Is it coincidence? Or destiny? Or it just nothing?
_--_--_--_
October 12, 1998
Isang linggo na ang nakakalipas when I met a guy. Hindi ko nga alam kung totoo ba siya o kagaya na lang ng nababasa kong story na isa pala siyang ligaw na kaluluwa! Naghahanap ng makakausap, tapos hihingi ng tulong para makausap ang mahal niya sa buhay.
But may be his just on my imagination, sino ba naman ang taong kakausap sa akin? I'm just hallucinating, tama 'yon nga 'yon. 'Yon na lang ang itinatak ko sa aking isip na, he doesn't exist.
I'm a overthinker person, konting bagay lang iisipin ko na hanggang sa malunod na ako, hindi makaahon. Nobody can save me.
Sino nga ba ang sasagip sa akin? Wala naman taong sasagip sa akin. And I don't want somebody will save me, ayaw ko magkaroon ng utang na loob.
"Snow hindi ka pa baba? Anong oras na, may pasok na kayo ngayon!" Rinig ko ang pagsigaw ni mama sa labas ng aking pintuan, dahilan na rin niyon upang mabalik ako sa realidad.
May pasok na pala kami. Lunes na pala ngayon.
"Nakabihis na pala ako, nalimutan ko lang lumabas ng kwarto," usal ko sa aking sarili, parang tanga dahil sarili ko na nga lang nagagawa ko pang kausapin. If somebody will see me, iisipin nila nababaliw na ako!
Dinampot ko na ang aking salamin at isinuot ito. Kinuha ko na rin ang aking bag, sobrang gibat dahil sa laman nito, full of notebook and my own books, in case na walang guro, magbabasa na lang ako.
I'm nerdy, I know. Geeky type of person, I'm guilty.
Bumaba na rin ako kaagad, dahil masamang paghintayin si Mama, kanina pa sigaw ng sigaw. Sinabi ko rin kanina na bababa na ako.
"Bakit ang tagal mong bumaba? Puyat kana naman kababasa ng libro?" Dalawang magkasunod na tanong ni Mama nang makarating ako sa hapag ng kainan namin.
"May chineck lang Ma, kaya natagalan akong bumaba. Hindi rin naman ako nagpuyat kababasa, may iniisip lang po ako," sagot ko kay Mama, habang nagsasandok ng pagkain. "Nasaan nga pala si Papa?" tanong ko ng mapansin kong wala doon si papa.
Kadalasan kasi naandon si Papa at sabay sabay kaming tatlong kumain ng almusal. Unang beses rin ni Papa na mawala at hindi sumalo sa amin.
Kita ko naman ang pagtigil ni Mama sa pagsandok ng kanin upang ilagay sa kaniyang plato. Nag-iwas ng tingin, ngunit sumagot rin naman.
"Maagang umalis, may emergency lang napupuntahan," Mama said. "Bilisan mo nang kumain, mahuli ka pa sa pagpasok mo," segunda naman ni Mama, nililihis ang usapan.
Baka nga may emergency, pero ano namang emergency? Papa put us first before others, kaya nakakapanibago na inuna niya ang ibang bagay, bago kami. I'm just acting like a selfish kid? O hindi lang talaga ako sanay?
Kailangan ko na bang sanayin ang sarili ko, even my dad I'm not the priority?
Oa lang siguro ako! Isang beses lang naman Snow, your overeacting at the same time overthinker.
"Ay gwapo!" Malakas na usal ng may bumangga sa akin, o ako ba ang bumangga sa kaniya. Basta nagbanggaan kami, 'yon na 'yon. Pero parang anlaswa ng word?
Muntik ng tumilapon ang salamin ko, kung hindi ko lang nahawakan. Wala pa akong maipapalit! Inayos ko naman ang pagkalalagay sa aking mukha, at tiningnan kung sino ang nakabangga sa akin.
Gwapo ang kuya niyo, makapal ang kilay na bumagay sa kung gaano kaganda ang kaniyang mga mata, ang ilong na sobrang tangos. Nahiya naman ang ilong ko bigla! His lips na mapula, dinaig pa ang isang tulad ko, unfair.
While staring at his face, there is a realization made up on my mind. May kamukha siya!
He's look like the guy, I met one week ago. So hindi palan hallucinations ang lahat?
But how he disappeared easily?
"I-Ikaw," utal na wika ko habang nakaturo sa kaniyang mukha.
"Ako nga, pero ngalay na ang kamay ko paghawak sa'yo."
Kaya pala I stare his face freely, hindi ko man lang namalayan na kanina pa niya ako hawak hawak. Nakakahiya! Dali dali naman akong umayos ng pagkakatayo at humingi ng paumanhin sa mababang tono. Nakayuko na rin ako, hindi ko na magawa pang mag-angat ng tingin, baka isipin niya I have a huge crush on him. Na sinadya ko talaga ang pagbunggo sa kaniya, which is hindi naman talaga. It was an accident!
"Bakit nakayuko kana diyan, sobrang gwapo ko ba kaya nahihiya ka?" tanong niya sa akin, I'm not assuming. Ako talaga ang kausap niya.
Ang hangin!
Instead of answering his questions, nagpaalam na lang ako na aalis na dahil mali-late na ako. Totoo rin naman kasi, malapit ng dumating 'yong teacher namin.
Hindi ko na hinintay pa na magsalita pa siya, naglakad na ako paalis doon.
Ilang hakbang pa lang ang nagagawa ko ng tawagin niya ulit ako.
Pagtataka ang lumukob sa aking mukha, bakit niya naman ako tatawagin and worst he knows my real name!
There's also a realization came to my mind, week ago he said my name already! It means he know me? But I didn't know him.
"How did you know my name?" 'Yon ang unang mga salita na lumabas sa aking bibig, stalker ko ba siya? Sobrang gwapo naman niya para maging stalker, baka ako pa nga ang pagkamalan, kesa sa kaniya!
Or may be because he just guess my name? Pero sobrang galing niya namang manghula. It was my whole name, hindi nga halata sa pagkatao ko na 'yon ang pangalan ko.
I'm not popular, I'm just invisible. Nag-eexist pero walang nakakapansin.
I'm overthinking again and again!
I saw his face smile, may be his messing up with me.
"Kung gusto mong malaman kung paano ko nalaman ang pangalan mo, and all about you," Naglakad siya palapit sa akin.
Gusto ko man gumalaw paatras, tumakbo, o maglakad paalis hindi ko magawa. My feet just stock where I am awhile a go, kung saan ako huminto kanina.
Kung anu anong bagay ang pumasok sa isip ko. And my heart beating so fast, parang nakikipaghabulan sa sobrang lakas ng kabog ng puso ko.
Pigil hininga nang makarating siya sa pwesto ko.
I don't know but I want to know what he will confessed.
"I'll wait you at the garden, after your last class. Don't overthink, I'll answer your questions. But before you go to your class Snow White is it coincidence? Or destiny? that we met."
Or nothing?
