Bir dakika Yedi ay

İlk aşk ilk bozgun

Bir an bastıran yağmur gibiydi gelişi. Nerden bilecekti 19 koca ay sonrasında ilk kez kalbinin var olduğunu hissedeceği. Debelendikçe batıyordu sanki toprakta olmayacak diye kendini avutuyor bir yandanda devam ediyordu konuşmaya. Korkaktı bir küçük kedi kadar. O kadar kötüydü ama bir o kadarda masumdu belkide. Ne acımasızlıklar yaşamıştı oysa. Umutları yaşatıyordu sanki onu. Ama kan revan içindeydi kalbindeki o duygu seli. Neden bu kadar değer verirki insan. İlk kez elini tutmuştu gözleriyle ilk kez temas kurmuştu. Ne diğeceni bilmiyor boş boş konuşuyordu. Hasta olması kaçınılmazdı kızın onunda sabahlayacağının habercisiydi. Dalga geçiliyordu duygularıyla ama o bunu bilmesine rağmen inatla devam ediyordu. Son vizesi vardı misal o gün kim bekler yağmurun altında sabaha kadar iki paket sigarayla. Nedense o bekliyordu olmayacak yeminler ediyordu artık o. Vazgeçmenin tam sırasıyken günlüklerden sayfalar kopmalıydı koptuda. Güvenmiyordu artık aşk denen o sokak kafası duyguya. Peki ya şimdi ne olacaktı. Aslında her şey rayına giremeden yıkılıyordu.!