The Badboy's Game

Hoofdstuk 22

Knipperend open ik mijn ogen. Ik voel een licht gewicht rond mijn heupen en neem de kamer in mij op terwijl ik op mijn zij in een bed lig dat me niet meteen bekend voorkomt. Een grote, moderne kamer, zwart-wit in gericht, die netjes opgeruimd is.

Wacht.

Ik kijk naar mijn heup en zie een arm rond me heen liggen.

Een arm? Waarom heb ik een arm rond me heen? Er hoort toch nog een lichaam aan een arm? Ik draai me om zodat ik kan zien waaraan, of beter gezegd aan wie, het lichaamsdeel bevestigd is. Ik zie een brede schouder en dan het schattige gezicht van David die nog slaapt.

WACHT!

DAVID.

LIGT.

NAAST.

ME.

IN.

EEN.

BED.

Ik gil superhard en sla zijn arm bruut van me af terwijl ik met een grote sprong uit het bed vlieg. Met een geschrokken, maar nog steeds slaperige, blik kijkt David me aan.

Tevergeefs probeer ik te herinneren wat er gisterenavond is gebeurd, maar het enige dat ik me herinner is dat we Twilight nog hebben opgezet en daarna... een black-out.

"JIJ! Wat heb je me gegeven? Ik herinner me niets meer!" gil ik verontwaardigd.

"Jesus, zou je een man alsjeblieft rustig kunnen laten wakker worden? Wat bedoel je met 'je iets gegeven hebben'?"

"Zoals ik het zeg! Heb je me een soort drugs gegeven? Wat is er gisteren exact gebeurd? Ik zweer het dat ik je vermoord als... als..."

Ik maak mijn zin niet af. Het is wel duidelijk wat ik bedoel. Grijnzend kijkt hij me aan vanaf zijn bed en zwijgt, wat me alleen nog maar bozer maakt. En angstiger. Hoe kan hij nu grijnzen?!

"Ik meen het David! Dit is niet grappig!"

"Of je blijft daar als een hysterische gek staan of je komt terug naast me liggen en dan vertel ik je misschien wat er allemaal gebeurd is."

"Allemaal?" vraag ik met een angstig piepstemmetje. Dan neemt de woede het weer over.

"Allemaal!" gil ik, "Ik vermoord je David. Je weet dat ik dat niet wil doen!"

Ik spring op zijn bed en begin hem met mijn handen gebald tot vuisten op zijn borstkas te slaan. De tranen springen in mijn ogen. Wat als...? Ik wilde me bewaren voor de jongen van wie ik echt hou. David grijpt mijn polsen vast.

"Chill, Eliza. Geloof me, als ik je een wilde nacht had bezorgd, zou je dat niet zomaar vergeten," knipoogt hij met die verwaande grijns van hem op zijn gezicht geplakt. Ik stop met het proberen van mijn handen los te krijgen en kijk hem uit het veld geslagen aan.

"D-dus er is niks gebeurd? Ik heb gewoon naast je geslapen?"

Hij knikt.

"WAAROM KAN JE DAT NIET EERDER ZEGGEN? IK FLIPTE EN JE ZIT ME GEWOON UIT TE LACHEN!"

Opnieuw begin ik met mijn vuisten die hij losgelaten heeft, op zijn borstkas te slaan. Ik ben woest op hem! Waarom doet hij me zoiets aan?

"Eliza, stel je niet zo aan. Er is niks gebeurd! En waarom zou dat zo erg zijn als het wel was? Ik voel me eigenlijk best wel beledigd," zegt hij met een zielig gezichtje. Voor de tweede keer neemt hij mijn polsen vast om me te doen ophouden. Ik betwijfel of ik hem ook maar een beetje pijn doe.

Dan verrast hij mij door me met zijn lichaam om te draaien in het bed zodat ik nu op mijn rug lig met hem boven op me. Mijn polsen heeft hij langs mijn hoofd neergepind.