Yağmur yağıyordu. Uzun, karanlık ve boş bir sokakta tüm gücünle koşuyordun. Başka bir çare bulamadığın o an gördüğün ilk evin kapısını çaldın, hızlıca…
Bir yandan arkanı kontrol ediyor, bir yandan da kapının açılması için dua ediyordun.
Önüne döndüğünde açılmış olduğunu fark ettiğin kapıdan içeri daldın, açan kişinin yüzüne bile bakmadan…
Nefes nefese kalmış, koşmaktan ağrıyan bacaklarına tutunup eğilmiştin. Bir kaç saniye sonra olayın farkına varıp kafanı kaldırdığında, kapının önünde sana tuhaf gözlerle bakan ev sahibini fark ettin. Kapı hâlâ açıktı. Endişeli bir sesle; "Kapıyı kapatır mısınız? Lütfen!" dedin.
Hâlâ şaşkın bir şekilde sana bakıyordu. "Sende kimsin?" diye sesini yükseltti. Şaşkınlıkla kızgınlık arasında bir ses tonuydu.
"Lütfen sadece kapat. Açıklayacağım." dedin. Bir kaç saniye duraksayıp kapıyı kapattı. Şaşkınlıkla senden bir açıklama bekliyordu. Bir nebze olsun kendine gelmiştin.
Ev sahibine tekrar baktığında oldukça asil ve düzgün biri olduğunu farkettin. Bu görünüş, seni anlık olarak daha da güvende hissettirmişti. Açıklama yapman gerektiğini hatırladın…
SOO MİN- "Peşimde bana zara vermeye çalışan adamlar vardı ve sığınacak hiç bir yerim yoktu… Özür dilerim, ben kötü biri değilim."
Birden sana doğru yürümeye başladı ve tam önünde durup gözlerine baktı..
JUNGKOOK- "Neden sana zarar vermeye çalışıyorlar?"
SOO MİN- "Tam olarak bilmiyorum ama uzun hikâye şu an anlatamam. Ama lütfen bana inan ve bir süre burda beklememe izin ver. Tek isteğim bu."
Bir kaç saniye düşünceli bir şekilde gözlerine bakmaya devam etti.
JUNGKOOK- "Peki sen kimsin?"
SOO MİN- "Ben Soo Min. Aslında buraya çok yakın bir yerde yaşıyorum."
JUNGKOOK - "Anladım, her neyse. Bende eve yeni geldim. Bir kaç işim var. İstediğin yere oturabilirsin."
Merdivenlere yönelirken kravatını çıkarmaya başladı ve üst kattaki odasına girdi. O gidince etrafa bakındın ve ortadaki oldukça büyük olan koltuğun bir köşesine oturdun.
Bir günde o kadar saçma şey yaşamıştın ki… bulunduğun duruma inanamıyordun. Dakikalar önce korkudan ölecek durumdaydın ve kendini tanımadığın birinin evinde buldun.
Sen bunları düşünürken ev sahibinin odasından tıkırtılar gelmeye başladı. Tüm düşünceleri bırakıp, az önce gördüğün o karizmatik adamı düşünmeye koyuldun… Yumuşak ses tonu, onu belki de olduğundan daha masum gösteriyordu. Büyük gözleri ile duygulu ve kararlı bakışları insanı güvende hissetiriyordu. Hiç tanımadığı hâlde seni evine alan bu adama minnettar olduğun kadar ondan etkilenmiştin de.
Odasının kapısı açıldı. Bornozu ve boynunda bir havluyla merdivenlerden inmeye başladı. Dakikalardır oturduğun yerden hareket etmeden ve aynı şekilde durup onu izledin…
Elindeki havluyla hâlâ nemli olan saçlarını kurutuyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
