The Devil was once an angel.

Proloog.

Op een rustig tempo liepen Sophia en Veronica over de druk bezochte straat heen, ze hadden nog zomervakantie en na deze vakantie zouden ze naar een hele anderen school gaan. Ze worden dan opgeleid voor een engel. Het klonk misschien raar in de oren maar je moest ook echt je best doen om een engel te worden, je moest goede punten halen, alles netjes afleveren en natuurlijk iedereen helpen die in nood was of als je dacht dat je moest helpen.

Maar mocht je haar al kennen wist je dat ze het waarschijnlijk niet zou halen, ze kwam vaak te laat en ze was af en toe een rommelig persoon vergeleken met de rest van haar vrienden. Alleen Veronica zag het niet, ze wilde dolgraag een goede engel worden en dan liep ze nog steeds met een vraag; Waarom waren haar vleugels niet wit? Ze waren wel wit, maar niet zo spierwit zoals die van haar beste vriendin en zaten er af en toe wat grijze en zwarte veren tussen. Engelen keken haar altijd raar aan als of ze van de Hel kwam al was dat praktisch onmogelijk in haar ogen.

Een diepe zucht rolde over Veronica’s lippen heen terwijl ze haar hand even door haar bruinen  haren heen haalden op weg naar huis. ‘Ver, ik ben best zenuwachtig, we gaan gewoon naar een kostschool.’ Zei haar beste vriendin Sophia op een zachte toon tegen Veronica, te bang dat iedereen het zou horen. Sophia was iemand die soms iets te verlegen was en die elke regel zou aanhouden die God haar zou opdragen.Ondanks dat bleef ze de beste vriendin van Veronica, ze waren samen opgegroeid en konden niet meer zonder elkaar. ‘Het wordt vast leuk op Secabrah, ook al is het een kostschool en zitten we er tot het weer eens vakantie is.’ sprak Veronica terug met een kleine sierlijke glimlach rond haar lichtroze lippen.

Secabrah is geen gewone kostschool, het is een school die op de grens van de Hemel en de Hel staat. En gek genoeg is Veronica daar heen gestuurd door haar vader omdat hij altijd al had gewild dat ze naar die kostschool zou gaan. Terwijl ze haar vader bijna nooit meer zag en als ze hem bezocht was ze de enigste die naar de hel kon gaan. Engelen konden er niet komen door een soort onzichtbaar krachtveld. Veronica haar vader was nou eenmaal een demon. Kort om het werd een school vol demonen en engelen samen je moest zien te overleven om uiteindelijk een engel te worden. Veronica had het niet zien zitten en was het liefst naar de dichtstbijzijnde school gegaan zodat ze zo weer naar huis kon, zodat ze haar moeder niet alleen hoefde te laten. Engelen keken al verafschuwend naar haar moeder omdat ze iets gedaan had met een demon. Diep van binnen geloofde Veronica wel dat haar ouders iets voor elkaar voelden maar het was niet meer te merken. ze hadden elkaar velen problemen gegeven en dat kon misschien nog slecht voor haarzelf uitpakken.

Eenmaal aangekomen bij Veronica’s huis, opende ze de deur rustig en liet ze Sophia voor die al vrij snel door liep naar de huiskamer. Het was immers zo wat het tweede huis van Sophia, omdat ze hier vaak rond hing met Veronica. Veronica sloot de deur weer achter haar en glimlachte kleintjes toen ze haar moeder in de keuken zag staan. ‘Veronica, er is een brief van Secabrah. Hij ligt op de salontafel dus je zult hem zo wel zien. Willen jullie thee?’ vroeg haar moeder terwijl ze haar vragend aan keek. Ze knikte enkel naar haar met een flauwe glimlach. ‘Ja lekker, ik denk dat Sophia dat ook wel wil.’ Sprak ze voordat ze de kamer al weer in liep en zichzelf naast Sophia neer zetten. Er lag een gouden envelop met sierlijke letters op ;Aan Veronica Melody Chelsy Meloway. Voorzichtig pakte ze de envelop beet als of het kon breken in haar handen. Het papier voelden zacht aan en ze wist niet eens waar het over ging alleen een vaag gevoel bekroop haar. Of ze was aangenomen en in welke kamer ze sliep. Tenminste dat was haar verteld door haar vader vorige maand toen ze hem even had bezocht. ‘Maak open!’ riep Sophia enthousiast tegen haar waardoor Veronica even zenuwachtig op keek met een waterige glimlach. ‘Ik durf niet.’ Zei ze bijna onhoorbaar waarna ze de brief omkeerden en het logo van Secabrah zag als afzender op de envelop. ‘Kom op, je bent vast wel aangenomen, misschien heb ik ook wel een brief.’ ratelden Sophia verder maar ze twijfelden even totdat ze al haar moed had verzameld en de envelop heel voorzichtig open maakten zodat er niks zou scheuren. Een witte brief kwam te voor schijn die ze uitvouwde en begon te lezen.

“Geachte Veronica Melody Chelsy Meloway,

Bij deze willen we je mededelen dat je aangenomen bent op Secabrah. Je kunt je spullen al inpakken en laten afleveren op school waar alles naar je kamer word gebracht, dit is mogelijk tot en met 15 augustus.

Verder zien we je graag op de eerste schooldag die begint op 20 augustus waar je de sleutel krijgt voor kamer nummer 242 die je zal delen met een anderen leerling.

Verder heb je op je eerste dag nog geen schooluniform nodig maar als eenmaal de introductie is afgelopen ligt er op je kamer een uniform klaar in de juiste maten die zijn opgegeven in het aanvraag formulier.

Nu hebben we nog wat kleine school regels waar je je alle tijden aan moet behouden;

·         Respect hebben voor iedereen.

·         Respect hebben voor de ruimtes. (Eigen kamer, lokalen en de aula, ect)

·         Pas nadat de lessen zijn afgelopen mag je in je eigen kleding rond lopen.

·         Elke morgen stipt op tijd aan het ontbijt, de lunch en het avondeten zitten.

·         Om twaalf uur s ’nachts is het stil op de kamers.

·         Spijbelen wordt bestraft.

·         Elke week je wekelijkse opdracht uitvoeren.

Meerderen regels volgen op de eerste schooldag.

Mochten jullie nog vragen hebben kunnen jullie eventueel bellen of mailen naar de gegevens op de achterkant.

Met vriendelijke groeten,

D. Dikken

Een diepe zucht rolde opnieuw over Veronica’s lippen heen waarna ze een tikkeltje hopeloos naar haar vriendin keek, ze was gewoon aangenomen maar of ze der wel blij van moest worden wist ze absoluut ook niet. ‘En?’ vroeg Sophia aan haar waardoor ze op keek en haar een tikkeltje onzeker aan keek ‘Ik ben aangenomen en ik heb kamer 242.’ vertelde ze vervolgens maar omdat Sophia anders de brief zelf nog uit haar handen zou rukken en hem vervolgens zou doorlezen. ‘Goed zeg!’ gilde ze het bijna uit waardoor Veronica opeens omhelst werd door haar beste vriendin. Een beetje ongemakkelijk sloeg ze haar armen ook om Sophia heen en stiekem moest ze wel een beetje lachen om haar beste vriendin, ze was gewoon enorm enthousiast in tegen stelling tot haarzelf. Opeens hoorde ze de stem van haar moeder en liet ze al vrij snel Sophia los ‘Hmm, dus aangenomen?’ glimlachte haar moeder met een vriendelijke glimlach terwijl ze de thee op tafel neer zetten en hen beiden aan keek. ‘Ja, ik ben aangenomen. Lees de brief anders maar door, ik weet even niet wat ik moet zeggen.’ Stamelden ze een tikkeltje ongemakkelijk. Om eerlijk te zijn wist ze echt niet wat ze moest zeggen want één ding was zeker ze wilde niet naar die school toe tenminste ze wilde er alleen heen als haar beste vriendin ook werd aangenomen.

© Waves-and-lavender ~ Alle rechten voorbehouden.