I forgot

2.0

Ik krijg een ID kaart, map met gegevens, envelop met geld, sleutels en een telefoon in mijn handen geduwd. Zijn ze serieus? Ik kreeg net te horen dat ik sinds vandaag pas echt leef op de wereld. Ik ben nooit geboren, maar simpelweg gecreëerd. Ergens vind ik het maar eng, ik heb geen idee wat me te wachten staat! Ze hebben me naar m'n lab code vernoemd (IAN-5286) dus heet ik vanaf nu Ian. Ik ben 17 jaar en word over precies een jaar 18.

Ik kijk naar mijn ID foto die ik net had laten maken. Een zucht verlaat mijn mond wanneer ik mijn spullen wegstop. ''Als er iets is kan je altijd langskomen, maar weet wel dat niemand hier iets van mag weten!'' Zei Rose Parker strikt. Ik knik even en schud haar nu de hand. ''Ook zit er een chip in je arm, zodat we kunnen zien waar je je bevind. Als je te ver afdwaalt moeten we je komen halen. Laat het niet zo ver komen.'' Ik kijk verward op, maar laat het daarbij. ''Dan ga ik maar..'' Fluister ik en draai me om. Met snelle passen loop ik het gebouw uit en kijk om me heen. Al gelijk valt een frisse wind me aan. Ik trek de capuchon van mijn trui over mijn hoofd heen en loop de straat uit.

Hier zal het beginnen, het leven. Mijn leven. Ik kijk naar twee meiden die me lachend voorbij lopen, twee fietsers en een paar auto's. Dit is het leven dus.. Snel pak ik de sleutels uit mijn zak en glimlach wanneer ik de sleutelhanger zie. ''Hotel Woods, kamer 15'' Fluister ik, terwijl ik langzaam verder loop. Een hotel moet toch niet zo moeilijk te vinden zijn! Met een glimlach loop ik verder en sta stil wanneer ik het grote hotel voor me zie. Met grote letter staat er Woods op, hier moet ik dus zijn..

Snel loop ik door de ingang het hotel binnen. Al snel loop ik uit haast tegen een meisje op. Haar drinken (zo te zien koffie) vliegt alle kanten op. ''Shit shit shit! Sorry!'' Roep ik gelijk en kijk wat onhandig om me heen. ''Kijk nou wat je doet!'' Roept ze boos terwijl ze naar haar shirt kijkt. ''Wacht! Ik kan het weer goedmaken..'' Zeg ik uit schaamte en pak mijn shirt vast. Als een gek probeer ik de vlek op haar shirt weg te halen. ''Waarom gaat het nou niet weg?!'' Fluister ik een beetje geïrriteerd. Wanneer ik gelach hoor kijk ik op. Wat is er zo grappig opeens? Ik kijk der in der ogen aan terwijl ze me lachend een duwtje geeft. ''Dat werkt toch helemaal niet, idioot..'' Zegt ze terwijl ze nog steeds lacht. ''Mijn naam is Tess!'' Zegt ze liefjes terwijl ze haar hand uitsteekt. Ik laat mijn shirt los en schud haar hand snel. ''Ian, mijn naam is Ian.'' Zeg ik dan snel nadat ik merk dat ze me vragend aankijkt.