Neden üzgünüm?
Neden duygusuzum?
Neden yorgunum?
Neden ruhsuzum?
Neden ağlayamıyorum?
Neden gülemiyorum?
Üzgünüm, her şey için...
Duygusuzum, duygularımı her ifade etmeye çalıştığımda susturulduğum için.
Yorgunum, ama sadece mental olarak değil...
Ruhsuzum, çünkü ben bir yaşayan ölüyüm.
Ağlayamıyorum; yanıyor boğazım, gözlerim acıyor ama bir damla bile düşmüyor...
Gülemiyorum, mutlu gibi görünüyorum ama donuk maskemin altında hıçkırarak ağlayan bir genç kız olunca gülemiyor insan...
İnsanları mutlu etmekle geçiyor her günüm. Yaptığım espriler, saçma hareketler insanları güldürüyor. Ama bense sadece donuk ifademi biraz hareketlendiriyorum.
Artık acılarımla dalga geçiyorum. Ruhumun daha fazlasını kaldıramayacağını biliyorum.
Yorgun ve üzgünüm, daha iyisini hak ediyorum.
Biliyorum, artık pek bir şey değiştiremem ama belki birisinin hayatına dokunur hayatım.
Belki de sadece kendi kendine konuşan deli bir kızımdır.
Tıpkı bana dedikleri gibi...
Göz yaşlarım kurumuş gibi hissediyorum.
Hayatımı boşa harcadım.
Aptal! Aptal! Aptal!
Hayatımı boşa harcadım!
Aptal kafam!
Herkesi gerçekten mutlu edebileceğini mi düşündün?!
Aptal...
Gerçekten seni seveceklerini mi sandın?
Hayatımı boşa harcadım.
Umarım sende harcamazsın...
