက ေလးေတြကရဲရဲနီ ေန၏။ ေအာက္မွာ၀တ္ထားတာက ဟိုကားေတြထဲက မိန္းမ ေတြ၀တ္သလိုမ်ိဳး ပစၥည္းအုပ္ရံု ေဘာင္းဘီေသး ေသး ေလးျဖစ္သည္။ ပစၥည္းေရွ႕တည့္တည့္မွာ ႏွင္းဆီပြင့္နီနီေလးပါ၏။ နတ္သမီးေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ႏွင္းဆီပြင့္ေလးကို ပါးစပ္ႏွင့္ ငံုခဲလိုက္၏။ ျပီးေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ႔ျပီး စုပ္ယူလိုက္သည္။ ႏွင္းဆီပြင့္၏ ၀တ္ရည္ေတြလား၊ နတ္သမီး၏ အရည္ေတြလားမသိ ခ်ိဳျမိန္သည့္ အရည္ေတြ ဖိုးလံုး ပါးစပ္ထဲသို႔ စီး၀င္လာ ၾကသည္။ ဖိုးလံုးႏိုးလာသည့္ အခါ ပါးစပ္မွာ အရည္ေတြရႊဲေန၏။ အလန္႔တၾကားျဖင့္ ေခါင္းကို ထူမတ္ ျပီးထထိုင္ လိုက္မိ သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ အာပုပ္ရည္ေတြက ေခါင္းအံုးေပၚသို႔ စီး က်မသြားပါ။ က်သြားရင္ ေခါင္းအံုး စြပ္ ကိုထိုးေဖါက္ျပီး နတ္သမီး၏ ဘရာစီယာေတြ ကို စိုကုန္ေပေတာ့မည္။ ဖိုးလံုး ေခါင္းအံုးကို ျပန္လွန္လိုက္ျပီး သူအိပ္သည့္ ကြပ္ပ်စ္ေလး ေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။ အျပင္မွာေနေရာင္ျခည္က ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးသာရွိေတာ့သည္။ ဖိုးလံုး၏ အမႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေယာက္ဖလည္း ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။"ဖိုးလံုး ဒီေန႔ေရာစီးပြားရွာ ဦးမွာလား""ရွာမွာေပါ့၊ အခ်ီၾကီးရိုတ္ မွာ ဟီးဟီး"ကိုစိုးေအာင္ အေမးကို ျပန္ေျဖရင္း ဖိုးလံုးေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္သည္။အမလတ္မခင္ေအးတင့္ ကေတာ့ ဖိုးလံုး ေပးလိုက္ သည့္ ပိုက္ဆံျဖင့္ ထီထိုးခဲ႔သည္ဟု ဆို၏။"ထီေပါက္ရင္ ငါ့ေမာင္ေလးကို ေမာ္ေတာ္ကား၀ယ္ေပးရမယ္၊ ပိုက္ဆံေတြလည္း သံုးဖို႔ အမ်ားၾကီးေပးမယ္""အရူးက ကားမလိုပါဘူး မမရာ"တကယ္ပင္ ဖိုးလံုးဒါေတြမလိုခ်င္ပါ။ သူ႔အတြက္ နတ္သမီးရွိေနျပီ ျဖစ္သည္။ က်န္တာဘာ မွ မလိုအပ္ေတာ့၊။ ေရခ်ိဳးထမင္းစားျပီး ဖိုးလံုးလဘက္ရည္ဆိုင္ခနသြားသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္၀ိုင္းမွာဘယ္ ေလာက္ရံႈးျပီး၊ ဘယ္ သူက လက္စြပ္၊ ဘယ္သူကနာရီ၊ ဘယ္သူက စက္ဘီးေပါင္လိုက္ရ သည္ ဆိုသည့္ စကားေတြၾကားရေတာ့ ငါးခူျပံဳးေလးႏွင့္ ရင္ေကာ့ကာေနမိ၏။"အားလံုးထဲမွာ စီးပြားအျဖစ္ဆံုးက ဖိုးလံုးပဲ၊ ေဟ႕ေကာင္ မင္းခုတေလာ ေန႔တိုင္းႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား တို႔ကို လဘက္ရည္တိုက္""တိုက္မယ္ဗ်ာ၊ ဒီညႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ဘီယာပါ တိုက္မယ္""တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ၾကိဳက္ျပီကြာ""ေနာက္ထပ္ မသာ ရွိရင္လည္းေျပာၾကေနာ္ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားျဖစ္လုပ္ေတာ့ မွာ ...ဟဲ ..ဟဲ"ရင္ေကာ့ကာအာမခံလိုက္ျပီး တ၀ိုင္းလံုးစာ ရွင္းလိုက္သည္။ အရင္က သူ႕ကိုေကၽြးေမြးေနက် လူေတြကို အခု လိုျပန္ေကၽြးရလို႔ ဖိုးလံုးလည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ အခ်ိန္ က်သည့္ အခါက်ေတာ့ ဖိုးလံုးထိုင္ရာကထ၏။ အိမ္ခန ျပန္ ဦးမယ္ဟု ေျပာျပီး ဖိုးလံုး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။ သူမ်ားေတြကို နာရီမေမးခ်င္ေတာ့ လို႔ စိတ္မွန္း ျဖင့္ ထြက္လာရာ ေနာက္က်မွာစိုး ျပီး မေျပးရံုတမယ္လာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ တဲနားကို ေရာက္ေတာ့ နတ္သမီး၏ အနံ႕ကို ရသလိုလိုရွိသည္။ အနီးတ၀ိုက္မွာေတာ့ ဘာ အရိပ္အေယာင္ မွ လည္း မျမင္ရပါ။ အထဲကို ခပ္သုတ္သုတ္၀င္ျပီး လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္လို႔ အျပီးမွာေတာ့ ခ်က္ ခ်င္းလိုလို နတ္သမီး အနားကုိေရာက္လာသည္။ သူေနာက္ က်သြားလို႔ နတ္သမီးကိုယ္ေဖ်ာက္ျပီး ေစာင့္ေနရ သည္ဟု ေတြးမိျပီး ဖိုးလံုး စိတ္ မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။"ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်သြားတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ နတ္သမီးရယ္"တရုပ္ကားေတြထဲကလို လက္သီးဆုပ္ျပီးေတာင္းပန္လိုက္သည့္ ဖိုးလံုးလက္ေပၚကို လက္ဖ၀ါးႏုႏုေလး တခု ေရာက္လာသည္။ ထိုလက္ကေလး ကို အုပ္ကိုင္လိုက္ျပီး ႏူးညံ့ကာ ေခ်ာမြတ္သည့္ လက္ေမာင္းတေလွ်ာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းသြားမိ၏။ ပုခံုးနားသို႔ ေရာက္ ကာမွ အ၀တ္ကို စမ္းမိသည္။ နတ္သမီး၏ အ၀တ္က လက္ေမာင္းေတြလိုပင္ ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ လည္ပင္းနားေရာက္ေတာ့ ဇာတြန္႔ေတြကို စမ္းမိသည္။ ေအာက္ကိုု ဆက္ ဆင္းျပီး ႏို႔ေတြကို ညွစ္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ ေအာက္မွာ ဘရာစီယာ မပါသည္ ကိုသိလိုက္ရ၏။ ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီပါသလားဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း စမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာလည္း အတြင္းခံလံုး၀ရွိတာေတြ႕ လိုက္ရသည့္ အခါ ဖိုးလံုး တြန္႔ ျပီးေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္မိသည္။"နတ္သမီးရယ္၊ ေဘာင္းဘီဘာလို႔ ၀တ္မလာတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ နမ္းခ်င္လို႔ပါ"၀မ္းနည္းပက္လက္ေျပာရင္း ဖိုးလံုးငိုင္သြားရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အ၀တ္စေတြလႈပ္ရွား သြားသံၾကားရျပီး ဖိုးလံုးကို နတ္သမီးက ဖက္လိုက္သည္။ လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ နတ္သမီးက ကိုယ္လံုးတီးျဖစ္ေနတာကို စမ္းမိသည္။ ဖိုးလံုး စိတ္လႈပ္ရွားျပီး ငိုင္ေတြမႈေတြ ပ်က္လြင့္သြားျပီး နတ္သမီးကို အားပါးတရ နမ္းလိုက္မိသည္။ နမ္းရင္းနမ္းရင္းႏွင့္ ဘရာစီယာကိုေရာ ပင္တီကိုပါေမ႕သြားသည္။နတ္သမီးကို ဖ်ာေပၚဆြဲခ်လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးေပါင္တံၾကီးေတြက ဖိုးလံုးတြန္းစ ရာမလိုဘဲ သူ႔အလိုလို ေဘးကို ျပန္႔ကားသြားသည္။ ထံုးစံအတိုင္း မႈတ္ေပးလိုက္ သည့္အခါ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြ စတင္ထြက္ လာ၏။ ဖိုးလံုးစိတ္ထဲမွာ ဒီေန႔ ပိုေမႊးသည္ ဟု ထင္မိသည္။ လတ္ဆတ္ေသာ အနံ႔တခုေၾကာင့္ ဒီေန႔ အရင္က ထက္ ပိုၾကာေအာင္မႈတ္ မိ ပါသည္။ အရသာရွိသည့္ အရည္ေတြကိုလည္း တရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္ စုပ္ယူမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ အရင္ေန႔ေတြကထက္ ပိုခ်ိဳေနတာေသခ်ာသည္။မရပ္မနားညည္းညဴေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖိုးလံုးစိတ္မပ်က္ပါ။ သူ၏ စြမ္းေဆာင္မႈေတြ ထိေရာက္သည္လို႔ပဲ ေတြး ကာေပ်ာ္သည္။ အခုလည္း နတ္သမီးတားေတာ့မွ မႈတ္တာကိုရပ္လိုက္သည္။ မလုပ္ခင္ နတ္သမီး၏ ႏို႕ေတြကို စုပ္ေပးရင္း အမွတ္ တမဲ႔ ေျပာမိသည္။"ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း ျပန္မႈတ္ေပးပါလား နတ္သမီးေလးရယ္"သံေခ်ာင္းၾကီးလို မာေက်ာေနသည့္ ဖိုးလံုး၏ ဟာၾကီးကို နတ္သမီးက လက္ႏွင့္လာကိုင္သည့္ အခါ ဖိုးလံုး ရင္ ထဲမွာ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မရဲတရဲျဖင့္ နတ္သမီးကို ဆြဲမထူလိုက္ျပီး နတ္သမီးေရွ႕မွာ ရပ္ေပးလိုက္ သည့္ အခါ ဖိုးလံုးထိပ္ဖ်ားမွာ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလံုးကို တကယ္ျပန္မႈတ္ေပးေလျပီ။ ဖိုးလံုးေပ်ာ္ ရေသာ္လည္း နတ္သမီးက ပုေလြ မမႈတ္တတ္ပါ။ အရင္နတ္သမီးက ကၽြမ္းက်င္သေလာက္ ဒီနတ္သမီးက ေတာ့ ငံုလိုက္၊ ထိပ္ကို စုပ္လိုက္၊ သူမ၏ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ႏွင့္ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိပါ။ မလုပ္တတ္လုပ္ တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပးေနရွာ သည့္နတ္သမီးကို ဖိုးလံုး သနားသြားသည္။"ေနပါေစ၊ ေနပါေစ ေတာ္ပါေတာ့၊ အထဲကိုပဲ ထည့္ေတာ့မယ္"နတ္သမီး ဆီက သူ႕ဟာၾကီးကို ျပန္ဆြဲယူလိုက္ျပီး ဖိုးလံုးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ နတ္သမီး တကိုယ္လံုး က်ိဳးေၾကသြား ေတာ့ မတတ္ဖ်စ္ညွစ္ကာ ဖက္လိုက္ျပီး မွ ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲလိုက္သည္။ အလိုက္သင့္ ဖြင့္ဟေပးသည့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္တံ တေခ်ာင္းကို ပုခံုးေပၚတင္ထမ္းလိုက္ျပီး က်န္ေပါင္တဖက္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးခြ ျပီး နတ္သမီး၏ တြင္း၀ကို စမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီးက သူမ၏ လက္ကေလးေတြ ႏွင့္ ကိုင္ျပီး အ၀မွာေတ႔ေပး၏။ အလိုက္သိမႈ ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္သြင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္ေပးလိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးေအာ္သံ ထြက္လာသည္။"အား...."နတ္သမီး ၏ေပါင္တံကို ဖက္ျပီး အားစိုက္ခြန္စိုက္ေဆာင့္သည္။ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ရင္း ႏွင့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ႏွင့္ ေျခသလံုး ေတြကို တယုတယအနမ္းေတြ ေပးသည္။နတ္သမီး၏ တကိုယ္လံုးက ေမႊးသလို အရမ္းလည္း ႏူး ညံ႔သည္။ အရင္နတ္သမီး တုန္းက ဖိုးလံုးအေနႏွင့္ မႈတ္ဖို႔ ႏွင့္လုပ္ဖို႔ ပဲသိသည္။ ဒီလိုေတြ မေတြးတတ္။ ဒီနတ္သမီးႏွင့္ က်မွ အရာရာတိုင္းသည္ ဖိုးလံုးအတြက္ တပ္မက္စရာျဖစ္သည္။ ဒီအေန အထားအတိုင္းစိတ္ၾကိဳက္လုပ္ျပီး ေသာ အခါ ဖိုးလံုးက ေလးဖက္ေထာက္ပံုစံျပင္လိုက္သည္။ဒီရက္ေတြ ထဲမွာ နားလည္မႈေတြ ရေနျပီျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကလည္း ခါးကို မလိုက္သည္ႏွင့္ အလိုက္သင့္ကုန္းေပးသည္။ ဖိုးလံုးေဘးကို မေခ်ာ္ေအာင္ လက္ႏွင့္ ပင္ ထိန္းေပးလိုက္ေသး၏။ အမွန္က ဖိုးလံုးျပီးခ်င္ေနျပီျဖစ္သည္။ ေမာလည္း နည္းနည္းေမာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ အၾကိဳက္ဆံုးပံုစံ ကို ေျပာင္းျပီး အျပီးလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။ တင္ပါးၾကီးေတြ၏ အိစက္သည့္ အထိအေတြ႔ ႏွင့္ အခုနထက္ပို ၾကပ္ သြားသည့္ အတြင္း ကဆြဲအားတို႔ ေၾကာင့္ ေနာက္ကေန အံၾကိတ္ေဆာင့္ ရင္း အရည္ေတြ ထြက္ကုန္သည္။ အေမာ ေျဖရင္း ကုန္းထားဆဲျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကို ေနာက္ကေနလ်က္ေပး မိပါသည္။ သူလုပ္ထားလို႔ ထြက္ခဲ႔ သမွ် အရည္ေတြကို ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပး ျပီးမွ နတ္သမီး ေဘးမွာ လဲေလ်ာင္းျပီး နားလိုက္သည္။ နတ္သ မီးလည္း ၀မ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ျငိမ္သက္ေနသည္။"နတ္သမီး ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ အရမ္းခ်စ္သြားလဲ မသိဘူးဗ်ာ၊ အရင္နတ္သမီးက ခ်လို႔ေတာ့ေကာင္း ပါ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ဘူးဗ်"နတ္သမီး၏ ေက်ာျပင္မြတ္မြတ္ေလး ကို ပြတ္ေပးရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။ နတ္သမီး ဆီက ဘာတုန္႔ ျပန္သံမွ မ ၾကားရ သည့္အတြက္ ဖိုးလံုး စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါ။ နတ္သမီးေတြက ဒီလိုပဲျဖစ္သည္။ လူစကားကို နား လည္ေသာ္လည္း မေျပာၾကပါ။ သူတို႔ ႏွင့္ ဆိုရင္ဖိုးလံုးက သာေျပာရျခင္း ျဖစ္သည္။"ဟို နတ္သမီး ကို သြားျပန္ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ သူ႔ အရည္က မခ်ိဳဘူးဗ်၊ ဒီနတ္သမီးေလး က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဂ်ာ ပဲမႈတ္ခ်င္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မႈတ္ေပးတာ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လားဟင္၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပီး မႈတ္ေပးတာ ..သိလား"တုန္႔ျပန္သံမၾကားရေပမယ့္ ဖိုးလံုးက သူ႕ဖက္ကိုဆြဲယူလိုက္ရာ နတ္သမီး ပါလာသည္။ နတ္သမီး ကိုဖက္ျပီး ဖိုး လံုး နမ္းသည္။ မ်က္ႏွာ အႏွံ၊ ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္း ႏုႏုေလးေတြကိုတယုတယ စုပ္နမ္းသည္။ နမ္းရင္း ႏွင့္ ဖိုး လံုးစိတ္ေတြ ျပန္ထလာသလို သူ႔ဟာၾကီးကလည္း တေက်ာျပန္ျပီး တင္းမာလာသည္။"ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေနာက္တခါ လုပ္ရေအာင္ေနာ္"နတ္သမီး မျငင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလံုး နတ္သမီးေပၚကို တက္ခြလိုက္၏။ သူမ၏ ဆီးခံုကို ေထာက္ေနသည့္ ဟာ ၾကီးကို လည္း အ၀မွာ ၀တၱရားမပ်က္ေတ႔ ေပးသည္။ ဒီတၾကိမ္မွာလည္း ဖိုးလံုးစိတ္လြတ္လက္လြတ္ လုပ္ပစ္ လိုက္သည္။ လုပ္တာေတာင္ ရိုးရိုးမလုပ္။ ထိုးသည္.ေမႊသည္။ ေကာ္တင္သည္။ နတ္သမီး လည္း တကိုယ္လံုး တြန္႔လိမ္ျပီး ေအာ္ေနရ၏။ခါတိုင္းက ႏွစ္ခ်ီလုပ္ျပီးရင္ နတ္သမီး ျပန္ေနက်ျဖစ္သည္။ ဒီေန႕ေတာ့ ဖိုးလံုး လုပ္ျပီးေတာ့ ျပန္လ်က္ေပးတာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင့္ ခံယူျပီး ဖိုးလံုး ကိုမွီကာ ညိမ္သက္ေန၏။ ဖိုးလံုး အံ့ၾသေသာ္လည္း ေက်နပ္ျပီး ေနာက္ေန႔ ပင္ တီ ၀တ္လာဖို႔ ထပ္ေျပာမိသည္။"ေနာက္ေန႕ က်ရင္ ေဘာင္းဘီ ေသးေသး ေလး၀တ္ခဲ႔ပါေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ယူသြားခ်င္လို႔၊ အရင္ေန႔ေတြက နတ္သမီး က်န္ခဲ႔တာေတြ လည္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ယူသြားတယ္"ဖိုးလံုးစကားေၾကာင့္ နတ္သမီး ကိုယ္ေလး တုန္ခါသြားသည္။ မေက်နပ္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလံုးပ်ာပ်ာ သလဲ ရွင္းျပမိ သည္။"ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းအံုး ေအာက္မွာ ထားအိပ္တာပါ၊ ေမႊးေနတာပဲ၊ ေဘာင္းဘီေလး ရရင္လဲ ေခါင္းအံုးေအာက္ မွာ ပဲ ထားမွာပါ၊ ပန္းပြင့္ေလး ေတြပါတာ ၀တ္ခဲ႔ပါေနာ္"နတ္သမီး ကိုယ္လံုး ပိုျပီးတုန္လာသည္။ ျပန္သြားမွာစိုးလို႔ ဖိုးလံုးအတင္း ဖက္ထားမိ၏။"နတ္သမီး ကိုခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီး တကိုယ္လံုးကို ခ်စ္တာပါ၊ နတ္သမီး ေဘာင္းဘီကိုလဲ ခ်စ္တယ္၊ နတ္သမီး ဘရာစီယာကို လဲခ်စ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းမိတာပါ နတ္သမီးရယ္၊ စိတ္မဆိုးပါ နဲ႔ ေနာ္"ဖိုးလံုးရင္ခြင္ထဲကေန နတ္သမီး တြန္႔ျပီး ရုန္းထြက္လိုက္သည္။ ခါတိုင္းလည္း ႏွစ္ခ်ီ လုပ္ျပီးရင္ ျပန္ေနက်ဆိုေတာ့ ဖိုးလံုးရင္ထဲ ဟာသြားသည္။ တားလည္း မတားရဲလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ရ၏။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီးက ဖိုးလံုး၏ ေပ်ာ့ ေခြ ေနဆဲ အေခ်ာင္းၾကီးကို လာကိုင္ေတာ့ အံ႔ၾသသြားရသည္။ ကိုင္ရံုသာမက ပါးစပ္ထဲကိုပါ ငံုလိုက္လို႔ ပိုျပီး အံ့ ၾသရ ျပန္သည္။"နတ္သမီးေလး ကၽြန္ေတာ့္ ကို မႈတ္ေပး မလို႔လား"ဖိုးလံုး အေမးကို တျပြတ္ျပြတ္စုပ္ ျခင္းျဖင့္ နတ္သမီးက အေျဖေပးလိုက္၏။ မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပး ျခင္းေပမယ့္ ဖိုးလံုးအတြက္ အရမ္းကို ေကာင္းပါသည္။ ႏူးညံ့သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ၊ တခ်က္တခ်က္မွာ ေရခဲ ေခ်ာင္းကို လ်က္သလို လ်က္ေပးေနသည့္ လွ်ာကေလး၏ အထိအေတြမ်ားေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဟာၾကီးက ျပန္ျပီး ေထာင္တက္လာသည္။ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္လုပ္ဖို႔လည္း တကိုယ္လံုးမွာ အားအင္ေတြ ျပန္လည္ျပည့္ ျဖိဳးလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္သမီး ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ျပီး သူက တျပန္ဘာဂ်ာဆြဲေပးလိုက္သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖီးလ္ ေတြျပန္တက္လာပံုရပါသည္။ ဖိုးလံုးဆံပင္ေတြ ကိုဆြဲ၏။ နားရြက္ကို လိမ္၏။ လိႈက္ဖို တုန္ရီသည့္ အသံ ေလးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ညည္း၏။စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဘာဂ်ာ လုပ္ေပးျပီးမွ ဖိုးလံုး တက္လုပ္သည္။ နတ္သမီး၏ အလိုက္သိသည့္ ယုယမႈေတြ ေၾကာင့္ အားအင္ေတြ ျပန္ျပည့္လာေပမယ့္ ေရွ႕မွာ ႏွစ္ ၾကိမ္ျပီးထားေတာ့ ဒီတၾကိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျပီး ႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ ဖိုးလံုးလည္း ေမာလာသလို နတ္သမီးေလး လည္းက်ယ္က်ယ္ေတာင္ မေအာ္ႏိုင္ေတာ့ ေလသံ ေပ်ာ့ ေလးႏွင့္ သာ ညည္းႏိုင္ေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုဖိုးလံုး သနားလာသည္။ ျမန္ျမန္ျပီးေအာင္ အားထည့္ ေဆာင့္ရလြန္းလို႔ ထိပ္ေတြေတာင္က်ိန္းေနသည္။ နတ္သမီး လည္းေတာ္ေတာ္ခံရ ခက္လိမ္႔မည္။ အရည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မထြက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ တခါတုန္းက အရင္နတ္သမီး သူ၏ ေဂြးအုကို ညွစ္ေပး ဖူး တာကို သတိရလိုက္တာေၾကာင့္"ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညွစ္ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညွစ္ေပးပါ"ဖိုးလံုးစကားေၾကာင့္ လွမ္းညွစ္ေပးသည္။ နတ္သမီး လက္က တင္ပါးကိုမွီေသာ္လည္း ဥကိုေတာ့ မထိတထိ ျဖစ္ ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလံုးက အေပၚဖက္ကိုတိုးသည္။တိုးတာႏွင့္ အလိုက္သင္႔ျဖစ္ေအာင္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ေတြကို အတင္းဖိခ်ရ၏။ ေပါင္ေတြကို ရင္မွာအပ္လိုက္ေတာ့ နတ္သမီး ဖင္ၾကီးကၾကြတက္လာသည္။ ပုဇြန္လို ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနရာကေန ပုခံုးကိုၾကြျပီး နတ္သမီးက ဖိုးလံုးဥၾကီးေတြကို မိေအာင္ဖမ္းျပီး ဖ်စ္ညွစ္ေပး၏။ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ မဆုပ္မိသည့္ အျပင္ နတ္သမီးက လည္းအားေပ်ာ့ေနလို႔ လံုး၀မနာပါ။ အေဆာင့္ႏွင့္ အညွစ္ တိုင္ ပင္ ကိုက္သြားသည့္ အခါ ဖိုးလံုး တမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္လာျပီး ေနာက္ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဆက္တုိက္ေဆာင့္လိုက္သည္ႏွင့္ အေခ်ာင္းေရာ ဥပါ က်င္တက္လာျပီး ေနာက္ အရည္ေတြထြက္ကာ ျပီးသြားေတာ့သည္။ ပင္ပန္းလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ကိုယ္ ေပၚမွာ ေမွာက္ျပီးအၾကာၾကီး နားလိုက္ရသည္။ ဖိုးလံုး အေမာေျပလို႔ ေဘးကို လွိမ္႔ခ်လိုက္သည္ ႏွင့္ နတ္သမီးထရပ္လိုက္သည္။ မသြားေစခ်င္ေသးသည့္ ဖိုးလံုးက ေျခ ေထာက္ေတြ ကိုဖက္လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီး ေျခ ေထာက္ေတြ ယိမ္းယိုင္လို႔ ေန၏။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလံုးလက္ထဲ က ေန ျပန္ရုန္းသည္။ခါတိုင္းေနခဲ႔ သည့္ အခ်ိန္ထက္ပို ျပီးၾကာျမင့္စြာ ေနေပးခဲ႔သည္ကို သတိရလိုက္မိသည့္ အခါ ဖိုးလံုးလက္ေတြ ေပ်ာ့က်သြား၏။ နတ္သမီး တို႔မည္သည္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ေက်ာ္လြန္ျပီးေနလို႔ မရဟု မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာဖူး သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဖိုးလံုး အခ်ိန္နာရီ ကို မသိေပမယ့္ အရမ္းေနာက္က်ေနျပီ ဆိုတာကိုသိသည္။ အခုန လုပ္ထား သည့္ အရည္ေတြ ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပးလိုက္ျပီးေနာက္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းေလး ကို အားပါးတရ စုပ္နမ္း ျပီးေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ခနေလး အတြင္းမွာပင္ နတ္သမီး၏ စြဲမက္ဖြယ္ ရန႔ံ ႏွင့္ အေငြ႕အသက္ေတြ ဖိုးလံုး နားက ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္။ ျမက္ပင္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ တိုးတိုက္သြားသည့္ အသံကိုလည္းၾကားရ သည္။ ခါတိုင္းဆို ဒီလို အသံေတြ မၾကားရပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ နတ္သမီး အလွ်င္လိုေနပံုရ၏။မ်က္လံုးက အ၀တ္ကိုေတာင္ ျပန္မျဖဳတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဖိုးလံုး ဖ်ာေပၚကို လွဲခ်လိုက္မိပါသည္။ ဒီည အျပန္ေနာက္ က် လို႔ မနက္ျဖန္ နတ္သမီး ေရာက္မလာႏိုင္မွာကိုလည္း စိုးရိမ္ပူပန္ မိသည္။ တကယ္လို႔သာ မနက္ျဖန္ နတ္ သမီး ေရာက္မလာရင္ သူရူးသည္ထက္ ပိုကာ ရူးဖို႕သာရွိသည္ဟုလည္း မခ်င့္မရဲ ေတြးေနမိသည္။ နတ္သမီး ဆီက ကံေကာင္းေစသည့္ အေဆာင္ကို ဒီေန႔ မရလိုက္သည့္ အတြက္ အသုဘအိမ္ကို သြားရင္လည္း ဖဲရိုတ္ လို႔ ကံေကာင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့။ ေအးေအး ေဆးေဆး မွပဲ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရသည္။ မသြားလို႔ ကလည္း မျဖစ္ ေပ မနက္ျဖန္ရက္လည္ဆိုေတာ့ ညကထဲက သြားျပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ေပး သင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ နတ္သမီး ထြက္သြားျပီး အၾကာၾကီးေနမွ ဖိုးလံုး ထြက္လာ၏။ လမ္းမေတြေပၚမွာ လူသူက ရွင္းသေလာက္ျဖစ္ ေန သည္။ ေတာ္၀င္ပန္း အေဆာင္ေရွ႕ အေရာက္တြင္ အရိပ္မဲမဲၾကီးတခုကို ေတြ႕လိုက္လို႔ ဖိုးလံုးလန္႕ သြားသည္။ အနားနားကို ေရာက္မွ ၀ါးရင္းတုတ္ၾကီးကိုင္ကာရပ္ေနသည့္ အေစာင့္ကုလားအဖိုးၾကီးမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ဖိုး လံုး ႏွင့္ အရပ္ထဲမွာ မ်က္မွန္းတန္း မိေနသည့္ အဖိုးၾကီးက ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေန ျဖင့္ ၀ါးရင္းတုတ္ၾကီး ကိို ေျမွာက္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုရိုတ္ေတာ့မည္ဟု ဖိုးလံုးရင္ထဲ မွာထိတ္သြားျပီး အလန္႔ တၾကားထြက္ေျပးမိ သည္။"ေအာင္မယ္ေလးဗ်"ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေတာ့မွ ကုလားၾကီးရယ္သံေၾကာင့္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုး ႏြယ္တို႔ အိမ္ဆီတက်ိဳးထဲ သုတ္ခဲ႔၏။ ေနာက္ဆံုးညဆိုေတာ့၀ိုင္းေတြက ပိုျပီး အရွိန္ျမင့္ေနသည္။ဒီေန႕က မိုး လင္းသည္ အထိလဲ ရိုတ္လို႔ မရ၊ မနက္ဖက္ ဆြမ္းမကပ္ခင္ တရားမနာခင္ ၀ိုင္းသိမ္းရမွာ ျဖစ္လို႔ အားလံုးေဇာ ကပ္ေနၾကသည္။ ရံႈးေနသူတခ်ိဳ႕က ဖိုးလံုးကို ျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာသြားၾကသည္။ ခုတေလာ ဖိုးလံုးက ကံထေန သည္ မဟုတ္ပါလား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဦးတင္ထြန္းၾကီး ေစာင့္ေရွာက္တာဟု ဖိုးလံုးကြယ္ရာမွာ ေျပာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလံုးက ဒီေန႔ မထိုးလို႕ ဆိုသည့္ အခါ သူတို႔ စိတ္ပ်က္သြားၾကသည္။စိတ္ကူးေကာင္းသည့္ တေယာက္ကေတာ့ ဖိုးလံုးလက္ထဲကို ၂၀၀ တန္ ၅ ရြက္လာထည့္ေပးသည္။ ဖိုးလံုးက မ်ားမ်ား မထိုးတတ္မွန္း သိလို႔ တမင္ ဒီေလာက္ပဲေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။"ဒီပိုက္ ဆံနဲ႕ မင္းၾကိဳက္သလို လိုက္ထိုး၊ ရံႈးရင္ ျပန္မေပးနဲ႔၊ ႏိုင္ရင္ တေယာက္တ၀က္"ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ႏွင့္ မဟုတ္၍ ဖိုးလံုး လက္ခံလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ တလွည့္ ကို ၂၀၀ ႏွင့္ ငါးလွည့္ေျမာက္သည့္ အခါ အကုန္ေျပာင္သြားသည္။ နတ္သမီးဆီက ဘာမွ မရခဲ႔လို႔ ျဖစ္မည္ဟု ဖိုးလံုးထင္သည္။ အရင္ေန႔ေတြက လည္း ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးတည့္သည့္ အိမ္ကေန ၀င္ေလာင္းလိုက္တာပင္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေန႔ေတြက အျမဲလို ႏိုင္ သည္။ ဖဲ၀င္ကစားျခင္း ကိုလက္ေလွ်ာ့လိုက္ျပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္ေနၾကသည့္ ေနရာေဘးမွာ ဖ်ာခင္းထားတာ ေတြ႕လို႔ သြားမွိန္းေနလိုက္သည္။ ေဘးမွာ တျခားသူေတြ လည္းရွိသည္။ ဘယ္သူေတြမွန္း ေတာ့ မသိ။ နတ္သမီး ႏွင့္ ေရကုန္ေရခန္း ခ်စ္လာခဲ႔ရသည့္ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင့္ ဖိုးလံုးပင္ပန္းစြာ ျဖင့္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္း ႏွင့္ ၀ရုန္းသုန္းကား ေျပးသံလႊားသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားမွ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ထၾကည့္သည္။ အိမ္ ေရွ႕ဖက္ေရာက္မွ ဖဲ၀ိုင္းေတြကို ရဲလာဖမ္းတာဟု သိရသည္။ ေျပးလို႔ လြတ္တဲ႔ သူလည္းလြတ္ျပီး မိတဲ႔သူလည္း မိ သြားသည္။ အရပ္ထဲမွာ ေတာ့ဒီလိုပဲ အသုဘရွိရင္ ဖဲ၀ိုင္းရွိသည္ပင္၊ ခုမွ ဘာလို႔ ရဲလာရသည္ ကို ဖိုးလံုးနားမလည္ပါ။ မစိုးစိုး ႏြယ္ကေတာ့ နားလည္ပံုရသည္။ လာသည့္သူေတြ ႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာၾကျပီၤး ေနာက္ ဖမ္း ထားသူေတြကိုေတာင္ မေခၚေတာ့ဘဲျပန္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ျပန္သည္ႏွင့္ ၀ိုင္းျပန္စႏိုင္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မစိုးစိုးႏြယ္က ေက်ညာသည္။ ထြက္ေျပးသူေတြ လည္း အလွ်ိဳလွ်ိဳျပန္လာၾက၏။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံေတြကေတာ့ ရႈပ္ ကုန္သည္။ ၀ိုင္းထဲက ေတြရာျမင္ရ ဆြဲေျပးၾကျခင္း ျဖစ္ရာ ႏိုင္ျပီးသား ပိုက္ဆံေတြ ေပ်ာက္သူေပ်ာက္၊ ေနာက္ ဆံုး လက္က်န္ အရင္းပါ ဘယ္သူ႔ လက္ထဲ ပါသြားမွန္း မသိရျဖစ္သူက ျဖစ္ႏွင့္ ၀ိုင္းေတြက အခုနေလာက္ အရွိန္မေကာင္းေတာ့ေပ။ အနားမွာ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ လာထိုင္သည့္ ဖိုးလံုးကို တေယာက္က ေမတၱာပို႔သည္။"ဟင္ .. ေအေပးေလး ဖိုးလံုး၊ နင္အဲဒါေတြ သိလို႔ ဒီေန႔ ၀င္မေလာင္းတာ မဟုတ္လား မသာေကာင္ေလး"ဒီလို အေျပာခံလိုက္ရမွ ဖိုးလံုးလည္း ေတြသြားသည္။ ဒီေန႕ သူ႕ကို မကစားေစခ်င္လို႔ နတ္သမီးဘာမွ ၀တ္ မလာ တာဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ဒီေန႔ မ်ားမ်ားစားစားလုပ္မည္ဟု ဖိုးလံုးမွန္းထားသည္။ တကယ္လို႔ လုပ္ျဖစ္ရင္ အခုလို အေျခအေန မွာ ဖိုးလံုးပိုက္ဆံ ေတြလည္း ဆံုးႏိုင္သည္။ ဟုတ္သည္။ ဒါ နတ္သမီး ေက်းဇူးပဲ ျဖစ္ရမည္။ နတ္ သမီးလိုပင္ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းသည့္ ဆရာမၾကီး မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္း နံရံကို မွီရင္း စာအိတ္ ေတြထဲကို ပိုက္ဆံ အသစ္ေလးေတြ ထည့္ေန၏။ ဖိုးလံုးက သူမကို ေက်းဇူးတင္စြာ ျပံဳးျပလိုက္သည့္ အခါ မစိုး စိုး ႏြယ္ကလည္း ဖိုးလံုးကို ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ပါသည္။
BẠN ĐANG ĐỌC
Plus One Shot Collection(အပြာစာအုပ်စုစည်းမူ့)
Viễn tưởngOneshot collectionမ်ား Warningေပးပါတယ္ မေနႏိုင္လို႔ဖတ္ၿပီးရင္လည္း Voteေတာ့ေပးခဲ့ၾကပါ crd လဲ ပေးပါတယ်😁
