Endless Love of Tommorow

Prologue

Disclaimer:  This is a work of fiction. Unless otherwise indicated, all the names, characters, businesses, places, events and incidents in this book are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. This story is unedited, expect typological and grammatical errors.

Prologue

As I watched my eight -year -old son watch his father happily playing with his two daughters, I felt sad. Paano ang anak ko? natin? Si Kiro?

"I'm sorry, Hon"

Nabaling ang tingin niya sa akin. There's no emotion you can see in his face. Naramdaman ko ang pagtulo ng luha mula sa mata ko habang tinitignan ang mukha ng anak ko. He really look like him. His dad.

"Mom, stop crying. It's not your fault. Stop saying sorry. Okay?"  At the age of eighth, Kiro already knows what  happened about him and me.  And I'm thankful that he's not blaming me – the reason why hes family is not complete.

"Let's go, Mom" I nodded and start the engine. 

"Take care. I'll fitch you later, hon." Kiro just formally walked inside thier campus as if he doesn't hear me. Napairap nalang ako. Hindi lang sila mag kamukha, magkaugali pa. I shake my head of that thought. Laking pasasalamat ko kay Hiro ng tumawag ito.

"Vida, naiinip na akong maghintay" He said and ended the call.

What the fuck. Nagmadali akong pumasok sa kotse at pinaharurot ang sasakyan. Tangina, Vida nakakahiya ka. Paulit ulit kong sabi sa sarili ko. Nang makarating na ako sa cafe na pagkikitaan namin ni Hiro nagmamadali akong bumaba ng kotse at pumasok sa cafe. Agad kong nakita si Hiro na sumisimsim ng kape at nag s-scroll sa cellphone niya. Lumapit ako sa kanya at umupo sa harapan niya.

"Sorry, I'm late Hiro" tinaasan niya lang ako ng kilay at hinarap sa akin ang phone niya.  Nakita ko ang post ni Kerone kasama ang dalawang anak niya.

"Anong meron d'yan?" kinuha ko ang kapi niya na kakalapag niya lang at marahang sumimsim dito.

"Nakahanap ka na ba ng condo?" umiling ako.

"Fuck, Vida!... Mag dadalawang araw na kayo sa hotel ni Kiro. Hindi porket mayaman ka ay titira ka na sa hotel"

"Gaga. Mayaman mo mukha mo. Eh credit card mo gamit ko pangbayad sa hotel" itinaas ko ang kamay ko at agad na lumapit  ang isang waiter. Nag order ako ng strawberry cake at isang strawberry juice.  Ngumiti lang ako kay Hiro na ngayon ay hindi pa rin makapaniwala sa sinabi ko.

"What the fuck? Are you sure?" tumango lang ako. Habang tinitignan niya naman kung ilan nalang ang natirang pera sa credit card na ipinahiram niya sa akin para sa pangpa-enrol kay Kiro sa isang private school at pangbili ng gamit ng Bata.

"Tangina... Mamumulubi ako dahil sayo, gaga ka talaga. Buti pa, sa bahay na kayo tumira tutal ako lang mag isa doon." napangiti nalang ako. Buti naman nag offer na 'to.

"Ay game ako d'yan!" mabilis kong tinapos ang pagkain na inorder ko at nagpaalam na sa kanya para mag impaki at mag ready sa pag evacuate namin ni Kiro sa bahay niya.

Habang nagpaiwan naman siya sa cafe dahil may hinihintay pa siya at siya na  daw mag aasikaso sa mga papeles na kailangan para makapasok ako sa kompanya na pinagtratrabahuhan niya.  I'm grateful cause his always at my side through ups and downs. Siya lang ang meron ako nung tinalikuran ako ng lahat.