Herşey çok güzel gözüküyordu.Ama sadece dışardan.Mutlu gözüküyor.Çok mutlu gözüküyordum insanlara.Ama kimse ne kadar acı cektigimi bilmiyordu.Çünkü onlar beni hep gülerken görüyorlardı.Yalancı bir gülümseyişti benimkisi.Hiç içten degil.Belki de sadece bir refleks.Etrafımda beni anlayan birisi göremiyordum.Çünkü benim hiç dostum olmamışti.Olduysa da beni hepsi teker teker sırtından bıçaklamıştı.Sadece o vardı yanımda.Belki benim tek kardeşimdi o.Ama çok geçti artık.Belki böylesi ikimiz içinde daha iyi olacaktı.Ama hala acısı vardı.Nasıl unutabilirdim ki onu.Her zaman yanyana olduğum beraber içip beraber uyudugum belki de gerçek bir kardeşle bile böyle iyi olamazdık.Ama iste gün geldikçe onu daha iyi tanıyordum.Ve bir gün geldiki herkese onu savundugum o yapmaz yapaz dedigim gün olmuştu.Bu sefer diğerleri gibi degildi.Göz yaşlarıma dur diyemiyordum.Konuşamıyor sanki kelimeler boğazımda dügümlenip kalıyordu.Konuşmaya çalıştıkça yanakları biraz daha kızarıyordu.Ben ne desem ne söylesem boştu artık.Ben her zaman üzüldügümde Duygu'nun yanına giderdim.Simdi Duygu da olmadığına göre tek kalmıştım sanırim.Okul çıkışına son 2 saat kala okuldan çıktim.Her zamanki gibi sahil kenarında oturuyodum.Denizi izliyor dalgalara bakıyordum.Bende böyle huzuru buluyordum işte.Telefonumdan şarkı açmak için elime aldığında onunla birlikte çekindigimiz resmi görünce telefonu atıp kırasım geliyordu.Görmezden gelip müzik açtım.Müzik dinliyor denizi izliyorduk.Biri arıyordu.İlkten her ne kadar bakmak istemesemde elim telefona gidiyor merak ediyordum kim olduğunu.Bir anda Duygu yazısını görünce yine sinirlerin tavan yapmıştı.Hızlıca telefonu kapattım.Evin yolunu tuttum.
