Στις φλόγες του πεπρωμένου! Επιστρέφει Ανανεωμένο!

1. Η γνωριμία!

Μαριάνο!

Λένε πως την ζωή την καθορίζουν το παρόν και το παρελθόν. Οι πράξεις μας και οι επιλογές μας. Επειδή πίσω από αυτές κρύβεται πάντα κάποιο δυνατό τίμημα πάθους. Αρκετό να σε οδηγήσει στο μέλλον.

Η ζωή μοιάζει με μία λεπτή και εύθραυστη κλωστή. Έτοιμη να κοπεί ανά πάσα στιγμή... Ακόμα και την ώρα που εσύ ακροβατείς πάνω σε αυτήν. Με φωτιά και πάγο στην ψυχή... Κανείς δεν μπορεί να την αλλάξει ή να την προσπεράσει. Μας μαθαίνει πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο... Υφαίνεται με πολύ προσοχή και ονομάζεται μοίρα.

Λένε επίσης πως το μαύρο και το άσπρο, δύο ισχυρά και μοναδικά χρώματα, είναι δύο αντίθετοι κόσμοι. Τους εκπροσωπείς με το μυαλό και την καρδιά, επειδή βρίσκεσαι ανάμεσά τους και ακολουθείς ένα γκρίζο μονοπάτι που ονομάζεται πεπρωμένο.

Το λευκό μπορεί να μοιάσει στο μαύρο μέσα σε μία στιγμή. Να λερωθεί από τις σκούρες αποχρώσεις του και να καταστραφεί από την δύναμή του. Το μαύρο όμως μπορεί να γίνει λευκό;

Όλα μοιάζουν αδύνατα και δυνατά. Όμως ένα είναι σίγουρο. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!

Και αυτό το πρωινό θα γινόταν η αφορμή για να ξεκινήσουν όλα... Για να συναντήσω το δικό μου πεπρωμένο.

Σηκώθηκα από το μεγάλο διπλό κρεβάτι μου απότομα και αποφασιστικά. Πέταξα τα μαύρα σεντόνια από το σώμα μου και αφαίρεσα την μπλούζα μου. Πλησίασα το σάκο του μποξ, στην μέση του σκοτεινού δωματίου μου και φόρεσα τα γάντια μου. Ύστερα άρχισα να τον χτυπάω δυνατά και ασταμάτητα. Να ουρλιάζω, για να μπορέσω να ξεσπάσω.

Οι γροθιές μου ήταν θυμωμένες και σκληρές. Προσγειώνονταν σε αυτόν με ορμή και πόνο ψυχής. Έναν πόνο που μεγάλωνε και μου έκοβε την αναπνοή κάθε πρωί. Κάθε φορά που άνοιγα τα μάτια μου και μετρούσα μια ακόμη μέρα. Μια ακόμη μέρα μακριά από τον στόχο και την υπόσχεσή μου.

Και αυτό επειδή εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω το κακό ή να το προσπεράσω. Να συγχωρέσω τον εαυτό μου. Να σβήσω από τα μάτια και την καρδιά μου εκείνη την φωτιά.

Είχε ριζώσει βαθιά. Είχε καταστρέψει τα πάντα. Είχε αφήσει μονάχα στάχτες και αναμνήσεις, που έπαιζαν με το μυαλό μου και δεν σταματούσαν. Δεν έδειχναν κανένα οίκτο, όπως και οι εφιάλτες μου.

Εκείνοι είχαν γεμίσει τα βράδια μου. Είχαν στοιχειώσει την καρδιά και το κορμί μου. Ήταν επώδυνοι και ισχυροί, επειδή κυριαρχούσαν στο σκοτάδι και στην συνείδησή μου. Στους φόβους μου και στο λάθος μου...