Metro Series #5: Twisted Predilection

Special Chapter: Ken Suson

The Untold Part

“May God guide you in your life tomorrow. Filled you with Holy Spirit so you may face challenges in life without struggles. Lord God, don’t let her emotions rule her system in times of distress. Please, light her path and remind her of You. Huwag na huwag Mo pong pababayaan ang babaeng nais kong makasama hanggang sa pagtanda ko.”

Hindi ko na mabilang kung ilang ulit akong dumadalaw sa apartment niya sa gabi para lang makita siyang payapang natutulog. It was a good thing that I still have her spare key. Malaya akong nakabibisita sa kaniya kapag gusto ko. I would hold her hand tightly, pray for her her, and let go of her hand to left again albeit I don’t want to. It was a good news for me, when I learned that she didn’t drown herself after I left her. Hindi man siya agad-agad na nakaahon ay masaya pa rin ako na natuto siya. Ni hindi ako sigurado noon kung mapagtatanto niya bang totoong susi ang nasa porselas niya. Pero nang malaman ko kina Tita Thally na umaalis ito para lang magsimba ay natutuwa na ako. Nangako rin daw ito sa kaniya na makapapasa at makapagtatapos nang pag-aaral. That time, I know I did it. Sa tulong ng Diyos ay alam kong nasagip ko siya sa kadiliman kung saan siya nakakulong.

Its already a year since the day I left her. At ang pag-alis sa tabi niya ang bagay na siyang hindi ko kailan man na pinagsisihan. Kung mauulit ang pangyayaring iyon ay alam kong handa pa rin akong bitawan ulit ang kamay niya kung kinakailangan.

“Is Fiona Guerra in here?” Itinago ko sa likod ko ang namamawis kong palad. Hindi naman namamawis ang palad ko, pero alam ko rin naman kung bakit nagkagaganito ang palad ko ngayon. Kinakabahan ako! Sa sobrang tino ko ay magpapaalam na agad ako. Mabuti nang may basbas para hindi siya makahindi kapag nagkita kami ulit. I know she’s prioritizing her studies right now, and doesn’t have anyone on the line but I can’t be calm with that! Kaya mas mabuti nang may lamang ako nang konti. Habang may kumukuha pa sa atensyon niya ay pinupunterya ko na magulang niya. Syempre, kapag totoong mahal ay sa magulang muna humarap kahit mahimatay pa ako. Saka na ako magkaroroon nang paki kapag nagawa ko na ang kailangan ko. Sa ngayon, sige hahayaan ko munang kabahan ang sarili ko. Hindi naman siguro nila ako pababayaan kapag nahimatay.

“I’m Fiona Guerra, and you are?” Natauhan ako sa sinabi ng ginang. Ngayon ko lang napagtanto na kamukha niya nga babaeng mahal ko. Mao pod diay nga gwapa kay gwapa pod ang gaanak. Bumuntonghininga ako at ngumiti nang bahagya sa kabila nang nanginginig kong labi. She is wearing a green floral dress that looks good on her. Her hair is tied on a high ponytail, making me realize that some of Daffodil’s features came from her.

Hindi ko na sana maiaalis ang paningin ko sa kaniya nang bigla ay may batang babae na sumulpot sa kaniyang tabi. The kid delicately hold the hem on Fiona Guerra’s dress. Naging dahilan iyon para mapansin ng ginang ang bata.

“Oh yes, Dyre dear. Are you fine? Do you need something?” malambing niyang tanong sa bata. Bigla ay naalala ko ang sinabi at ginawa niya noong na-ospital si Daffo. Talaga bang wala siyang naging paki? Talaga bang hindi niya sinubukan na ipakita ang pagmamahal niya sa anak? Maybe, she tried, but got also tired. Siguro ay hindi lang sapat ang lahat, kaya sa huli, kahit gusto niya ay pinili na lang din niyang sumuko.

“I saw that guy. On yaya’s phone.” She pointed her small fingers at me. Doon ako napakurap-kurap at bigla ay pumasok sa isipan ko ulit kung bakit ako nandito. Right. Magpapaalam ako dahil gusto kong pakasalan ang anak niya. That thought made me nervous again. Paniguradong suportado naman ako ni lolo dahil nagpaalam naman ako. Delikado kapag hindi, kahit epal minsan ang lolo ko ay mahal ko iyon. Ayaw ko namang magkaroon siya nang atake sa puso kapag sa iba niya nalaman na may gusto akong pakasalan.

“Oo nga pala. Bakit ka nga ba nandito, iho?” tanong niya ulit sa akin. Ang parehong tingin nila ng bata ay na sa akin na nakatuon.

Despite the loud booming inside my chest, I managed to stand tough and act brave in front of them.