Karanlık Gözler

Bölüm_4=Başkan Benim!!

Sabah uyandığımda ağlama sesleri geliyordu.Aşağıya indiğimde babamın öldüğünü öğrendim.Hayatı bitmiş bir kızdım artık ben.BABAM, sen nasıl dayanamadın.Hep anneannem yüzündendi, o kadını bulmalıydım.Üstelik yarın mezun oluyordum.Mezun olmak falan umrumda değildi.Ben nasıl yönetecektim o kadar binayı.Aslında tek düşündüğüm binalar,yönetmek,yalı değildi.Bir tane daha vardı ve o da bende mi babam gibi olacaktım.Ben bunları düşünürken akşam olmuş hastane aranmış cenaze için hazırlıklar yapılmıştı.Hemen herkeze haber verdim.Miley'yi aradım.

-Miley.Babam öldü...                                                                                                       -Ne diyorsun sen İsabella?                                                                                        -.Benim yarın ki mezuniyet töreni için...                                                                      -Tamam sus sen.Konuşma daha fazla, yorma kendini.Saçmalama alırım tabikii.        
-Hemen gel buraya olur mu?                                                                                        -Tamam geliyorum.hadi bay bay...

Artık yalnız başımaydım.Babamın öleceğini biliyordum, öyle bir tahminim vardı zaten.Ama bu kadar çabuk olacağından emin değildim.Benim şu anda tek derdim anneannemi bulmaktı.Miley geldiği anda dışarı çıktık ve bende arabaya bindim.Miley "Delimisin sen nereye gidiyoruz bu saatte?" dedi.Duymazlıktan geldim.Arabayı öyle hızlı sürüyordum ki kaza yapacaktık.Hemen sağa çektim arabayı.Nick ağabeyi unutmuştum.Aradım ve zaten yakında olduğumuz için hemen geldi.Bindi  araştırma yapacağımızı söyledim.Anneannemi biliyormuş,hatta evini bile.O gece o eve gittim ve camları taşlamaya başladım.Adamları dışarıya çıktı, hepsinin elinde bir silah vardı.Nick ağabey bizi korudu.

Kendisi de dışarıya çıktı.Öyle bir duruşu vardı ki çok ama çok havalıydı."Neler oluyor burada?" diye bağırdı.Bende havalı ve sinirli bir şekilde "Bir şey olduğu yok anneanne senin yüzünden hayatım karardı!!!" dedim.Herşeyi anladı.Yanına yaklaştım.Sarılacağımı düşündü ve kollarını açtı ben ise yüzüne tükürdüm.En azından yerini biliyordum ve rahatlamıştım."Gidiyoruz" dedim Nick ağabey bütün korumaları getirmişti  o yüzden bi 18 tane araba vardı.18 arabanın içinde de 4'er kişi,toplam 72 kişi artı biz 3 kişi eşittir 75 kişiydik.Çok konuştum.Neyse artık eve gittik.

Sabah olduğunda cenaze vardı.bi 2 saat sürdü sonra ben ağlayarak babamın odasına çıktım.Bir deli cesaret ile aşağıya indim. Herkezin sıra olmasını emrettim."Bundan sonra başkan benim!!" diye bağırdım..

HAYATIN KARANLIK GÖZÜ ŞİMDİ BAŞLIYORDU...