UNEXPECTED 🍁~PJM (Completed)

CHAPTER 5

එයා මගෙන් එහෙම අහනවත් එක්ක මං මගේ ඔලුව උස්සලා එයාගේ දිහා බැලුවා. එතකොට තමා මං එයාගේ මූණ හරියටම දැක්කේ. කරන දුෂ්ටකම්වලට ගැලපෙන මුණක් එයාට තිබ්බේ නෑ. හරිම අහිංසක පාට මුණක්. තියුණු ලස්සන ඇස් දෙකක් එයාට තිබ්බා. මොහොතකට මගේ හිතේ තියෙන හැම ප්‍රශ්නයක්ම අමතක කරන්න එයාගේ ඒ ලස්සන මූණට පුලුවන් වුනා. කොටින්ම කිව්වොත් හ්‍යුන්-ජුන්වත් මට එයා නිසා අමතක වෙලා ගියා. එයා ආයෙත් කතා කරද්දී තමා මට තේරුනේ මම එයා දිහා මෙච්චර වෙලා බලාගෙන ඉදලා කියලා.

"අනී සර්. මට මොනව-"

"හොට් චොකලට් දෙකක් ගේන්න."

එයාගේ මූණයි කටහඩයි නම් එයාගේ දුෂ්ටකම්වලට කොහොමටවත් ගැලපෙන්නේ නෑ. කමක් නෑ ඒවගෙන් මට වැඩක් නෑ.මට මෙහෙම හරි උදව් කරානේ.

"මම පාක් ජිමින්. ඔයාගේ නම මොකද්ද?"

"කිම් යොන්මී"

"නමේ තේරුම ඔයාටම ගැලපෙනවා. දැන් ඇයි මහා පාර මැද අඩ අඩ මගේ කාර් එකේ හැප්පෙන්න ගියේ?"

එයා ඒක ඇහුව ගමන් මං ආයෙත් අඩන්න පටන් ගත්තා. ඒත් මොකක් හරි දෙයක් නිසා මම ඒ හැමදේම කිසිම දෙයක් නොදන්න, නම විතරක් දන්න ආගන්තුකයෙක්ට කියලා දැම්මා.

"ඔය පුංචි දේටද ජීවිතේ නැතිකරගන්න ගියේ. වයස කීයද කීයද ?"

"24යි"

"මට වඩා අවුරුදු තුනක් බාලයි ඒ කියන්නේ. හැමදේකටම විසදුමක් තියෙනවා. ඒ එවාගෙන් පැනලා යන එක නෙමෙයි යොන්මීශී. ඔයා තාම ලෝකේ ගැන දන්නේ නෑ. තාම කොලේජ් යනවා නේ. ආදරේ කරපු කෙනා අපිව දාලා යනවා කියන්නේ මේ ලෝකේ අවසානේ නෙමෙයි. එයා අපිව දාලා ගියා කියලා ජීවිතේ නැති කරගන්නවා කියන්නේ මහ මෝඩ වැඩක්. ඔයාගේ ජීවිතේ තව පටන් ගත්තා විතරයි. තව ඔයාට ජීවිතේ විදින්න ගොඩක් දේවල් තියෙනවා. එයා ඔයාව දාලා ගියා කියලා ඔයා මේ ලෝකේ තනිවුනේ නෑනේ. පවුලේ අය ඉන්නවා යාලුවෝ ඉන්නවා. එයාලා ඔයාට කොච්චර ආදරෙයිද? මං ආදරේ කරපු කෙනත් මාව දාලා ගියා. මං හිත හදාගත්තා. මේ ලෝකේ ගොඩක් කුරිරුයි. එයාව ඔයාගෙන් ඈත් කරන්න ඔයාගේ දෛවයට හේතුවක් ඇති. ඔයා වෙනුවෙන්ම තව කෙනෙක් ඇති. ඒක අමතක කරන්න උත්සහ කරන්න. ඕනේම දේකට මූණ දීලා ජීවත් වෙන්න පුරුදු වෙන්න ඕනේ. වෙලාවට මගෙ කාර් එකට පැන්නේ. වෙන එකෙක් නම් යට කරගෙන ගිහින්."

ජිමින් ඒ අන්තිම ටික කියපු විදිහට මට හිනා ගියා. එයා දුෂ්ට විදිහට හැසිරුනාට සැරින් සැරේ එයාගේ හුරතල්කම් එලියට පනිනවා.

"හිනා වෙන්නත් දන්නවානේ එහෙනම්."

එහෙම කියලා එයා මට හිනාවෙලා එයාට ආපු කෝල් එක ආන්සර් කර. එයා හිනා වෙද්දි ඇස් දෙක පුංචි වෙනවා කියලා මං දැක්කේ ඒ වෙලාවේ. එයා ගොඩක් හිනා වුනේ නැති වුනාට එයාට තියෙන්නේ හරිම ලස්සන හිනාවක්. ඕනේම කෙනෙක් සනසන්න පුලුවන් තරම් ලස්සන නිවුනු හිනාවක් එයාට තියෙන්නේ.

"දේ, ඒ කැෆේ එකේ තමා."

එයා කෝල් කරලා ෆෝන් එක කට් කරනවත් එක්කම කැෆේ එක ඇතුලට දුවගෙන ආවේ ඔප්පා. එයාව දැක්ක ගමන් මට නැගිට්ටුනා.

"යොන්මියා!!"

ඔප්පා ආපු ගමන් මාව බදාගත්තේ හරියට ගොඩ කාලෙකින් මාව දැක්කා වගේ. මෙයා මෙහෙම බය වෙලා නම් ඔම්මාලා කොහොම බය වෙලාද කියලා මට හිතාගන්න පුලුවන්.

"මේ යොන්මීශීගේ ඔප්පා මිස්ටර් කිම් නේද? මම පාක් ජිමින් "

"අහ් දේ, මම ජොන්ගින්. කම්සාහන්මිදා ජිමින්ශි."

"අනි අනි, ඒක අමතක කරලා දාන්න."

"මොකද්ද මෙහෙට ඇවිත් කරන්නේ?"

ඔප්පා මගේ දිහා බලලා එහෙම අහද්දී මට නිකන්ම බැලුනේ ජිමින් දිහා. එයා ඔප්පාට මං කාර් එකට හැප්පෙන්න පැන්නා කියලා කියයි කියලා මට බයහිතුනා. ඒත් මොනවත් දන්නේ නැති ගානට එයා අහක බලාගෙන හිටියේ. ජිමින්ට සමුදීලා අපි දෙන්නම එතැනින් ආවා. එයා කියපු දේ ඇත්ත. හ්‍යුන්-ජුන් මාව දාලා ගියා කියලා මගේ ජීවිතේ මෙතනින් නවතින්නේ නෑනේ.