_ჯიმინ იცი..... ჯიმინ, რაგჭირს კარგათხარ_ოთახში შმოსულ მაკნეს, მისი მეგობარი ლოგინზე გაწოლილი და მომტირალი შერჩა ხელში.
_არა, არ ვარ კარგად მაგრამ... ვიქნები არ იდარდო!!!_ ამბობს ისე, რომ ზედ არც კი უყურებს ქუქის. ჯანქუქმა კარგად იცის, რომ ბიჭს ასეთი შეტევები ხშირად აქვს, მაგრამ ის არასდროს, არავის ესაუბრება ამ თემაზე. მეტიც... ის ყველას თავიდან იცილებს ასეთ დროს ბევრჯერ უცდიათბიჭებსაც მასთან ლაპარაკი მაგრამ ისასეთდროს არავის არ ელაპარაკება. მათ უბრალოდ თავის არიდებს, თავის ოთახში ადის და ერთ წერტილს აშტერდება ან ცრემლების ნაკადს უფლებას აძლევს მის სახეზე გაიკვალონ გზა.
_ჯიმინ ისევ ასე იქცევი იქნებ გველაპარაკო ვინმეს მაინც_თავი ამოყო ქუქის უკან მდგარმა თეჰიონმა.
_აუუ უბრალოდ დაახვიეთ რა და დამაცადეთ ვიყო ჩემთვის ასეთი რთულია?_ამბობს ისე თითქოს მათ საყვედურს კიარ ეუბნება, არამედ ისე თითქოს კითხვაზე, კითხვით პასუხობსო. მხარს იცვლის და ახლა ტუმბოზე შემოდებულ წყლის ჭიქას ისე უყორებს თითქოს ჰიპნოზის ქვეშაა. ბიჭებიც გადიან... ქვემოთ ცასულებს ნამჯუნი ეძახის:
_აბა სადაა ჯიმშერაა... დაიცა მართლ...ისევ იგივე?_კითხულობს, იმიტომ რომ დააზუსტოს, მაგრამ რეალურად პასუხის მოსმენა არანაირად არ სურს:
_ეჰჰ... კი ჰიონ, ეგრეა_აღმოხდა თეჰიონს და ჯინის გვერდით ღონემიხდილი დაეშვა. მდივანზე: ნამჯუნი, ჯინი და თეჰიონი ისხდნენ. სავარძლებში კი: იუნგი, ჰობი და ჯანქუქი მოკალათებულიყვნენ. ერთმანეთს სასოწარკვეტილნი მისშერებოდნენ და უკვე იმაზე დაეწყოთ ფიქრი თუ კიდევ რა შეძლოთ გაეკეთებინათ მისთვის:
_იცით, ბევრი რამ ვცადეთ, მართლა ძალიან ბევრი. მაგრამ არაფერი არ ამართლებს. აღარც კი ვიცი, ვერც კი ვფიქრობ, იმაზე თუ რისი გაკეთება შეიძლება. რომ გვესაუბროს._ამბობს ჰობი. გასაგებია, რომ სხვებმა აღარ იცინ რა მოიმოქმედონ, ჯიმინის დასაბრუნებლად. მაგრამ, თუ თვით პოზიტივის და დადებითი აზრები, ღმერთმა დაკარგა იმედი. ესეიგი საქმე მართლა ცუდათაა. ახლა ყველას მხოლოდ ერთი ადამიანის იმედი აქვს. ...<იუნგი>... ის ბევრჯერ დახმარებია ბიჭებს, დეპრესიაში ყოფნისას, გადაღლილობისას და მოკლედ ამ უმძიმეს შემთხვევაში მხოლოდ მისი სიტყვების იმედი აქვთ.
