Duygularım... onlar artık yoklar.
Sarılacak bir arkadaşım... o da yok
Müzikle yetinmeye çalışıyorum ama... olmuyor.
Hani bir söz vardır ya " Müzik ruhun gıdasıdır "diye. Benim ruhum niye doymuyor?
Belkide artık bir ruhum da yoktur...
Hıçkırarak ağlamak istiyorum ama duyacak kimse yok.
Lanet olası okul yüzünden katledilmiş hayallerime ağlamak istiyorum. Çocukluğuma ağlamak istiyorum. Bilemiyorum... belkide çok şey istiyorum.
Tek istediğim ağlamak...
Herkesin duyacağı bir şekilde ağlamak...
Ağlasam sarılacak biri var mı?
Beni teselli edecek?
Galiba yok ve asla olmayacak.
Çocukluğumda,
Yani duygularımın yaşadığı dönemde sanatçı olmak isterdim.
Hayat kırgınım,
Beni katletti.
Yorgunum, içimde biriken volkan her patlayacakmış gibi hissediyorum.
Gençliğimi benden çalan bu ülkeden nefret ediyorum...
Hayallerimi ben kağıtlarda bıraktım.
Babam güzel bir gelecek için doktor olmamı söylüyor.
Annemse mühendis olmam gerektiğini söylüyor.
Herkes bir şey söylüyor gelecekte ne olmam gerektiği hakkında.
Ama kimse bana sormuyor...
Gerçi ben de bilmiyorum ki ne olmak istediğimi.
Gerçi yaşamak istediğimden bile emin değilim.
İnsanların gözü önünde ölüyorum.
Ama kimse yardım etmiyor...
