The Badboy's Game

Hoofdstuk 44

P.O.V.  [Eliza]

Ik sta op met een goed humeur. Iets dat niet echt naar mijn gewoonte is aangezien ik liever een hele dag in mijn bed zou blijven liggen. Toch is er veel om blij om te zijn. Jenn zou deze namiddag uit het ziekenhuis ontslagen worden en alles gaat fantastisch tussen mij en David. Ook Jakob zou weer beter worden.

Ik bereid me voor op een rustige schooldag en een uurtje later hoor ik het getoeter van Davids auto op straat. Ik spring in de passagiersstoel van de auto. David buigt zich iets voorover om me een kus te geven.

"Goedemorgen, schoonheid. Is dit nu niet mooi op tijd?" vraagt hij trots.

"Heel goed van je," lach ik. Hij start de auto en we rijden naar school, zijn hand rustend op mijn bovenbeen. Wanneer ik het schoolgebouw zie naderen, word ik een beetje nerveus. Wat gaan mensen denken als ze mij nu met David zien aankomen? Ze gaan ons aanstaren.

Ach wat, alsof je dat nog niet gewend bent ondertussen? 

David parkeert en ik stap uit. Mijn rugzak zwier ik over mijn rug. Ik hou mijn hoofd gebogen zodat ik niet meteen zie wie er allemaal op de parking staat. Om de een of andere reden lijk ik nog steeds te geloven dat als ik niemand zie, er ook niemand is. David loopt de auto rond om naast me te komen staan. Hij neemt mijn hand vast en brengt zijn gezicht langs mijn oor.

"Denk er zelfs nog niet aan om weg te lopen, schatje," fluistert hij lachend.

Wat? Hoe weet hij dat al zo snel? Hij kan mensen perfect inschatten, waarschijnlijk een van zijn troeven die hem helpen in zijn... bezigheden. Ik schud mijn hoofd en glimlach naar hem.

"Goed, ik wil jou niet meer missen," vervolgt David voor hij me een kus geeft. Daarna neemt hij mijn hand beet en we wandelen het gebouw binnen. Dit voelt zoveel juister dan ik dacht.

Er vormt zich een grijns rond mijn lippen en ik moet mijn best doen om niet hardop te lachen. De koning en koningin zijn uiteindelijk samen.

"Wat is er zo grappig? Volgens mij zit je hier erg van te genieten," grinnikt David. Ik kijk naar hem op. Hij doelt op de leerlingen die ons inderdaad onbeschaamd nastaren zoals ik voorspelde. Het lijkt wel alsof David een plaatselijke celebrity is.

"Nee, dat is het niet. Je zou het toch niet begrijpen als ik het je uitlegde. Dat is iets tussen mij en Jenn."

"Oh, dus je hebt geheimpjes met Jenn, waardoor je een grijns op je gezicht krijgt? Sexy." antwoordt hij met een knipoog.

"Ieuw, David, dat is vuil," zeg ik met een vies gezicht. Hij lacht hard.

"Dat zul je er toch bij moeten nemen als je meer met mij gaat omgaan."

"Hmmm, misschien dat ik dan toch beter is naar Brandon ga," zeg ik plagerig. Ik maak aanstalten om weg te lopen, maar hij laat mijn hand niet los. Hij trekt me met zich mee en zorgt ervoor dat ik weer op mijn oude, vertrouwde positie zit: tussen hem en de muur.

"David, denk je echt dat dit het ideale moment is?" vraag ik.

"Daag me niet uit, liefje. Ik doe heel erg mijn best om jouw gentlemen te zijn, maar zoals je merkt is dat zo makkelijk voor mij, als je me de hele tijd uitlokt."

"Jou de hele tijd uitlokken? Volgens mij zijn we nog maar welgeteld een half uur samen vandaag."

"Maak dit nu niet moeilijker voor mij," fluistert David terwijl zijn lippen millimeters van de mijne zijn. Ik voel zijn adem op mijn huid. Dan buig ik iets naar voren zodat ik hem kus. Als hij denkt dat hij altijd de leiding zou mogen nemen, heeft hij het goed mis. Zijn tong beweegt langs mijn onderlip en vraagt om toestemming, die ik hem ook geef.

"Kijk uit dat jullie niet vastzitten straks," horen we plots een stem naast ons zeggen. David trekt zich terug een geeft me een laatste klein kusje, waarna hij zich langzaam omdraait.

"Hey, Will," groet hij, de kalmte zelf terwijl mijn hart als een razende tegen mijn ribben slaat. Snel fix ik mijn haren en probeer mijn rode wangen te negeren. Ik glimlach naar Will. De bel laat ons weten dat het tijd is om naar de les te vertrekken.

"Kom, schoonheid, we hebben bio."

Will en ik kijken hem allebei geschokt aan. "Wil jij vrijwillig op tijd naar de les gaan?" vraagt Will voor ik het kan. We grinniken.

"Natuurlijk!" antwoordt David terwijl hij doet alsof hij zijn denkbeeldige bril op zijn neus omhoog duwt. Bij dat gebaar trekt hij zijn neus op, waardoor het er nogal onaantrekkelijk uitziet, maar het blijft natuurlijk nog steeds David Watson.

"Nu ik samen ben met haar, moet ik me naar haar gewoontes aanpassen," lacht hij.

"Hey!" roep ik verontwaardigd. Ondertussen wandelen we al naar het lokaal. We nemen afscheid van Will en gaan daarna naar binnen. Ik zet me op mijn gewoonlijke plaats naast David. Brandon kijkt om van zijn schrijftafel twee rijen voor me en trekt zijn wenkbrauw op. Ik steek mijn duim kort naar hem op, als David met een andere jongen uit de klas babbelt.

Dan klapt de leerkracht tweemaal in zijn handen om ons tot stilte te manen omdat de les begonnen is.

"Omdat ik weet dat jullie allemaal tieners zijn met zeer druk bezette agenda's, herinner ik jullie er nog eens aan dat ik jullie verslagen van de groepswerken over twee weken verwacht. Ik tolereer niemand die de deadline overschrijdt!"

Ik krijg een lichte paniekaanval en kijk met grote ogen naar David.

"Rustig, alles komt wel goed."

"We hebben nog niks," constateer ik droogjes.

"Oh, 'we'?" vraagt hij.

"Ja, ik dacht- Nu alles terug goed is dat-"

David begint te lachen, "Schat, wind je toch niet zo op over die belachelijke dingen, natuurlijk is het 'we'. Alleen ik mag jou opwinden," voegt hij nog toe met een knipoog.

Ik kijk hem geïrriteerd aan. "Jezus, gedraag je."

Dit doet hem enkel nog luider lachen, maar gelukkig houdt hij zijn mond.

De rest van de dag gaat tergend langzaam voorbij aangezien ik graag naar Jenn wil om te zien of alles goed gaat. Blijkbaar heeft Will al met haar moeder gesproken. Ze zouden van het ziekenhuis naar huis rijden in de namiddag en zodra we van school weg konden, moesten we maar langskomen.

En zoals ons gezegd is, handelen we ook. Na school rij ik opnieuw met David mee terwijl Will met zijn motor vertrekt.

De deur wordt geopend door Jennifers moeder. Ze begroet ons vriendelijk en leidt ons verder naar de woonkamer waar Jenn in de zetel ligt. Haar been is volledig ingepakt, maar er zit een grote lach op haar gezicht.

"Jennyyy," gil ik blij. Ik storm op haar af, hou vervolgens halt een halve meter voor de zetel, zet me heel voorzichtig neer en geef haar dan een knuffel.

"Alles goed?"

"Natuurlijk, de dokter zegt dat ik gewoon moet opletten dat mijn knie geen schokken opvangt."

We zetten ons allen in de woonkamer en haar moeder brengt thee en koekjes op een zilverkleurige dienschotel. Plots gaat Davids telefoon af.

Hij kijkt kort op het schermpje en beslist dat het toch belangrijk moet zijn aangezien hij opneemt. Zijn gezicht veranderd van de 'mainstream-David'-uitdrukking naar een opgeluchte.

Hij hangt op en kijkt ons grijnzend aan.

"Het is Jake, hij is aan het ontwaken."

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Neen, mensen, ik ben niet opgegeten door een beer, maar ik had het super druk met school (uitwisseling enzo) :) blij om eindelijk nog eens rustig achter mijn pc te kunnen schrijven! I love all of youuuuu
Ik heb nog een snel vraagje: ik weet niet zo goed of ik voor een epiloog of een 2de deel (dat zoiezo wel niet super lang zal worden) moet kiezen.

~Lotje