- John
Abigail kwam na en tijdje weer terug en ze zei dat ze een mededeling had. Iedereen moest voor het enorme whiteboard komen zitten. Er hing al een foto van het lijk en een kaart van Garrick en omgeving. Er zat een rode punaise op geprikt. De rode punaise was geprikt op de plaats waar we het lijk hadden gevonden. Zo hadden we een overzicht over wie er dichtbij woont en wie er makkelijk bij kan.
"We weten nog niet van wie het lijk is, maar we weten wel dat het een vrouw is.", zei Abigail. " Haar doodsoorzaak is waarschijnlijk wurging, want ze had een strop om haar nek. Ik wil dat iedereen gaat zoeken naar vermiste vrouwen van ongeveer 20-30 jaar met lang blond haar. Aan de slag!"
Een tijdje was iedereen hard aan het werk, maar na een halfuur was iedereen verveeld. Maar dat laten ze niet echt zien, anders werd Abigail chagrijnig en niemand wilde dat. Er werd alleen iets te vaak gevraagd of iemand nog koffie wilde, zodat de mensen iets anders konden doen dan achter de computer zitten en de vermiste vrouwen bekijken.
Na een uur hadden we eindelijk een match. Één van de jongere detectives had de vermoorde vrouw gevonden. Haar naam was Pauline Stafford. Ze was 25 jaar en ze woonde in een appartement in Londen. Maar wat deed haar lichaam dan helemaal in Garrick?
Ze had gelukkig geen kinderen, maar wel een vriend, Charlie Pratt. Iemand moest het slechte nieuws brengen. En natuurlijk was ik dat. Ik ben het altijd, ik kan zogenaamd goed met mensen omgaan. En natuurlijk moest dat met Andy... De meest onervaren detective van het hele politie station. Nou doe ik misschien een beetje kinderachtig voor een veertigjarige man die al negentien jaar in het vak zit, maar je kan niet iedereen fantastisch vinden. Trouwens, Andy leek ook niet al te blij om met mij op stap te moeten.
We zullen een paar dagen in Londen blijven. Om meer over Pauline te weten te komen. Andy en ik zouden toch leren om vriendelijk met elkaar om te gaan. We zouden de volgende dag naar London gaan.
-Andy
Joepie! Nou moest ik met die chagrijn naar London voor een paar dagen. Zucht.. Toen ik het hoorde was ik verrast, want iedereen weet dat we totaal verschillende karakters hebben en daardoor niet vriendschappelijk met elkaar om kunnen gaan.
Toen we in de auto zaten was de sfeer erg gespannen en geïrriteerd. Het was een eind rijden naar London en dat zou niet prettig worden als de sfeer zo bleef. Na een halfuur begon John vragen te stellen over mij. Waarom ik detective was geworden en hoe ik het vond om detective te zijn. Ik antwoordde eerst in korte zinnetjes, maar algauw raakte ik met hem aan de praat. Hij vertelde me verhalen over de 19 jaar die hij al bij de politie zat. Ik vertelde dan over het detective leven nu en wat ik er van vond.
Na drie uur rijden kwamen we eindelijk in London aan. We waren nog steeds diep in gesprek, dit keer over voetbal. Over welke club beter was, Manchester United of Liverpool FC. We reden naar de flat toe waar we het verschrikkelijke nieuws moesten brengen. Dat duurde nog wel even, want we kwamen steeds in eindeloze files te staan. Maar ja, het was Londen. Wat verwacht je?
John
De flat lag aan het einde van de straat. Andy en ik drukken op de bel. We wilden net weggaan, toen iemand de deur opendeed. Het was een slanke, lange man. Hij had warrig zwart haar en het leek daardoor net alsof hij net uit bed was gestapt. Hij had een ACDC T-shirt en jogging broek aan waardoor het nog meer leek alsof hij net uit bed was gestapt. "Wat mot je?", vroeg hij. Ik was even verbaasd over zijn brutaliteit. Gelukkig kwam Andy in actie. Hij zei tegen de meneer:" Ik neem aan dat u Charlie Pratt bent". Charlie knikte. " Wij zijn van de politie. Mogen wij even binnenkomen?."
