Hayatımda tek o yoktu ailem dostlarım her isteğim vardı ama en büyük isteğim yoktu. En büyük korkum, benimle tüm yalnızlıklara adım atıyordu. İçimdeki acıyı kendim bile anlayamıyorken kimsenin anlamasını bekleyemezdim.Sīgaramın renksiz dumanında bile onun gözlerinin rengini görüyordum, biliyorum iyi değildim hem de hiç iyi değildim ama tebessümlerimle acımı bastırmak istiyordum.Tek isteğim mutluluktu,onsuzluk ya da yalnızlık değildi.Hayallerim vardı beni yaşatan benimle yaşayan.Onlar da gitti,tek bir saniyede yok oldular. Peki nasıl dayanıcam hayallerim yok,içimdeki kin var,o yok kalbimdeki acı var. Ben yokum ruhum var.Beni güldüren ne olucak geleceğim mi ?
Sanki yanlızlık ruhumu da bedenimi de kaplamış,sadece kalbimdeki acıyı yerinden söküp atamamıştı.Gözümden akanlar artık yaş değil kandı.Sanki nefretimi kusuyordum.Sadece duvarlar biliyordu ne çektiğimi,sadece o dört duvar bakıyordu gözlerimin içine.Keşke anlatabilseler çektiklerimi.İçimde durmak bilmeyen lodos vardı,o da durmak istiyordu ama öfkesi dinmiyordu.
Sanki o da anlıyordu beni ama sadece dinliyordu, kalbimin atışını da sesini de o kontrol ediyordu.Her geçen gün nefesim daha da çok daralıyordu oksijenim azalıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EN BÜYÜK NEFRETİMSİN
Dla nastolatkówaçtığın yaralar dostum sen ise en büyük yanlızlığım
