အခန်းလော့ချကာမွေ့ယာပေါ်ထိုင်လိုက်သည်။ဆေးလိပ်ခွက်ယူကာမီးညို့ပြီးသောက်၍ခေါင်းမော့ရင်းဆေးလိပ်အငွေ့တွေကိုရှုရှိုက်မိသည်။မွေ့ယာဘေးတင်ထားတဲ့ဖုန်းကမြည်းလာတော့ဝမ်ရိပေါ်ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
"hello"
ရှင်းရီ ညအိတ်ဝတ်စုံလဲဝတ်ပြီးသူမရဲ့ရှည်လျားနေတဲ့ဆံနွယ်တွေကိုသုတ်၍ပြောသည်။
"ဝမ်ရိပေါ် ရေငါလေ"
သူသိတယ်ဘယ်သူလဲဆိုတာတစ်ချိန်ကသူရဲ့ပထမဆုံးချစ်သူဆိုတာ။အခုတော့ပြက်သွားပြီဆိုပေမယ့်သူငယ်ချင်းဆက်ဆံရေးအတိုင်းပါပဲ။
"အင်း နင်ဘာလို့ဖုန်းဆက်တာလဲ"
"လန်ဒန်မှာငါနဲ့ကျောင်းလာတက်လေ"
"မတက်ချင်ဘူး"
"အာ အင်းပါငါကအပျင်းပြေခေါ်လိုက်ရုံပါ ဒါပဲ"
ဝမ်ရိပေါ်ဘက်ကဘာမှမပြောပဲဖုန်းချတော့ရှင်းရီအလိုလိုဝမ်းနည်းသွားသည်။ကြာလာတာနဲ့အမျှသူတို့နှစ်ယောက်အနေဝေးသွားတော့စိမ်းကာလာတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကြောင့်သူမဝမ်းနည်းနေရသည်။ဖုန်းချကာအိပ်လိုက်သည်။
__________________
မနက်ရောက်တော့နေရောင်ခြည်ကဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ခန့်ညားချောမောလှတဲ့မျက်နှာကိုလာထိုးတာမို့ကျစ်ဆိုပြီးစုတ်သတ်မိသည်။
ထမင်းစားပွဲဝိုင်းမှာပြင်နေတဲ့ရှောင်းကျန့်ကိုဝမ်ရိလင်ကစားပွဲပေါ်ထိုင်ရင်းပြောသည်။
"သားကျန့်"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
"ဝမ်ရိပေါ်သွားနိုး၊မထသေးဘူးလားနေဖင်ထိုးတော့မယ်၊ကျစ်ဒီကောင်ကျောင်းသွားရမယ်ဆိုတာသိရဲ့သားနဲ့ကွာ"
ဝမ်ရိလင်က သူလက်မှာပက်ထားတဲ့နာရီကြည့်မိသည်။သူလည်းခိုင်းလိုက်တယ်ဆိုမှာသူကခြေထောက်မကောင်းတော့တာမို့ဝှီးချဲလ်နဲ့ပဲဘဝဆက်ရသည်မှာအမှန်ပဲ။မပြောချင်တော့ဘူးသားလေးနှစ်ယောက်ရှိတာ၊တစ်ယောက်ကသူအရည်အချင်းနဲ့သူမိသားစုကိုပြည့်စုံအောင်ထောက်ပံ့ထားနိုင်ခဲ့ပြီ။ကွက်ဖြစ်နေတာကသူ့သားဝမ်ရိပေါ်ပဲ။သူကအိမ်မှာအငယ်ဆုံးနဲ့အဆိုးဆုံး၊တအားလည်းထွားကြိုင်လာတယ်။ဒီကောင်များအိမ်ထောင်ကျခဲ့ရင်မလွယ်ပါဘူးလေ၊သူလည်းသူသားငယ်အတွက်သက်ပြင်းတွေခဏခဏချနေရတာ၊ကြည့်ရမယ့်ပုံတော့သူလည်းသူသားအတွက်နဲ့အသက်တိုလောက်တယ်။သားကျန့်ကလည်းမငြင်းရှာဘူးလိမ္မာတယ်၊ခိုင်းတာအကုန်လုပ်တယ်၊သူသားဝမ်ချန်ရိသူအိမ်ထောင်နဲ့သူဆိုတော့သူပြောစရာလည်းမလိုတော့ဘူး။ရှောင်းကျန့်က အခန်းထဲမဝင်ခင်တံခါးခေါက်လိုက်ပေမယ့်လည်းခေါ်သံမကြား။ထပ်ပြီးတစ်ချက်နှစ်ချက်ခေါက်လိုက်တော့အသံမကြားတာမို့အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ဟင် တစ်ယောက်မှလည်းမရှိဘူး။ထိုစဉ်မှာပဲရေချိုးခန်းထဲက အောက်ပိုင်းကပတ်ထားတဲ့ရေချိုးတပက်ကိုဝတ်ထား၍စိုရွဲနေသောဆံပင်တွေနဲ့တောင်မှဝမ်ရိပေါ်ကချောတုန်း။လည်းပင်မှာလည်းတပက်အဖြူလေးပက်ထားသည်။
