Fırtınada Kaybolanlar

İlay

Yağmur, her dakika içinde büyüyen nefret kadar şiddetli yağıyordu. Rüzgar her dakika daha da taşlaşan kalbi kadar sert esiyordu. Havadaki uğultular kafasının içindekileri duymasını engelleyecek kadar gürültülü ve karmaşıktı. Sonbahar beraberinde getirdiği onlarca duyguyla etrafını sarmıştı.
Hissetti. Tekrar yaşadı. Ve tekrar öldü. Frenlerin acı çığlıkları kulaklarında yankılandı yeniden. Bir adım geriledi. Anıları da üzerine geldi. Senelerdir kurtulamadığı,her gece tekrar yaşadığı anıları. Bir adım daha geriledi. Fren sesleri kafasını doldurdu ve düşünmesini engelledi. Ellerine baktı. Ellerindeki kanı görür gibi oldu. Arkasını döndü ve hızla koşmaya başladı. Peşinde biri varmışcasına koşuyordu. Kafasının içindekilerden uzağa,çok uzağa koşuyordu. Ama anılar, anılar her yerdeydi...