Ölmek istiyorum!
Bu iki kelimeyi bu aralar çok kullanmaya başladım. Gerçekten.. Gerçekten ölmek istiyordum. Yaşamam için hiç bir nedenim yoktu çünkü. Ailem bile beni istememişken, neyse.
"Eda hemen buraya gel!" yine o kin, nefret içeren sözler. Eda hemen buraya gel! Bu kadın benden ne istiyor Allahım? Canımı istiyorsa alsın çünkü zaten öleceğim.
Oturduğum berjerden kalkıp kapıya yöneliyorum. Kapıyı açıp hızlı adımlarla ilerliyorum salona. Karşımda siyah rengin hakim olduğu bir salon var. Bu kadın gerçekten içine fazlasıyla kapanık yada bir Cadı!
"Efendim?" diyorum oldukça sessiz ve sakin bir ses tonuyla. O ise bana yüzünü dönms tenezzülü bile etmeden konuşmaya başlıyor.
"Bugün eve dernekten arkadaşlarım gelecek ve sana emrediyorum katiyen odandan dışarı çıkmak yok. Hatta kapıyı üzerine kilitleyebilirim"
"Gerek yok! Arkadaşlarınla iyi eğlenceler Teyze!"
Evet, o benim teyzemdi. Beni annemin ölümünden suçlayan bir teyze. Benden bukadar nefret ediyor madem niye bu evde kalmamı istiyor. Pardon! İstemek değil bu resmen bana emir veriyor. Aslında kovsa gidecek bir yerim var denemez bende 18 ime basıp gideceğim en azından reşit olurum bir iş falan bulurum. Söylene söylene çıkıyorum odama. Teyzemin sokak iguanalarını koruma derneğinden arkadaşları gelecek çünkü. Allahım! Şu derneğin adına bir bak. Hangi akıllı insan öyle bir dernek yapar ki. Ah pardon. Akıllı dedim. Çok çok pardon!
Evde kalamazdım daha doğrusu odamda. Onlar şimdi müzik açarlar hiiiç çekemem. Üzerime deri montumu alıp kimseye görünmeden evden çıkıyorum. Sahile inmek istiyordum ama sonradan geldi aklıma Annem ve Babam!
22.05.1998 yılı
O gün kıyamet kopacak gibi yağmur yağıyordu. Her yeri seller alıp götürdü. Evini sular basmaya başlayınca hamile bir kadın panik olup bağırmaya başladı. Kocası işteydi. Gelemiyordu. Kadın yükselen suların altında kalacağından değil, karnındaki o masuma birşey olacağından korkuyordu aslında. Doğuma gün sayan kadın artık zaman dursun istiyordu âdeta. Ama çok geçti. Kadın düşüp başını vurmuştu. Saatlerce öylece kaldı. Gelip kurtardıklarında ise hamils kadın için oldukça geçti. Ama karnındaki bebeği kurtardılar. O bebek o gün hem annesini hemde babasını o selde kaybetti. Ölmüşlerdi ikiside. Geriye kalansa Eda oldu!
31.03.2015
"Anne!Baba! Sizi çok özlüyorum. Anne? Ben senin kokunu hiç duyamadım bana kızım diyişini hiç bilmedim. Keşke anne keşke yaşasaydın beni bırakmasaydın. Yada bende orda ölseydim anne. Zaten öleceğim yakında niye bu ızdırap beni niye kurtarmışlar o selde anne? Niye!" hıçkırarak ağlıyorum. İç çeke çeke. Anneme gerçekten ihtiyacım vardı ama yok. Yaşamam içinde bir sebep yoktu en azından ölüp onların yanına gidebilirim.
"Yaşaman için birsürü sebebin var!" dedi arkamdan bir ses. Yabamcıydı bu. Hiç duymadığım yabancı bir ses.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaşama Sebebim
RomanceBir kız... Yaşamak için hiç bir sebebi yokken birden hayatı değişir!
