I forgot

1.0

Langzaam open ik mijn ogen en gelijk schijnen de lampen vel in mijn ogen. Ik probeer me omhoog te trekken met mijn handen dat nogal stroef gaat. Voorzichtig knipper ik een paar keer met mijn ogen en kijk om me heen. Ik lig nog steeds in het ziekenhuis bed in een aparte ronde kamer. De muren zijn van glas, maar ik kan er niet doorheen kijken. Ik bekijk mijn armen even, die dit keer helemaal vrij zijn van de slangetjes. De beelden vliegen gelijk weer voor mijn ogen van toen ik eerder wakker werd. Ik kijk om me heen zoekend naar een map met gegevens. Misschien weet ik dan wie ik ben, wat ik hier doe en waarom ik hier lig. Al snel geef ik op. Ik voel me hopeloos. Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen..

Ik schrik op wanneer ik de deur open zie gaan. ''Hallo?'' vraag ik voorzichtig en wanneer ik twee verpleegsters naar binnen zie komen zucht ik. Het zijn dezelfde meiden die eerder bij me me bloed afnamen. Ze staan aan het einde van het bed en kijken me glimlachend aan. Ik begrijp niet zo goed wat er leuk is, maar toch glimlach ik netjes terug. ''Zometeen word alles duidelijk,'' zei één van de verpleegsters. Ik kan het maar moeilijk geloven, ik weet niet eens wie ik zelf ben. Ze kunnen me op dit moment alles wijs maken.

Wanneer de deur weer opengaat kijk ik verward op. Een vrouw in het net gekleed loopt met een grote glimlach naar me toe. ''Hallo, ik ben Rose Parker. Ik zal je alles uitleggen, als je me beloofd rustig te blijven.'' Ze komt naast me op het bed zitten en kijkt me vragend aan. Ik knik zwakjes en ''oke'' is het enige woord dat uit mijn mond komt. Ik heb geen flauw idee wat ik hiervan moet denken. Misschien moet ik maar even helemaal niet denken, maar gewoon doen. Misschien is dat het beste..