Girl Pov
ටිකකට කලින් හිමින් වැටුනි හිරිපොද වෙනුවට දැන් වැටෙන්නේ ලොකු වතුර බින්දු, මොන දේ මොන වෙලාවේ වෙනස් වෙයිද කියන්න කවුරුත්ම දන්නේ නෑ.
ඔම්මා එක්ක කතා කරලා කැෆේ එකෙන් එලියට ඇවිත් විනාඩි පහකට විතර පස්සේ ආවා බස් එකට මම නැග්ගා.
එදා වගේම තමයි, එයාගේ පුන්චි වචනෙක් උනත් තිබ්බේ තමන්ගේ අය ගැන මහා ආදරයක්, ඒ වගේම ලොකු ශක්තියක්. ලේ නෑකම් නොතිබ්බත් අපේ පවුලේ හැමෝම හදවතින්ම බැදිලා හිටියා.
වාසනාවකට වගේ සෙනග වැඩිය නොහිටින්න මට ජනේලේ අයිනේ ශීට එකක් හම්බුනා.
වාඩි උන ගමන් ෆෝන් එක අතට ගත්ත මම සින්දුවක් දාගෙන ජනේලෙට් හෙත්තු උනේ එක දිගට වැටෙන වැස්ස දිහා බලාගෙනමයි.
පැය බාගෙකට පස්සේ මට අපී නැවතිලා හිටපු එපාර්ට්මන්ට් එකට ආවා. ලිෆ්ට් එකෙන් එලියට එනකොටම මට ඇහුනේ මුලු ලේන් එකම දෙදරන සද්දයක්.
'අනේ අම්මේ මුන්ගේ කටවල්, ටකරන්ද මන්දා'
මූනට ආව හිනාවත් එක්ක මම දොර ලග හිටගෙන ටිකක් වෙලා කල්පනා කරා.
'හරිනම් මාත් මේ තියෙන සතුටට උඩ පැන පැන නටන්න ඕනේ, අපි කොච්චර මහන්සි උනාද අද මේ තැනට එන්න. අවුරුදු පහක් අවුරුදු පහක් අපි එක දිගට මහන්සි උනේ කොහොමහරි මේ ඉවෙන්ට් එකට ජොයින්වෙන්න නේද....
සමහර හීන තිබුනා කවදාවත් හැබෑකරගන්න බැරි වෙයි කියලා හිතන ඒත් අපි දිගින් දිගටම උත්සහ කරන, එත් කවදාමහරි ඒවා සාර්ථක උනොත්.....
ඔව් අන්න ඒ සතුට තමයි මේ හැමෝටම විශේශයෙන්ම මට තියෙන්නේ"
පුන්චි කාලේ තිබුනු පිස්සුව වෙනුවෙන් මම මහන්සි උනේ මහාලොකු හීනයක් තියාගෙනත් නෙවෙයි, කොටින්ම කියනවනම් මම කරේ මන් කැමති දේ. මට ප්‍රදාන අරමුණක් නොතිබ්බත් මම මගේ කැමති දේ වෙනුවෙන් කැපවෙලා වැඩ කරා. පවුලෙන් උනත් කවදාවත් තහන්චි නොලැබිච්ච නිසා, මම ජිවිතේ වින්දා ගොඩක්.
ඒත් මම හැමදාම සතුටින් හිටියත් නෙවෙයි. ඒත් ජීවිතේ වෙනස් වීම වලට අපි හුරු වෙන්න ඕනේ ඒක තමා ස්ව්භාවය.
