Uyandığımda, ellerimle yatağı yoladım. Etrafı hissetmeye çalıştım. Evet evimdeydim rahatladım. dün gece ne yapıp, ne edip bulmuştum evi galiba. Aras.. hala onu düşünüyordum. İlk önce beni tehdit etmesi sonrada beni kurtarması.. Garipti. Evet fazlasıyla garipti. Neden onu hala düşünüyorsam, başıma kötü bbir olay geldi ve geçti. Hepsi Bu. 'Diye kendini kandırmaya çalıştı, Seren.' 2 Hafta sonra babamın yoğun ısrarları üzerine ameliyata alınacaktım. Göz ameliyatı. Ameliyatın çok riskli olduğunu, gözümün ucundaki o küçük ışık öbeğinin dahi gidebilceğini, hayatımın sonuna kadar kör kalma ihtimalimin yüksek olduğunu söylediklerinde o çok düşünceli doktorlar, babam hemen kabul etmişti. Bir kez daha kanıtlamıştı babam beni sevmediğini.. Bir kez daha koymuştu o sınır çizgiyi hayatıma.. Ve bir kez daha ayağıyla ezmişti küçük, öksüz kalbimi..
--2 Hafta Sonra--
"Hadi yürüsene be! Toplantım var gecikemem." Hastaneye gidiyorduk. Bu kaçıncı beni üzüşü bilmiyordum. 10? 20? 30? 40? 50? Belki de daha fazla. Fazlasıyla Heyecanlıydım. Ya hayatım boyunca kör olacaktım veya görme yetimi kazanacaktım ki bu %10 luk bir ihtimal. Ama yinede umutluydum, güzel şeyler olacak hissediyorum.
--Hastanede--
Mavi renginden gün geçtikçe nefret etmeye başladım. Yönlendirmeleregöre odayı buldum ve, o ilk adımı attım.. Kendi kendine açılan kapı bana açılmıştı son derece hızlı sanki 'Ne bekliyorsun girsene!'^Der gibi.. Bende hemen girdim ameliyathane odasına, beni yatağa yatırdılar. Ve boynumda bir nefes "Bu dayakları biz senin için yedik güzelim, Şimdi bize fazlasıyla ödeyeceksin bunu fazlasıyla.. ;)"
Kısa mı oldu bilmiyorum İlk defa bilgisayardan yazıyorum çünkü :/ Her neyse Sizce doktorlar (!) :P Seren'i Nereye Götürdüüüğ Bu Arada 2 Gün İçerisinde Baya Artmışız Çook Teşekkür Ederimm Mutluluktan Dans Ettimm :) :) :p
