The Devil was once an angel.

Secabrah, de plek waar alles begon.

Op een rustig tempo liep Veronica met Sophia richting hun nieuwe school, Secabrah. De plek waar hun legen zou gaan veranderen, ze zouden beiden zelfstandiger worden, volwassener, hun krachten kunnen controleren en vast nog veel meer. Met een scheve glimlach rond Veronica haar lippen liep ze toch nog best zelfverzekerd tussen alle honderden leerlingen heen, demonen en engelen die waarschijnlijk net als haar naar een nieuwe school zaten, of ze zaten een jaar hoger, ze zou het zelf wel ontdekken. Over deze school kon je maximaal vier jaar doen maar als je zeer goed was en er al snel werd uitgepikt om een volmaakte Engel te worden kon je het wel in twee jaar doen. Ze wist wel dat haar vriendin graag voor de tweede optie ging maar Veronica kon dat gewoon niet, ze wilde heus wel die perfecte witte vleugels hebben maar ze wist diep van binnen dat het haar nooit zou lukken. Als ze naar haar eigen vleugels keek zag ze het verschil al, de grijze veren die er tussen zaten hoorden er helemaal niet. Een diepe zucht rolde over haar lippen heen terwijl ze haar tas stevig in haar hand geklemd hield maar ze werd al snel uit haar gedachten gehaald door Sophia die zachtjes tegen haar sprak ‘Luister je wel?’ zei Sophia tegen haar. Kort gleed de blik van Veronica naar haar vriendin waardoor ze knikte ‘Ik geloof je niet Veronica.’ Zei Sophia terug waardoor ze het niet kon laten zachtjes te grinniken naar haar vriendin. ‘Het spijt me, ik lette even niet op. Wat is er?’ vroeg ze al snel weer aan Sophia die haar ogen ten hemel sloeg. Als Engel kon je niet liegen, tenminste dat is wat ze allemaal beweerden, Veronica kon wel degelijk liegen en er nog mee weg komen ook.

Niet veel later was de lange rij naar binnen al wat vermindert en liet ze haar blik over het gebouw gaan, het was zo onmens groot, het zag er prachtig uit met de oude versieringen in de stenen. Al hoewel ze ook moest bekennen dat het haar wel een akelig gevoel gaf, de ene kant van de school was helder en er scheen veel zon wat echt het typische beeld was van de Hemel maar de anderen kant was weer donker en grauw waar het leek of op elk moment de onweersbui kon loslaten, iets waar Demonen van genoten. ‘Wauw.’ stamelde Sophia met open mond die even achter leek te blijven maar al snel zette ze snelle stappen en liep ze weer naast haar. ‘Het is echt onmens groot.’ fluisterde Sophia weer waardoor Veronica haar schouders ophaalden. ‘Dat moet toch wel als je hier allemaal kinderen op een kostschool zet?’ zei ze een tikkeltje onzeker waardoor haar vriendin begon te lachen ‘Ja, dat is wel waar.’ mompelde Sophia terug. Met een kleine glimlach rond de lippen van Veronica keek ze rond naar alle anderen Engelen en Demonen, er waren er alleen twee die haar opvielen: twee demonen die tegen een muurtje aan stonden te leunen, één er van kende ze al. Leonardo, ze wilde gewoon hun ontmoeting vergeten toen ze in de Hel was, het was gewoon ongemakkelijk. Blijkbaar keek Leonardo terug en begon hij breed terug te grijnzen en knikte hij haar toe, ze wist niet hoe snel ze haar hoofd terug naar voren moest draaien en het gebouw in liep. De marmeren tegels deden haar hakken nog harder deden doen klinken, alles zag er gewoon zo authentiek uit maar toch was er weer wat moderns, ze snapte niet goed hoe ze de interieur hadden uitgekozen maar wat wilde je met twee verschillende culturen, kon ze het eigenlijk wel een cultuur noemen? Het was gewoon een manier van leven in haar ogen.

Een man knikte hoen rustig toe met een iets te vrolijke uitdrukking op zijn gezicht, hij had een bol buikje en zijn grijze haren stonden bijna plat gestreken over zijn voorhoofd, hij had een rond brilletje wat hem streng over liet komen maar toch had hij iets liefs en vriendelijks over zich heen. Naast hem stonden nog wat verschillende docenten, Engelen en Demonen, misschien waren het wel mentoren, ze zou het vanzelf wel weer horen. Met een kleine glimlach keek Veronica maar terug waarna ze plaats nam in de aula van Secabrah met haar beste vriendin aan haar zeiden. ‘Moet je kijken!’ riep Sophia enthousiast tegen Veronica waardoor ze enkel maar haar vinger volgde richting een gezamenlijk groepje mannen en vrouwen van rond de dertig, ze waren perfecte Engelen, dat zag je aan elke manier, hun perfecte huid, hun perfecte vleugels die nog witter en nog groter waren dan die van de rest, eigenlijk was ze wel jaloers op hun, hun konden tenminste wat bereiken in het leven hier, Veronica zou nooit een boodschapper voor God kunnen zijn, ze was niet zo perfect en ze wist al dat het haar niet zou lukken, ze had gewoon van die trekjes waar ze net op een demon leek, het genieten van pijn van anderen en zulke kleine dingen waar ze zichzelf steeds meer mee betrapte.