Hoofdstuk 1

54 2 3
                                    


-John

Toen ik aankwam op het op het bureau was alles nog rustig. Totdat Andy Ackleson na tien minuten binnenkwam met een telefoon in zijn hand. Andy was net begonnen bij de politie en had nog geen ervaring. Tenminste dat vind ik...
Hij was lang en slungelig en had donkerblond haar en was 25 jaar. Hij schreeuwde:" Er is een lichaam van een vrouw gevonden op het platteland. Dames en heren, we hebben weer en zaak!" Iedereen was blij dat we tenminste weer een zaak hadden en iets te doen hadden.

Ik moest samen met Andy naar , zoals je dat noemt, de crime scene. Mijn baas, Abigail Crickett, was er al. Abigail was een vrouw met kort, pikzwart haar. Ze droeg  meestal zwarte kleren of andere donkere kleuren, soms ook rood. Maar dat was heel soms. Ze had groene ogen en iedereen was een beetje bang voor haar. Ze keek je altijd aan met zo'n indringende blik, alsof ze alles van je weet. Maar ze was wel supergoed in haar werk en ik had wel bewondering voor haar.

De vrouw, het lijk niet Abigail Crickett, lag in een slordig gegraven kuil en had een strop om haar nek. Abigail schatte de vrouw rond de 25 - 30 jaar oud. Ze lag er wel al een paar dagen, want het lichaam van de vrouw begon langzaam weg te rotten. Waarschijnlijk was ze gewoon met handen gewurgd en had de moordenaar pas later de strop er omheen gedaan. Voor meer informatie moest het lichaam naar het lab worden gebracht en daar onderzocht worden door degene die dat doet. Ik vergeet altijd haar naam.

Andy moest zijn best doen om niet flauw te vallen. Hij kon niet goed tegen lijken. "Excuses", stamelde hij en rende naar een boom om daar zijn maaginhoud eruit te gooien. Ik zuchtte en dacht:" Waarom ben je dan ooit bij de politie gegaan? Je weet dat je lijken tegenkomt!"
Hoofdschuddend liep ik naar hem toe en hielp hem naar de auto. Ik reed weg en wierp een laatste blik op mijn baas, Abigail. Ze zwaaide en ik zwaaide verbaasd terug. Normaal zwaaide ze nooit terug. Ze was meestal in haar eigen wereldje zoals de andere politiemannen zeggen. Met een verbaasd gevoel en en kotsende Andy naast mij reed ik terug naar het bureau.

Detective Armstrong 1Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu