කටු අකුලේ සොඳුරු මල💐

3 පරිච්ඡේදය

පළමු කාලච්චේදය ඇගේ කාලච්චේදයයි. එබැවින් පළමු කාලච්චේදය අවසන් වූ වහාම මම ඇය සොයා ගියෙමි. ඇය ගුරු විවේකාගාරය තුළදී මට හමුවුණි.

"ඇයි පුතා මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද?"
"මට මිස් එක්ක පොඩ්ඩක් කතා කරන්න පුළුවන්ද?" මම සෙමින් විමසුවෙමි.
"ඔව් කියන්න සංජානී. මට පුළුවන් ඔයත් එක්ක කතා කරන්න"
"Teacher මට ලොකු ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා."
"මොකද්ද පුතා ඔයාට තියෙන ප්‍රශ්නය. මට කියන්න"

ඇගේ ඒ කරුණාවන්ත කටහඩ මා දිරිමත් කළේය.
"මිස්, ලොකු අම්මල මාව පරිවාසෙට යවනව. එයාල ජීවත් වෙන්නෙ අමාරුවෙන් කිව්ව. මාත් ඒ ජීවිත වලට එකතු වුනොත් ඒ කට්ටියට තවත් බරක් කියල කිව්ව. අනේ මිස් මන් මොකද්ද කරන්නෙ? මට දනෙන අවංක හැගීම කියන්නද මිස්. මට හිතෙනව මෙහෙන් පැනල යන්න" මම මාගේ හදවත නිදහස් කර ගැනීමට කියා ගෙන කියා ගෙන ගියෙමි.මා කතා කර අවසානයේ මට ඇඩුණි.

අම්මා, පරිවාසය වැනි දේ මතක් වන විට මට නිතරම ඇඩුම් ඒ. පෙර බවයකදී කළ පාපයකටදෝ මට උරුම වී ඇත්තේ දුකමය.

"සංජානි, දුව එතකොට කොහොමද අම්මගෙ හීනය හැබෑ කරන්නෙ? ඔය කොහොමද ඉස්කෝලෙ එන්නෙ" ඇය මදෙස එක එල්ලේ බලමින් පැවසුවාය.

මට මෙතෙක් වෙලා එවැනි සිතුවිල්ලක් මතක් වුනේ නැත. මට නිතරම සිතුනේ ළමා නිවාසයට ගොස් මගේ නිදහස අහිමි කර ගත නොහැකි බවය.

නිවසින් පැන ගිය වහාම ලොකු අම්මා පොලිසිය හට දන්වනු ඇත. මා කොපමණ කලක් පාසල් නොගියද, යලි පාසල් ගිය සැනින් පාසල විසින් පොලිසිය දැනුවත් කරයි. එවිට මට කොහොමත් යන්නට සිදු වන්නේ පරිවාසයටය. එවිට අම්මාගේ අහිංසක බලාපොරොත්තුවට සිදු වන කලදසාව කුමක්ද?

"අනේ මිස්, මට එහෙම දෙයක් හිතුණෙවත් නෑ" මම අවංකවම පැවසුවෙමි.

"ඒකනේ, මම හිතන විදියට ඔයා ක්ළ යුතු හොදම දේ ඔයා පරිවාසෙට යන එක. ඒක ඔයාගෙ ආරක්ෂාවටත් හොදයි දුව. මම හිතනවා ඔයාට මන් කිව්ව දේ තේරුණා කියල."
"ඔව් මිස්" මම අසරණ හඩින් පැවසුවෙමි.
"හරි හරි, දැන් දුව පන්‍තියට යන්න. teacher කෙනෙක් පන්තියට ඇවිල්ලත් ඇති දැන්"
"හා මිස්" මම වහා පන්තියට යාමට සැරසුණෙමි.